ใต้เงารักคืนใจ

โทรศัพท์สายแรกของตอนเช้า ยังคงเป็นเสียงของเลขาเขา ภูกฤษ สุเมธาวรรณ รรินวางหูจากการสนทนา สูดลมหายใจลึกเข้าปอด ทุกคำที่เลขาของภูกฤษสามีในทะเบียนสมรสบอกทั้งเรื่องส่วนตัวและอาการป่วยของพ่อที่กังวลตลอดหลายวัน ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องห่วง ตามองรูปพ่อในโทรศัพท์ อยากเร่งเวลาได้เจอท่านให้เร็วขึ้น ตอนคุยกับเลขาเขา ดูเหมือนสิ่งสำคัญกว่าเรื่องของพ่อคือเรื่องของเขาและเธอที่ปล่อยให้ยืดเยื้อมานานถึงสามปี

คงจบจริง ๆ แล้วจะได้ลืมเรื่องทุกอย่างสักที รรินคิดพลางนั่งลงบนโซฟาสีครีมตัวขนาดเหมาะกับห้องเล็ก ๆ ที่ตัวเองอาศัยอยู่ตอนนี้

ย้อนกลับไปภายในตึกสุเมธาวรรณเมื่อสามวันที่แล้วก่อนเขาจะโทรมาวันนี้

ปัง! เอกสารหลายหน้าบนโต๊ะกระจายเกลื่อนพื้นเมื่อเจ้าของห้องใช้แฟ้มรายละเอียดข้อตกลงและเป็นคำสั่งเด็ดขาดจากธีรเดชหรือคุณธี ปู่ของเขา นายใหญ่แห่งสุเมธาวรรณ ฟาดลงบนโต๊ะทำงานเต็มแรง ธีรเดชมีข้อแลกเปลี่ยนให้หลานชายอย่างเขาที่ต้องการอิสระจากรรินมานาน ท่านรับปากว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะรั้งชีวิตคู่ของรรินกับเขา ทุกคำที่ปู่พูดใส่ ยังติดอยู่ในใจภูกฤษตลอดเวลา 

“อยากเลิกกับรริน ไม่ใช่เรื่องยาก จะหย่าวันนี้เลยยังได้แต่ฉันขอถามแกหน่อย ตัวแกเคยทำหน้าที่สามีที่ดีบ้างหรือเปล่า เวลาหกเดือนที่ฉันกำหนดให้อยู่ด้วยกัน อาจช่วยให้แกรู้จักตัวตนของคนที่ขึ้นชื่อว่าเมียมากกว่าที่ตาเห็นและการกลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันครั้งนี้แกไม่มีสิทธิ์เรียกร้องเรื่องหย่าและห้ามละเลยหน้าที่สามีระหว่างใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันส่วนคนที่จะจบเรื่องค้างคานี้ได้ต้องเป็นรรินเท่านั้น นี่คือเกียรติที่สุเมธาวรรณจะมอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้ อย่าทำให้ฉันและทุกคนในครอบครัวต้องอายเพราะความไม่รับผิดชอบของแกคนเดียว” ทุกอารมณ์ที่ตลอดเวลาคนเป็นปู่ซ่อนไว้ในใจถูกระบายใส่หลานชายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเด็ดขาด สุดท้ายฝ่ายที่ต้องยอมถอยเป็นหลานชายอย่างภูกฤษ

