ตัวเอกคนนี้จริงจังเกินไป

ในสังคมที่สงบอยู่บ้านใช้ชีวิตสบายๆ นอนอยู่บ้านตากแอร์ดูอนิเมะอ่านนิยายก็ดีแล้วแท้ๆ แต่ทำไมต้องไปต่างโลกด้วย แม้จะเคยคิดว่าอยากไปก็ตาม

ชายหนุ่มวัยทำงานต้องไปโลกจีนโบราณฝึกฝนความเป็นอมตะ ในสังคมมีการแบ่งแยกชนชั้น ไม่มีเทคโนโลยี ไม่มีสื่อบันเทิงสมัยใหม่ ตระกูลและครอบครัวต่างๆชอบเก็บความรู้ แค่ทำงานก็เหนื่อยตายแล้วยังทิ้งตนเองให้อยู่ในโลกที่ปลาใหญ่กินปลาเล็กเช่นนี้หรือ

แต่เมื่อใช้ชีวิตไปเรื่อยๆเขาพบว่าตนเองเป็นตัวเอกหรือจะเรียกว่าบุตรแห่งโชคชะตาก็ได้ เขาอยู่ในนิยายที่ตนเองเคยอ่านนี้หว่า นิยายที่อ่านไม่กี่ร้อยตอนก็เลิกอ่าน ในเมื่อเขาเกิดใหม่ก็อาจจะมีความเป็นไปได้ว่าคนอื่นอาจเกิดใหม่เช่นตน 

ตัวเขาไม่มีระบบแต่มีพรสวรรค์ที่โกง หากมีการเกิดใหม่จริงอีกฝ่ายอาจมีระบบที่โกงยิ่งกว่า ไม่ว่าจะเป็นตัวร้ายในนิยายต้นฉบับหรือตัวร้ายที่มีระบบและรู้พล็อตเรื่อง เพื่อให้มีชีวิตรอดและกลับโลกก่อน บุตรโชคชะตาคนนี้กลายเป็นคนจริงจัง

ฮาเร็ม...ไม่สนใจ

ตัวร้าย...ก็ไม่สนใจ 

ตระกูลต้องการแย่งพรสวรรค์...หากล้างบางตระกูล ตระกูลพันธมิตรและเจ้าเมืองก็อาจช่วย หากเจ้าเมืองช่วยตระกูลต่างๆในเมืองก็จะช่วย เอาล่ะดังนั้นควรล้างบางทั้งเมือง

คู่หมั้นบอกเลิก...ขอโทษทีเราไม่รู้จักกันและไม่เคยรักกันดังนั้นฉันไม่สนใจ

คนที่เป็นศัตรู...ฉันไม่ชอบสังหารคนเพราะทุกคนคือทรัพยากรวิจัยล้ำค่า หากไม่ว่าอะไรช่วยทดลองปรสิตควบคุมสมองนี้ได้ไหม?

ฝึกฝน! วิจัย! เป็นนักผจญภัย! เป็นนักแสดง! อาจเป็นตัวร้าย! แต่ก็อาจเป็นคนดี! ตราบใดที่ฉันกลับโลกเก่า!

_________________________________________________________________________________________

จากผู้เขียน: ผมชอบนิยายจีนโบราณฝึกยุทธ์ฝึกฝนความเป็นอมตะ แต่ผมกลับรู้วัฒนธรรมจีนน้อยมากๆ ดังนั้นแนวของผมจะเป็นแนวผสมสากลตะวันตก และชื่อตัวละครผมอาจตั้งมั่วๆและไร้ความหมาย

ช่วงบ่น: ผมเบื่อนิยายจีนแนวที่พระเอกเก่งแต่ชอบจีบสาวไปทั่ว เก็บอารมณ์ไม่อยู่ ชอบใช้แต่ท่อนล่างคิด มีสองมาตรฐาน และเรื่องบังเอิญที่คนเขียนยัดเยียด มีพรสวรรค์แต่หลงนารี และเนื้อหาจะวนเวียนกับผู้หญิงจนเนื้อเรื่องไม่เดิน

บ่นนิยายแฟนฟิคA: สิ่งที่หงุดหงิดคือตัวเอกถือไพ่เหนือกว่าตัวร้ายหญิง แต่คนเขียนก็จงใจจากพระเอกถือไพ่เหนือกว่ากลายเป็นถือไพ่ต่ำกว่าอย่างงงๆ สถานการณ์เลยแย่เอาไปเอามาเป็นคนรักกันเฉย 

ให้ตายเถอะ! มันทำให้ผมโกรธมาก ตัวร้ายหญิงทำลายจุดตันเถียรและสังหารคนรักต่อหน้าแลัวภายหลังคืนดีและรักกัน มันคือฟางเส้นสุดท้ายที่ผมอ่าน คนอ่านอยากสังหารนางด้วยความโกรธคนเขียนก็ใช้ข้ออ้างต่างๆในการให้ตัวละครรักกัน

ไม่ว่าจะเป็นตัวเอกโง่ ไม่มีแผนการ ติดผู้หญิง ของนิยายจีนบางเรื่อง ผมทนไม่ไหวจึงต้องลุกขึ้นมาเขียนนิยายแต่งเองสะเลย (อาจจบไม่ถึงร้อยตอนเพราะขี้เกียด)