หลงกิเลนจันทร์ [หยิน]

ตอนที่ 23 : บทที่ ๑๙ ลิขิตฟ้ากำหนดชะตาชีวิต (๑) (ฉบับร่าง 100%)

A/N 100% เรื่องช่วงนี้เรียก “แอคชั่นผสมดราม่า” ได้มั้ยเนี่ย

บทที่ ๑๙

ลิขิตฟ้ากำหนดชะตาชีวิต (๑)

            “เสด็จพี่งั้นเหรอ!?”

เย่วเทียนหมิงรำพึงรีบเหลียวมองเด็กหนุ่มบนบัลลังก์สลับกับหลงฟงหลางทันที

ผู้เยาว์ทั้งสองดูราวกับขุนศึกแกล้วกล้า หลงฟงหลางสวมชุดเกราะหนักสีเพลิงเรืองเรื่อ กระบังเกราะส่องสว่างราวก้อนถ่านร้อนแดงที่ถูกเผาในเปลวไฟ ไอร้อนแผ่ปกคลุมจนบรรยากาศวูบไหว

ในขณะที่บุตรมังกรอีกคนประดับร่างกายด้วยเกราะหนังเบาคลุมทับด้วยชุดผ้าแพรสีน้ำเงินสด ลวดลายเทพมังกรร่ายรำกลางทะเลเวหาสถิตย์อยู่ในเนื้อผ้าบางเบา แวบหนึ่งราวกับจะมองเห็นแสงเลื่อมพรายเป็นภาพลวงตาของคลื่นน้ำโกรธากระเพื่อมไหว

‘หนึ่งอัคคีแผดเปรี้ยง เปรี๊ยะปร๊ะ หนึ่งนทีคำรามครืน ครื้นครั่น’

หากถามว่าพี่น้องผู้สูงศักดิ์ทั้งสองมีส่วนใดคล้ายคลึงกัน ก็อาจบอกได้ว่าหนึ่งนั้นคือแววตาของเทพมังกรผู้สำแดงฤทธิเดชอยู่บนฟากฟ้า เหยียดตามองลงมายังเศษซากธุลีดิน

            โอรสมังกรผู้มากอาวุโสกว่าลุกยืนขึ้น วาดมือไปด้านหน้าพร้อมประกาศตนอย่างองอาจ

“นามข้าคือหลงช๊วงวู๋[1] มังกรแห่งน้ำแข็ง โอรสลำดับที่ห้าผู้เกิดแต่ราชันย์มังกรสวรรค์และเจ้าแม่มังกรสมุทรแห่งทะเลอุดร ข้าคือผู้ปกครองวังหมอกม่วงมรกตแห่งนี้ ทารกกิเลนขวัญกล้าและหลงฟงหลางจงอย่าบังอาจท้าทายข้า”

“เป็นราชันย์ในดินแดนแห่งซากศพแล้วภาคภูมิใจงั้นรึ?”

ฟงหลางถามด้วยกิริยาหยามเหยียด พร้อมตั้งท่ารับมือไร้ช่องว่าง

“หึหึ นัยน์ตาข้างนั้นของเจ้าหายดีแล้วหรือไร จำได้ว่า ข้าทำให้เจ้าบาดเจ็บเจียนตายไม่น้อย”

หลงช๊วงวู๋ก็ไม่ประมาทเช่นกัน รู้สึกได้ถึงเกล็ดน้ำแข็งในอากาศก่อตัวเสียดแทงราวกับคมมีดบาดลมหายใจ ระหว่างสองพี่น้องมังกรเหมือนมีริ้วรอยแห่งความเกลียดชังประทับรอยตราลึก

“นั่นเพราะเสด็จพ่อทรงมีเมตตา เป็นธุระไหว้วานหา’ผู้รักษา’มาให้ ก็อย่างที่ทราบ ข้าเป็นถึงรัชทายาทแห่งวังมังกรก็ย่อมมีความสำคัญระดับนั้นเป็นธรรมดา”

ฟงหลางเอ่ยยิ้มๆราวกับจะเยาะ

ความเกลียดชังฉาบย้อมใบหน้างดงามของช๊วงวู๋ในทันใด

“น้องเก้าเจ้านี่มันอวดดีไม่เปลี่ยน เห็นทีเมื่อสี่ปีที่แล้วข้าคงอบรมเจ้าได้ไม่ดีพอกระมัง”

