เกิดใหม่ในกองทัพเวทมนต์นาซี

นิยายเรื่องนี้อิงมาตามประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งที่ 2 แต่จะแตกต่างออกไปก็ตรงที่มันเป็นสงครามในโลกแฟนตาซีโลกเวทมนต์

ตัวละครในเรื่องจะสามารถใช้เวทมนต์ได้จะมีตัวละครที่มีตัวตนจริงอยู่ในประวัติศาสตร์เข้ามาในเรื่องไปซะส่วนใหญ่และจะมีการดัดแปลงค่อนข้างเยอะถ้าไม่ถูกใจนักอ่านคนไหนทางนักเขียนก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ดวงตาสีชาติ

โดยดวงตาสีแดงที่ทุกท่านเห็นอยู่นี้ไรท์จะขอเรียกมันว่าดวงตาสีชาติค่ะจะเป็นดวงตาที่จะประเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อผู้ใช้ในโลกแฟนตาซีเป็นทหารชั้นยศร้อยโทขึ้นไปโดยดวงตานี้จะปรากฏขึ้นก็ต่อเมื่อผู้ใช้ดึงความสามารถที่โดดเด่นของตัวเองออกมาใช้จนสุดตัวมันถึงจะปรากฏออกมาได้นะคะดวงตาสีชาตินี้ก็จะแตกต่างกันไปแต่ละชาติรัสเซีย/โซเวียตจะมีเคียวกับค้อนสีทองอยู่ตรงกลางรูม่านตาส่วนเยอรมัน/นาซีจะเป็นตราสวัสดิกะอยู่ตรงรูม่านตาเหมือนกันคะแล้วถ้าถามว่าถ้าเป็นลูกครึ่งล่ะจะทำยังไงมันก็จะไม่ได้มีดวงตาสีชาดเป็น 2 แบบหรอกนะคะแต่จะขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมของคนผู้นั้นว่าเข้าร่วมที่กองทัพของชาติใดชาติหนึ่งและดวงตาก็จะเป็นสีของชาตินั้นค่ะ

โดยพลังและความสามารถของตัวละครในเรื่องจะอิงตามประวัติศาสตร์ในโลกแห่งความเป็นจริงกับสิ่งที่พวกเขาได้กระทำลงไปวีรกรรมที่พวกท่านได้ก่อเอาไว้ในประวัติศาสตร์จะถูกนำมาเป็นความสามารถในโลกแฟนตาซีโลกเวทมนต์แห่งนี้นะคะตัวอย่างอย่างเช่นคุณเกิบเบิลส์นักโฆษณาชวนเชื่อของพรรคนาซีเขามีความสามารถโกหกเก่งเพราะเขาควบคุมแหล่งข้อมูลข่าวสารทุกอย่างเขาโกหกซ้ำๆจนมันทำให้คนอื่นเชื่อก็เลยหลงทางไปกับการล้างสมองของเขาใช่ไหมคะพลังของเขาก็จะเป็นการชักจูงจิตใจของศัตรูเอาง่ายๆก็คือควบคุมจิตนั่นแหละค่ะ

แนะนำตัวละครที่จะถูกเพิ่มเข้ามาซึ่งตัวละครที่จะกล่าวมานี้จะเป็นตัวละครที่ไม่มีตัวตนอยู่ในประวัติศาสตร์นะคะจะเป็นตัวละครสมมุติที่ถูกคิดค้นขึ้นเท่านั้น

ชื่อ"ซินเธีย"

อายุ"16ปี"

ความสามารถ"เสริมสร้างอานุภาพความแข็งแกร่งของกระสุนปืนได้"

ชั้นยศ"ผ.บ"

