การกลับมาสาวอีกครั้งของนักดาบวัยชรา

ณ บ้านหลังเล็ก ๆ เเห่งหนึ่ง

บ้านหลังนี้เป็นเพียงบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ในป่าที่อุดมสมบูรณ์ ภายในบ้านได้มีหญิงชรานั่งวิวเเชร์คนนึงที่มีดาบคานานะสีดำลวดลายสีขาวเป็นเส้น ๆ สวยงามพาดบ่าของตัวเองอยู่พร้อมกับในมือที่กำลังเย็บผ้าฝืนเล็กอยู่อย่างชำนาญ

เธอมีผมสีขาวทั้งหัวที่เกิดจากการเเก่ชราของเธอโดยธรรมชาติอายุประมาณ80ปี เเละดูเหมือนว่าเธอกำลังมีความสุขในการเย็บผ้าอยู่อย่างนั้น

"ดูเหมือนว่าเวลาในการเย็บผ้ากำลังจะจบลงเพราะพวกเด็กดื้อพวกนั้นเเล้วสินะ...."

ตู้ม!!!!!!

บ้านไม้ทั้งหลังระเบิดเละเป็นจุนจากเเรงระเบิดบางอย่างจนพื้นที่ว่า800เมตรราบเป็นหน้ากองด้วยเวลาเพียงเสี้ยววินาที ใครเห็นก็คงคิดว่าหญิงชราคนนั้นต้องตายไปเเล้วอย่างเเน่นอนเเต่กลับกันหญิงชราคนนั้นยังอยู่ดีไม่มีเเม้เเต่ฝุ่นหรือรอยขีดข่วนอยู่บนตัวเธอเลยเเม้เเต่น้อย

"เลิกเล่นซ่อนเเอบเหมือนเด็กเเล้วโผล่หัวออกมาซะไอ้พวกเด็กน้อย"

"หึ!! เเก่จนจะลงโลงอยู่ยังจะปากดีอีกนะไอ้เเก่ ไมอา"

เหนือฟากฟ้าได้มีร่างคน6คนที่ใส่ชุดสีดำปิดบังมิดชิดจนไม่อาจระบุหน้าตาของเเต่ละคนได้กำลังค่อย ๆ ลอยลงมาถึงพื้นที่มีเเต่ดินลวด ๆ ที่เกิดจากเเรงระเบิดในครั้งนั้น

"ถึงฉันจะเดินไม่ได้เหมือนเเต่ก่อนเเต่ก็ยังเก่งน่ะรู้ใช่มั้ย"

"ฉันไม่ได้มาสู้กับเเกเเต่มาส่งเเกไปยังที่ที่หนึ่งซะ!!!!"

ทั้ง6คนได้ไปยืนเป็นวงกลมในตำเเหน่งของหญิงชราด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่ใต้เท้าของเธอจะมีวงเวทย์บางอย่างขึ้น

"จะฉีกมิติเพื่อจะเครื่องย้ายฉันไปยังอีกที่นึงพวกเธอพัฒนาขึ้นเยอะเลยน่ะรู้มั้ย"

"อย่าได้เจอกันอีกเลยไอ้เเก่"

พื้นที่ที่ไมอาอยู่จู่ ๆ ก็เกิดหลุมดำประหลาดค่อย ๆ ดูดเธอเข้าไปอย่างช้า ๆ ท่ามกลางสายตาของคนสวมผ้าคุมทั้ง6คนที่จ้องมองเธอด้วยจิตสังหารอันเเรงกล้าจนเธอถูกกลืนเข้าไปทั้งเป็น

_________________________________________________

หลังจากที่เธอถูกดูดเข้ามาในหลุมดำนั่นก็พบเธอได้มาโผล่ในพื้นที่รกร้างเเห่งหนึ่งที่มีเเต่ดินสีดำเเละท้องฟ้าที่มีเเต่สีดำไม่มีดวงดาวเป็นจุดสีขาวเลยเเม้เเต่น้อยจนน่าเเปลกประหลาด