“สี่ปีก่อนข้าประมาทไปเพราะไม่นึกว่าท่านจะอัญเชิญ’ฉงฉี’มาจากห้วงเวลาบรรพกาล ครั้งนี้ข้าจะกำจัดมันแล้วคุมตัวท่านไปรับโทษหน้าบัลลังก์มังกรเมฆา”

หลงฟงหลางเร่งพลังปราณกดดัน นึกถึงความอัปยศที่ได้รับเมื่อครั้งก่อนก็ให้เดือดดาลนัก

“เดี๋ยวก่อน! ฉงฉีที่ว่านี่ คงไม่ใช่ฉงฉีแห่งสี่อสูรบรรพกาลหรอกนะ!?”

เทียนหมิงถามอย่างตกใจ ในตำราสรรพวิชาที่ร่ำเรียนมาไม่น้อย สี่สัตว์ร้ายแห่งบรรพกาลมิเคยไม่ถูกกล่าวถึงในบันทึกแห่งมารปีศาจเล่มใด

“ฉีกกระชากผืนฟ้า แหวกพสุธา ผ่ามหาสมุทร สรรพสัตว์กรีดร้องไปทุกหย่อมหญ้า ฉงฉี ผู้โปรดปราณในการฆ่าฟัน คมเขี้ยวฝังลึกกัดกินมังสา กรงเล็บอาบพิษร้ายละลายศาสตรา ผู้ใดหาญกล้าต่อกรล้วนได้รับความพินาศเป็นรางวัล”

หลงช๊วงวู๋เพียงเผยรอยยิ้มเย็นยะเยือก วาดฝ่ามืออีกครั้งภาพข้างใต้พื้นน้ำแข็งก็พลันแปรเปลี่ยน ปรากฏเป็นลานด้านหน้าราชวังที่ถูกปกคลุมไปด้วยเงาหมอกขมุกขมัว

เย่วเทียนอ๋าวและกงหยางจื่อหงยังคงหลงวนเวียนอย่างไร้ทางออก เบื้องหน้าทั้งสองคือพยัคฆ์ขนาดเท่าพญาคชสาร รูปลักษณ์งดงามมหัศจรรย์ตนหนึ่ง ร่างกายของมันปกคลุมไปด้วยขนขาวบริสุทธิ์สลับลายพาดกลอนสีดำนิลกาฬ นัยน์ตาเสือหรี่ลงเป็นเส้นตรงส่องแสงสีส้มอำพันเรืองจ้า ส่วนศีรษะจรดท้ายทอยกลับมีหนามแหลมอย่างเม่นสีน้ำตาล ปีกหงส์สองข้างประดับกลางหลัง แต่ละเยื้องย่างล้วนส่งกรงเล็บแหลมคมขูดขีดพื้นหินเสียดแก้วหู

“ฉงฉี จริงๆ...สัตว์ร้ายจากบรรพกาลที่กินเนื้อมนุษย์เป็นอาหาร อภิบาลคนพาลต่อต้านคนดี”

ถ้ามองไม่ผิดเทียนหมิงก็เห็นสัตว์ร้ายแสยะยิ้มเขม้นมองเทียนอ๋าวอย่างเจ้าเล่ห์

“บุตรแห่งความมืดเอ๋ย ชอบการตกแต่งอุทยานของข้าหรือไม่”

เสียงของมันแหบห้าวหวีดหวิวราวกับสายลมกรีดกระทบช่องผา ฉงฉีพยักเพยิดไปทางเศษซาก’อาหาร’ ก่อนเชิดคอด้วยความภาคภูมิใจ

“พลังมารของเจ้าเปี่ยมเสน่ห์ยิ่งนัก ข้าล่ะชมชอบกลิ่นไอเลวทรามเช่นนี้เสียจริง”

พูดมาถึงตรงนี้พยัคฆ์ร้ายก็ขยับตัวเข้าหาเทียนอ๋าว จื่อหงรีบถลาตัวมาคั่นกลาง ออกหน้าปกป้องทันที

“ดูเหมือนฉงฉีจะถูกใจไอพลังธาตุอินของกิเลนแห่งความมืดไม่น้อยทีเดียว ไม่โจมตีทั้งยังชักชวนพูดจาเช่นนี้”