อดีตนางเคยทำอะไรไว้ในโลกประวัติศาสตร์ถึงมีความสามารถนี้ในโลกแฟนตาซี

เอาง่ายๆก็คือพี่แกเป็นทหารสไนเปอร์ในช่วง 2 แต่พี่แกตายจากการไปทำภารกิจที่แนวรบด้านตะวันออกนะคะพี่แกหนาวตายค่ะไม่มีเสื้อกันหนาวใส่ 55+ ตายช่วงท้ายสงครามเลยน่าเศร้าจัง

"แม่งเอ้ยกูหนาวจะตายอยู่แล้วเนี่ย"ซินเธียกล่าวเสียงแข่งด้วยความโมโห

อันที่จริงช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เยอรมันหรือแต่ละประเทศในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงเป็นทหารนะคะมันก็เลยจะบิดเบิร์นข้อมูลความจริงไปตรงนี้สักหน่อยยังไงทางตัวนักเขียนก็ขออนุญาตเหล่าบรรดานักอ่านด้วยนะคะเราไปเริ่มเรื่องกันดีกว่าค่ะ

ฉันมีนามว่าเอเลียน่า เยเกอร์เป็นลูกครึ่งรัสเซียกับเยอรมันสิ่งหนึ่งที่ฉันมีและเด็กวัยเดียวคนอื่นไม่มีนั่นก็คือความรู้ทางประวัติศาสตร์ของฉันฉันมีความคลั่งไคล้ในประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นอย่างมากโดยเฉพาะของเยอรมันพวกคุณจะว่าฉันเป็นพวกเบี้ยวสงครามก็ได้นะเพราะว่าฉันชอบนาซีเป็นอย่างมากฉันรู้ดีว่าพวกเขาไปทำเรื่องโหดร้ายอะไรไว้มากมายพวกเขาคืออาชญากรรมสงครามตัวจริงแต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงยังชอบพวกเขานะมันดูบ้ามากฉันโดนคนในโรงเรียนเกลียดเพราะเรื่องนี้ฮ่าก็แน่นอนล่ะฉันโดนเด็กวัยเดียวกันแกล้งเพราะความชอบอันแปลกประหลาดของฉัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆทำไมพวกนี้ต้องเสือกด้วยมันเป็นเรื่องของฉันนะเอาเข้าจริงๆพวกเขาไม่ควรมายุ่งเรื่องของฉันด้วยซ้ำไป

ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนพลางสายตาเหยียดหยามของเหล่าเพื่อนๆในโรงเรียนมันทำให้ฉันกังวลนิดหน่อยแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจตัวแม่จะแคร์เพื่อ!!!! ฉันเดินไปที่ล็อคเกอร์ของตัวเองหยิบกุญแจล็อคเกอร์ออกมาและไขกุญแจล็อคเกอร์ทันทีที่ล็อกเกอร์ถูกเปิดออกสิ่งแรกที่ฉันเห็นในนั้นก็คือกระดาษมากมายที่ทะลักออกมาจากล็อกเกอร์มันเป็นกระดาษสีขาว

"อะไรวะเนี่ย"เอเลียน่ากล่าวด้วยความงุนงง

ฉันหยิบกระดาษใบนึงออกมาอ่านดูมันเป็นธงสวัสดิกะพร้อมกับคำล้อเลียนที่พวกที่ชอบกลั่นแกล้งเขียนล้อเลียนฉันเดี๋ยวฉันจะอ่านให้ฟัง

"ไปตายซะไป,ฉันไม่เข้าใจแกต้องเป็นคนโรคจิตประเภทไหนกันถึงชอบนาซี,ยัยสมองนิ่มไม่รู้หรือไงว่านาซีเขาไปทำอะไรไว้บ้าง,ไปกระโดดตึกตายซะไป,ตายไปพร้อมๆกับผู้นำของแกเชื่อในลัทธิของนาซีไม่ใช่หรอ"

