หลงกิเลนจันทร์ [หยิน]

ตอนที่ 24 : บทที่ ๒๐ ลิขิตฟ้ากำหนดชะตาชีวิต (๒) (ฉบับร่าง 100%)

A/N 100% ปูมหลังองค์ชายห้าแห่งเผ่ามังกรมาแล้วจ้ะ

บทที่ ๒๐

ลิขิตฟ้ากำหนดชะตาชีวิต (๒)

            กงหยางจื่อหงเขม้นนัยน์ตาสีม่วงแดงเรืองจ้ามองผ่านห้วงเวลาที่หยุดนิ่งอันมืดมิดอนธการ อาจเป็นเพราะกลิ่นไอพลังกดดันแห่งพิภพมารที่อาศัยมาแต่กำเนิด ผู้สูงศักดิ์แห่งเผ่ามารจึงปรับตัวเข้ากับเขตแดนที่เป็นดั่งห้วงนภาไร้สิ้นแสงของฉงฉีได้ก่อนใคร

ในมิติเวลาที่ไร้การเคลื่อนไหว จื่อหงมองเห็นกลุ่มก้อนมืดดำพุ่งเข้าหาเทียนอ๋าวอย่างมุ่งร้าย กลุ่มควันอ้าปากมหึมาเผยให้เห็นคมเขี้ยวสีดำสนิทส่องประกาย มันพุ่งเข้าหมายฉีกกระชากกิเลนแห่งความมืด

“!!!”

จื่อหงร้องตะโกนทว่ากลับไม่มีเสียงเล็ดลอดผ่าน ราวกับเขตแดนได้จำกัดแสงสีเสียงและกาลเวลากระนั้น

โดยไม่ต้องคิด จื่อหงรีบโผตัวทะยานเข้าขวางระหว่างเทียนอ๋าวและสัตว์ร้ายในทันที

๏

‘ขาว... ขาวโพลนไปหมด ขาวสว่างราวกับหิมะภายใต้เงาหมอก ทั้งผืนฟ้าและแผ่นดินล้วนถูกปกคลุมไปด้วยสีแห่งความพิสุทธิ์’

“น่ารังเกียจเสียจริง เข้ามาในห้วงคิดของผู้อื่นเช่นนี้เจ้ากิเลนแห่งแสง”

สุ้มเสียงรำคาญแลไว้ตัวดังขึ้นรอบทิศ ร่างของหลงช๊วงวู๋ยืนหยัดอยู่อย่างสงบนิ่งด้านหน้า ท่วงท่าสง่างามสมกับชาติกำเนิดสูงศักดิ์ ใบหน้างามคมเหยียดยิ้มเย่อหยิ่ง

“ขออภัย ไม่ทราบว่าท่านว่ากระไรนะ?”

เย่วเทียนหมิงพลันรู้สึกถึงร่างกายตน ทั่วร่างเปล่งแสงใสสว่างตัดผ่านสีขาวธรรมดาทั้งหมด

“นี่เป็นความฝันรึ? หรือความจริง?”

เทียนหมิงถามพลางก้มลงมองฝ่ามือของตนเองอย่างพินิจ ไม่อาจบอกความแตกต่าง ร่างนี้ให้ความรู้สึกแปลกแยก ราวกับมิใช่ตัวตนที่แท้จริง เหมือนร่างจิตที่ถูกสะบั้นขาดจากกายากระนั้น

“เจ้าบุกรุกเข้ามาในจิตสำนึกของข้าแต่กลับไม่รู้ตัวอย่างนั้นรึ”

ช๊วงวู๋กล่าวทอดถอน ด้านหลังพลันปรากฏบัลลังก์น้ำแข็งประดับไปด้วยไอเย็นฟุ้งกระจาย โอรสมังกรลำดับห้าทิ้งตัวลงนั่งพลางยกมือขึ้นเท้าคาง

“ก็ดี เมื่อคิดว่าจักต้องดับสูญไปอย่างเดียวดายก็ชวนให้รู้สึกเงียบเหงาอยู่สักหน่อย ข้าจึงไม่รังเกียจที่จะมีเพื่อนคุยไปจนสุดทาง”

“ดับสูญ?” กิเลนแห่งแสงทำท่าครุ่นคิดก่อนเบิกตากว้าง

“ตราประทับคงถง! ท่านสังเวยมันแก่ฉงฉีแต่เหตุใดท่านจึงต้องตาย?”