หลงช๊วงวู๋เปรยเรียบๆพร้อมกอดอกครุ่นคิด ใบหน้างามคมเร้นเงาชั่วร้าย

“แต่ว่าไม่ได้หรอกนะ เพราะข้าคิดจะจัดการพวกเจ้าทั้งหมด คงจะต้องกระตุ้นเตือนเจ้าเสือขี้เกียจนี่หน่อยเป็นอย่างไร”

โอรสมังกรลำดับห้าดีดร่างจากกลางอากาศพุ่งสู่กระจกน้ำแข็ง เมื่อถูกโถมปะทะ แผ่นแก้วเย็นยะเยือกพลันแตกกระเพื่อมออกเป็นระลอกวง เปิดทางให้ทะลุผ่านไปโดยง่าย เงาร่างสีน้ำเงินทิ้งตัวลงคุกเข่าอยู่บนหลังของสัตว์ร้ายก่อนกระซิบกระซาบบางสิ่ง

แววตาของพยัคฆ์บรรพกาลแปรเปลี่ยนจากสงบนิ่งเป็นอันตราย มันจ้องเหยื่อทั้งสองตรงหน้าไม่วางตา คล้ายมองเห็นใยแมงมุมสีนิลถักทอผ่านอากาศรวดเร็ว ชั่วเวลานั้นเองกิเลนแห่งความมืดก็หยุดชะงักการเคลื่อนไหว

“ตูม!” ฉงฉีพุ่งเข้าจู่โจมทันที พื้นดินบริเวณที่เทียนอ๋าวและจื่อหงเคยยืนอยู่กลายเป็นหลุมลึกกว้างในพริบตา

เย่วเทียนหมิงเบิกนัยน์ตากว้างด้วยความตกใจ ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง เข่าข้างหนึ่งชันลงบนแผ่นน้ำแข็งกระจ่างใส ฝ่ามือทั้งสองนาบสนิทหวังส่งพลังหยางทำลายกำแพงที่กั้นระหว่างตนและน้องชาย ทว่ากลับโดนเขตแดนของหลงช๊วงวู๋กระแทกกลับมา

“นั่นคือกระจกวารีเยือกแข็ง วิชาลับแห่งเผ่ามังกรสมุทร มันจะสะท้อนภาพทุกสิ่งที่อณูน้ำปะปนไปถึงทั้งยังเป็นทวารข้ามมิติ กระจกอาคมนี้ต่อให้เจ้าพยายามทำลายเท่าไร มันก็จะสะท้อนการโจมตีกลับมา”

หลงฟงหลางเอ่ยเรียบๆ พลางทิ้งตัวลงมาหยุดยืนเบื้องหน้าเทียนหมิง

“ถ้าไม่อยากเสียเวลาก็จงถอยออกไป”

กล่าวพลางเร่งพลังธาตุไฟในกายจนไอหมอกกลั่นตัวกลายเป็นสายฝน หยดน้ำเย็นเฉียบตกกระทบร่างรัชทายาทมังกรแล้วก็พลันสลายกลายเป็นไอร้อนฉ่า

หลงฟงหลางเงื้อทวนที่เปล่งแสงส้มแดงราวกับเหล็กกลางไฟขึ้นสุดแขนแล้วฟาดลง การโจมตีก่อให้เกิดแรงปะทะดังกึกก้อง สะเก็ดไฟกระเซ็นวูบวาบ ทว่าพื้นกระจกวารีกลับไร้รอยขีดข่วน

รัชทายาทมังกรแสยะยิ้มออกมาทีหนึ่ง พระเพลิงจากปลายทวนก็แผ่กระจายเผาผลาญลานน้ำแข็งไปทั่ว ได้ยินเสียงดังฉ่าๆ แผ่นกระจกหนาก็พลันหลอมละลายไปในเปลวไฟ น้ำแข็งสีฟ้าใสถูกห่อหุ้มไปด้วยม่านอัคคีสะท้อนจับตาน่าหลงใหล

“หึ! อย่างไรไฟก็ย่อมมีชัย”

ไม่จำเป็นต้องพูดจาให้มากความ เทียนหมิงรีบกระโจนผ่านทวารมิติที่เปิดออกทันที

เย่วเทียนหมิงและหลงฟงหลางปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ รู้สึกได้ถึงรังสีกดดันอันน่าพรั่นพรึงจากฉงฉีเข้าโจมตีเป็นระลอก กลิ่นสาปสัตว์ผสมสนิมเหล็กคละคลุ้งจนแสบจมูก