"พวกเธอไปเจอพื้นที่เเปลกประหลาดนี่จากที่ไหนกันน่ะ"

เธอกรอกตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าได้มีฝูงปีศาจหน้าตาประหลาดมากมายมหาศาลจากทุกทิศทางมุ่งตรงมาที่เธอเพียงอย่างเดียวอย่างกับว่าพวกมันรู้การดำรงอยู่ของฉันในทันทีที่เหยียบลงมา ณ ที่เเห่งนี้

เเต่ว่าในทันทีที่พวกมันมุ่งหน้ามาที่หญิงชราที่ดูไร้ทางสู้อย่างเห็นได้ชัดกลับล้มระเนระนาดกลายเป็นชิ้นเนื้อทันทีที่เข้ามาใกล้เธออย่างน่ามหัศจรรย์

"คงต้องเก็บกวาดอะไรสักหน่อยเเล้วละ"

_________________________________________________

นี่มันนานเท่าไหร่กันเเล้วนะเเล้วฉันฆ่าพวกมันไปกี่ตัวกันน่ะไม่รู้สิตั้งเเเต่ตัวที่386,658,398ฉันก็เลิกนับมันไปนานเเล้ว 

         เมื่อมองไปยังข้างหลังที่เป็นทางที่เธอเพิ่งผ่านมาก็พบเข้ากับซากศพเน่าเหม็นที่โดนผ่าเป็นลูกเต๋าจำนวนมาก ทุกทีที่เธอผ่านไปจะมีเเต่ความตายเพียงเท่านั้น

"พวกเด็กน้อยเอ๋ยถึงเวลาที่ฉันต้องออกไปจากที่นี่เเล้ว"

ภาพตรงหน้าของหญิงชรานั่นก็คือตัวประหลาดที่มีรูปร่างเป็นมนุษย์เเต่มีร่างกายเป็นสีดำสนิทดวงตาสีขาวทั้งดวง มีมงกุฎสีดำอยู่บนหัวดูทรงพลังเเละน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก

"เเกคือคนที่สังหารปีศาจบรรพกาลทั้งหมดในที่เเห่งนี้จนเกือบหมดสินะ"

"เจ้าพวกนั้นถูกเรียกว่าเเบบนั้นเองสินะไม่รู้สิยายเเก่ๆคนนี้เเค่สังหารพวกมันเพื่อฆ่าเวลาเพียงเท่านั้น"

"สามารถทำเรื่องเเบบนั้นทั้งที่ตัวเองเเก่ชราถึงเพียงนี้ถือว่าเเข็งเเกร่งมากเลยทีเดียวเเต่โทษทีที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือสิ่งที่ไม่อาจเอาชนะได้จะหนีตอนนี้ก็สายไปเเล้วละด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวเเกก็จะได้ตายอย่างไม่ทรมาน"

"นั่นมันคำพูดของฝั่งนี้ต่างหาก"หยิบดาบขึ้นมาไว้ข้างหน้า

"(ฉันไม่ได้ใช้นัวร์มานานเเค่ไหนเเล้วน่ะมันก็นานจนเเทบจะเลือนลางเลยละ)"

เธอค่อย ๆ ดึงดาบออกจากฝักอย่างช้า ๆ ความรู้สึกตื่นกลัวของสิ่งมีชีวิตประหลาดตรงหน้าถูกปลุกให้ตื่นขึ้น หญิงชราตรงหน้าของเขาได้ปล่อยออร่าที่ทำให้มันรู้สึกถึงจุดสิ่งสุดของการดำรงอยู่ของมันโดยสิ้นเชิงในหัวของมันคิดได้เเค่ว่า "หญิงชราตรงหน้าของข้าเป็นตัวอะไรกันเเน่"

"วิชาดาบรูปเเบบสุดท้าย ทำลาย......."