ช๊วงวู๋มองเทียนหมิงด้วยแววตาปรานี

“นั่นเพราะข้าคือคนตายอย่างไรเล่า ชีวิตที่ได้รับจากตราประทับคงถงก็ย่อมหมดไปเมื่อสูญเสียมัน”

เมื่อเห็นกิเลนผู้เยาว์ยังคงมีสีหน้าพิศวงช๊วงวู๋จึงวาดมือขึ้น ฉับพลันพื้นใต้เท้าของทั้งคู่ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นกระจกน้ำแข็งสะท้อนภาพราวกับเหตุการณ์จริง เงาเบื้องล่างคือไอหมอกสีขาวที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนแล้วจึงแปรสภาพกลายเป็นละครฉากหนึ่ง

หลงช๊วงวู๋ผู้มีรูปร่างหน้าตาไม่ผิดเพี้ยนไปจากตอนนี้แม้แต่น้อยกำลังยืนอยู่หน้าบัลลังก์มังกร สีหน้ากราดเกรี้ยวทำให้ใบหน้าอ่อนเยาว์ถูกเคี่ยวกรำด้วยอารมณ์จนมัวหมอง

“ไม่เหมาะสม!? ข้าผู้ที่ท่านชื่นชมมาตลอดกลับไม่เหมาะสมที่จักได้รับตราประทับคงถง พระบิดาสิ่งนี้คือคำตัดสินของท่านหรืออย่างไร?”

“หลงช๊วงวู๋บุตรข้า ตราประทับคือสัญลักษณ์แห่งราชันย์มังกร มันจึงไม่มีทางเป็นสมบัติของเจ้าได้แม้แต่น้อย ไม่ว่าจักด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม”

จ้าวมังกรเฒ่าตอบเด็ดขาด ราชันย์แห่งตระกูลหลงประทับนั่งอยู่บนบัลลังก์ประดับรูปปั้นมังกรทองคำ แม้ภายนอกจักดูร่วงโรยราวไม้ใกล้ฝั่ง เส้นผมแลหนวดเคราขาวโพลน ทว่านัยน์ตากลับคมกล้าทั้งเต็มไปด้วยประกายเย็นชา

ไอพลังกดดันของหลงหวางไห่แผ่กระจายไปทั่วบริเวณ น่าหวาดเกรงสมกับที่ได้รับสมญา ’จ้าวมังกรสวรรค์สยบเมฆา’ ราชันย์มังกรผู้โหดเหี้ยมที่ครั้งหนึ่งเคยนำทัพประกาศสงครามหมื่นปีจนบังเกิดเป็นยุคเข็ญ หายนะในครั้งนั้นได้กลายเป็นตำนานโลหิตชโลมท้องฟ้าอาบย้อมแผ่นดิน เล่าขานโจษจันผ่านเวลานับแสนปีจวบจนปัจจุบัน

ใจกลางท้องพระโรงหลวงอันวิจิตรคือลานทองคำสลักลวดลายเทพมังกรห้าเล็บพุ่งทะยานสู่เวหา แผ่นเกล็ดละเอียดรูปร่างกลมแบนนับล้านชิ้นล้วนประกอบจากมรกตและไพลินเลอค่า ดวงเนตรทับทิมไร้ชีวิตของมันจับจ้องไปที่โอรสมังกรลำดับห้า

หลงช๊วงวู๋ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว สายตาของผู้ร่วมบิดารายรอบส่อแววตำหนิดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง ราวกับกำลังมองดูธุลีดินกระนั้น มีเพียงแค่หลงฟงหลางและพี่น้องไม่กี่คนที่ยังคงรักษากิริยาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์