เทียนหมิงเพ่งมองไปยังหลุมดินที่ระเบิดออก ฝุ่นธุลียังคงฟุ้งตลบ ลึกลงไปภายใต้อุ้งเท้าสีขาวที่เกาะไปด้วยคราบเลือดแห้งกรังปรากฏร่างเล็กๆขืนตัวไว้อย่างสุดความสามารถ

จื่อหงกัดฟันกรอด ยกกระบี่ตั้งรับค้ำยันกรงเล็บมหึมาด้วยแรงทั้งหมด ด้านหลังคือเทียนอ๋าวที่มีสีหน้าเหม่อลอย นัยน์ตาสีดำของกิเลนแห่งความมืดหมุนวนราวห้วงน้ำลึก

จื่อหงสังเกตเห็นเทียนหมิงจึงส่งสายตาให้รีบพาน้องชายออกไป

“เทียนอ๋าวไม่เป็นไรนะ! ทำไม่ถึงไม่ยอมหลบ?”

เทียนหมิงเขย่าตัวน้องชายเบาๆเพื่อเรียกสติ ประกายแสงกลับมาสู่นัยน์ตาของกิเลนแห่งความมืดอีกครั้ง

“อ้ะ! เกอเกอ” เทียนอ๋าวสะบัดศีรษะไล่ความมึนงง

“เจ้าตัวนี้ ฉงฉีใช่ไหม? ข้าเคยเห็นแต่ในตำรา ไม่คาดว่าตัวจริงของมันจะสวยงามเช่นนี้...สวยมากจริงๆ”

การที่เย่วเทียนอ๋าวรำพึงเช่นนี้ไม่นับว่าน่าแปลกใจ กิเลนแห่งความมืดนั้นกำเนิดมาจากพลังอินบริสุทธิ์ ประกายแสงอันชั่วร้ายของฉงฉีจึงเปรียบเสมือนเพชรดำพิสุทธิ์ เย้ายวนยั่วใจ

“ไม่ได้นะเทียนอ๋าว ตั้งสติสิ ไม่เช่นนั้นจะถูกกลืนกินนะ”

เทียนหมิงเขย่าน้องชายแรงกว่าเดิม

ฉงฉีที่พยายามกระทืบจื่อหงให้จมดินพึ่งสังเกตเห็นผู้มาใหม่ มันกระโดดถอยหลังอย่างว่องไวเมื่อสายตาปะทะกิเลนแห่งแสง

“อะไรกัน! พลังหยางรุนแรงนี่มันอะไรกัน น่ารังเกียจเสียจริง”

พลังสะกดของพยัคฆ์ร้ายพลันคลายลง เทียนอ๋าวจึงค่อยได้สติพร้อมแยกเขี้ยวใส่ฉงฉีอย่างโกรธเคือง

“เจ้าเสือสามานย์กล้าใช้อาคมสะกดข้า ข้าเป็นนายแห่งความมืด มิใช่เจ้า!”

เทียนอ๋าวระเบิดแสงสีดำใต้ฝ่าเท้าอสูรพยัคฆ์ขาว ทำให้มันชะงักไปครู่หนึ่ง

จื่อหงที่รอจังหวะอยู่แล้วรีบประสานมือร่ายอาคม เสียงสวดไพเราะดังสะท้อนราชวังร้าง โซ่แห่งความมืดนับสิบเส้นแหวกทะลุอากาศเข้ารัดร่างฉงฉี อสูรบรรพกาลสะบัดร่างรุนแรงพยายามทำลายพันธนาการ จื่อหงเปล่งเสียงคำรามน่ากลัวทีหนึ่ง อัสนีสีม่วงแดงก็ฟาดผ่ามาจากฟากฟ้าเสริมพลังโซ่อาคมทันที

“ไม่เลวนี่”

เทียนอ๋าวออกปากชม สายตาลอบสังเกตสถานการณ์รอบด้าน พลันเห็นเด็กหนุ่มท่าทางโดดเด่นผู้หนึ่งลอยตัวอยู่ด้านบน

“นั่นใคร?”

