คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทส่งท้าย(รีไรท์)
บทส่ท้าย
พระสุรเสียอพระโอรส ที่ทรรีร้อไม่หยุ ทำให้แพทย์หิวันทนาึ่เป็นทั้พระปิุา และพระพี่เลี้ย ทำสีหน้าหนัในั นายแพทย์เลนินมายืนอยู่ที่้าพระทวาร มอพระพี่เลี้ยที่อุ้มพระโอรส พาไว้ับบ่า และเห่ล่อมเบาๆ และยัเอ่ยปลอบประโลมพระทัย
“ อย่าันแสสิเพะ เส็พ่อเส็แม่เส็ลับวันนี้แล้วเพะ ้อทรรอนะเพะ พระทัยเย็นๆนะเพะ นีออา อาะแย่อยู่แล้วนะ๊ะ เล่นร้อไม่หยุมาหลายวันอย่านี้ อา้อายแน่เลย “นายแพทย์สาวพูทั้ำราาศัพท์ พูทั้ำธรรมาปลอบโยนหลานาย
“ เป็นไบ้า๊ะพระปิุา อาสาวแสนสวย บ่นอะไรพึมพำเียว “ หมอเลนินร้อทั
หมอสาวหันมายิ้มว้าอย่ายินี ที่เห็นนายแพทย์หนุ่มเินเ้ามา “ ็พระอ์รารัน ันแสไม่หยุ โยเยมาเลย่ะ ทริสมเ็แม่มา นไม่ยอมอยู่ับใรเลย ับุพยาบาลยิ่ไม่ทรยอมให้อุ้มเลยนะะ ับวัน็ยัีหน่อยทรให้อุ้ม แ่็ันแสเป็นพัๆ “
“ โถ.....น่าสสารเส็อานสวยเหลือเิน ทำหน้าอย่าับะร้อาม พระนัาอยู่แล้ว “
“ วันสสารท่านน่ะ่ะ ิถึสมเ็แม่สมเ็พ่อ พอบรรทมหลับสัพั ็บรรทมื่นแล้ว็ทรปีนึ้นไปบนพระแท่นอสมเ็ ไปแนบพระปราบนพระเนยอสมเ็ เหมือนะทรไ้ลิ่น และทรระลึถึ วันสสารเหลือเิน ทรทำอย่านี้ลอหลายวันที่ผ่านมาเลยนะะ “
หมอเลนินเินไปรับพระอ์รารันมาอุ้มไว้ แล้วทูลเบาๆ “ วันนี้็เส็ลับทั้สอพระอ์แล้วนะพระเ้า่ะ อย่าทรันแสมานะพระเ้า่ะ เี๋ยวพระศอะอัเสบ ไปเินเล่นันีว่า “ หมออุ้มพระโอรสรารัน แล้วพาลไปที่พระอุทยาน โยมีแพทย์หิวันทนาเินลมา้วย
ทรรับสั่อือออในพระศอ พระโอษ์สีมพูส พระปรายุ้ยใส วพระเนรสีน้ำาลอ่อนเหมือนสมเ็พระมารา พระนาสิโ่สวยเหมือนพระบิา ทรพระสิริโมั้แ่ทรพระเยาว์
“ ป่านนี้.....ทั้สอพระอ์ ็แทบะาพระทัย เพราะระลึถึพระอ์รารันแล้วละ่ะ ทรโทรมาทั้วัน ยิ่พี่ายวันนะะ....ถึับอพูับลู วามเป็นพ่อเป็นแม่ มีวามรัที่ยิ่ให่มหาศาลเหลือเินนะะ “
“ นั่นสินะ ผมถึอยาแ่านอยารู้สึ ถึวามรัรนี้บ้า เมื่อไหร่นะะมีนเมา ยอมมาร่วมฝันับหมอนๆนนี้บ้า “
แพทย์สาว แ้มแปลั่ึ้นทันที ่อนะเอ่ย “ หมอะ....หมออบิว่าวัน เห็นหมอเป็นหมอนๆ เป็นหมอที่อยู่ในเมือที่ล้าหลั หมอพูแบบนี้บ่อยๆ วันะโรธหมอแล้วนะะ “ หิสาวทำสีหน้าปั้นปึ่ อออาารอนๆ
หมอเลนินทูลับพระอ์รารัน “ พระอ์รารันพระเ้า่ะ ทรทอเนร หน้าสมเ็อาสิ ทำหน้าแบบนี้ อาหมออยาะูบแ้มสัทีนะ พระเ้า่ะ “ หมอหนุ่มเอ่ยเย้า
หมอวันทนาเอื้อมมือมารับพระอ์รารัน “ วันะพาหลานึ้นึแล้ว่ะ “ หมอสาวเอ่ย้วยท่าทาอนๆ
ระหว่าที่ส่อ์รารัน หมอเลนินถือโอาสนั้น โอบร่าอหมอสาวเ้ามาและูบแ้มเธอทันที หิสาวยิ่วยเิน และแสร้ทำหน้าบึ้ ทั้ที่หน้าแล่ำ
“ หมอวยโอาสับวันอีแล้วนะะ “
“ ถ้าไม่ให้วยโอาส ็้อยอมแ่านับผมนะรับ ผมทูลอับฝ่าพระบาททั้สอพระอ์ไปแล้วนะ และพระอ์ท่านรัสรับสั่ว่า ท่านเส็ลับมาาอัฤษเมื่อไหร่ ะทรประทานัานให้เรา “