ความเงียบดำเนินอยู่นานจนบังเกิดเสียงเอะอะจากภายนอก สตรีสูงศักดิ์ผู้หนึ่งวิ่งถลาเข้ามา ใบหน้างดงามที่สามารถสะกดคนจนลืมหายใจนองไปด้วยน้ำตา นางคุกเข่าลงเบื้องหน้าบัลลังก์พลางร้องอย่างปวดร้าว

“โอ ราชันย์มังกรผู้ยิ่งใหญ่ โปรดเมตตาบุตรชายของเราด้วยเถิดเพคะ หากไม่ทรงประทานตราประทับอมตะให้แก่ช๊วงวู๋แล้ว ชีวิตของลูกก็คงจะหาไม่”

            หลงหวางไห่ถอนใจคราหนึ่งก่อนสะบัดมือขวาเบาๆ ร่างของสตรีนางนั้นก็ล้มเซไป ใบหน้าเนียนปรากฏรอยแดงแถบหนึ่ง

“เรื่องนี้มิใช่กงการอันใดของเจ้า จ้าวมังกรสมุทรอุดรจงถอยออกไป”

            ทว่าสตรีโฉมงามกลับไม่ยอมรามือ นางเพียงคุกเข่าร่ำร้องรำพันอย่างสิ้นอาย

เหตุนี้เองเทียนหมิงจึงได้รับทราบตื้นลึกหนาบางในราชวงศ์มังกรอย่างเสียไม่ได้ แต่ก่อนที่หลงฟงหลางจะกำเนิดมานั้น หลงช๊วงวู๋ถือเป็นโอรสคนโปรดลำดับต้นๆ เนื่องด้วยพรสวรรค์ที่เจนจัดในสรรพวิชาความรู้ เชี่ยวชาญการยุทธการปกครองเหนือกว่าพี่น้องคนใด ทั้งวาทศิลป์และน้ำเสียงละมุนละไม ทั้งเค้าหน้าที่ถอดแบบมาจากมารดาอยู่หลายส่วน กอปรเป็นความภาคภูมิใจอย่างใหญ่หลวงแก่ราชันย์และราชวงศ์มังกร

จะอาภัพอยู่เพียงสองเรื่องเท่านั้น...สองเรื่องเท่านั้นเองจริงๆ

            หนึ่งคือหลงช๊วงวู๋มิได้กำเนิดมาในครรภ์มังกรสวรรค์ เพราะเลือดที่ต่ำชั้นอยู่ครึ่งหนึ่งจึงไม่มีผู้ใดยอมรับให้เป็นรัชทายาท ส่วนสาเหตุที่สองนั้น...

            “ฝ่าบาท แค่ตราประทับคงถงเท่านั้น...โปรดประทานให้ช๊วงวู๋เถิดเพคะ”

นางมังกรสมุทรยังคงพยายามอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร ไม่ว่าราชันย์มังกรจะเมินเฉยอย่างไรนางก็ไม่ยอมท้อถอย

            “ออกไปซะ ข้าจะเตือนเป็นครั้งสุดท้าย”

ราชันย์มังกรเฒ่าเอ่ยราวกับจะหมดความอดทน ยิ่งเมื่อเห็นอีกฝ่ายเพียงส่ายหน้าอย่างดื้อรั้นเอาเป็นเอาตายก็ให้บังเกิดความพิโรธ

หลงหวางไห่ถึงกับพลั้งมือทุบกำปั้นลงบนที่ท้าวแขนของแท่นบัลลังก์จนเกิดเสียงดังก้องกัมปนาท พายุแหลมคมราวกับเคียวหมุนวนขึ้นโอบล้อมจ้าวแม่มังกรสมุทรอย่างดุร้าย ร่างกายของนางจึงกลายสภาพเป็นตุ๊กตาขาดวิ่น

“เสด็จแม่!!”