“หลงช๊วงวู๋ ผู้สืบเชื้อสายมังกรสมุทรและร่วมบิดากับเรา”

ฟงหลางตอบทั้งรอยยิ้มเหยียดหยัน

ผู้ถูกเอ่ยนามไม่ได้สนใจฉงฉีที่ถูกจองจำ ทว่ากลับหันขวับมามองรัชทายาทมังกรด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น

เทียนอ๋าวพิจารณาศัตรูก่อนเผยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ได้ยินว่าเผ่ามังกรนั้นถือยศศักดิ์ไม่เลวทีเดียว ถ้าจำไม่ผิดมังกรสมุทรนั้นอยู่ต่ำชั้นกว่ามังกรสวรรค์ใช่หรือไม่”

นับว่าเย่วเทียนอ๋าวเป็นอัจฉริยะในการสร้างศัตรูโดยแท้ เพราะใบหน้าของช๊วงวู๋ยามนี้ทึบทะมึนยิ่งกว่าพายุร้าย

“หึ อย่าลำพองไปเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมทั้งหลาย ข้าเห็นว่านานๆทีจะมีอาหารเลิศรสมาให้ฉงฉีลิ้มลองหรอกนะ ถึงปล่อยพวกเจ้ามีเวลาพูดจาเพ้อเจ้อได้”

ควรทราบว่าชนเผ่าเทพมังกรให้ความสำคัญกับลำดับชั้นเป็นอย่างยิ่ง

เริ่มจาก “หลง” เทพมังกรห้าเล็บผู้ประทับอยู่ ณ. จุดสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์ ราชวงค์ผู้ปกครองเมืองหลวงแห่งทะเลเมฆาคงถง รองลงมาคือ “หลี่” เทพมังกรผู้สถิตย์ใต้ท้องทะเล จ้าวแห่งห้วงสมุทรผู้ควบคุมลมฟ้าอากาศแลฤดูทั้งหลาย และสุดท้าย “เจี่ยว” มังกรชั้นตรีผู้พิทักษ์ภูเขาหินผาแลหนองบึงทะเลสาบ

ด้วยเหตุข้างต้น จึงไม่น่าแปลกใจที่หลงฟงหลางผู้เป็นโอรสลำดับสุดท้ายทว่ากลับเป็นคนเดียวที่กำเนิดแต่ราชินีมังกรสวรรค์จะได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาทเพียงหนึ่งเดียว แน่นอนว่าการนี้ได้นำความไม่พอใจมาสู่โอรสมังกรผู้พี่ทั้งหลาย

“โฮกกก ฮูม!”

ฉงฉีคำรามลั่นราวกับจะสะท้อนความโกรธเกรี้ยวของหลงช๊วงวู๋ มันเกร็งร่างจนกล้ามเนื้อใต้ขนหนาไหวระรัวราวกับคลื่น ปีกทั้งสองกางออกพยายามทำลายโซ่อาคม เสียงสายโซ่กระทบกันดังกึกก้อง

จื่อหงเผยสีหน้าเคร่งเครียด ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อเย็น เห็นได้ชัดว่ากำลังตึงมือมิใช่น้อย เหนือขึ้นไปโอรสมังกรลำดับห้ากำลังประสานมือร่ายอาคม

“ฉงฉีกำลังแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ฟงหลางฝากท่านจัดการหลงช๊วงวู๋ที ข้ากับเทียนอ๋าวจะช่วยจื่อหงผนึกจ้าวอสูรเอง”

เทียนหมิงร้องพลางดีดตัวขึ้นกลางอากาศ เทียนอ๋าวได้ยินก็รับคำทะยานขึ้นฟ้าฝั่งตรงข้ามกัน โอรสกิเลนกางเขตแดน “หยินหยางประสาน” ร่างทั้งสองส่องแสงสว่างและมืดทมิฬ สำแสงสองสีพุ่งเข้ารัดพันฉงฉีกลายเป็นพันธนาการแสงขาวสลับดำ

อย่างไม่รอให้ตั้งตัว หลงฟงหลางพุ่งเข้าโจมตีช๊วงวู๋ เสือกแทงทวนมังกรราวกับห่าฝน มองเห็นภาพทวนนับร้อยจู่โจมเข้าพร้อมกัน

ช๊วงวู๋ถึงกับผงะรีบดีดตัวออก แขนขวาวาดไปด้านหลังเรียกอาวุธประจำกายขึ้นมาเช่นกัน ทวนปลายหอกประดับวงเสี้ยวจันทร์สองด้านส่องแสงสีน้ำเงินสดใสราวคลื่นทะเล

