ลิขิตจันทราอาญาสวรรค์

ชามหยกเคลือบเงาซึ่งมีไก่ต้มสมุนไพรชั้นเลิศบรรจุอยู่ด้านในถูกนำมาวางบนโต๊ะสำรับของผู้ถือตำแหน่งเจ้าเมืองจวนฉี กลิ่นหอมได้คละคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณชวนให้ต่อมน้ำลายทำงาน แต่ทว่ามันกลับไร้ค่าเมื่อผู้มีอำนาจสูงสุดได้เห็นตราประทับชื่อจวนตรงขอบชาม

เพล้ง!!

ภาชนะราคาแพงถูกปัดลงจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว เว่ยจื่อเสวียนไม่ได้สนใจว่าวัตถุดิบที่นำมาทำอาหารให้ตนนั้นจะราคาแพงเพียงใด เพราะเพียงแค่เห็นตัวหนังสือที่ประทับอยู่ข้างถ้วยก็ทำให้เขารู้สึกอยากอาเจียนออกมาเสียตรงนั้น

"ใครสั่งให้รับของจากจวนนี้มา"

แม้ร่างกายจะยังไม่ค่อยแข็งแรงดีอย่างที่ควรจะเป็น แต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นช่างหนักแน่นเสียจนนางรับใช้และขุนนางคนสนิทนั้นรู้สึกหวั่นเกรง

ไม่นานหลังจากที่ตั้งคำถามออกไปนัก ร่างของหญิงงามในชุดฮั่นฝูพริ้วไหวสีแดงเพลิงก็ได้ปรากฏกายขึ้น จูหนิงฮวาได้เดินเข้ามาในห้องส่วนตัวของเจ้าเมืองผู้เป็นสามีช้าหลังจากที่ได้ยินเสียงโครมครามเมื่อครู่

"อาหารไม่ถูกปากท่านเจ้าเมืองอย่างงั้นหรือ"

เธอเอ่ยถามนางกำนัลที่นั่งตัวสั่นเทาซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแม้รู้ดีว่าคงไม่ได้คำตอบ

"ข้าไม่ต้องการสิ่งใดจากเจ้า"

"อาหารที่นำมาถวายเป็นของชั้นเลิศ เพื่อให้อาการของท่านเจ้าเมืองดีขึ้น หม่อมฉันจึง.."

"หน้าที่นั้นให้หนีหนี่และจู่เย่าทำก็เพียงพอ"

จื่อเสวียนพูดขึ้นแทรกทันทีโดยไม่ทันที่ผู้มีศักดิ์เป็นหนึ่งในชายาจะได้เอื้อนเอ่ยให้จบประโยค ทำเอาหญิงสาวหน้าเสียไม่น้อย แต่ไม่นานรอยยิ้มที่เขาเกลียดนักหนาก็ได้ปรากฏบนใบหน้างามนั้นอีกครั้ง

"ข้าจะจำไว้ว่าข้าไม่มีสิทธิ์อันใดเลยในวังหลวงแห่งนี้"

"ข้าจะไม่ขอบใจที่เจ้าจะเริ่มรู้จักเจียมตน" จื่อเสวียนว่าต่อ

สายตาของเขาที่มองไปยังเธอนั้นช่างน่ากลัว คนอย่างเว่ยจื่อเสวียนที่นับได้ว่าจิตใจดีที่สุดในตระกูลเว่ย กลับมีท่าทีที่ดุร้ายเหลือเกินสำหรับคนที่ทำให้เขาเกลียดชัง แม้จะไม่มีใครล่วงรู้ได้ว่าสิ่งใดคือจุดประกายแห่งห้วงอารมณ์นั้นแต่ก็พอจะเอาออกได้ไม่ยากว่าทั้งสองจะไม่มีวันญาติดีต่อกัน

"อย่าทำตัวราวกับเป็นสนมของข้า"

"..."

"คนน่ารังเกียจอย่างเจ้า ข้าไม่เคยนับเป็นสนมแม้แต่ครั้งเดียว"

#ลิขิตจันทราอาญาสวรรค์