คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : (เจ๊แตง)
ผู้สมัคร
ชื่อของคุณ : แอนค่ะ
อายุล่ะ : 16 เค๊อะ
E-mail สามมารถติดต่อได้ : annie_taker_cena@hotmail.com
ตัวละคร
ชื่อตัวละครของคุณ [ขอเป็นภาษาเกาหลี มีความหมายยิ่งดีใหญ่เลย] : ปาร์ค ชอนซา [ชอนซาแปลว่านางฟ้า]
ชื่อตัวละครของคุณ [เป็นภาษาอังกฤษค่ะ] : PARK CHUNSA
อายุ : 20
นิสัยของคุณ[3 บรรทัดขึ้นไป] : 'เจ้า ชายน้ำแข็ง' ฉายาที่เธอได้รับมาอย่างไม่ตั้งใจตั้งแต่เข้ามาใช้ชีวิตในชั้นเรียนม. ปลาย ผู้มีเอกลักษณ์พูดน้อยต่อยหนัก ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครเท่าไหร่นัก แม้ว่ามันจะเป็นการยากที่จะปฏิเสธว่าหน้าตาของเธอออกไปทางแนวหล่อ แต่เธอก็อดที่จะเกลียดคำชมแบบนั้นไม่ได้ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้เหมือนทอมบอยอะไรนักหรอก เพียงแต่ลักษณะท่าทางของเธอมันให้ก็เท่านั้นเอง อันที่จริงเธอเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากๆเลยนะ แทบจะจำทุกรายละเอียดของคนรอบข้างได้ทุกคนเพียงแต่ไม่แสดงออกก็เท่านั้น เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกจากการกระทำแต่แววตาของเธอสามารถบอกได้ทุกสิ่ง อย่าง แถมด้วยนิสัยที่ดูจะเฉยชาไปซะทุกเรื่อง จึงไม่แปลกเลยที่เจอจะได้รับสมยานามนั้นมาตั้งแต่สมัยอยู่มัธยม และหากเอ่ยถึงชื่อของ 'ปาร์ค ชอนซา' แล้วล่ะก็ คุณจะต้องนึกถึงรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเธอ รอยยิ้มที่ยากที่จะมีใครได้เห็น รอยยิ้มที่เห็นแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ อันที่จริงเธอเองก็เป็นเพียงหญิงสาวที่ดูภายนอกแข็งแกร่ง แต่แท้ที่จริงแล้วภายใจกับเปราะบางดั่งแก้ว เพียงเพราะภายนอกดูเย่อหยิ่งไม่สนใจใครเนื่องจากถูกเลี้ยงดูมาในตระกูลใหญ่ ทำให้เธอไม่ค่อยจะมีเพื่อน นอกซะจากเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งตั้งแต่เกิดมาเธอก็มีเพื่อนที่ไว้ใจได้เพียงแค่คนเดียว และเพราะตอนนี้เขาจากเธอไปในที่ไกลแสนไกล ทำให้เธอไม่เปิดใจรับใครอีกเลย เฝ้าแต่โทษว่าตนเองเป็นต้นเหตุและไม่อยากเข้าใกล้ใครเพราะกลัวจะทำให้คนๆ นั้นโชคร้าย เธอเป็นคนที่มีความอดทนในขีดจำกัด เรียกว่าต่ำมากเลยก็ว่าได้ หากเธอโมโหเมื่อไหร่อย่าหวังว่าจะมีใครห้ามเธอได้
สิ่งที่ชอบ : อ่านหนังสือ เปียโน
สิ่งที่เกลียด : น้ำตา การสูญเสีย การโกหก
ความสามารถพิเศษ : เล่นเปียโน (เห็นเป็นสาวห้าวหน้าหล่ออย่างนี้ เธอมีดีกรีชนะเลิศการแข่งขันเปียโนเลยทีเดียว)
อิมเมจ ขอ 3 รูปพอ :
ชื่อเจ้าของอิมเมจ : ปาร์ค ยังฮี
อิมเมจคู่ของคุณ 2 รูปพอ :