สายลมพัดร่างพี่น้องตระกูลหลงทั้งสองขึ้นสูง ปรากฏเป็นการสัประยุทธกลางเวหา โอรสมังกรแผ่พลังธาตุกำเนิดออกมาปกคลุมร่างกาย จำแลงเป็นลูกไฟสีแดงและน้ำเงินพุ่งเข้าโรมรันกันบ้าคลั่ง

เพลงทวนของหลงช๊วงวู๋นับว่ายอดเยี่ยมไม่เลวทีเดียว ทุกการเคลื่อนไหวผ่านการคิดคำนวณราวกับหมากบนกระดาน หากเผลอพลั้งพลาดก็อาจโดนรุกฆาตโดยง่าย

“ไม่พบกันนานฝีมือเจ้าไม่ก้าวหน้าเลยรึน้องเก้า”

ช๊วงวู๋รุกดุดันในขณะที่ฟงหลางถอยตั้งรับ ไอหมอกรวมตัวกันเป็นเสาน้ำแข็งล้อมรอบทั้งสองทุกทิศราวกับกำแพง เสาสีฟ้าใสระเบิดออกเป็นฝนหอกพุ่งเข้าหาฟงหลาง นับเป็นกลยุทธโจมตีและปิดทางหนีในเวลาเดียวกัน

ฟงหลางเปล่งรัศมีสีเพลิงเจิดจ้า อากาศเผาไหม้เป็นลูกไฟนับร้อย พุ่งปะทะหอกน้ำแข็งเสียงดังสนั่น ร้อนและเย็นกัดกินกันกลายเป็นพายุควัน

จนไอน้ำจางลงจึงเห็นร่างฟงหลางยืนโชกเลือด เกราะเหล็กสีเพลิงเดือดระอุเป็นไอ เกล็ดมังกรละเอียดเกาะกุมทั่วร่าง

“พิษกรดกร่อนกระดูกรึ...ยกแรกนับว่าข้าประมาท”

“ฮ่าฮ่า อ่อนหัดเช่นนี้ไม่สมควรแก่ตำแหน่งรัชทายาทเลยจริงๆ” ช๊วงวู๋หัวเราะสะใจ

ฟงหลางไม่เสียเวลารักษาร่างกายที่อาบไปด้วยพิษร้าย เพียงดีดตัวเข้าหาช๊วงวู๋ แทงทวนมังกรเพลิงกลางหน้าอกอีกฝ่ายไม่ปรานี

ช๊วงวู๋รีบยกอาวุธขึ้นตั้งรับ กะจะเบี่ยงวิถีทวนแล้วแทงสวนกลับไป ในใจยังกระหยิ่ม มองเห็นชัยชนะอยู่ไม่ไกล

“เคร้ง!”

“อั้ก!?”

น่าตกใจ เพลงทวนของฟงหลางกลับแปรเปลี่ยนไปเป็นดุดันอย่างที่การโจมตีก่อนหน้านี้เทียบไม่ติด ทวนมังกรเพลิงทำลายทวนมังกรน้ำแข็งแหลกสลาย ฟงหลางงัดปลายทวนเสยคางช๊วงวู๋กระเด็นลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง

รัชทายาทมังกรหรี่ตามองพี่ชายที่นอนหมดท่าอยู่บนพื้นดิน แล้วจึงขยับแขนหุ้มเกราะขึ้นลงราวกับกำลังคะเนพลัง

“แย่จริง เผลอเอาจริงไปซะได้”

เสียงรำพึงเบาๆแต่กลับกระจ่างชัดในโสตของช๊วงวู๋ ทั่วร่างองค์ชายห้าสั่นเทิ้มไปด้วยแรงโกรธา

“เอาจริง? หมายความว่าเจ้าเล่นออมมือรึ จะดูถูกกันเกินไปแล้วหลงฟงหลาง!”