ช๊วงวู๋คำรามพร้อมจับจ้องบิดาด้วยโทสะ ผู้เป็นบุตรโผเข้ากอดประคองมารดาก่อนซัดพลังปราณมังกรเยือกแข็งระเบิดทำลายสายลม เหลือเพียงเกล็ดน้ำแข็งระยิบระยับโปรยปรายลงมาไม่หยุด

“อั้ก!!”

โอรสมังกรลำดับห้ากระอักเลือดออกมาสายหนึ่ง ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ลมหายใจเริ่มติดขัดราวกับกำลังกลืนกินหินเผาไฟร้อนระอุ

“มาถึงขีดจำกัดแล้วสินะ ใช้พลังปราณเพียงเท่านี้ก็ถึงกับธาตุไฟย้อนกลับ”

ราชันย์มังกรเอ่ยอย่างไม่เมตตา แววตาฉายความผิดหวังชัด

นางมังกรสมุทรร่ำไห้ปิ้มว่าจะขาดใจ ซบร่างลงแทบเท้าบุตรชาย

“โรคร้ายที่เจ้าเป็นอยู่นี้เพราะแม่ไม่ดีเอง ไม่สามารถให้กำเนิดร่างกายที่แข็งแรงแก่เจ้าได้ หวังเพียงพึ่งตราประทับอมตะช่วยต่อชีวิตเท่านั้น ฮึก ฮือๆ”

“นั่นถือเป็นชะตา ฟ้าลิขิตไม่อาจฝืน ตราประทับเป็นสมบัติของรัชทายาทเท่านั้น หากจะโทษก็ต้องโทษที่เจ้าไร้วาสนา”

หลงหวางไห่ตอบอย่างไร้เยื่อใย

“ลิขิตฟ้ากำหนดชะตาชีวิตงั้นรึ...ฮะๆ ฮ่าๆๆ”

ท่ามกลางม่านละอองน้ำแข็งที่กำลังสะท้อนแสงเจ็ดสีเจิดจ้าจับนัยน์ตานั้น หลงช๊วงวู๋ผู้ยืนนิ่งดุจรูปสลักน้ำแข็งพลันระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความเหยียดหยันระคนขมขื่นออกมาไม่หยุด

๏

            “ราชันย์มังกรเลือกที่จะละทิ้งชีวิตของบุตรชายหรือนี่!?”

เทียนหมิงที่ได้รับชมเหตุการณ์ถึงกับรำพึงอย่างสะทกสะท้อนใจพร้อมจับจ้องไปยังหลงช๊วงวู๋

พลังที่มองไม่เห็นสายหนึ่งฟาดผ่านอากาศด้านหน้าเทียนหมิงทันที

“จง อย่า” ช๊วงวู๋เอ่ยเสียงเย็น

“บังอาจจับจ้องข้า” เน้นหนักอย่างแกร่งกร้าวทีละคำพูด

“ด้วยสายตาเวทนาเช่นนั้น” นัยน์ตาสีเทาสงบนิ่งจนน่าอึดอัด

แวบหนึ่งเทียนหมิงสัมผัสได้ถึงความคับแค้นใจที่เอ่อทะลักออกมา องค์ชายมังกรลำดับห้าเพียบพร้อมด้วยทุกสิ่งยกเว้น”วาสนา”

“เหตุนี้ท่านจึงทำร้ายน้องชายตนเองทั้งยังอัญเชิญหายนะจากบรรพกาลมาสร้างวิบัติแก่ผู้คน เสียแรงที่ได้รับยกย่องว่าเป็นผู้แตกฉานในปัญญาแต่กลับไม่รู้จักคิดหาหนทางที่ดีกว่า”

เทียนหมิงเอ่ยไม่ไว้หน้า ทว่าช๊วงวู๋เพียงยิ้มละไม

“เจ้าใช้อะไรตัดสินว่าแบบไหนคือหนทางที่ดีกว่า? เหตุใดจึงคิดว่าเจ้ามีสิทธิประณามการกระทำของข้า?”