อื่นๆ : เพื่อนของชอนซาเป็นเพื่อนผู้ชายที่คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ เธอเสียเขาไปเมื่อช่วงวาเลนไทน์เมื่อ 4 ปีก่อนด้วยอุบุติเหตุทางรถยนต์ ขณะที่เขากำลังข้ามถนนมาหาเธอ
คำถาม
นิสัยพระเอกของคุณ
: หนุ่มหน้าหวานสวยบ้านรวยเป็นที่หมายปองของสาวน้อย สาวใหญ่ สาวแท้ สาวเทียม สดใส ยิ้มง่าย แต่เหน็บแนมได้เจ็บอย่าบอกใคร เขา ออกแนวเด็กติสต์ คือเป็นพวกเข้าใจยากและไม่อยากให้ใครมาเข้าใจ เขาเป็นหนึ่งในอาร์ตตัวพ่อเลยดีเดียวก็ว่าได้ ด้วยความที่เป็นลูกชายคนเดียว ความหวังทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่เขา ผู้ซึ่งวันๆไม่ค่อยสนใจทำอะไรนอกจากการบันเทิง รื่นเริง ครื้นเครง ไปกับเที่ยว เที่ยว และเที่ยว ขึ้นชื่อเป็นคาสโนว่าเจ้าเสน่ห์อีกคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่อย่าเพิ่งดูถูกเขาไป..เพราะเขาคนนี้ถือเป็นหนึ่งในนักธุจกิจรุ่นใหม่ที่ ประสบความสำเร็จที่สุด และเพราะนิสัยดื้อรั้น เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง ทำให้เขามักจะถือความคิดตัวเองเป็นหลัก หากไม่สามารถแก้ปัญหาได้เองจริงๆ เขาจะไม่ เอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใครง่ายๆ เอกลักษณ์อีกอย่างคือใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนจะสดใส ที่สะกดให้ทุกสายตาหยุดมอง ทุกหัวใจเต้นรัว ได้อย่างไม่ยาก
คุณเจอกับเขาได้ยังไง [บอกมาเลยค่ะ เป็นบทพูดด้วยนะขอ 5 บรรทัดขึ้นไปนะ]
: ร่างบางของชอนซากำลังเอื้อมมือหวังจะหยิบหนังสือ ' ฆาตรกรตามตัว ' ซึ่งอยู่ในชั้นบนสุดของชั้นหนังสือแต่ก็ไม่สามารถหยิบหนังสือเล่มนั้นได้ ไม่ใช่ว่าเธอเตี้ยหรอกนะ เพราะเจ้าของความสูง 170 ซม. คนนี้เพียงแค่ยืดตัวนิดเดียวก็หยิบมันได้แล้ว แต่เป็นเพราะชายหนุ่มร่างสูงผู้มาใหม่หยิบมันไปต่อหน้าต่อตาเธอ
" อ๊ะ! " แจจุงยื่นหนังสือที่ตนเพิ่งหยิบมาได้ให้ร่างบางที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้า แต่ไม่มีท่าทีว่าชอนซาจะพูดอะไร เธอเพียงแค่จ้องหน้าเขาแปปนึง ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือเล่มอื่น
" ... "
" คุณครับๆ ได้ยินที่ผมพูดรึเปล่า? "
" ... "
" อ่า..ไม่ได้ยินสินะ นี่ของคุณครับ " แจจุงพรึมพรำกับตัวเองแล้วยื่นหนังสือเล่มเดิมให้เธออีกครั้ง แต่ก็อีกครั้ง..ที่ชอนซาทำท่าทีเฉยเมยใส่ ก่อนจะตบท้ายด้วยการเดินหนี
" ... "
" นี่! เดี๋ยวก่อนสิครับๆ! "
" .. " แต่ไม่วายถูกแจจุงเรียกเสียงดังจนต้องหันกลับมา พลางยักคิ้วขึ้นข้างนึงเหมือนจะถามว่า 'อะไร'
" อ่า..ก็ได้ยินที่ผมพูดนี่นา ทำไมเมื่อกี้ไม่ตอบผมล่ะครับ? หรือว่าพูดไม่ได้? " แจจุงเดินไปถามใกล้ด้วยความสงสัย
" ประสาท " นั่นคือคำๆเดียวที่ออกจากมาของชอนซาก่อนที่เธอจะเดินหนีเขาไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้..เธอไม่หันหลังกลับมาอีก
