เมื่อไหร่จะเรียกพี่ว่าที่รัก

 นิยายใหม่

เมื่อไหร่จะเรียกพี่ว่าที่รัก

โดย โมริน 

​

คำโปรย

ความสุขเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับใคร เพราะอยู่ที่ว่าได้ขึ้นใครมากกว่า

*********

“พอรู้ว่าพี่ยอมให้ ปิ๊กก็ได้ใจใหญ่เลยใช่ไหม” คำถามแกมน้อยใจเอ่ยขึ้นมา แต่แววตาก็ยังจ้องไม่ละ สารพัดวิธีลงโทษผุดขึ้นมาในหัวเขาไม่หยุดหย่อน

“ปิ๊กโตแล้วนะคะพี่คี เรียนจบและทำงานแล้วด้วย อีกอย่างวันนี้ก็วันศุกร์ แค่อยากออกมาเที่ยวสนุกกับเพื่อนแค่นั้นเอง ไม่ได้ไปทำอะไรที่ไม่ดีเลยสักนิด ปิ๊กรู้ลิมิตตัวเองดีค่ะ”

“พี่รู้ว่าเราดูแลตัวเองได้ แต่ทำไมถึงไม่เข้าใจสักทีว่าพี่...” คีตภัทรกลืนถ้อยคำที่เกือบจะหลุดปากพูดไปว่าเขาหวงเธอยิ่งกว่าอะไรออกไป

“พี่คีทำไม” ดูเหมือนสาวเจ้าจะยั๊วะอารมณ์โมโหเขาไม่เลิก 

“ก็แค่เป็นห่วง ไม่เคยว่าหรอกถ้าจะมาเที่ยวแบบนี้ แต่ปิ๊กก็ควรบอกพี่ก่อนไหม” 

“งั้นปิ๊กบอกตรงนี้เลยแล้วกัน ถือว่าขออนุญาตพี่คีนะคะ”

เอ่ยจบก็สะบัดหน้า ทำท่าจะเดินหนีเขาไป

“ปิ๊กอย่าลืมนะ ปากที่คอยเอาแต่เถียงนั่นน่ะ...พี่ก็จูบมาแล้ว” 

เท้าที่กำลังก้าวออกห่างก็ชะงักทันที หันมาจ้องคนตัวสูงเอาความจริงมาพูด วันนั้นเธอกลับจากบาร์แห่งนี้นี่ละ แต่เจอพี่ชายข้างบ้านกอดอกดักรอ 

เจตปรียามีสติเต็มร้อย และมั่นใจว่าคนตัวสูงก็มีเช่นกัน 

“หรือถ้าลืมว่ารสชาติมันเป็นยังไง พี่ก็เต็มใจจะทำให้ปิ๊กจำมันและรู้สึกได้อีกครั้ง เดินหนีพี่ไปอีกสิ” 

สีหน้านิ่ง ๆ แววตาเอาจริงเอาจังทำเธอเสียวสันหลังวาบ ปากก็พยายามบอกกับคนอื่นว่าเขาเป็นพี่ชาย แต่พอเอาเข้าจริง ๆ แล้วความรู้สึกมันต้องการมากกว่านั้น

“ปิ๊กไม่ได้กลัวหรอกนะจะบอกให้ ก็แค่จูบอย่าเอามาขู่เลย”

“พี่ทำได้มากกว่าจูบ ดื้อสิ แล้วปิ๊กจะได้รู้”

“รู้อะไรคะ” ท่าทีคนหัวแข็งไม่ยอมลดราวาศอก เถียงเขาจนคอเป็นเอ็น 

“อย่าให้พี่ต้องหมดความอดทน เพราะคนอย่างพี่มันทนได้ไม่นานหรอกปิ๊ก” 

ในชีวิตนี้ไม่เคยต้องแอบรักผู้หญิงคนไหน เจตปรียาเป็นใครถึงถือดีมาวุ่นวายในใจเขาได้ขนาดนี้ เธอก็แค่เด็กสาวข้างบ้านไหม แล้วทำไมถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจได้มากมหาศาลจนพร่ำเพ้อ หายใจเข้าก็ปิ๊ก หายใจออกก็ปิ๊ก คนไม่รู้ตัวว่าโดนแอบรักก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่รู้เลยว่ากำลังทำให้ผู้ชายคนนี้อยากเอาปิ๊กมาดีดให้สมใจขนาดไหน

