คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : มอบหมาย
“ทูลระหม่อม...านเลี้ยเป็นอย่าไรบ้าสนุไหมเพะ”
พระพี่เลี้ยหยุอาาระเ้ออยอยู่ที่เสิ้นสุรอย่อระหว่าฝ่ายหน้าับฝ่ายใน
ทูลถาม เ้าหิธิษามีไม่ทรอบ พระโอษ์เม้มแน่น
สีพระพัร์เหมือนำลัพระำริถึบาสิ่อย่าหนั
ท้าวนาผู้นำเส็ยอบัวลทูลลาแล้วเหลือบสายายิ้มเป็นนัยมายัุหิรมีย์
พระอภิบาลเ้าฟ้าหิแว้นเมธัสนับแ่ยัพระเยาว์ะัอย่านุ้นเยับวามเปลี่ยนแปลภายในราสำนัี
แววาอุท้าว่าแว้นส่วามหมายใหุ้ิ
านพระราทานเลี้ยอันมีุประส์เพื่ออ์ราาวัุวรรธน์ทรเลือพระายาสิ้นสุล
โปษัไ้ื่นมพระบารมีพระายาเร็ววันนี้ ่อนเ้าหิธิษามีเส็ถึิะสืบ่าวาพวสาว
ๆ โปษั็หามีใรเียใล้มาให้ถามำอบยัมืมนอยู่ถึนาทีนี้
ผู้ถูเลือ...ใร?
ทำไมสีพระพัร์ทูลระหม่อมเหมือนไม่สบายพระทัย
่าวว่าราาวัุวรรธน์ทรส่าามยิ่
เป็นไปไ้ว่าทรหลุมรัเสียแล้วและพลาหวัเพราะผู้ถูเลือเป็นเ้าหิพระอ์อื่น
หรือไม่...
“ทูลระหม่อม” ระแสเสียระือรือร้น
วยพระหัถ์ ทูลถามรัว “อ์ราาทรเลือใรเป็นพระายาเพะ”
พระโอษ์อิ่มเม้มแน่นยิ่ึ้น
เส็เ้าที่ประทับเร็วเือบเป็นทรวิ่ทำให้พระพี่เลี้ยถึับอยเท้าาม
อ้าปาหอบ ห้อส่วนพระอ์ั่วราวสว่าวับแวม้วยแสมลัเมลืออเทียนั้นีปัอยู่บนเิเทียนิผนัเว้นระยะไว้อย่าพอี
เสี้ยวพระพัร์ามใ้แสเทียนผุผาราวภาพวาหาเป็นภาพวาสวย ๆ
ที่ึัเรียเร่นเินไป
วเนรสีลูหว้าับเพาะพื้นพรมสีสแสว่าเพิ่เปลี่ยนใหม่สำหรับารนี้ราวับมันน่าสนใเสียนั
ุพระพี่เลี้ยเรพระทัยึ่ห่วใย
ในวามเียบันเหมือนะทรบอ...เราไม่สบายใเลย
บานพระายเหนือโ๊ะพระสำอาสวยามแม้ไม่้อยอ่อนหวานเท่าบานพระายในห้อพระสำอา
แว้นเมธัสยัมีสิ่หนึ่เหมือนันือวามเที่ยแท้ยามสะท้อนเา
เ้าหิธิษามีสบพระเนรอ์เอ่อนสบาพระพี่เลี้ยที่แทบะโอบอพระอ์ไว้เพื่อปลอบโยนทั้
ๆ ไม่ทราบสาเหุใทั้สิ้น ทรลายพระโอษ์...นิเียวเพราะไม่อามีมาว่านั้นไ้
“รมีย์ว่ายัไนะ๊ะ”
“เอ้อ...” ุเ่าลแทบพระบาท
ลูบ้อพระบาท้วยสัมผัสเบารัระนเทิทูน “เส็มาเหนื่อย ๆ
สรแล้วเ้าบรรทมเถอะเพะ หม่อมันเรียมน้ำไว้ให้แล้ว”
“ไม่อยารู้แล้วหรือ”
“อยาเพะ” อบามร
“แ่ถ้ายัไม่อยาทรเล่า็อย่าเลยเพะ ประทานอภัยให้หม่อมัน้วยที่...”