" ก็พูดได้นี่นา อ๊ะ! เดี๋ยวสิคุณ!! "
" ว้าา อย่างนี้ก็ไม่สนุกสิ อ๊ะ! คุณๆ! "
" ปาร์ค ชอนซา..นางฟ้า? ชักสนุกแล้วสิ หึหึ แล้วเจอกันนะครับคุณนางฟ้า " แจจุงอ่านชื่อบนบัตรประชาชนที่ชอนซาทำตกไว้พร้อมด้วยรอยยิ้ม ราวกับต้องมนต์สะกด รูปบนบัตรที่เผยรอยยิ้มมุมปากทำให้คนที่ดูเย็นชาอย่างชอนซากลายเป็นนางฟ้าสม ชื่อจริงๆ
" แจจุง แจจุงคะ? อ๊ะ! ใช่คุณจริงๆด้วย! " หญิงสาวร่างอรชรทำท่าดีใจซะเต็มประดาที่ได้เจอคู่ควงที่เธอถูกใจ
" ครับ? "
" ฮยอนอาคิดถึงคุณจังเลยค่ะ วันนี้เราไปทานอาหารด้วยกันนะคะ นะคะๆ " สาวเจ้าออดอ้อนใส่ แววตาแพรวพราวของเธอจ้องไปที่ชายหนุ่ม
" ฮะๆ สำหรับคนสวย ได้เสมอครับ " ในเมื่อเธอเชิญชวนเขาซะขนาดนี้ มีเหรอที่แจจุงจะปฏิเสธได้ลงคอ
คุณอยากให้ตอนกลางเรื่องเป็นยังไงเอ่ย [บทพูดเลยนะ 5 บรรทัดขึ้นไป]
: " นายจะตามฉันไปถึงไหน? " ร่างบางหันมาถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่น้ำเสียงรำคาญเต็มทน เพราะร่างสูงที่นั่งเฝ้าหน้าห้องเรียนดันเดินตามเธอมาไม่รู้จักเหน็ด เหนื่อย แถมสาวๆในมหา'ลัยยังมองเขาตาไม่กระพริบ เห็นอย่างนี้แล้วเธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
" ก็..จนกว่าเธอจะยอมไปทานมื้อกลางวันกับฉัน " แจจุงยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นเคย เขาอุตส่านั่งรอจนเธอเรียนเสร็จ
" เหอะ!! " ชอนซาทำเสียงในคอก่อนจะตั้งท่าเดินหนีแต่ก็ถูกแจจุงคว้ามือไว้ได้ทัน
" เดี๋ยวก่อนสิ! ชอนซา.. "
" ปล่อย " ชอนซาพูดเสียงเย็นจนแจจุงด้วยปล่อยมือเธออย่างรวดเร็ว
" อ๊ะ! แหะๆ "
" นายจะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันรำคาญพวกผู้หญิงที่จ้องจะคาบนายเต็มทนแล้ว "
" ว้าว! นั่นเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่เธอเคยพูดกับฉันเลยนะเนี่ย! " แจจุงทำหน้าทะเล้นจนชอนซาอยากจะประทานหมัดให้เขาซักหน่อย
" ประสาท "
" เอ๊ะ! แสดงว่าเธอหึงฉันใช่ม๊า บอกมาตามตรงเถอะ ฉันรับได้ๆ "
" หลงตัวเอง "
" นี่! ฉันอยากจะคุยเรื่องงานหมั้นหน่ะ จะได้ยกเลิกมันไปซะ " เมื่อเห็นชอนซาจะเดินหนีอีก เขาจึงเอาเรื่องงานหมั้นมาอ้าง
" ... "
" ไปกันเถอะ " แจจุงเดินนำไปก่อน โดยมีชอนซาที่ยังคงนิ่งเงียบเดินตามไป
" .... " เธอไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ.. ทั้งๆที่ตอนแรกเธออยากจะยกเลิกงานหมั้นจะตาย แต่ทำไมตอนนี้..พอคนตรงหน้าพูดถึงเรื่องนั้น เธอถึงรู้สึกใจหายได้นะ
คุณต้องการอะไรมากที่สุดสำหรับเขา และสิ่งนั้นต้องสำคัญมากที่สุดในชีวิตของคุณเลยนะ สิ่งนั้นคืออะไรแล้วทำไมถึงอยากให้เขาทำล่ะ
