คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : ฐานะที่เปลี่ยนไป
ืนราาภิเษสมรส
หมู่าวพร่าพรายเ็มฟ้ายิ่ว่าืนไหน
รอบพระำหนัทิัมพรสว่าเรือรอ้วยแสวาลา
ในวามเียบอันเยือเย็นแทรผสาน้วยอวลไอเษมศาน์
ายหนุ่มผิวเ้มสวมเรื่อแบบทหารราอรัษ์ยืนหลบใ้ร่มเาไม้ให่
ใบหน้าแหนเยึ้นมอั้นบนอพระำหนัส่วนพระอ์ราาวัุวรรธน์
มือ้าที่ยแะแผลเป็นเหนือิ้ว้ายล้าัว
วามรัภัีแลไ้ทุอย่ายเว้นสิ่ที่เา้อารสินะ...ราอรัษ์โภินถามัวเออย่ามื่นใ
วามสุที่ะไ้ลับมาอยู่ในำแหน่แห่ที่ใล้ิอ์ราาเ่นเิมูล้ายหมอยามเ้าที่พอแทอ็พลันหาย
เาะมีสุยั่ยืนในใไ้อย่าไรในเมื่อวามสมหวัเทียบไม่ไ้ับวามเ็บปว
ราินีธิษามีะประทับเียู่อ์ราาที่พระำหนันี้ ใล้ิสนิทเสน่หาให้เาไ้เห็นทุเมื่อเื่อวัน
แ่มอึ้นไป
สมอ็พานิไลนไม่อาทนูอยู่ไ้นาน รีบหันหลัเหวี่ยำปั้นใส่ลำ้น
แรระแทอเนื้อหนัมนุษย์ับวามแ็อเนื้อไม้ทำให้เลือึมออมาทันที
เ้าอมือหาไ้ใส่ใไม่ ในวามนึิมีเพียวพัร์ามลออ
‘ระหม่อมะำัฝ่าบาทให้ไ้!’
ในห้อพระบรรทมที่ราอรัษ์โภินเฝ้าเหม่อมออยู่นานนั้นไม่มีเสียพูุยะมี็แ่เสียยับแผ่วเบาอสอพระวรายบนพระแท่น
ราาวัุวรรธน์ทรพระบรรทมหายลืมพระเนรโพลอยู่่อนืน้วยวามทุ์ทรมานเพราะ้อทร่อสู้ับวามปรารถนาบาประารที่ไม่เยเิึ้นอย่ารุนแรเ่นนี้มา่อน
ระทั่ใล้รุ่สาวามอ่อนเพลียเริ่มืบลาน ทรยับพระอ์ะแ
เท่านั้นพระพัร์็แทบรับอีพระอ์ที่ะทรหนาวถึเยิบเ้ามาเสียแทบิพระอุระ
หัถ์หนายื่นออไปเลี่ยปอยพระเศา ลูบไล้พระปรานุ่มนิ่ม
ยามบรรทมราินีธิษามีามอย่าหนึ่ ยามื่นอีอย่าหนึ่
แ่หาเลือไ้ทรอยาเห็นวเนรสีลูหว้ามาว่า
‘ทำานมาไป’
ทรลวามเห็นให้ับวามทุรนทุรายที่ทรเป็นอยู่
พระราภาระมาเป็นเหุ ไม่ทรเยสนพระทัยสรีใ เวลาทั้หมทุ่มเทให้ับบ้านเมือ
เมื่อมีสรีโมสะราแนบิวามปรารถนาลุ่มลึ็เหมือนพยายามหาทาออ
ลมหายพระทัยอบอุ่นออีพระอ์เป่ารระทบพระพัร์
ถ้าไม่เยทรให้สัาไม่อทน วพัร์มสันเลื่อนเ้าหาอีพระอ์มายิ่ึ้น ุหมายอยู่ที่พระโอษ์อิ่มที่ทรำไ้ถึวามหวานหอม
‘เท่านี้ไม่เป็นไร’
แู่บ...ไม่น่าถือว่าผิสัา
วเนรสีม่วเ้มลืมึ้นทีละน้อย
