THE BLOOD THEATRE

บทเริ่มก่อนเริ่มเนื้อเรื่อง

---

เสียงกระซิบของอดีตและความลึกลับซึ่งปกคลุมโรงละครเก่าเริ่มดังขึ้นในค่ำคืนที่เงียบงัน...

ในเมืองเล็กๆ หลังภูเขาสูงนั้น ซากปรักหักพังของโรงละครหุ่นเชิดที่ครั้งหนึ่งเคยโด่งดัง ยังคงยืนเด่นราวกับเป็นเงาสลัวของสิ่งที่เคยรุ่งเรืองมาก่อน ตามตำนานเล่าขานกันว่าโรงละครแห่งนี้ปิดตัวลงเพราะเหตุการณ์อันน่าสยดสยองที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึง มีเพียงเสียงเล่าลือจากคนรุ่นก่อนว่า ผู้ที่เข้ามาเยือนโรงละครแห่งนี้เมื่อหลายสิบปีก่อนจะไม่มีวันได้กลับออกไป

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังคงมีเสียงกระซิบเล็กๆ จากผู้ที่กล้าเข้าไปว่า...  
เสียงกรีดร้องยังคงดังก้องอยู่ในห้องโถง  
ร่างของหุ่นเชิดยังคงขยับเขยื้อนด้วยความน่าสะพรึงกลัว  
และวิญญาณที่ถูกลืมยังคงแฝงเร้นอยู่ในความมืดมิด...

ในค่ำคืนอันมืดมิดนี้ ลมหนาวพัดผ่านหมู่เมฆ กลิ่นสนิมและฝุ่นเก่าของโรงละครลอยมาตามสายลม ราวกับเป็นการเชื้อเชิญผู้กล้าที่อยากค้นพบความจริง...

---

อลันนั่งอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆ ในมุมหนึ่งของเมือง เขามองดูหนังสือพิมพ์เก่าฉบับหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยข่าวลือเรื่องลี้ลับของโรงละครหุ่นเชิดที่ถูกลืมไปนาน หลายคนกล่าวว่ามันเป็นเพียงตำนานไร้สาระของคนรุ่นก่อน เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความไม่เชื่อ แล้วหัวเราะเบาๆ "โรงละครที่ขังคนไว้เป็นหุ่นเชิดงั้นเหรอ ช่างน่าขันจริงๆ" เขาพับหนังสือพิมพ์เก็บลงไปอย่างไม่ใส่ใจ

ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นออกจากร้าน ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นซองจดหมายสีดำวางอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ราวกับมันถูกทิ้งไว้อย่างเจตนา เขามองซองจดหมายนั้นด้วยความฉงน ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาพิจารณา ซองจดหมายไม่มีชื่อผู้ส่ง ไม่มีตราประทับ มีเพียงชื่อของเขาเขียนด้วยลายมือสวยงาม

อลันเปิดซองจดหมายออกด้วยความอยากรู้ ข้างในคือการ์ดใบเล็กสีเลือดหมึกสีดำที่เขียนว่า

"เรียนเชิญคุณอลัน ร่วมเป็นเกียรติในการแสดงพิเศษที่โรงละครหุ่นเชิด คืนนี้ เวลาเที่ยงคืน..."

เขาเลื่อนสายตาไปยังด้านล่างของการ์ด ประโยคสุดท้ายทำให้เขาหัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

"ผู้ถูกเลือกจะไม่มีวันกลับออกมาได้"

อลันขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเขา เขาพึมพำกับตัวเอง "การแสดงพิเศษ? โรงละครหุ่นเชิดที่ไม่มีใครรู้จัก?"

อลันหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหัว ข้อความในจดหมายดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระ "โรงละครหุ่นเชิดงั้นเหรอ? แล้วคำเตือนนี่อีก... คงเป็นใครสักคนที่อยากเล่นตลกให้ตกใจล่ะมั้ง" เขาพึมพำพลางมองไปรอบๆ ราวกับจะหาใครสักคนที่แอบมองดูปฏิกิริยาของเขา แต่ในร้านกาแฟเล็กๆ นั้นกลับมีเพียงเงาของผู้คนที่นั่งอ่านหนังสือหรือคุยกันเบาๆ ไม่มีใครสนใจเขาเป็นพิเศษเลย

อลันพับจดหมายและเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อ แม้ว่าเขาจะคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ลึกๆ แล้ว ความอยากรู้ก็ทำให้เขายอมเก็บมันไว้ ตลอดเวลาที่ออกจากร้านกาแฟ ความคิดถึงจดหมายและโรงละครหุ่นเชิดก็วนเวียนในหัวของเขาอย่างช่วยไม่ได้

ถนนในเมืองเริ่มเงียบเหงาขึ้น เมื่อพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า แสงไฟริมถนนให้บรรยากาศที่เงียบสงบ แต่แฝงด้วยความเย็นเยือกของค่ำคืน ลมหนาวพัดผ่านตัวเขา ทำให้เขารู้สึกถึงกลิ่นสนิมและฝุ่นเก่า ราวกับเป็นกลิ่นของโรงละครที่หลงลืม เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง พลางคิดว่าตนเองคงไม่ไปที่นั่นหรอก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงข้อความบนการ์ด

"โรงละครหุ่นเชิด…" เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะเดินกลับไปยังที่พักของตน เสียงฝีเท้าของเขาก้องอยู่ในตรอกเงียบๆ ราวกับเป็นการเตือนถึงอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ แต่ถึงจะรู้สึกประหลาดอย่างไร เขาก็ยังคงเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย พร้อมกับจดหมายลึกลับที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าเสื้อ