เมื่อเขาตกลงกับปู่ไม่ได้ ภูกฤษจึงโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้เป็นหน้าที่ของรริน เมื่อเช้าหล่อนคุยโทรศัพท์กับเลขาเขา เวลาผ่านมาเกือบครึ่งวันแล้วแต่ทุกคำยังคงวนกลับมาอยู่ในความคิดตลอด รรินเริ่มทบทวนข้อตกลงทั้งหมดอีกครั้ง เขาบอกให้เธอทำทุกทาง จะหาเหตุผลอะไรก็ได้ ให้ปู่ปล่อยเขาจากเรื่องกวนใจ ระหว่างรอฟังข่าวเขาต้องแสดงเป็นสามีที่ดีเพราะหากเขาทำอะไรนอกเหนือคำสั่งปู่ สุเมธาวรรณครึ่งหนึ่งต้องตกเป็นของรริน นั่นคือคำขู่จากปู่ เพราะเรื่องนี้แหละเขาจึงรีบโทรมาบอกให้เธออยู่ไกล ๆ จากทรัพย์สินทุกอย่างในตระกูลสุเมธาวรรณ พร้อมเสนอเงินเล็กน้อยให้เป็นค่าดูแลพ่อกับพี่ชายเธอที่ป่วย เมื่อเขาได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ นั่นคือเวลาที่รรินจะเป็นอิสระจากเงื่อนไขของเขาที่ให้มา 

รรินยอมรับกับตัวเอง เธอเคยหลงรักเขาจนหมดหัวใจ ภูกฤษเป็นหนุ่มเนื้อหอมในแวดวงไฮโซ เขาเป็นหลานชายคนเดียวของตระกูลสุเมธาวรรณ เจ้าของธุรกิจอัญมณีและเครื่องประดับใหญ่เป็นอันดับต้น ๆ ของโลก ด้วยวัยแค่สามสิบหกปีแต่ความสามารถรอบด้านโดดเด่นไม่แพ้ใคร ทุกบทบาทในหน้าที่การทำงาน เขาไม่เคยบกพร่องแม้แต่น้อย ส่วนเรื่องที่เขาเอื้อเฟื้อดูแลพ่อของภรรยาอย่างเธอ เป็นแค่ฉากละครต่อหน้าผู้คนเท่านั้น แต่ในชีวิตจริงผู้ชายที่ใคร ๆ มองว่าแสนดี จริง ๆ แล้วเป็นแค่คนไร้หัวใจ ที่ด้อยค่าตัวเธอดูถูกพ่อที่เป็นแค่พนักงานขับรถในสุเมธาวรรณมาตลอดเมื่อต้องเกี่ยวดองเป็นครอบครัวเดียวกัน

ความคิดมากมายที่สุมในอกต้องหยุดกะทันหัน รรินเอียงหูฟังเสียงเครื่องยนต์หยุดหน้าห้องพักเล็ก ๆ ที่มีไว้สำหรับพักผ่อนของคนงานทั่วไปในสาขาต่างจังหวัดของสุเมธาวรรณ รรินไม่เคยนับว่าที่นี่มีกี่ห้อง รู้แค่ว่ามีห้องเรียงหน้ากระดานในเขตรั้วเดียวกันมากกว่าสิบ หนึ่งในนั้นเป็นห้องของเธอ

ม่านหน้าต่างในห้องถูกเปิดออกรรินมองไปข้างนอก ตอนนี้ขวัญข้าวยืนอยู่หน้าห้องไม่ไกลจากมอเตอร์ไซค์คู่ใจ รรินวางทุกอย่างในมือ เดินไปเปิดประตูหน้าบ้านให้เพื่อน วันนี้ใบหน้าพร้อมยิ้มรับทุกเรื่องของรรินดูเหนื่อย จนเพื่อนที่คอยดูอยู่อย่างขวัญข้าวรู้สึกไม่สบายใจ

“ไหวมั้ยริน กินอะไรหรือยัง ไปหาอะไรกินกันมั้ย”

“เมื่อคืนนอนหลับไม่ถึงสองชั่วโมง สะดุ้งตื่นทุกสิบนาที ให้ออกไปหาของกินคงไม่ไหว” รรินตอบกลับเพื่อนก่อนหันหลังเดินเข้าบ้าน ขวัญข้าวถอดหมวกกันน็อกเดินตาม ใช้นิ้วมือสองข้างกวาดผมเร็ว ๆ แทนหวีหน้ากระจก