แ่แรถึอนนี้ทรแล้บรรทมเพราะวาพระพัร์ไม่ถู
ะให้ทริอย่าไร็หาไ้ินับารบรรทมโยมีไออุ่นออีพระอ์เีย้า
ไม่เหน็บหนาวโเี่ยวเหมือนเมื่อ่อน
ทรอุ่นพระทัยไม่น้อยที่หลายั่วโม่อนราาวัุวรรธน์บรรทมนิ่ไม่แะ้อพระอ์แม้แ่น้อย
หาในอนทรเลิ้มใล้หลับ้วยวามอ่อนเพลีย็แทบสะุ้้วยสัมผัสนุ่มนวลบนพระปราและแทบหยุหายพระทัยเพราะแรุมพิ
พัร์ผ่าวร้อนอยู่ยัั้น
พระหทัยยัเ้นรัวไม่หาย หา็ทรโล่พระทัย ถึอย่าไรอ์ราายัทรรัษาสัย์
วามรัเป็นอย่าไร ใ่อยู่ใล้แล้วอุ่นใ
เินอายับสัมผัสสนิทิเื้อเ่นทรรู้สึหรือเปล่า...ราินีธิษามีทรถามพระอ์เอระทั่บรรทมหลับ
เหนือพระแท่น เมื่อสอพระอ์บรรทมสนิท
พระวรายอ้อนแอ้นยับหาไออุ่นะพระรแร่วัรั้เ้าแนบิ
พระเศียรเล็ุแนบพระอุระว้าพัร์พริ้มราวับแย้มพระโอษ์พึพอพระทัย...
อรุแรในพระำหนัทิัมพร
ราินีธิษามีทรื่นพระบรรทมสายว่าเยแ่เป็นหลัาอีพระอ์เพียไม่นานสัเไ้าไออุ่นที่ทิ้ไว้้าพระอ์อย่าอ้อยอิ่ราวับราาวัุวรรธน์เพิ่เส็าเมื่อนาที่อน
หมอาทำให้ภาพทิวทัศน์ระหว่ารอบพระบัรแลเห็นรา
ๆ เหมือนภาพฝัน เสียเสียสีอผ้าัึ้นใล้พระรรทำให้้อทรหันมอ
“บรรทมหลับสบายไหมเพะ”
พระพี่เลี้ยรมีย์ละมือาอ่าแ้วบนโ๊ะใล้พระแท่น
ทูลถาม แววาพระพี่เลี้ยเรียสีระเรื่อับพระปรานวล
“้ะ”
“สรพระพัร์่อนนะเพะ” เลื่อนอ่าแ้วพร้อมผ้าับพระพัร์อบหอมรุ่นถวาย
อ์ราินีทรรับ สรพระพัร์พลาทรฟัพระพี่เลี้ยถวายรายาน
“อ์ราาเส็ทรานเมื่อรู่ให่นี้เอเพะ
ทรสั่ว่าถ้าเส็ไหนให้ราอรัษ์โภินนำเส็
ะทรรีบลับให้ทันเวลาเสวยพระระยาหารเย็น”
ถ้ายัั้นแสว่าะเสวยมื้อเที่ยที่พระราวัหลว
“พระระยาหารเ้าล่ะ๊ะ ไ้เสวยหรือยั”
พระพี่เลี้ยยิ้มแป้นับถ้อยรับสั่ถามอย่าห่วใย
นาหมัวลไ้เสียทีเพราะูท่าราาวัุวรรธน์มีพระทัยให้ทูลระหม่อมแ้วไม่น้อย
ส่วนอีพระอ์ ท่าที่อ้านในอนแรไม่หลเหลืออยู่อี เปลี่ยนเป็นใส่พระทัยเหมือนภรรยาห่วสามีไม่มีผิ
“เสวยพระสุธารสาแฟอย่าเียวเพะ”
“ประเี๋ยวทรหิวแย่”
ระแสรับสั่เปรยมาว่าอย่าอื่น
น้ำเย็นับผ้าับพระพัร์อบลิ่นหอม่วยให้ทรสื่นยิ่ึ้นอี
ทรนึถึราาวัุวรรธน์ ถึะทรมี้อ่อรอันอย่าไรพระอ์ละเลยไม่ไ้ ในเมื่ออีพระอ์ทรยอมให้นานี้ารทำสิ่ใถวายไ้็วรทรทำ