ฉันอ่านข้อความที่พวกเขาเขียนด่าฉันด้วยความหงุดหงิดฉันลุกขึ้นขย้ำกระดาษแผ่นนั้นแล้วขว้างลงพื้นสุดแรงก่อนที่จะใช้เท้าเตะกองกระดาษพวกนั้นด้วยความบ้าคลั่งคนที่โถงทางเดินของโรงเรียนหันมามองฉันโอ้พระเจ้าที่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย

"ขอโทษคะ"

เสี่ยงซุบซิบดังขึ้นให้ตายเถอะอยากจะโดนธรณีสูบหายไปตอนนี้จริงๆมันน่าอายมากๆแต่ฉันก็ยังกลั้นใจฝืนที่จะอยู่ต่อในโรงเรียน

ในคาบประวัติศาสตร์

"เอาล่ะมีใครรู้บ้างว่าผู้นำของจักรวรรดิเยอรมันในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 มีชื่อว่าอะไร"อาจารย์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ฉันรีบยกมือขึ้นอย่างรวดเร็วข้อนี้มันง่ายมากไม่ได้ยินฉันยังตอบได้เลย

"อดอล์ฟฮิตเลอร์ค่ะ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ก็แหงล่ะผู้นำของเธอนี่นาจะไม่รู้สิแปลก"ซามูเอลเด็กชายเชื้อสายยิวพูดขึ้นทั้งห้องหัวเราะ

ฉันโกรธมาก

"หุบปาก!!!ไอ้หนูยิวสกปรก"ฉันพูดเสียงแข็งด้วยความโมโหและเดือดดาล

เสียงหัวเราะของทั้งห้องเงียบลงไม่มีใครเอ่ยปากกล่าวอะไรออกมาใน ณ เวลานั้น ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอันตึงเครียดอาจารย์พยายามจะคลี่คลายความตึงเครียดลง

"เอาล่ะเก่งมากเอเลียน่าเอาละเด็กๆเปิดไปหน้าต่อไป"

ฉันยิ้มร่าเริงก่อนจะเอามือลงการเรียนดำเนินไปอย่างปกติถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะมีเพื่อนที่มีความชอบเดียวกันเหมือนกันเฮ้อ...ในชีวิตนี้จะมีสักครั้งไหมนะที่มีเพื่อนที่มีความสนใจเดียวกับเราฉันละเบื่อจริงๆที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่มีแต่การเหยียดเชื้อชาติผิวพรรณกันจังเลยฉันเลยอยากหลุดเข้าไปในโลกสงคราม........เอออันที่จริงฉันไม่ควรพูดแบบนี้นะไม่สมควรคิดเลยด้วยซ้ำในสงครามมันไม่มีอะไรสนุกหรอกถ้ากลับบ้านไปฉันก็คงต้องไปล้างปากตัวเองด้วยสบู่แล้วล่ะ

ตัดกลับไปในตอนบ่ายกลิ้งของโรงเรียนได้ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าโรงเรียนเลิกแล้ว แสงแดดสีส้มได้สะสมเข้ามาในห้องเรียนอย่างช้าๆเป็นสัญญาณว่าบ่ายแล้ว

"เอาละพอแค่นี้กันก่อนนะนักเรียนทุกคนไว้มาต่อกันในคาบเรียนหน้า"อาจารย์พูดน้ำเสียงจริงจัง

เด็กนักเรียนทุกคนได้เดินออกจากห้องแต่ฉันยังไม่ทันได้กลับฉันนั่งจัดข้าวของใส่กระเป๋าอยู่บนโต๊ะเรียนอาจารย์ได้เก็บข้าวของของตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวหลังจากที่เก็บข้าวของทุกอย่างเสร็จฉันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเรียนเช่นกันฉันเดินไปตามโถงทางเดินของเดินโรงเรียนคิดเรื่องต่างๆนานาในการเรียนวันนี้ทั้งการบ้านที่อาจารย์ให้ถึงการให้ไปหาว่าทำไมผู้นำอิตาลีในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ถึงถูกฆ่าและเขาตายเพราะสาเหตุอะไรง่ายมากเลยเขาโดนชาวบ้านรุมประชาทัณฑ์ง่ายมากเลยหืมฉันหัวเราะคึกคักกับตัวเองด้วยความรู้สึกสดใส

อุบัติเหตุมันกำลังจะเกิดขึ้น!!!