พระหัถ์นวลแนะบ่าพระพี่เลี้ย
ส่ายพระพัร์นิหนึ่เิให้อีฝ่ายหยุอโทษ
“รมีย์ือนสำัอัน
เวลาหัวเราะรมีย์็หัวเราะไปับัน ร้อไห้็ไ้บ่ารมีย์ับไว้”
ุพระพี่เลี้ยน้ำาึม
นี่ำลัทรบอใ่ไหมว่าถามเถอะ ทรเ็มพระทัยอบทุ้อัถาม
เ้าหิธิษามีถอนพระทัย วามรู้สึหนั ๆ เบาลเมื่อไ้ประทับใล้พระอภิบาล
ทรมออ์เอในพระายอีรั้ะยื่นพระหัถ์้ายให้พระพี่เลี้ยเห็นเ็มา
พระธำมร์ยอเพรสีฟ้าเือบาววะวาววับนาพอีับพระอนามิาอย่าน่าอัศรรย์นั้น
พระพี่เลี้ยผู้ถวายานใล้ิ
ทำทุอย่าถวายเ้าหิยิ่แม่ทำให้ลูรู้ไ้ทันที...ไม่ใ่อทูลระหม่อม
ราาอมันน้อยว่าพระธำมร์บาอ์อเ้าหิหา ‘่าและวามหมาย’ ายสะท้อนบอวามสำั
่อนเส็ออานพระราทานเลี้ยไม่ไ้สวมพระธำร์สัวเพราะไม่โปร
เส็ลับมาอีรั้บนพระอนามิามีพระธำร์น้ำามประับ
มีวามหมายอื่นไปไม่ไ้นอเสียา
“ทูลระหม่อม”
้มลปาน้ำาเอ่อท้น “ทูลระหม่อม...นี่อ์ราาทร...”
เ้าหิธิษามีทรพยัพระพัร์ยืนยันวามเ้าใ
พระอ์ทรถูเลือ...ทุอย่ารวเร็ว...เหมือนฝัน
ยัไม่ทราบ้วย้ำว่าำลัทรรู้สึหรือวรทรรู้สึอะไรอย่าไร
แสทออันอบอุ่นอรุ่อรุวันใหม่ทอลอพระวิสูรโปร่สีา้าให้วามสว่าแ่ห้อบรรทมราาวัุวรรธน์
อรัษ์โภิน...อรัษ์ประำพระอ์นล่าสุ เพิ่เ้ารับหน้าที่เมื่อรึ่ปี่อนรูพระวิสูรรอบแท่นบรรทมรวบผูไว้้วยเือพันเลียวสีทอ
ราาวัุวรรธน์ื่นบรรทมอยู่่อนเพราะแทบไม่ไ้บรรทมทั้ืนยับลุ
พระวรายผึ่ผายในเาสลัวเป็นสีทอแออาั่นัรบผู้เรียไร
“ยัเ้ามานะพระเ้า่ะบรรทม่ออีนิ็ไ้
พิธีราบบัมทูลลายัอีหลายั่วโม”
านพระราทานเลี้ยสิ้นสุลในเวลาเที่ยืน
หลัานเลิอ์ราาไม่เส็ลับในทันที ยัมีพระราปิสันถารับเหล่าเ้าหิโมามอีว่ารึ่ั่วโม
เมื่อลับสู่ที่ประทับอรัษ์โภินผู้เป็นเวรเมื่อืนถึเ้านี้เห็นแสไฟสว่าไสวถึเือบรุ่สา
ไม่แน่ว่าหลัับวาลาไ้บรรทมบ้าหรือไม่
ไหนเ้านี้ยัมีพิธีสำัอีอรัษ์หนุ่มเรว่าพระวรายะทานไม่ไหว
“เพิ่ื่นทำไมะไล่ให้เ้านอน”
ระแสรับสัุ่่นนิ ๆ
อรัษ์โภินไม่ล้าราบทูลเ้าี้่อ ยอ่าแ้วถวายให้สรพระพัร์
วามสว่าไสว่วเหมันฤูระน้วยหมอา
ทอพระเนรออไปึทรเห็นทัศนียภาพลุม้วยละออสีาวาราวับอยู่ในวามฝัน
อาาศเริ่มเย็นลทุทีแ่สำหรับ ‘ใรบาน’
ที่นี่แ่เย็น ๆ
ราาวัุวรรธน์หรือแม้แ่เ้าายหรรษธรไม่โปรให้มีนาพระำนัลรับใ้ใล้ิในที่ประทับห้อมล้อม้วยมหาเล็และเหล่าราอรัษ์ทั้หม
ผู้หิถูแยอออย่าเ็ารับผิอบานละเอียลออุิั้แ่เรื่อเสวย ัอบลอพระอ์