ช๊วงวู๋ยันร่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มือซ้ายกระตุกเสื้อคลุมพร้อมกระบังอกออก แล้วจึงสะบัดชายเสื้อร่วงหล่นจากแขนด้านซ้าย เผยแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงด้วยแรงหอบ บริเวณหัวใจปรากฏแผ่นโลหะรูปทรงหกเหลี่ยมฝังอยู่ อักขระโบราณสีแดงเปล่งประกายวูบวาบอยู่ในเนื้อเงิน

“ตราประทับคงถง ท่านใช้มันเป็นแหล่งพลังงานนี่เอง”

ฟงหลางยื่นมือออกมาข้างหน้า

“คืนมันมา นั่นเป็นสมบัติของข้า สัญลักษณ์แห่งราชันย์มังกรคนต่อไป”

“หึ ฟงหลาง เพียงเพราะเจ้าสืบสายเลือดมังกรบริสุทธิ์เท่านั้นเสด็จพ่อจึงประทานสิ่งนี้ให้ทั้งที่มันควรจะเป็นของข้า วันนี้แหละข้าจะพิสูจน์ว่าเจ้ามันก็เพียงทารกมังกรตัวหนึ่ง!”

หลงช๊วงวู๋คำรามกึกก้อง ร่างกายแปรเปลี่ยนรวดเร็ว เกล็ดมังกรน้ำแข็งเสียดแทงจากผิวหนัง เขากวางสีใสงอกยาวบนศีรษะ ร่างมนุษย์กลับเป็นมังกรน้ำแข็งโปร่งแสงพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า คำรามลั่นเมฆาท้าทายน้องชายตน

หลงฟงหลางไม่รอช้า กระโจนสู่นภาพร้อมเปลี่ยนกลับสู่ร่างกำเนิด มังกรสีเลือดห่อหุ้มกายาในพายุเพลิง นัยน์ตาสองสีส่องประกายเจิดจ้า

“ครั้งก่อนข้าทำลายนัยน์ตาเจ้าเพื่อสั่งสอน แต่ดูเหมือนเจ้าจะยังไม่หลาบจำ ครั้งนี้ราคาค่าชี้แนะคือชีวิต”

มังกรน้ำแข็งประกาศก้องก่อนพุ่งเข้าโจมตีมังกรอัคคี เทพมังกรทั้งสองต่อสู้กันอยู่บนฟากฟ้า เมฆฝนอัสนีผ่าไร้สิ้นสุด

หลายชั่วยามผ่านไป เทียนหมิง เทียนอ๋าว และจื่อหงเริ่มกังวลเพราะพยัคฆ์ร้ายจากบรรพกาลมิได้อ่อนแรงลงเลย พวกตนใกล้ถึงขีดจำกัดทั้งยังไม่อาจละสมาธิจากเขตแดนได้

เพียงคาดหวังว่าหากฟงหลางมีชัยเหนือช๊วงวู๋ ก็จะสามารถปลดสัญญาอัญเชิญฉงฉี

ท้องฟ้ายามนี้ขมุกขมัวราวหยดหมึกลงในสายน้ำ หยดแล้วหยดเล่าเกิดเป็นเมฆหมอกทึบทะมึน ฟ้าร้องฟ้าแลบร่วมเป็นพยานการห้ำหั่นกันของเทพมังกรร่วมสายเลือด

มังกรน้ำแข็งโถมร่างรัดพันมังกรไฟ คมเขี้ยวสีใสฝังลึกบนลำคอ มันแสยะยิ้มแล้วฉีกกระชากเกล็ดสีแดงออก เลือดมังกรสีแดงสดไหลรินอาบลำตัวของทั้งคู่เป็นประกาย

ทว่ามังกรไฟกลับมิได้อ่อนแรงลง ราวกับพลังชีวิตมีล้นเหลือ มันฝังคมเขี้ยวที่ลุกวาวไปด้วยเปลวอัคคีลงบนมังกรน้ำแข็ง ใช้แรงทั้งหมดกระชากร่างสีน้ำเงินทะยานขึ้นสูงจนสุดขอบฟ้าแล้วพุ่งลงมากระแทกผืนดิน

โอรสกิเลนและองค์ชายมารเบือนหน้าเบี่ยงแรงสะเทือนแลฝุ่นควัน ทุกสิ่งเงียบลงราวกับกาลเวลาถูกหยุดนิ่ง ภายใต้ฝุ่นดินสกปรกปรากฏร่างหลงฟงหลางในชุดเกราะเต็มยศอีกครั้ง แม้ว่าจะเต็มไปด้วยบาดแผลแต่รัชทายาทมังกรกลับไม่แสดงความเจ็บปวด