“อย่าทรห่วเลยเพะ
ะเสวยยัั้นนินแล้ว”
นั่นิ ล้ายับทูลหม่อมพ่อ
เป็นวามล้ายที่ไม่ีนัเพราะหลายรั้พระบิาทรานลอวันโยไม่เสวย ไว้ะลอทูลถาม
ถ้าเป็นริะทรพยายามปรับเปลี่ยนู ทรานหนัโยไม่ใส่พระทัยเสวย
พระวรายะทนทานไ้นานสัเท่าไร
“ะสรหรือเสวยพระระยาหารเ้า่อนีเพะ”
นาพระำนัลนอื่นไม่รู้ไปไหนเสียหม
เหลือแ่พระพี่เลี้ยอยัแนั่นนี่ ทรสสัย
“วันนี้นอื่น ๆ ไปอยู่เสียที่ไหน”
“หม่อมันสั่เอเพะ อ์ราารัสับหม่อมันเรื่อะพาฝ่าบาทเส็แปรพระราาน”
และยัอีมาที่ทรสั่แทบำไม่ไหว ทั้ให้อยถวายารรับใ้อ์ราินีอย่าใล้ิ
ให้อยสัเพฤิรรมผู้แวล้อม รวมถึูแลพระระยาหารอย่าให้มีสิ่แปลปลอม
ทรสั่เสียนพระพี่เลี้ยนึว่าหาทรพอ์ราินีิพระวรายไ้ะทรทำ “หม่อมันลัวุละหุเลยให้แม่พวนั้นระเรียม้าวอไว้แ่เนิ่น
ๆ ที่เหลืออยุมพ่ออมนอย่าให้ทลายพระำหนัน่ะเพะ”
อ์ราินีทรพระสรวล
วายุอยู่รไหนเป็น้อไ้เิวามเสียหายหรือไม่็เป็นเ้าัวเอที่บาเ็บ
อนเล็ยัเท่านี้อีหน่อยน่าู
“ันเผลอเพิ่มภาระให้ทุนใ่ไหมนี่”
“ไม่หรอเพะ
เ็ัวแ่นีู้แลไม่ยาเพียแ่เผลอาไม่ไ้เท่านั้นเอ”
“อนนี้ปวหัวแ่อีหน่อยรมีย์แหละะเหา”
ทรลุึ้นเส็เ้าห้อสรแทนรัสอบ
“เอ๊ะ ทำไมล่ะเพะ”
ทูลถามพลา่วยเปลื้อลอพระอ์ถวาย
“วายุน่ะเ็ผู้ายนะ๊ะ
ะเ้านอออในไ้อีไม่ี่ปี”
ามธรรมเนียมวั
ผู้มีสิทธิ์เ้าออพระราานั้นในนอาผู้หิแล้ว็มีเพียษัริย์และเ็ายอายุไม่เินสิบวบ
้อเริ่มทริว่าเมื่อวายุเิบโึ้นะให้อยู่ที่ไหน ไม่พ้นเ้าฝึเป็นทหาร
พระพี่เลี้ยิามแล้วเห็นริ
อย่าว่าแ่วายุเลย อีหน่อยถ้ามีพระโอรส
ารประทับลุลีวบเ้าวัยหนุ่มยัเป็นไปไม่ไ้
“ยัอีหลายปี”
รำพึเหมือนปลอบใัวเอ
มือ่วยัถูพระวีแล้วเผลอยิ้มอย่าอไม่ไ้เมื่อเห็นร่อรอยหลายแห่บนพระวรายนวลเนียน
รอยยิ้มนั้นเิึ้นรู่เียวแ่เ้าอพระวรายบัเอิทรเห็นเ้า
สายพระเนรหลุบลมอรอย้ำเหนือพระถันที่เมื่อืนเห็นเป็นรอยแา ๆ
หาแ่เ้านี้ับสีเ้มเห็นไ้ั รอยประทับฟ้อพระอารม์ปรารถนาุไอผะผ่าวลอพระวราย
เมื่อืนทรทนไ้
ืน่อไปเล่า...แ่ทริพระวรายยัแทบละลาย พระหทัยเ้นแร
โปริามอน่อไป...
ความคิดเห็น