เมื่อเห็นกิเลนแห่งแสงผงะไปเล็กน้อยช๊วงวู๋จึงกล่าวท้าทาย

“ผู้เปี่ยมปัญญาก็เสมือนผู้หลงอยู่ในหมอกน้ำค้าง นัยน์ตามืดบอดทั้งที่เห็นเป็นสีขาว เพราะตัวปัญญานั่นเองเป็นเครื่องกั้นมิให้เห็นสัจธรรม ซึ่งต้องอาศัยศรัทธาในการเข้าถึง ข้าได้แสดง”ศรัทธาของข้า”แก่เจ้าจนกระจ่างแจ้งแล้ว เช่นนี้ศรัทธาแห่งสัจธรรมของเจ้าล่ะอยู่หนใด?”

กิเลนแห่งแสงทบทวนคำพูดนั้นอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยเอ่ยปาก

“ท่านทำร้ายทุกอย่างเพื่อทำลายลิขิตฟ้า อย่างไม่ต้องกังขาศรัทธาของท่านแน่วแน่นัก ทว่าหากเปลี่ยนข้าเป็นท่าน ข้าจักเชื่อมั่นในตัวน้องชายให้มากกว่านี้ หลงฟงหลางไม่มีวันทอดทิ้งท่าน”

“หึ! เจ้าจะรู้อะไร?”

“ข้าเองก็เป็นพี่คน ข้าเชื่อใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเทียนอ๋าวก็จะไม่มีวันทอดทิ้งข้า”

“น่าสนุกนี่ แล้วตอนนี้ที่ดวงจิตของเจ้าติดอยู่ภายในกายหยาบของฉงฉี น้องชายเจ้าหนีหายไปไหนเสียล่ะ”

“!!?” เทียนหมิงเผยสีหน้างุนงง

“ฉงฉีกลืนกินข้าเข้ามาแล้ว ถึงไม่ทราบว่าเหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ แต่ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะไม่ได้กลับออกไป ฮะ ฮะ”

เป็นครั้งแรกที่เย่วเทียนหมิงตระหนักถึงสถานการณ์ตรงหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกลับคืนสู่ร่างอย่างไร ทว่ากิเลนแห่งแสงกลับรักษากิริยาสงบนิ่งพลางเอ่ยหนักแน่น

“เทียนอ๋าวจะมา เขาจะหาข้าจนเจอเพื่อกลับออกไปด้วยกัน”

ราวกับสวรรค์จะตอกย้ำถึงความแน่ใจของเย่วเทียนหมิงและเหยียบย่ำความมั่นใจของหลงช๊วงวู๋ เงาร่างสีดำล้ำลึกร่างหนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลังเทียนหมิง

“เกอเกอ มาอยู่นี่เองข้าตามหาท่านตั้งนาน”

เย่วเทียนอ๋าวรั้งร่างพี่ชายไว้แน่นพลางจดจ้องลงไปในนัยน์ตาของหลงช๊วงวู๋ แล้วโอรสกิเลนสวรรค์ทั้งสองก็พลันจางหายไป

๏

            เทียนหมิงกระพริบตาปริบๆเพื่อให้สายตาคุ้นชินกับแสง ได้ยินเสียงถอนใจอย่างโล่งอกของน้องชายจากด้านบน

“เฮ้อ เกอเกอข้าเป็นห่วงท่านแทบแย่”

เทียนอ๋าวก้มลงมองพี่ชายที่กำลังนอนหนุนศีรษะอยู่บนตักตน สองมือประคองขมับคนที่พึ่งได้สติแผ่วเบา

เทียนหมิงค่อยๆลุกขึ้นพลางเหลียวมองรอบด้าน ใกล้ๆเทียนอ๋าวปรากฎข่ายมนต์รูปทรงกลมที่กำลังลอยอยู่เหนือพื้นดินเล็กน้อย เมื่อมองผ่านผนังสีดำใสเข้าไปจึงเห็นจื่อหงนอนนิ่งอยู่ ทั่วร่างในอาภรณ์สีม่วงเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีเข้ม นัยน์ตาขององค์ชายมารปิดสนิท ลมหายใจแม้จะติดขัดขาดช่วงอยู่บ้างแต่ก็แสดงให้เห็นว่ายังมีชีวิตอยู่

