เกมล่าความตาย

ในคืนที่ฝนตกหนัก เสียงหยดน้ำจากฟากฟ้ากระทบหลังคาบ้านดังสนั่น เสียงฟ้าร้องไล่หลังสายฟ้าแสบตา แสงสลัวจากไฟถนนส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องพักเล็กๆ ที่ดูรกร้างในกรุงโซล บนเตียงนอนมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความเงียบงัน “คังซอนอู” ชายหนุ่มที่กำลังขมวดคิ้วอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องที่เต็มไปด้วยเอกสารและภาพถ่ายเหยื่อสาวอีกหลายคนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ซอนอู! เจออีกศพแล้วว่ะ อยู่แถวริมแม่น้ำฮัน” เสียงปลายสายดังขึ้นมาทันทีโดยไม่รอให้ตอบ

ซอนอูถอนหายใจพลางหันมองไปที่บอร์ดที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายเหยื่อ ตำแหน่งการเจอศพ และข้อมูลคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่ทำให้เขาต้องนอนไม่หลับมาหลายคืน

"เชี่ยเอ้ย...ไม่จบไม่สิ้น" เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

---

สถานที่เกิดเหตุมีแสงไฟจากรถตำรวจและเสียงไซเรนที่ดังก้องอยู่บริเวณริมแม่น้ำ บรรยากาศชื้นเย็นทำให้ทุกคนรู้สึกกดดัน ซอนอูเดินฝ่าฝูงตำรวจที่กำลังเก็บหลักฐานเข้าไปใกล้จุดที่พบศพ หญิงสาวคนหนึ่งนอนตาเบิกโพลง ผิวซีดและสวมเสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย คล้ายถูกทำร้ายอย่างรุนแรงก่อนเสียชีวิต

“เหมือนกันกับคดีที่แล้วใช่มั้ย?” ซอนอูหันไปถามยองจิน คู่หูของเขาที่เดินตามหลังมาด้วยสีหน้าหนักใจ

“ใช่...ถูกมัดข้อมือด้วยเชือกเหมือนเดิม แล้วก็มีรอยสักตัวหนังสือแปลกๆ ตรงหลังมือซ้ายอีก”

“ไอ้บ้านี่ต้องการจะส่งสารอะไรสักอย่าง...หรือมันแค่บ้า” ซอนอูค่อยๆ ย่อตัวลงมองดูศพใกล้ๆ ความโหดร้ายของคดีนี้เริ่มทำให้เขาหมดแรง

---

เช้าวันต่อมาในห้องประชุมที่สถานีตำรวจ ซอนอูและยองจินนั่งฟังรายงานผลการชันสูตรศพและหลักฐานที่เพิ่งได้มา

“ทุกคดีเหมือนมีคนวางแผนล่วงหน้า...มันไม่ใช่ฆาตกรทั่วไป มันรู้ว่าตำรวจจะคิดยังไง มันรู้ว่าความเคลื่อนไหวของพวกเราจะเป็นยังไง” ซอนอูกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

“แล้วเราจะจัดการกับมันยังไงดีวะ?” ยองจินถามพร้อมมองเพื่อนร่วมงานที่ดูเหมือนจะหมดทางสู้

ซอนอูพิงพนักเก้าอี้และถอนหายใจ “ตอนนี้เรามีแค่ทางเดียว คือต้องเข้าใจวิธีคิดของมัน เราต้องหาให้เจอว่ามันเป็นใครและต้องการอะไร”

คดีนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด ฆาตกรต่อเนื่องยังคงทิ้งร่องรอยไว้ทุกครั้ง แต่ร่องรอยเหล่านั้นกลับเป็นปริศนาที่ไม่มีใครสามารถแก้ได้…….