Agape(ไร้เงื่อนไข)

“คุณจะกลับมาเมืองไทยอีกเมื่อไหร่คะไมค์”

หญิงสาวรั้งแขนของชายหนุ่มไว้ก่อนที่เขาจะเดินผ่านเข้าไปในช่องผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศ

“ผมยังตอบคุณไม่ได้หรอกนะ…ยิ่งตอนนี้โควิดกำลังระบาดผมต้องรีบกลับประเทศก่อนที่อเมริกาจะประกาศปิดประเทศสะก่อน”

“ค…คุณ… สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ลืมฉัน”

เธอพูดออกไปเสียงสั่นเครือ มีลางสังหรณ์บางอย่างบอกกับเธอว่าการเจอกันครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของเธอกับเขา สีหน้า แววตา ท่าทางของเขาดูเปลี่ยนไปชัดเจน แต่เธอยังหาสาเหตุแน่ชัดไม่ได้

          …เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆก่อนจะจับมือเธอมากุมไว้

“ผมต้องไปแล้ว…”

“…”

คนตัวเล็กไม่พูดอะไร แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเท่านั้นเอง เธอสุดจะกลั้น ตัวสั่นเทา แทบจะเป็นลมล้มฟุบลงตรงนั้น

“ไว้ผมสบายใจเมื่อไหร่จะติดต่อกลับมาเอง ดูแลตัวเองดีๆนะ ลาก่อน”

“ฉันเกลียดการบอกลาที่สุดโดยเฉพาะการบอกลาที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม…ขอให้คุณโชคดี”

          เธอทำได้แค่เพียงยืนร้องไห้มองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆหายไปอย่างช้าๆจนลับสายตา…

“ลาก่อนไมค์”