“เจ้าโง่นี่เอาตัวเข้ามาปกป้องข้าเลยเจ็บหนักอย่างที่เห็น”

แม้น้ำเสียงจะแข็งกระด้าง ประกายตาคมกล้าแสดงอารมณ์ไม่พอใจ แต่เย่วเทียนอ๋าวก็ยอมสละพลังส่วนหนึ่งกางกั้นเขตอาคมเพื่อคุ้มครองจื่อหง

“แล้วหลงฟงหลางล่ะ?”

แทนคำตอบ เทียนอ๋าวเพียงพยักพเยิดไปทางฟากฟ้าด้านบน เทียนหมิงจึงมองไล่ตามสายตา

คราแรกท้องฟ้าขมุกขมัวราวกับหยดหมึกสีเข้ม แต่เมื่อพินิจให้ดีสีนิลทมิฬนั้นหาใช่ท้องนภาไม่ เงาดำดั่งขุนเขาปกคลุมแผ่นฟ้ากลับเป็นร่างมหึมาของฉงฉี

ร่างพยัคฆ์ที่ลอยเด่นบดบังดวงตะวันจนแทบสิ้นแสงนั้นสามารถคะเนขนาดจากศีรษะจรดปลายหางกว้างใหญ่ยาวเสมอผืนฟ้า ขนที่เคยขาวสว่างแปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ทั่วกายาสลักลายพาดกลอนสีแดงเข้มดั่งโกเมน

ได้ยินเสียงฉงฉีคำรามคราหนึ่ง พื้นดินก็สั่นไหวราวกับคลื่นน้ำ ไม่ไกลเท่าใดปรากฏลูกไฟสีเพลิงลุกไหม้คล้ายกับดวงดารากำลังถูกแผดเผา สิ่งนั้นคือมังกรอัคคีหลงฟงหลางอย่างไม่ต้องสงสัย การโจมตีของบุตรมังกรไม่แม้แต่จะสร้างรอยแผลให้แก่จอมปีศาจจากบรรพกาล

น่าเสียดายที่เวลาหยอกล้อสนุกสนานกับเหยื่อได้หมดลง ฉงฉีสะบัดร่างเคลื่อนแผ่นฟ้าทีหนึ่งขนแหลมกลางหลังของมันก็พุ่งกระจายออกไปทั่วทุกทิศ พายุหนามสะบัดแทงรัชทายาทมังกรให้ปลิวหายลับไปจนสุดขอบฟ้า ได้ยินเพียงเสียงปฐพีระเบิดสะเทือนดังกึกก้องกัมปนาทตามมา

บรรยากาศรอบด้านหนักอึ้ง สายลมหยุดพัดไหว ผืนไพรสีเขียวสดค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอมเทา สรรพสัตว์พากันวิ่งหนีพลางส่งเสียงร้องครางอย่างหวาดกลัวไม่หยุด

เย่วเทียนหมิงจ้องหน้าน้องชายพลางเอ่ยหนักแน่น

“เห็นทีการครั้งนี้จะเกินกำลังพวกเราพี่น้อง ทว่าอย่างไรก็ไม่อาจปล่อยไปตามยถากรรมได้ ไม่ต้องสงสัยว่าฉงฉีเตรียมพร้อมที่จะทำลายฟ้าดิน มิใช่แค่ตราประทับอมตะที่พวกเราต้องเป็นกังวล แต่ยังรวมไปถึงหายนะที่จะบังเกิดแก่ผู้คนอีกด้วย”

ในความเป็นจริงแล้วเย่วเทียนอ๋าวสามารถตอบได้อย่างซื่อสัตย์ว่า ตัวเขามิได้สนใจหากฟ้าดินจะล่มสลายหรือผู้คนมหาศาลจักต้องล้มตาย ทว่ากิเลนแห่งความมืดกลับเพียงเหลือบมองจื่อหงอย่างชั่งใจแล้วจึงหันกลับมาตอบรับพี่ชาย