หมอสาวปรายา้อนหมอเลนินน้อยๆ และนึถึืน่อน ะเส็ไปอัฤษ สมเ็ทั้สอทรให้หา และรัสรับสั่ับเธอ
“ น้อวันะ.....หิ้อฝาอ์รารัน ไว้ับหมอับน้อวันนะะ หิไม่อยาทิ้ลูไปเลย สสารเาเหลือเิน รู้ว่าเาิหิับิเส็พ่อมาแ่ไหน ลัวว่าะทรันแสนหมอไม่ไ้หลับไ้นอน “ สมเ็รับสั่อย่ารู้สึเรใ
“ ไม่เป็นไรหามิไ้เพะเส็ พระอ์รารันเป็นหลานอหม่อมันนะเพะ หม่อมันะถวายารูแล ออย่าให้ทรห่วเลยเพะ “
“ อบใมานะะน้อวัน เอ่อ....มีอีเรื่อหนึ่่ะ หิอยาทราบว่าน้อวัน ะยอมรับารทาบทามสู่อ อหมอเลนินมั้ยะ หมอเร่รัหิ่ะ “
หมอวันทนา้มหน้าลน้อยๆอย่ารู้สึวยเิน ่อนที่ะราบทูล “ เอ่อ....เพะ “
“ น้อวันลใ่มั้ยะ หิะไ้สู่อับุพ่อุแม่ และพอหิลับมาแล้วะไ้ำหนวันแ่เลย และหิอรับรอนะะว่าหมอเลนินเป็นนีมา น้อวันะไม่ผิหวัในัวหมอ่ะ “
“ เพะ “ หมอสาวราบทูลเบาๆ ้วยสีหน้าที่ยัมีอาารเินอายนั นพี่ายที่อุ้มพระโอรสรารันเินเ้ามาระเ้าึ้น
“ ลูรับ....อาอลูะหนีลูไปแ่านแล้วนะ อีหน่อยไม่มีใร เลี้ยรารันให้พ่อแล้วละ อาเา็ไปอุ้มลูเาเอ นะลูนะ “
น้อสาวปรายา้อนพี่ายทันที ่อนะเอ่ย “ ถึหม่อมันแ่านไป ็ยัะถวายารูแลอ์รารันเพะ “
พี่ายมานั่ลรหน้า และเอ่ยึ้นอี “ และถ้าพี่ะมีอีพระอ์หนึ่ล่ะ ะเลี้ยให้อีเหรอเปล่า “ เอ่ยถาม แ่หันมาส่สายาหวานรุ้มริ่ม มอพระพัร์อ์สมเ็ อย่ามีวามหมาย
ทรปรายพระเนร้อนพระสวามีน้อยๆ ่อนที่ะรับสั่้วยรอยสรวล “ หิยัไม่อยามีอี่ะ ้อไปโน่นไปนี่อย่านี้ไม่ไหว สสารลูเหลือเิน นี่ถ้าไม่ไปรับเรื่อราที่อ์สมเ็พระราินีทรประทานให้ พี่็ไม่ไปหรอ ะพาอ์รารันโยเส็ ็ลำบา ที่โน่นอาาศำลัเย็นมา ลัวะไปประวร พะว้าพะวไปหมเลย “
พะสวามีโน้มพระวรายไปุมพิที่พระปราเบาๆ รับสั่ระิบ “ มีเถอะนะ มีพระธิาสัอ์็ยัี มีอีรึ่โหลเลย “
ทรส่ายพระพัร์ “ ไม่เพะ “
“ นะ๊ะ “ พระสวามีรับสั่ึ้นอี
ไม่ทรรับสั่อบ มีเพียรอยสรวลน้อยๆ และพระปราที่เ้มึ้นเท่านั้น หมอเลนินมอหน้าหิสาวหน้าสวย ที่ำลัเหม่อและอมยิ้มน้อยๆนเียว เอ่ยถามึ้น “ ผมะ้อไปเมือไทยรู้มั้ย “
หมอวันทนาออาภวั์ แล้วถามึ้นทันที “ ไปทำไมะ “
“ ็อ์สมเ็รับสั่ว่า ะัเถ้าแ่แทนพระอ์ ไปทำารสู่อามแบบประเพีอไทย และัานที่เมือไทยามแบบไทย เพื่อใหุ้พ่อุแม่ ไ้มีวามสุ และ็่อยมาเลี้ยลอันที่นี่อีรั้ ีมั้ย๊ะที่รั ผมยอมทุอย่านะวัน ถึะให้ไปัานที่ยอเา เอฟเวอเลท ผม็ะไป๊ะ “
หมอวันทนา้อนให้น้อยๆ ่อนะเอ่ย “ วันแล้วแ่สมเ็ ะทรประทานน่ะ่ะ ท่านทรมีพระระแสไปทีุ่พ่อุแม่แล้ว ทาุพ่อุแม่็บอว่า ถ้าเราสอนรัันริๆ และอ์สมเ็ ทรมีพระราวินิัยยัไ ็ให้ทำามนั้น่ะ “
หมอเลนิน แล้้มลหอม พระปราอ์รารัน และเลยไปนถึแ้มพระพี่เลี้ย้วย นายแพทย์หิวันทนา สบาับนายแพทย์เลนิน ้วยสายาที่เปี่ยมสุ ......
ความคิดเห็น