ห้องเก็บของนานาสาระ (=w=)

ลำดับตอนที่ #32 : ช่างเย็บผ้า

เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายเป็นปัจจัยหลักปัจจัยหนึ่งสำหรับมนุษย์ทุกคน คนเราทุกคนจึงต้องสวมเสื้อผ้าเพื่อห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ ถ้าไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ปก

คลุมร่างกาย คงจะน่าเกลียดพิลึกถ้าจะสังเกตดูให้ดีๆ ตามตลาดนัดจะมีร้านขายเสื้อผ้ามากที่สุด ทั้งเสื้อผ้าแฟชั่น เสื้อผ้าสำหรับวัยทำงาน หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้าเด็ก โดยเฉพาะตลาดนัดที่อยู่ใกล้ๆ กับออฟฟิศ จะมีเสื้อผ้าขายมากที่สุด สาวๆ

ในออฟฟิศค่อนข้างที่จะพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัวเป็นพิเศษ โดยเฉพาะออฟฟิศเอกชนหรือว่าบริษัทที่ไม่มีแบบฟอร์ม จะแข่งขันกันแต่งตัว เสื้อผ้าแต่ละชุดประหนึ่งว่าเดินออกมาจากแคตวอล์กเลยทีเดียว แต่ก็ดูสวยงามดีนะ เห็นคน

แต่งตัวสวยๆ ก็เพลินดี เพราะเสื้อผ้าเป็นปัจจัยหลัก จึงก่อให้เกิดอาชีพตัดเย็บเสื้อผ้าขึ้น แต่ปัจจุบันช่างตัดเย็บเสื้อผ้ามักจะเลือกตัดเสื้อผ้าวัยรุ่นมากกว่าเสื้อผ้าแบบอื่น เพราะ

ตลาดมีความต้องการค่อนข้างสูง แต่สำหรับเสื้อผ้าของวัยทำงานก็ยังมีให้เห็นกันอยู่มาก เสื้อผ้าสำหรับคนทำงาน ถ้าจะให้ดูดี ดูเรียบร้อย ก็เห็นจะเป็นเสื้อเชิ้ต ไม่ว่าใครใส่ก็ดูดี

มีทั้งแบบรัดรูป และไม่รัดรูป แต่คุณผู้หญิงส่วนใหญ่ก็มักจะชอบใส่เสื้อเชิ้ตที่เน้นรูปร่าง ผู้ผลิตแต่ละรายต่างก็แข่งขันกันออกแบบลวดลายสวยงามเพื่อดึงดูดใจผู้บริโภค ซึ่งเดี๋ยว

นี้คนจะนิยมเสื้อผ้าสำเร็จรูปมากกว่าที่จะสั่งตัด เพราะการสั่งตัดนอกจากจะต้องซื้อผ้าแล้วยังจะต้องเสียค่าจ้างในการตัด ซึ่งมีราคาค่อนข้างสูง เสื้อผ้าสำเร็จรูปจึงเป็นที่นิยมมาก                                                                                                      
                ผู้เขียนได้มีโอกาสสัมภาษณ์ผู้ผลิตเสื้อเชิ้ตคนหนึ่ง ซึ่งตัดเย็บเอง และขายเอง ส่วนมากจะขายตามตลาดนัด ชื่อ คุณสุมาลี กันทามา คุณสุมาลี เล่าว่า ก่อนที่จะเริ่มตัดเย็บเสื้อเชิ้ต

ขาย ก่อนหน้านี้เคยทำงานบริษัท แล้วใช้เวลาว่างหลังเลิกงานไปเรียนตัดเย็บเสื้อผ้า ที่ศูนย์ฝึกอาชีพกรุงเทพมหานคร เพราะค่าใช้จ่ายในการเล่าเรียนถูกกว่าเอกชนหลายเท่า เริ่มแรกของการเรียนก็เลือกเรียนการตัดเย็บเสื้อเชิ้ตแบบ

ต่างๆ พอเรียนไปได้สักระยะหนึ่งและมีความสามารถพอที่จะตัดเสื้อเชิ้ตให้สำเร็จได้ ก็มีความคิดว่าน่าจะตัดเย็บเสื้อเชิ้ตขายในราคาประหยัดสำหรับสาวทำงานที่รายได้ไม่มากนัก ประกอบกับพี่สาวของคุณสุมาลีเองก็รับจ้างตัดเย็บเสื้อ

เชิ้ตส่งโรงงานอุตสาหกรรมอยู่แล้ว จึงชวนพี่สาวมาร่วมหุ้นกันตัดเสื้อเชิ้ตขายตามตลาดนัด โดยใช้เวลาหลังเลิกงานในการตัดเย็บ       

เริ่มทำการผลิต                                                                    
                เนื่องจากมีข้อจำกัดว่าจะต้องขายเสื้อเชิ้ตในราคาถูก จึงต้องหาวัตถุดิบที่มีราคาถูก โดยการซื้อผ้าที่จะนำมาตัดเย็บที่สำเพ็ง ซื้อแบบยกพับมาตัดเย็บ โดยจะตัดอยู่ 3 ขนาด คือ S, M

และ L ตัดแบบคละสี เมื่อตัดเย็บไว้ในสต๊อกได้จำนวนหนึ่งในปริมาณที่เพียงพอที่จะสามารถเปิดร้านขายได้ จากนั้นก็ต้องหาตลาด                                                                        
                การจัดจำหน่าย                                                           
                คุณสุมาลีเลือกขายที่ตลาดนัด มากกว่าจะเช่าร้านขาย เพราะการเซ้งร้านมีค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง ในระยะแรกเงินลงทุนยังไม่เพียงพอ จึงต้องเลือกขายตามตลาดนัดไปก่อน ตลาด