ไปนถึานฝีมือที่พวผู้ายพยายามทำเพียใ็ไม่อาูีไ้เท่านาพระำนัลฝีมือแย่ที่สุ
นาพระำนัลส่วนให่เป็น้าเิมในพระรานนีที่สิ้นและเ้าหิพระน้อนา ปัุบันทำานในหน้าที่อนอย่าห่าเหินเ้านายแ่่อไปพวผู้หิมีเรื่อสนุให้ทำมามายเพราะมีพระำริให้อยู่ในพระราอำนาเ้าหิพระายาทั้หม
ห้อสรในพระราวัหลวเป็นห้อเียวับห้อบรรทม
ั้นอาาเไว้้วยประูไม้หนาหนั ภายในว้าเือบรึ่หนึ่อห้อบรรทม
ปูพื้น้วยหินธรรมาิสีาวเทาำและเหลือ ราอรัษ์โภินรับหน้าที่ทั้หมเรียมน้ำอุ่นพอเหมาะไว้เรียบร้อย
่วยถอลอพระอ์ พระวรายแร่ำยำ้วยมัล้ามเส็ลอ่าสรว้านูล้ายสระ
ทอพระอ์พิอบอิพระเศียรและหลับพระเนรปล่อยให้ราอรัษ์่วยัถูพระวรายอันเป็นหน้าที่ที่นาน
ๆ ทีะ้อทำเพราะโยปิโปรทำิส่วนพระอ์เอเว้นแ่ทรเหนื่อยหรือัวลนอยาทอพระอ์เย
ๆ ในระแสน้ำอุ่น
“เธอเป็นอรัษ์ให้ันนานเท่าไหร่แล้ว”
ทรถามทั้หลับพระเนร
อรัษ์โภินที่มัวแ่ัพระวีอย่าั้ใแทบสะุ้
“รึ่ปีพระเ้า่ะ”
“อืม...ถ้าันมอบหมายหน้าที่ใหม่ให้
เธอะว่าอย่าไร”
โประวนุยมาว่าเพราะหาเป็นพระบัาไม่มีใรัไ้
ยิ่สำหรับทหาร ารัำสั่ะ้อไ้รับโทษมาว่าปิ
“ระหม่อมะทำหน้าที่อย่าีที่สุพระเ้า่ะ”
“ั้นหรือ”
ทรลืมพระเนร
ภาพที่ทรเห็นในมุมแหนเยสะท้อนใบหน้าายหนุ่มวัยยี่สิบเศษผิวเ้มมำเรื่อหน้าแม้ไม่สะุาแ่ัว่าูีเสียแ่รอยแผลเป็นบริเวหาิ้ว้ายทำใหูุ้ันว่าวรเป็น
“พระเ้า่ะ”
แล้วราบทูลเมื่อเห็นทร้อรอยแผลเป็นที่หาิ้วนิ่
“ระหม่อมไม่เยลืมำถวายสัย์ปิา”
รอยแผลนี้เป็นพยาน
มันไ้มาาาร้อมรบในวันเ้ารับหน้าที่อรัษ์ไ้เพียเือนเศษ
วันนั้นราาวัุวรรธน์มีพระบัาให้แบ่อำลัออเป็นสอฝ่าย
รบอย่าริัเหมือนทำสราม
ฝ่ายรับหน้าศัรูผู้รุรานีประิบีบเ้าเือบถึอมทัพ
ราาวัุวรรธน์ทรเห็นศรธนูพุ่รมายัพระอ์่อนราอรัษ์โภินัม้าเ้าวาถูศรอนั้นพุ่เี่ยวหาิ้วเป็นบาแผลลึ
นายทหารผู้ยิธนูถูนำัวเ้าุทันทีเพื่อรอารสอบสวนใน้อหาพยายามลอบปลพระนม์
ภายหลัสอบสวนึทราบว่าั้ใยิธอมทัพเพื่อแสฝีมือเท่านั้นแ่วิธีศรพลาทำให้เิเหุึ้นเป็นอันพ้น้อหา
ราอรัษ์โภินับไ้เพราะพิษบาแผลอยู่สอวัน่อนทำานในหน้าที่ามปิโยไม่ปริปาอพระราทานวามีวามอบใ
ๆ
“ะให้ระหม่อมทำอะไรหรือพระเ้า่ะ”
แม้มีพระบัาให้ไปาย็ะทำโยไม่ลัเล
ราาวัุวรรธน์ทรเห็นวามมุ่มั่นในแววาอรัษ์หนุ่มยิ่ย้ำว่ามีพระำริถู้อแล้ว
โปริามอน่อไป...
ความคิดเห็น