ความลับของคนรอง(Allkara)

ลมออ่นๆพัดผ่านเส้นผมของชายเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินคนนึงภาพข้างหน้าของเขามีเเม่น้ำสีฟ้าใสอยู่ตรงหน้าดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองภาพตรงหน้าอย่างดื่มด่ำกับบรรยกาศที่เงียบสงบในตานนี้อย่างชิลๆ  ในหัวพลางเเอบคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

   อ่า......ใช่ เสียงคลื่นทะเลที่พัดไปพัดมาตัวเขาที่ถูกจับมัดตัวพิงไว้กับเสาอยู่บนน้ำทะเลนั้น ตัวเป็นเกลียว ข้างๆคนบนเร่อลำเดียวกันคือ จิบิตะ เพื่อนของเขาที่จับเขามาเพื่อเรียกค่าไถ่จากพี่น้องของเขา เเต่สุดท้ายก็ไม่มีใครมาช่วยเขาเลย  

  ตอนนั้นเขาเหม่อลอยมองไปที่น้ำทะเลลึกพร้อมฟังเสียงโทรคุยระหว่างพี่น้องของเขากับจิบิตะเงียบๆ   ในน้ำทะเลมีสีน้ำเงินเข้มเมื่อมองไปนานๆเขารู้สึกเหมือนจะวูบตกลงไปเพราะความมึนมัวของกระเเสน้ำที่พัดไปมาพร้อมคลื่นที่เเว่วมาข้างหูถ้าหากไม่ได้ยินเสียงที่ร่าเริงเเละตื่นเต้นที่จะได้กินลูกเเพร์จากพี่น้องในสายที่ไม่เป็นห่วงหรือทุกข์ร้อนใจเกี่ยวกับตัวเขาเรียกสติซะก่อน.. 

      ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ยินเสียงของหัวใจของตัวเองชัดขนาดนี้หัวใจของเขาก็เต้นเหมือนปกติเเต่ทำไมถึงรู้สึกว่ามันดูช้าลง...เหมือนมีอะไรมาบีบหัวใจของเขาเอาไว้

       จิบิตะกดวางสายก่อนจะมองคารามัตสึอย่างเห็นใจเเละเเก้มัดให้เเละพาเขากลับขึ้นฝั่ง  จิบิตะพาคารามัตสึไปที่ร้านเหล้าร้านนึงก่อนจะหาเรื่องชวนคุยให้เจ้าตัวอาการดีขึ้นเพราะเหตุการณ์เมื่อสักครู่.... อย่าว่าเเต่คารามัตสึเลยที่เสียใจเเม้เเต่เขาที่ไม่เคยมีพี่น้องมาก่อนยังอึ้งกับความสัมพันธ์พี่น้องเเบบนี้เลย!!! 

        พี่น้องกันแท้ๆเเต่กลับไม่สนใจใยดี!!เเถมยังปล่อยให้พี่น้องอีกคนโดนจับตัวไปง่ายๆอีกบ้าไปเเล้ว! 

        ความคิดเห็นเน็บเเนมพวกพี่น้องคนอื่นๆของคารามัตสึถูกเอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจจากจิบิติ  คารามัตสึที่ได้ยินก็นิ่งเงียบทำเหมือนไม่ได้ยินเเต่หารู้ไม่ว่าเเท้จริงเเล้วที่เขานั่งเงียบๆคือการตั้งใจฟังทุกคำพูดของจิบิตะ... ในใจก็นึกอยากเอ่ยปากห้ามความคิดของอีกฝ่ายเเต่...

        ทำไม..ทำไมปากมันไม่ขยับเลย..เเค่พูดออกไปว่าพี่น้องของฉันไม่ใช่คนเห็นเเก่ตัวเเบบนั้น

         ทำไม..ทำไมถึงพูดไม่ออกเลยหล่ะ

         ทำไม...

        น้ำตาสีใสคลอเบ้าคารามัตสึรีบก้มหน้าร้องไห้กับความคิดบ้าๆของตัวเองจิบิตะที่เห็นก็สะดุ้งเขามีท่าทีเลิ่กลั่กพยายามหาคำพูดมาปลอบใจให้คารามัตสึดีขึ้นสุดท้ายเขาก็จับมือคารามัตสึขึ้นมา "คารามัตสึ! แบบนี้มันต้องเเก้เเค้น!"

           " ถ้าพี่น้องคนสำคัญคนนี้หายไปจริงๆจะเหงาขนาดใหน"

        เเล้วภาพในหัวก็ตัดมาที่กองเพลิงที่ล้อมรอบตัวคารามัตสึเขาร้องลั่นด้วยความกลัวความร้อนจากกองเพลิงทำให้หัวใจของเขาว้าวุ่นคำพูดมากมายดังลั่นใส่เจ้าตัวต้นเหตุไม่หยุด เเต่จิบิตะไม่สนใจเเถมยังตะโกนเรียกพี่น้องของเขาให้ออกมาอีก

   เเละเเล้วพี่น้องของเขาทั้งห้าคนก็ออกมาทำให้เขาแอบหุบยิ้มไม่อยู่เพราะความตื่นตันใจเเต่เเล้วก็ต้องวูบลงอีกครั้งเมื่อถูกสิ่งของมากมายโยนใส่ จู่ๆมันก็มืดมัวไปหมดผ้าม่านถูกปิดจิบิตะยืนอึ่งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...เขาไม่พูดอะไรเพียงดับไฟเเละพาคารามัตสึกลับบ้านของเขาเพราะดูเหมือน..พี่น้องของคารามัตสึไม่ต้องการคารามัตสึในตอนนี้เลยซักนิด..  โดยที่ไม่รู้เลยว่าเรื่องที่ตัวเขาทำกับคารามัตสึในวันนี้เป็นการปลุกปีศาจตนนึงให้ตื่นขึ้นมา.. สายตาคู่นึงจ้องมองใบหน้าของคารามัตสึนิ่งๆก่อนจะพึมพัมเสียงเบา..

“คิดถึงเหลือเกิน..ครั้งนี้หวังว่าเจ้าจะไม่หายไปใหนอีก..”