นัดที่คุณสุมาลีเลือกขายก็คือ "ตลาดนัดเทพลีลา" อยู่หน้ามหาวิทยาลัยรามคำแหง ขายเฉพาะเสาร์-อาทิตย์ ซึ่งเป็นที่รู้อยู่แล้วว่าถ้าคิดจะขายของหน้ามหาวิทยาลัยรามคำแหง จะ

ต้องขายในราคาถูก คุณสุมาลี บอกว่า วันหนึ่งขายได้ประมาณ 40 ตัว ถ้าเป็นช่วงสิ้นเดือนบางทีขายได้เป็นร้อยๆ ตัวเลยแหละ ขายในราคาแค่ตัวละ 100 บาท                                         
                เสื้อสำเร็จรูป และเป็นเสื้อใหม่ แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะขายแค่ 100 บาท คุณภาพก็ใกล้เคียงกันกับเสื้อผ้าราคาแพงๆ เลย ผู้เขียนเองก็เป็นลูกค้าประจำเหมือนกัน ไม่ต้องเสียเวลาไปเลือกซื้อผ้าแล้วมาจ้างตัด ค่าจ้างตัวหนึ่งเดี๋ยวนี้มากกว่า

ตัวละ 300 อีก ซื้อสำเร็จรูปใส่แค่ตัวละ 100 บาทเอง ซื้อได้ตั้งหลายตัว แถมถ้าเก่าแล้วจะทิ้งก็ไม่ต้องเสียดายเหมือนเสื้อที่ราคาแพงๆ จะทิ้งก็ต้องคิดแล้วคิดอีก                                   
                ในระยะแรกของการขาย คุณสุมาลีใช้ผ้าชนิดแบบเรียบ จึงสามารถขายได้ในราคา 100 บาท แต่เมื่อเริ่มขายดีขึ้นเรื่อยๆ ประกอบกับผ้าเริ่มหายากมากขึ้น จึงต้องเลือกผ้าชนิดแบบมีลายมาตัดเย็บบ้าง โดยคิดราคาเพิ่มเป็นตัวละ 129 บาท  
                ต้นทุนการตัดเย็บ                                                     
                คุณสุมาลี บอกว่า ต้นทุนในการผลิตต่อเสื้อเชิ้ต 1 ตัว รวมค่าใช้จ่ายทุกอย่างแล้ว (ไม่นับค่าแรงงาน) จะตกอยู่ที่ตัวละประมาณ 30-40 บาท หรือ 60-70% คุณสุมาลี บอกว่า ถ้าไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายในส่วนของค่าจ้างในการเจาะรังดุม และค่า

รีดเสื้อเชิ้ต แล้วจะมีกำไรมากกว่านี้ ลองคิดดูสิคะว่า ถ้าวันหนึ่งขายได้อย่างน้อยที่สุด 30 ตัว จะได้กำไรเท่าไหร่ ไม่ใช่น้อยเลยนะคะ นั่งทำงานในบริษัทยังไม่ได้ถึงขนาดนี้เลย

จากที่ไม่เคยทราบต้นทุนของการผลิตเสื้อเชิ้ตมาก่อน และเห็นเค้าขายกันราคาตั้งแต่ 100-199 บาท เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าแล้วเค้าจะได้อะไร เพราะเคยคิดว่าการจะตัดเสื้อออกมา

สัก 1 ตัว มันต้องใช้เวลา แล้วทำไมถึงได้มาขายถูกอย่างนี้ คุณสุมาลี บอกว่า สำหรับคนที่ตัดเป็นและเรียนมา การตัดเสื้อเชิ้ต 1 ตัว ใช้เวลาไม่เท่าไหร่หรอก วันหนึ่งก็ได้เป็นสิบๆ ตัว                                                                                                
จากการดำเนินธุรกิจ พอธุรกิจเริ่มอยู่ตัวและมีทีท่าว่าไปดีขึ้นเรื่อยๆ คุณสุมาลีจึงต้องตัดเย็บมากขึ้น เวลาหลังเลิกงานอย่างเดียวไม่สามารถผลิตได้ทันตามความต้องการของลูกค้า จึงได้

ตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อที่จะทุ่มเทให้กับการตัดเย็บเสื้อเชิ้ตอย่างจริงจัง เมื่อลาออกจากงานก็มีเวลามากขึ้น จึงได้ลงเรียนเพิ่มเติม ซึ่งตอนนี้ คุณสุมาลีก็ได้เรียนรู้การตัดเย็บอย่างอื่นเพิ่มขึ้น เช่น การตัดเย็บกระโปรง การออกแบบ ฯลฯ

จากที่ขายตลาดนัดเทพลีลาที่เดียว ก็หาตลาดนัดเพิ่มเติมในวันจันทร์-ศุกร์ จนเดี๋ยวนี้มีตลาดนัดขายทุกวัน ทำให้รายได้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ คุณสุมาลี บอกว่า คุ้มค่ากว่าการที่มา

นั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศอีก และก็อิสระด้วยผู้เขียนก็เห็นด้วยกับคุณสุมาลีนะ ถ้าเรามีอาชีพเสริมที่สามารถทำเงินให้เรามากกว่าที่เราทำงานประจำ ก็เป็นสิ่งที่ดีนะคะ ผู้อ่าน

ท่านใดที่อยากประสบความสำเร็จเหมือนคุณสุมาลีละก็ ลองหาเวลาว่างมาเรียนวิชาชีพเพิ่มเติมดูนะคะ บางทีอาจจะรวยไม่รู้ตัวเลยก็ได้

 

 

 

ที่มา : http://www.siaminfobiz.com