พอถึงวันนั้นก็อย่าหาว่าเขาไม่เตือนแล้วกัน

***********

ริมฝีปากอุ่นของคีตภัทร ปะปนกลิ่นเหล้าจาง ๆ แนบกลีบปากบางก่อนบดและคลึงอยู่นานนาที 

เขาถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง มองเธอที่ตาค้าง 

“เป็นเด็กดีของพี่ซะนะ อย่าดื้ออย่างนี้เลย เพราะพี่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้ถึงวันไหนเหมือนกัน” 

----------

ฝากติดตามเรื่องราวความรักของพี่คีที่มีปิ๊กดีด กี...ตาร์เป็นของตัวเองด้วยนะคะ แล้วมาร่วมฟังเสียงร้องของปิ๊กว่าจะหลงคีย์ หรือว่าพี่คี

สวัสดีค่ะ ทุกคนขา... เรียกซะเลี่ยนเลย คริ ๆ เดือนนี้โมยังคงปล่อยเรื่องสั้นออกมาให้นักอ่านเช่นเคยก่อนจะไปต่อเรื่องยาวสำหรับครึ่งปีหลัง ‘เมื่อไหร่จะเรียกพี่ว่าที่รัก’ อยากบอกว่าเป็นฟีลกู้ดเรื่องแรกในชีวิตของโมที่ไม่ดึงดรามา ยากมาก ยากที่สุดเลยค่ะ

เป็นเรื่องราวความรักของพี่คีกับน้องปิ๊กค่ะ ไม่มีภาคต่อมาจากที่ไหน เกิดแรงบันดาลใจจากปก อีกอย่างโมก็ชอบกาแฟเป็นชีวิตจิตใจ ก็เลยหยิบเรื่องนี้มาต้อนรับหน้าฝนอย่างเป็นทางการซะเลยค่ะ

พี่คีหนุ่มโสดเป็นเจ้าของร้านกาแฟ ที่มาด้วยชื่อ Coffee House ส่วนน้องปิ๊กของเรานั้นเป็นเด็กจบใหม่ไฟแรง ได้ทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในตำแหน่งพนักงานฝ่ายบัญชีค่ะ มีเรื่องราวและช่วงเวลาวัยเด็กด้วยกันค่ะ พ่อกับแม่น้องปิ๊กประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกันทั้งคู่ คุณย่าและแม่ของพี่คีซึ่งบ้านอยู่ติดกันจึงรับอุปการะน้องปิ๊ก ในเรื่องคือกล่าวถึงแค่เล็กน้อยให้เห็นมุมน่ารัก เอ๊ะ ใช่ไหมนะ (น่าจะมุมหื่นแหละเนาะ555+) นั่นแหละค่ะทุกคน นิยายรักไสย ๆ ของโมริน

ฝากติดตามเรื่องราวความรักของพี่คีที่มีปิ๊กดีด กี...กีตาร์เป็นของตัวเองด้วยนะคะ แล้วมาร่วมฟังเสียงร้องของปิ๊กว่าจะคงคีย์ หรือว่าพี่คี

อ้อ! สักเล็กน้อยก่อนเปิดหน้าต่อไป มุกกาแฟที่เห็นในเนื้อเรื่อง ต้องบอกอย่างนี้ก่อนเพื่อเลี่ยงประเด็นดรามา โมไม่ได้คิดมุกกาแฟเองค่ะ ได้อภินันทนาการมาจากเว็บแจกมุกน่ารัก ๆ จาก True ID , Postjung , Big c Coffee caption ขอให้เครดิตที่มาตรงนี้เลยน้า

ส่วนมุกสัปดนของพี่คีและแฝดนรกก็มาจากดมริน เอ๊ย โมริน นี่ล่ะค่าทุกคน หรือว่านี่คือการปลุกความสัปดนในตัวเอง ก๊าก เอาจริงโมก็กังวลมากนะคะ ตัดภาพจากคนเขียนดรามา มาเขียนฟีลกู้ด (แต่เรื่องต่อ ๆ ไป คงจะสายดรามาไปอีกนานค่ะ รู้สึกโหยหา) เอาเป็นว่าขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยน้า ทุกคน โมตั้งใจมากค่ะ

พร้อมแล้วหรือยังคะ

ถ้าพร้อมก็ไปค้นหาความฟีลกู้ด น่ารัก ๆ กันเลยค่ะ (แหมมม ไม่อยากออกตัวแรงเลยค่ะ แต่เป็นเรื่องแรกที่ไม่สะกิดต่อมดรามา และตีมือตัวเองไว้ตลอดเลยค่ะว่า อย่า มันไม่ได้จะดรามาขนาดน้าน 555+)

ขอบคุณทุกความใจดีของนักอ่าน

รักมาก

จากโมริน