Call it love เรียกชื่อฉันด้วยชื่อของเธอ

ฟิ้ว~~

เสียงลมพัดใบไม้ที่แห้งตามพื้นถนนให้ปลิวและฝุ่นที่ฟุ้งไปทั่ว แสงแดดอ่อนๆของวันที่ฟ้าทำท่าเหมือนฝนจะตกอยู่รอมร่อ กลับยิ่งทำให้บรรยากาศดูละมุนคล้ายกับการเล่นวิดีโอภาพฟิล์มสะงั้น

'เขาอยู่ไหนกันนะ!'

เสียงของความคิดในหัวของฉันค่อนข้างที่จะทำให้ฉันหงุดหงิดนิดหน่อย ฉันมักใช้ชีวิตคนเดียวอยู่ในรั้วมหาลัย ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีเพื่อนกับเขาหรอกนะ เเต่เป็นเพราะฉันต้องทำงานและเรียนไปด้วยฉันเลยไม่มีเวลามานั่งเล่นหลังเรียนเสร็จกับเพื่อนในกลุ่มเท่าไหร่ มันเลยทำให้ฉันค่อนข้างที่จะรู้จักคนน้อยมากๆ

แต่แล้ว...วันนั้นฉันก็ได้เจอใครคนนึง คนที่มีรอยยิ้มราวกับว่าโลกใบนี้ที่เขาอยู่นั้นไม่มีเรื่องอะไรให้เขาคิด รอยยิ้มรับรูปกับโครงหน้าที่เด่นชัด ตาสีดำตัดกับจมูกที่โด่งได้รูป สีผิวแทนกับเส้นเลือดที่เด่นชัดบนแขนของเขา กางเกงยีนกระบอกที่เขาใส่ยิ่งทำให้ร่างกายของเขาน่าดึงดูดขึ้นไปอีก

ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเห็นเขาเลยนะ ทั้งที่เราเรียนห้องเรียนเดียวกัน อาจเป็นเพราะฉันไม่ใช่คนที่โดดเด่นอะไร บางทีก็ทำตัวลึกลับด้วยซ้ำล่ะมั้ง ทุกครั้งที่ฉันเข้าเรียน หมดคาบฉันก็รีบกลับไปทำงานพาร์ทไทม์เลยไม่ทันสังเกตว่าใครเป็นใคร

และวันนั้น! ฉันกำลังต่อแถวเข้าห้องเรียน ที่ยังต้องต่อเเถวเข้าเรียนเพราะยังเป็นช่วงรับน้องอยู่ วันนั้นฉันก็ยืนต่อไม่ได้สนใจใครที่อยู่ข้างหน้าหรือข้างหลังฉัน ฉันเอาแต่เหมอมองไปด้านหน้า

แป๊ะ !

จนมีเสียงตบมือมาที่หน้าฉัน จนทำให้ฉันละสายตามาที่คนตรงหน้าฉัน สายตาฉันสบตาของเขา ราวกับว่าฉันกำลังอยู่ในพะวัง ตาสีดำและรอยยิ้มที่สดใสยิ้มมาให้ฉันและเขาก็หันกลับไป ในหัวของฉันคิดอะไรไม่ออกนอกจากภาพใบหน้าของผู้ชายตรงหน้ายังไม่หายไป...