: ขอแค่ให้เขาอยู่ข้างๆเธอเวลาที่เธอต้องการเขาก็พอ ไม่ว่าเขาอยากจะเจ้าชู้ มีกิ๊ก หรือติดพันธ์ใครอยู่เธอก็ไม่แคร์ ขอเพียงแค่ยามที่เธอต้องการเขา..เขาสามารถอยู่ข้างๆเธอได้ เธอยอมให้เขาเป็นคนเจ้าชู้ ยอมให้เขาทำตัวอย่างที่เขาต้องการ ขอเพียงแค่มีเธอเป็นตัวจริงคนเดียวก็พอ..ขอเพียงแค่เป็น 'ของตาย' ของเธอ แค่นั้นก็พอ
ทั้ง คุณและเขานั้นไม่ถูกกันเอามากๆเลยทีเดียว แต่พ่อแม่ของคุณอยากให้เขาและคุณเข้ากันได้ดี จึงให้คุณและเขาไปอยุ่ต่างประเทศ หรือที่ไกลๆในประเทศ แล้วที่นั่นคือที่ไหน [บอกชื่อและรูปมาเลยนะคะ]
: เชียงใหม่ ไทยแลนด์ >[]< ((แบบว่าคิมแจจ๋าเธอชอบช้างแล้วก็เอาแต่ใจจัดทริปมาเที่ยวประเทศไทยวะเลย ๕๕+))
((CREDIT ;; ON PIC ))
ความรักของคุณคืออะไร
: ความรัก คือ ความรู้สึก ซึ่งมีความรู้สึกหลายๆ แบบปนกันอยู่ หากเปรียบเทียบกับทางวิชาเคมี อาจกล่าวได้ว่า ความรักเป็นสารประกอบ อาจประกอบไปด้วย ความใคร่ ความชอบ ความหลง ซึ่งมักทำให้เกิดได้ทั้งความสุขและความทุกข์
เนรมิตฉากจบของคุณมาสิ [บรรยาย บทพูด 5 บรรทัดขึ้นไป]
: " อ๊ะ! อย่าซิคะแจจุง อ๊าา ไม่เอาหน่า "
" อยู่เฉยๆซิครับคนดี "
" อ๊ะ! อย่าคะ ฮยอนอายัง... "
" จุ๊ๆ ไม่ต้องกลัวไปครับ "
" แจจุงอ่า อ๊ะ! "
เพล้ง!!
เช้าวันต่อมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" ชอนซา แต่งตัวเสร็จรึยังลูก? " หญิงวัยกลางคนถามบุตรสาวที่อยู่ในห้อง เมื่อไม่ได้รับเสียงตอบรับเธอจึงเปิดประตูเข้าไป
" .. "
" แม่ขอเข้าไปข้างในนะจ้ะ..เป็นอะไรไป หืม? ทำไมยังไม่แต่งหน้าอีกล่ะ ใกล้เวลางานเริ่มแล้วนะจ้ะ " เธอนั่งลงบนเตียงข้างๆชอนซาที่นั่งก้มหน้าอยู่ เธอไถ่ถามลูกสาวอย่างเป็นห่วง
" แม่คะ หนู..ขอยกเลิกงานแต่งได้ไหม? " ชอนซาที่เงยหน้าขึ้นมาพูดกับผู้เป็นแม่ด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน เมื่อคืนเธอแทบจะไม่ได้นอนด้วยซ้ำ
" ทำไมล่ะจ้ะ? ทะเลาะกับพ่อแจจุงมาล่ะสิ "
" ... "
" คนรักกันมีทะเลาะกันบ้างก็ไม่เห็นแปลกหนิลูก "
" ... "
" เอาหล่ะ เดี๋ยวแม่แต่งหน้าให้มา "
" หนู ขอร้อง..นะคะแม่ "
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" ฉันเข้าไปนะชอนซา "
" ... "
" ขอผมคุยกับเธอหน่อยได้ไหมฮะคุณน้า " ผู้เข้ามาใหม่เอ่ยถามอย่างสุภาพ
" ได้สิจ้ะ..ถ้างั้นแม่จะรออยู่ด้านล่างนะ ฝากชอนซาด้วยนะจ้ะ " เธอแตะมือชอนซาอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
" ครับคุณน้า "
" เป็นอะไรไป ทำไมยังไม่แต่งหน้าอีกล่ะ? " แจจุงถามด้วยน้ำเสียงกวนๆเหมือนเดิม
" ... "
" นี่.. ทำไมไม่ตอบล่ะ? " แต่เมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของอีกฝ่าย เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
" ... "
" ชอนซา "
เพี้ยะ!!!