“ของจะพาไปให้ขวัญช่วยเก็บมั้ย” ตาใสไม่มีเครื่องสำอางมองเพื่อนผ่านเงาสะท้อนของกระจก ภาพที่เห็นคือรรินกำลังพับผ้าใส่กระเป๋า ขวัญข้าวถอนหายใจยาว ได้แต่แอบห่วงเพื่อนอยู่ในใจเงียบ ๆ สายตาที่จ้องรรินอยู่พักใหญ่หยุดลง กลับมามองตัวเองในกระจกอีกครั้งจัดการกับทรงผมให้เข้าที่ไม่ยุ่งพอดูได้

“ไม่เป็นไร รินเก็บเสร็จตั้งแต่เมื่อคืน แค่ดูอีกทีให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรขาด ไม่อยากวุ่นวายหาซื้อ”

“แบบนี้ไง คุณธานินถึงตื้อไม่ยอมปล่อย เจอของดีใครจะยอมถอยไปง่าย ๆ” ขวัญข้าวพูดไปเรื่อยโดยไม่หันมองสีหน้าที่ค่อย ๆ ซีดลงของเพื่อนจนดูเหมือนคนเพิ่งฟื้นจากอาการไข้ได้ไม่นาน

ทำไมจะไม่มี รรินเถียงเพื่อนอยู่ในใจ ตาหม่นเพราะไม่สบายใจเรื่องพ่อเศร้าลงกว่าเดิม แต่ตอนนี้ทำได้คือซ่อนความรู้สึกไม่ให้ใครรู้ ก้มหน้าเก็บของเพื่อปกปิดใจที่ช้ำเพราะโดนสามีที่แต่งงานกันไม่กี่วันไล่มาอยู่ไกลถึงเชียงใหม่ เป็นพนักงานธรรมดาไม่มีอภิสิทธิ์พิเศษอะไรในสุเมธาวรรณ บทเรียนที่เคยเจอ ทำให้ไม่แน่ใจว่าคนที่เข้ามาในชีวิตจริงใจแค่ไหน ส่วนธานินที่มาหาบ่อย ๆ พร้อมดอกกุหลาบช่อโตเขาเป็นเพื่อนสนิทของภูกฤษ เรื่องระหว่างเขากับรริน เป็นแค่มิตรภาพที่มีให้กันในสถานะคนรู้จัก เพราะเขาเป็นพี่ชายของพิมไหม เพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กของรริน ซ้ำร้ายเขายังเป็นหัวหน้าคนงานที่ไร่ของสาชล พี่ชายของเธอ จึงเป็นเรื่องยากที่รรินจะปฏิเสธเขา ที่เปรียบเสมือนเพื่อนตายและมือขวาของพี่ชาย

หลายนาที ความเงียบเข้ามาแทนเสียงพูดคุยของสองสาว ขวัญข้าวเป็นคนพูดก่อนเพื่อให้บรรยากาศในห้องดูไม่อึดอัด พร้อมกับเช็กเวลาในโทรศัพท์ว่าเหลือกี่นาทีให้เพื่อนเตรียมตัวไปขึ้นรถ

“ใกล้เวลารถทัวร์ออกแล้ว รีบไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวไม่ทัน” ขวัญข้าวดึงร่างบางบนโซฟาให้ยืนขึ้น พร้อมหยิบชุดคลุมอาบน้ำกับผ้าเช็ดตัวให้ รรินใช้เวลาแค่ยี่สิบนาทีจัดการทุกส่วนของร่างกายเรียบร้อย ก้าวออกจากห้องพักเล็ก ๆ ซ้อนมอเตอร์ไซค์ขวัญข้าวไปสถานีขนส่งประจำตัวเมืองเชียงใหม่ หล่อนขึ้นไปนั่งบนรถไม่นาน ตัวรถก็เคลื่อนออกจากสถานี ขวัญข้าวโบกมือให้เพื่อน จนใบหน้ารรินลับสายตาเห็นแค่ท้ายรถเลี้ยวโค้งออกไป ขวัญข้าวเดินกลับมาที่รถสตาร์ตเครื่องพร้อมขับออกมาทันทีเมื่อส่งเพื่อนขึ้นรถเรียบร้อย