Arth Bakerton: The origin

The Origin

บทนำ

มือเรียวยาวเอื้อมขึ้นไปจับหมวกขนสัตว์สีน้ำตาลที่สะท้อนไฟสีแดงระเรื่อของเตาผิง แม้คืนอันเงียบสงัดก็ยังมีเสียงคุกรุ่นของเปลวเพลิงระคนกับเสียงฟืนที่กำลังเผาไหม้เลื่อนลอยอยู่ในอากาศ แม้หน้าต่างทุกบานจะถูกปิดไว้อย่างดีแต่ก็ยังมีช่องลมเล็กๆ สักแห่งหนึ่งในคฤหาสน์ที่ยังคงมีลมเย็นพัดลอดเข้ามาส่งเสียงหวีดหวิวเป็นระยะๆ ยิ่งชวนให้เกิดความโศกในใจ แสงสีเหลืองอ่อนของจันทร์ถูกบดบังด้วยเมฆสีเทา แต่ก็ยังมีบางช่วงที่แสงนั้นส่องเรืองลงมายังสวนหมู่แมกไม้และใบหญ้าที่เริ่มถูกเกาะกุมด้วยหิมะ ไม่นานสวนทั้งสวนคงจะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพน

                “มีความคืบหน้าบ้างหรือเปล่า” เสียงๆ หนึ่งดังมาจากประตูสีขาวด้านหลังโซฟาหนังที่ชายหนุ่มนั่งผิงไฟอยู่

                “ไม่” ชายหนุ่มบนโซฟาตอบกลับอย่างห้วนทันควัน

                แล้วชายที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ตรงไปยังหน้าเตาผิง เสียงฝีเท้าทั้งดัง หนักแน่นและมั่นคงพอๆ กับท่าทางของเขา แต่ละก้าวที่เดินก็กะเทาะให้ปุยหิมะบนหนวดล่วงลงมา เขาเดินอ้อมโซฟาตัวใหญ่มานั่งลงที่เก้าอี้หุ้มเบาะอย่างดี เก้าอี้ส่งเสียงเอี๊ยดเพราะรับน้ำหนักตัวของชายผู้นั้น เขาเอนกายพักหลังแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “คืนนี้ช่างหนักหนาเสียจริง” เขาพูด “สงสัยคดีนี้คงจะเหลือบ่ากว่าแรงของเราแล้ว”

                “คดีนี้มีความสลับซับซ้อนอยู่มาก” ชายบนโซฟาตอบพลางถอดหมวกขนสัตว์ออก ผมของเขายุ่งเหยิงเหมือนรังของนกกระจิบ

                “พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นกับคุณกัน” ชายบนเก้าอี้ถามด้วยแววตาสับสน

                “โธมัสเพื่อนรัก ผมคิดว่าปริศนาอันดำมืดครั้งนี้ได้สูบกินพลังปัญญาของผมไปพอตัวอยู่” ชายที่หัวกระเซิงตอบกลับพลางยกมือซ้ายขึ้นมาเท้าคาง เผยให้เห็นปลายแขนเสื้อเชิ้ตที่เขรอะไปด้วยหมึกปากกาสีน้ำเงิน

                “คุณยังใส่เสื้อตัวนี้อยู่อีกหรือ คุณไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้ว”

                “อย่าตัดสินผมด้วยเสื้อตัวนี้เลยเพื่อนรัก ผมเพิ่งจะหยิบมันขึ้นมาใส่เมื่อเช้านี้นี่เอง”

                “เอาเถอะ ถ้ามันจะทำให้คุณนึกอะไรออกบ้างล่ะก็นะ อาร์ธ” โธมัสตอบ

                “คุณเคยได้ยินเรื่องราวของชาร์ลส์ วินส์ตันกับแจ็ค เบนนิ่งบ้างไหม สองชื่อนี้เคยผ่านหูคุณบ้างหรือเปล่า”

                “ไม่เคยเลย”