“เข้าใจรึยังเสด็จพี่ อย่างไรข้าก็แข็งแกร่งกว่า ตำแหน่งรัชทายาทข้าได้มาด้วยสามารถ ชะตาของพวกเราถูกลิขิตไว้ตั้งแต่กำเนิด เลือดผสมเช่นท่านไม่อาจมีอำนาจเหนือข้าได้”

“หึหึ นับวันเจ้าก็พูดจาเหมือนเสด็จพ่อเข้าไปทุกที”

หลงช๊วงวู๋ในร่างมนุษย์นอนนิ่งราวตุ๊กตาขาดใย

“เจ้าคิดว่าแค่’ฟ้าลิขิต’ข้าจึงต้องตัดใจรึ? การยอมแพ้ต่อ’โชคชะตา’เป็นเรื่องที่ถูกต้องรึ? เช่นนั้นสี่ปีที่แล้วข้าก็คงไม่แย่งชิงตราประทับแห่งราชาอันนี้ไปจากเจ้า”

มือที่สั่นระริกชี้ไปยังหน้าอกตนแล้วจึงใช้ศอกยันร่างลุกขึ้นยืนด้วยแรงทั้งหมด เส้นผมสีดำยุ่งเหยิง ใบหน้างดงามฉาบไปด้วยความชิงชัง ประกายตาพายุสีเทาคมกล้าถึงขีดสุด

“สวรรค์! เคียดแค้นนักที่ลิขิตให้ข้าพ่ายแพ้ เจ้ากำหนดให้ข้าตายแต่ข้าไม่เคยยอมรับมัน บัดนี้ข้าจะไม่โกงความตายต่อไปอีก”

หลงช๊วงวู๋กระชากตราประทับอมตะออกจากร่างกาย ธารเลือดสาดกระเซ็นเป็นสาย

“ฉงฉีแห่งบรรพกาลจงฟัง! ข้าสังเวยหนึ่งชีวิตของเทพมังกรห้าเล็บแลกเปลี่ยนกับความพินาศของปวงชน จงเปลี่ยนร่างเป็นพายุร้ายแห่งหายนะพัดทำลายฟ้าดินให้สิ้นซาก ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆ”

ตราประทับคงถงกรีดร้องกึกก้องก่อนกลายเป็นแสงพุ่งเข้าหาพยัคฆ์ที่ถูกพันธนาการ อย่างไม่ทันตั้งตัว แสงอันน่ารังเกียจสีดำก็สว่างวาบจากพื้นจรดฟ้ากลบฝังทุกสิ่ง

----------------------------------------------------

A/N ตอนต่อไป พวกเทียนหมิงเทียนอ๋าวจะเป็นอย่างไรเมื่อฉงฉีได้รับชีวิตช๊วงวู๋เป็นเครื่องสังเวย พลังที่แท้จริงของสัตว์ร้ายแห่งบรรพกาล! มาติดตามไปพร้อมๆกันเลยจ้า!!!

1-2 ตอนที่ผ่านมานี้ฟารามีการอ้างอิงข้อมูลจากตำนานจีนเยอะทีเดียว ตราประทับคงถง และฉงฉี เป็นของวิเศษและสัตว์ร้ายที่มีอยู่จริงในตำนานเทพเจ้าจีน

ลำดับชั้นของมังกรนี่ฟาราก็ไม่ได้มั่วเองนะคะ ^_^’’ มาจากหนังสือ+google อิอิ แถมท้ายด้วยรูปอาวุธของสองหนุ่มน้อยพี่น้องมังกรจ้า อันกลางคือ Ji หรือ Double side Halberd อาวุธของช๊วงวู๋ เป็นทวนปลายหอกที่มีใบดาบรูปเสี้ยวจันทร์ยื่นออกมาสองด้านค่ะ ส่วนอันขวามือสุดก็ทวนธรรมดานี่เอง อาวุธของฟงหลาง (รูปเก่าไปนิดนึงแต่หาได้แค่นี้อะ T_T จริงๆฟาราวาดภาพปลาย Ji ในเรื่องยาวกว่านี้ค่ะ)

 

---

[1] หลง = มังกร, ช๊วง = น้ำค้างแข็ง, วู๋ = หมอก รวมเป็น ‘มังกรหมอกน้ำค้างแข็ง’