" อย่ามาแตะต้องฉัน! อย่าเอามือสกปรกๆของนายจะจับตัวฉันเด็ดขาด!! " ชอนซาตวาดใส่แจจุงซ้ำยังตีมือของเขาที่กำลังจะแตะถูกตัวเธออย่างแรง
" เธอ.. "
" ฉันจะยกเลิกงานแต่ง " ชอนซาพูดด้วยเสียงเรีบยเช่นเคย เธอพยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้แย่ไปกว่านี้
" มะ...ไม่ได้!! เธอยกเลิกงานแต่งไม่ได้นะ!! " แจจุงขึ้นเสียงอย่างโมโห
" เหอะ อย่ามางี่เง่าหน่า เราไม่ได้รักกันซักหน่อย "
" เธอต่างหากที่งี่เง่า ปาร์ค ชอนซา!! ฉันรักเธอ ที่ผ่านมาเธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ!!? " แจจุงเข้ามาจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ เขาพูดด้วยท่าทีจริงจัง แต่ชอนซากลับบิดตัวออกแล้วพูดด้วยท่าทีรังเกียจอีกฝ่ายเสียเต็มทน
" จะให้ฉันรู้กสึกอะไรกับคนที่แค่คืนก่อนงานแต่งยังไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นดีล่ะ? รักงั้นหรอ ชอบ แต่ฉันว่า 'เกลียด' จะดีที่สุดนะ "
" หึๆ เธอหึงฉันหรอยัยเด็กน้อย " เมื่อได้ยินดังนั้นแจจุงถึงกับยิ้มได้
" ใครบอกกันว่าฉันหึงนาย! "
" ก็เธอไง! เมื่อคืนฉันกับฮยอนอาไม่ได้มีอะไรกันซักหน่อย จริงไหมครับฮยอนอา? " เขาถามคนเพิ่งเดินเข้ามาใหม่โดยที่สายตายังคงจดจ้องไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขา
" แจจุงเขาแค่ขอให้ฮยอนอาช่วยพิสูจน์อะไรบางอย่างน่ะค่ะ แล้วตอนนี้..ก็ได้ข้อสรุปแล้ว จริงไหมคะแจจุง? " สาวเจ้ายิ้มหวานให้คนทั้งสูง
" อื้ม "
" มะ หมายความว่ายังไง? " ชอนซาถามอย่างลุกลี้ลุกลน
" ก็..เธอหึงฉัน เธอโกรธที่ฉันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอ-รัก-ฉัน " เขาเน้นประโยนสุดท้ายให้เธอฟังอย่างชัดเจน
" นะ.. นาย! "
" ขอบคุณนะครับฮยอนอา "
" ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีธุระ ขอให้มีความสุขกันนะคะ " ฮยอนอายิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป เหลือเพียงแต่แจจุงและชอนซาที่ยังยืนเผชิญหน้ากัน ฝ่ายหนึ่งกำมือแน่นด้วยควาฒโกรธที่โดนหลอกแต่อีกฝ่ายกับยิ้มหวานให้
" เฮ้อ! ทีนี้ก็มาถึงเรื่องของเรา เอาล่ะ! "
" จะ..จะทำอะไรหน่ะ? "
" แต่งงานกับผมนะ " แจจุงคุกเข่าถามพร้อมทั้งยื่นกล่องแหวนให้คนตรงหน้า
" นะ...นาย " ชอนซาถึงกับทำอะไรไม่ถูกทั้งเรื่องที่ตกหลุมพรางเขา แถมยังเรื่องขอแต่งงานนี่อีก
" เร็วๆเข้า เขินนะเนี่ย " แจจุงลูบท้ายทอยอย่างอายๆ
" นายมันบ้าที่สุดเลยคิมแจจุง! "
" บ้าแล้วรักไม่หล่ะ? "
" ชิ "
" แต่งงานกันนะ " แจจุงยามย้ำอีกครั้ง และแน่นอนว่าคราวนี้ชอนซาตอบตกลงอย่างไม่ต้องสงสัย
" อะ..อื้ม "
" คุณน้าครับ เข้ามาได้แล้วล่ะ " แจจุงยิ้มหวานก่อนจะบอกให้คนที่ยืนคอยอยู่หลังประตูเข้ามา
" มะ..แม่!! " ชอนซาที่รู้ตัวอีกทีว่าโดนหลอกซ้ำสองถึงกับทำอะไรไม่ถูก
" แหะๆ มาๆ แต่งหน้ากันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันงานเริ่มจะแย่เอา " ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยสีสันสดใสอย่างอ่อนๆ โดยมีแจจุงยืนมองอยู่ด้านหลัง แต่ที่ไม่ต้องแต่งก็คงจะเป็นแก้มสองข้างที่ขึ้นสีเพราะความเขินเมื่อครู่ นั่นแหละ
....................................................................................................................................................
เจ้ต้องขอโทษด้วยนะที่มาให้กรอกใหม่อ่ะ
คอมหลักอันนู้นของเจ้โดนไวรัสกินแล้วพังเลย TT TT
ขอโทษด้วยนะคร้าบ
ความคิดเห็น