                “ถ้าคุณจะพอเสียสละเวลาของคุณสักสองสามชั่วโมง ผมก็ยินดีจะเล่าให้คุณฟัง”

                “อย่าหาว่าผมสอดรู้เลยนะ แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับคดีที่เรากำลังสืบอยู่อย่างไรกัน”

                “ฆาตกรต่อเนื่องน่ะ โธมัส ฆาตกรต่อเนื่องมักจะกระทำการด้วยเหตุผลอันแปลกประหลาดและน่าหวาดหวั่น แต่นั่นก็ทำให้เราสามารถสืบสาวราวเรื่องหาจุดเชื่อมโยงระหว่างเหตุการณ์ที่หนึ่ง สอง และสามได้ มันอาจต้องใช้พลังแห่งความคิดเสียหน่อย แต่ฆาตกรต่อเนื่องพวกนี้ก็มักจะถูกจับได้ในที่สุดล่ะนะ แต่มันก็มีฆาตกรอีกจำพวกหนึ่งน่ะสิ พวกที่ฆ่าคนโดยไร้เหตุผล พวกที่เห็นชีวิตอื่นๆ ไร้ค่า พวกที่ฆ่าคนเพียงเพื่อความสนุก พวกลุ่มหลงในความชั่วช้าสามานย์ พวกที่กกตัวอยู่ในหลุมดำอันมืดมิดและซุ่มคอยเหยื่ออย่างใจเย็น คนพวกนี้เป็นโรคจิตน่ะทอม เป็นพวกที่เรากำลังเผชิญหน้าอยู่ อา ผมคอแห้งเสียแล้ว คุณช่วยเทวิสกี้ตรงโน้นให้ผมสักแก้วได้ไหม”

                โธมัสลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะไม้ริมหน้าต่าง แล้วเขาก็สังเกตเห็นรูเล็กๆ ที่ขอบหน้าต่าง เขาพบที่มาของเสียงหวีดหวิวแล้ว อย่างน้อยก็ไขปริศนาเล็กๆ ได้อย่างหนึ่งล่ะ เขารินวิสกี้อย่างใจเย็นในขณะที่เพื่อนของเขากำลังพูดต่อ

                “เรื่องราวของชาร์ลส์กับแจ็คอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้โดยตรงหรอก... ก็อาจจะไม่เกี่ยวเลยด้วยซ้ำ แต่วิธีการก็อาจจะคล้ายๆ กันอยู่ ขอบใจมากเพื่อนรัก อืม วิสกี้นี่รสชาติดีเยี่ยมจริงๆ แม้แต่ในคืนอันหม่นหมองเช่นนี้”

                “อาร์ธ ผมไม่เข้าใจว่าเรื่องของชาร์ลส์กับแจ็คจะช่วยให้ความกระจ่างแก่คดีนี้ยังไง”

                “อาจได้หรืออาจไม่ได้ ณ ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ผมรู้อีกแล้ว การหวนนึกถึงมันอาจทำให้สมองของผมแล่นได้บ้างหลังจากที่มันเฉามาหลายวัน”

                “ถ้าอย่างนั้น อาร์ธเพื่อนรัก ผมก็พอจะมีเวลาให้คุณสักสองสามชั่วโมง” ทอมพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอาไขว้ขากันท่าทางดูสบาย

**ในภาคนี้จะไม่ได้ดำเนินเรื่องผ่านอาร์ธโดยตรง แต่จะเป็นการเล่าเรื่องถึงบรรพบุรุษและแรงบันดาลใจของอาร์ธ**

^^หากชอบใจ Arth Bakerton ก็สามารถเข้ามาติดตาม follow กันที่ instagram: ThornWilbert ได้นะครับ และผมยังมีโปรไฟล์รีวิวหนังสือสั้นๆ ด้วยนะ เยี่ยมชมได้เลยที่ instagram: read.bythorn ไว้คุยกันนะครับ^^