เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม
เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ผู้เข้าชมรวม
56
ผู้เข้าชมเดือนนี้
9
ผู้เข้าชมรวม
มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ, มีการบรรยายเนื้อหาที่เกี่ยวกับความรุนแรงสูง, มีเนื้อหาที่เครียดหรือหดหู่มาก ซึ่งอาจกระทบต่อภาวะทางจิตใจ
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงแค่การจินตนาการขึ้นมาเองของไรท์ ไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อบุคคลใด
นิยายเรื่องนี้มีคำหยาบคำรุนแรง และเนื้อหาที่อาจกระทบต่อจิตใจ เยอะ ใครที่ไม่ชอบ ปิดไปได้เลย(เตือนแล้วนะ)
นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไรท์แต่ง(แบบจริงจัง)
สามารถแสดงความคิดเห็นติชมได้ ไรท์จะได้ปรับปรุงต่อไป
ถ้างั้นก็มาเริ่มบทแรกของนิทานเรื่องนี้กันเลย
มันเป็นเรื่องเหนือจินตนาการ
เราก็แค่มนุษย์ธรรมดา
ไนต์ฮอลโลว์ เมืองเฮื้อนที่ในป่าทึบของจังหวัด นครราชสีมา
ในอดีตก็เหมือนเมืองอื่นๆทั่วไป ผู้คน สีสัน ความสุข….แต่แล้วทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ต้นปี 2008…
ผู้คนในเมืองเริ่มหายสาบสูญไปอย่างน่าสงสัย จนถึงปลายปี 2008 เพียงแค่ปีเดียว ผู้คนทั้งหมดในเมืองหายสาบสูญ
ในปี 2009 เรื่องนี้ดังไปทั่วประเทศ ทำให้มีพวกขี้สงสัย ต่างพากันมาที่เมืองนี้เพื่อไขข้อสงสัยที่ว่าทำไมผู้คนทั้งเมืองถึงหายสาบสูญไปอย่างน่าสงสัย
แต่สุดท้าย…
ไม่เคยมีใครได้รับข่าวสารจากคนที่ไปเมืองนั้นเลย พวกเขาหายสาบสูญไปเช่นกัน…
ไม่เคยมีใครได้กลับออกมาจากเมืองนั้นเลย
“พวกมึงว่ามันน่าสงสัยไหมล่ะ”
“จะไปสนใจทำไมวะ เรื่องไร้สาระทั้งนั้นไอเหี้ย”
“เราต้องมาเล่นเกมนี่จริงๆหรอ..”
ความสนุก
“แม่งซับซ้อนเกินกว่าจะเข้าใจแล้วเว้ย!”
ปริศนา
“ชิบหายแล้ว!”
ที่ไม่แก้ไข ก็ตาย
“มันไม่ใช่!”
ถ้าผิด ก็ตาย
“เห็นใช่ไหม นั่น นั่นคือจุดจบ..”
“ดูที่หน้าจอคอมสิ นี่ไง บ้านหลังนั้นน่ะ”
“นั่นต้องเป็นที่ที่มันหลบซ่อนอยู่แน่ๆ”
“ใช่ กูก็ว่างั้- เดี๋ยวนะ มึงช่วยซูมไปตรงหลังคาที่แตกตรงนั้นได้ไหม”
“หืม ได้”
เมื่อภาพซูมเข้าไปใกล้เท่าไหร่ จากจุดเล็กๆที่มองยาก ตอนนี้มันมองง่ายกว่าเดิม
“อีก…”
ยิ่งซูมเข้าไปใกล้เท่าไหร่ ก็จะเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น
“อีกนิด…”
จนกว่าจะรู้ตัว
“มันกำลังมองเราอยู่ปะวะ..”
“เอาไงต่อล่ะ เราเสียพวกนั้นไปแล้วนะ!”
“สู้ต่อสิวะ..!”
“มึงบ้าหรอ! ถ้าสู้ต่อก็มีแต่ตายกับตายนะ!”
“อย่างน้อยมันก็น่าจะมีจุดอ่อนบ้างแหละน่า!”
“ไม่เอาน่าเพื่อน ไปกับกูหน่อย”
“ไม่เอาด้วยหรอกเว้ย ที่นั่นแม่งไม่น่าไปเลยซักนิด”
“เออน่า ไปกับกูมึงจะกลัวอะไรวะ”
“นี่ ไอหนู”
“ม..ม..มีอะไร..”
“อยากเล่นเกมกับฉันไหม?”
“คนอื่นๆล่ะ..”
“ฉันไม่รู้..พวกเราถูกจับแยกกันออกไป..“
”…หมายความว่าไงน่ะ ที่ว่าถูกจับแยกกัน”
“เจ้าตัวประหลาดนั่นน่ะสิ…”
“เจ้า..ตัวประหลาดหรอ?”
ความตายมันไม่น่ากลัวเลยซักนิด..เพราะสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตก็ต้องตายกันทั้งนั้น…แต่ก็ใช่ว่าทุกชีวิตจะอยากตายนี่นา..
แล้วถ้าเกิดว่—
เรา—
ได้ล—
ผลงานอื่นๆ ของ [DK] ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ [DK]
ความคิดเห็น