“เจ้าเสือไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงตัวนี้ก็น่ารำคาญไม่น้อย หากปล่อยไปมันก็คงจะได้ใจจึงสมควรได้รับการสั่งสอนสักทีหนึ่ง”

            พี่น้องกิเลนเห็นพ้องต้องกันดังนี้แล้วจึงไม่ลังเลที่จะท้าทายฉงฉี ทั้งสองทะยานตัวขึ้นสูงจนมองเห็นเป็นเพียงดวงไฟสีขาวและดำบินวนเวียนอยู่หน้าพยัคฆ์ร้าย

            เมื่อผู้ท้าทายทั้งสองปรากฏในครรลองสายตา ฉงฉีก็แสยะยิ้มแยกเขี้ยวขู่ขวัญ

“เจ้าลูกกิเลนมารนหาที่ตายเองเลยรึ”

นัยน์ตาของพยัคฆ์บรรพกาลแปรเปลี่ยนจากสีอำพันกลายเป็นผลึกโกเมนขุ่นมัว กลางหน้าผากของมันปรากฏแสงสะท้อนสีเงินวาววับ

“ตราประทับคงถงอยู่นี่เอง”

เทียนหมิงเอ่ยพลางรู้สึกถึงจิตมารมุ่งร้ายเสียดแทงออกมาจากนัยน์ตาสีเลือดไม่หยุด

            ฉงฉีกำลังครุ่นคิด...’ครุ่นคิด’อย่างลึกซึ้งเพื่อทบทวนสถานการณ์ตามหลักเหตุและผลด้วยความตั้งใจอย่างยิ่งยวด

น่าแปลก...สัตว์ร้ายแห่งบรรพกาลที่สมควรเป็นเพียงเดรัจฉานกลับตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด

แรกเริ่มเมื่อครั้งผานกู่เบิกฟ้าผ่าพิภพ ผืนฟ้าและแผ่นดินดุจดั่งคนรักพึ่งแยกจาก สรรพพิภพล้วนแล้วแต่วุ่นวายสับสนไร้ความมั่นคง ตัวมันเองก็ได้ถือกำเนิดขึ้นมาในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อนั้น

            ฉงฉีคะนึงถึงชีวิตในช่วงต้น ซึ่งอาจนิยามได้อย่างไม่ลังเลว่า เต็มเปี่ยมไปด้วยสัญชาติญาณ...’สัญชาติญาณ’ของสัตว์ร้ายที่มีชีวิตอยู่เพื่อกลืนกินผู้อื่นเท่านั้น

เจตจำนงค์บริสุทธิ์ของนักล่าแห่งวัฏจักรสงสาร ‘เช่นฆ่า ทำลาย ฉีกกระชาก ดื่มกินภักษาหาร’ ทั้งหมดเป็นเพียงผลที่เกิดจากเหตุคือ’สัญชาติญาณ’

น่าเสียดาย...ในตอนนั้นตัวมันยังอ่อนเยาว์เกินไป ไร้เดียงสาและผ่านโลกมาน้อยเกินไป มันจึงหลงระเริงกับการปลดปล่อยสัญชาติญาณ เดือดร้อนไปถึงเทพผู้สร้างและพระผู้โปรดทั้งหลาย สามจักรพรรดิสี่ราชันย์สวรรค์แห่งบรรพกาลได้ร่วมมือกันผนึกมันและสัตว์ร้ายตัวอื่นไว้ในห้วงเวลานิรันดร์

            หลังจากถูกผนึกผ่านกาลเวลานับแสนนับล้านขวบปี ฉงฉีจึงได้มีเวลาคิดใคร่ครวญ มันเฝ้ามองสรรพชีวิต เพื่อเรียนรู้ เพื่อทำความเข้าใจ และบางครั้งก็ถึงกับยอมรับในอุดมการณ์หลากหลายที่ผ่านเข้ามาราวกับสายน้ำไหล จึงกล่าวได้ว่า ฉงฉีใช้เวลาไปกับการเติบโตทางอารมณ์ขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง

            นับแต่ครั้งที่ถูกปลดปล่อยจากคุกคุมขังอันยาวนานมาจนถึงบัดนี้ เมื่อเทพมังกรห้าเล็บยอมสละร่างสังเวยแก่ตน ฉงฉีก็ได้รู้สึกถึง’พัฒนาการ’ ที่ก่อร่างสร้างฐานมาในจิตวิญญาณของมันอย่างแช่มช้าทว่ามั่นคง ‘พันธะสัญญา’หรือก็คือข้อแลกเปลี่ยน

เสียสละสิ่งหนึ่งเพื่อบรรลุสิ่งหนึ่ง เป็นสัญญาอันศักดิ์สิทธิ์ที่จักล่วงละเมิดมิได้...

            ครุ่นคิดได้ดังนี้ ฉงฉีจึงเปล่งเสียงแห่งจิตที่สะท้อนก้องสะเทือนฟ้าดินไปทั่วสามพิภพสี่เขตแดนสวรรค์

            “สิ่งมีชีวิตทั้งหลายจงสดับฟัง ข้าฉงฉีแห่งบรรพกาลได้รับชีวิตของเทพมังกรหลงช๊วงวู๋มาเป็นดาบเพื่อสะบั้นคำสาปแห่งผนึกพันธนาการ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ด้วยเกียรติและวิญญาณ ข้าขอสาบานว่าจักทำลายสรรพสิ่งให้สิ้นซาก!”

---------------------------------------------------

A/N โอ้ฟาราเข็นจบซะที ช่วงฉงฉีเผยความในใจนี่คิดอยู่นานทีเดียว เพราะไม่อยากให้มันเป็นตัวละครที่แบนเกินไป จึงได้ปรึกษาZZและพยายามใส่มิติลงไป หวังว่าผู้อ่านจะถูกใจไม่มากก็น้อย

            เนื้อเรื่องส่วนกลางได้รีไรท์เพิ่มเติมบางประโยคตามที่นักอ่านที่รักบอกว่าไม่เข้าใจว่าช๊วงวู๋มีปมหลังยังไง =.= (ได้แค่นี้แหละค่ะ ฟาราไม่อยากเขียนเผยไปแบบ 1 2 3 4 คิดว่าจากคำพูดของตัวละครก็น่าจะเข้าใจได้ไม่ยากแล้ว)

ตอนท้ายจะมีการกล่าวถึง “ผานกู่เบิกฟ้าผ่าพิภพ” อันนี้คือการกำเนิดโลกของจีนค่ะ แรกเริ่มมาท้องฟ้ากับแผ่นดินรวมตัวกันเป็นหนึ่งเหมือนไข่ในเปลือก จนท่านเทพผานกู่ใช้ขวานผ่าแยกทั้งสองสิ่งออก แล้วใช้ร่างตนค้ำยันไม่ให้มันตกมาเชื่อมติดกัน (คล้ายๆยักษ์แอตลาสแบกโลกในตำนานกรีกเลยนะ)

            ฉงฉีที่ว่าจะอาละวาดก็ไม่อาละวาดสักกะที แต่สัญญาค่ะ ตอนหน้าถล่มทลายๆสุดๆกันไปเล้ย~

            รูปประกอบตอนนี้ เทพมังกรน้ำแข็งหลงช๊วงวู๋ ร่างมังกรจ้า~

 

            ก่อนหน้านี้ฟาราได้ไปเข้าคลับนักเขียนในเด็กดี (ในฐานะนักวิจารณ์) ก็สนุกดีค่ะแต่เบียดเบียนเวลาแต่งนิยายไปหน่อย 555 แล้วก็ลองไปใช้บริการวิจารณ์นิยายของน้องจุ้นจ้านวุ่นวาย (ครั้งแรกเลยอยากรู้ว่าจะเป็นยังไง) แปะแบนเนอร์ให้เข้าไปชมกันนะคะทั้งสองที่เลย

 http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=613591