ทันทีที่เด็กสาวสมองนิ่มคนนั้นก้าวออกจากรั้วโรงเรียนและเดินห่างออกมาจากโรงเรียนสักพักก็มีรถบรรทุกคันนึงพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงฉันไม่ทันจะสังเกตเห็นด้วยซ้ำว่ามันมีรถบรรทุกพุ่งมาฉันลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองรถบรรทุกคันนั้นฉันรู้สึกเหมือนทุกอย่างมันเป็นภาพslowและก็มีแสงสีขาววาบขึ้นมาสิ่งเดียวที่ฉันจำได้เกี่ยวกับเหตุการณ์นั้นก็คือเสียงบีบแตรรถที่ดังจนแสบแก้วหูและสีหน้าตกใจจนแทบจะฉี่ราดของตัวเองและหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย รถบรรทุกคันนั้นพุ่งเข้าชนเธออย่างจังจนตัวกระเด็นไปไกลทุกคนแถวๆนั้นหันมามองสิ่งที่เกิดขึ้นพวกเขาตกใจเป็นอย่างมากบางคนถึงกับกรีดร้องออกมาทันทีที่เธอโดนรถชนหรือแม้แต่บางคนก็โทรเรียกรถพยาบาลมา

"มีคนโดนรถชน!!!"ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ

ตัวของเธอกระแทกกับโลหะเสียงของโลหะกระทบเข้ากับร่างกายของเด็กสาวมัธยมดังขึ้นจนมีเสียงตู้ม!!!ตัวเธอปลิวกระเด็นไปกระแทกกับพื้นของถนนกระเป๋านักเรียนของเธอกระเด็นเลียพื้นไปไกลมากตัวเธอกระแทกลงอย่างแรงจนมีเสียงตุ้มเบาๆกับพื้นและมีเลือดไหลออกมาจากศีรษะของเธอ เธอตายทันทีสภาพศพของเธอคือใบหน้าที่ตกตะลึงและดวงตาที่เบิกโพลงด้วยความสยดสยองเธอนอนแน่นิ่งอยู่บนถนนเลือดไหลออกมาจากศีรษะเธอนอนจมกองเลือดอยู่แบบนั้นผู้คนตกใจมากบางคนถึงกับใช้มือปิดปากด้วยความกลัวไม่นานนักก็มีรถพยาบาลขับมาถึงไม่นานนักรถพยาบาลก็ขับมาถึงมีผู้ชาย 2-3 คนวิ่งออกมาจากรถพยาบาลพวกเขาแทรกเข้าไปท่ามกลางฝูงชนเข้ามาดูอาการเธอว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ผู้คนรอบๆรีบๆมาดูสภาพศพของเธอมีความโกลาหลวุ่นวายในบริเวณรอบๆ

มีผู้ชายคนนึงเข้ามาตรวจชีพจรของเธอและได้ผลสรุปมาว่าเธอเสียชีวิตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"เธอตายแล้ว"เขาพูดด้วยเสียงวิตกกังวล

"สภาพศพดูไม่สวยเอาซะเลย"ผู้หญิงคนนึงกล่าวเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว

ผู้คนในเมืองเบอร์ลินเริ่มมารวมตัวกันว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขามามองดูสภาพศพของเธอซึ่งก็ตายศพไม่สวยเอาซะเลยและนั่นแหละก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

จบแล้วเป็นยังไงกันบ้างคะสนุกหรือเปล่าถ้าผิดพลาดตรงไหนก็สามารถติชมกันได้นะคะทางตัวนักเขียนพร้อมรับฟังเสมอค่ะ