ถ้าความคิดถึงเป็นดอกไม้ (ฉันคงมีให้เธอเป็นสวน)

ความกลัวเป็นหนึ่งสิ่งที่มักทำลายความกล้าของคนเรา หนึ่งในนั้นคือ ภีม แพทย์หนุ่ม intern 1 ปี ที่ตั้งใจเลือกมาใช้ทุนในโรงพยาบาลชุมชนประจำอำเภอแห่งหนึ่งเพื่อจะขอโอกาสที่อาจจะไม่มีให้ โดยลากเพื่อนสนิทอย่างทิวมาร่วมช่วยในการขอโอกาสครั้งนี้ด้วย

“มึงมั่นใจนะว่าน้องมันทำงานอยู่ที่นี่จริงๆ”

“แน่นอน กูมีสายสืบประจำพื้นที่”

“แล้วมึงคิดว่าจะได้โอกาส?”

“รอบนี้กูว่าไม่พลาด ใจกูมันบอกว่าเลือกแล้ว”

ความกลัวที่ว่านั้นส่งผลต่อ อุ่น จนเปลี่ยนความคิดจากการที่อยากจะมีความรักดีๆ สักครั้ง ต้องกลายมาเป็นคนที่กลัวความรัก และไม่อยากจะเปิดใจให้ใครอีก

“อุ่นครับ พี่ขอให้ฟังพี่ก่อนได้ไหม?”

“จะแก้ตัวอะไรอีกล่ะครับ อุ่นว่าคำพูดวันนั้นมันก็ชัดเจนแล้ว”

“พี่ขอโอกาสได้ไหม?”

“รักษาคนไข้ก่อนเถอะครับ เขารอคุณหมอกันอยู่”

_____________________________

!! คำชี้แจง !!

# เนื้อหา สถานที่ ผู้คน แวดล้อม ในเรื่องทั้งหมดเกิดจากการจินตนาการของผู้เขียนเอง ไม่ได้มีเจตนาอ้างอิงหรือเชินชวนให้คิดไปในทางที่ไม่ดีแต่อย่างใด หากแต่การปฏิบัติตัวของตัวละครจะมีการกระทำที่อ้างอิงกับความเป็นจริงของอาชีพ หน้าที่ ตำแหน่ง และการงาน เพื่ออรรถรสที่สมบทบาทของตัวละคร หากผิดพลาดประการใด ไรท์พร้อมแก้ไขและปรับปรุง รีดเดอร์ทุกคนโปรดแนะนำด้วยนะคะ พลีส… //โน้มตัว รักรีดเดอร์ผู้นอบน้อมและน่ารักทุกคนนะคะ #

1 ความคิดเห็น = 1 กำลังใจ

.

.

.

.

.

.

!!!!บอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เป็นประเภท ชายชาย

ใครไม่ชอบปิดทิ้งให้เร็ว!

ติดต่อหรือพูดคุยกันได้ที่

Twitter : @hxrthtsu

E-mail : candacehartbeat@gmail.com

รักรีดเดอร์ทุกโคนนน

------------------------------------

---->ทุกคอมเม้นท์คือกำลังใจ ทุกยอดไลค์คือคำขอบคุณ<----