เริ่มด้วยร้ายจบด้วยรัก(อคิน น้องนิ่ม)

ณ.ผับหรูใจกลางเมือง ตึกใหญ่สามคูหา ที่คราคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวกระเป๋าหนัก ด้านล่างนักท่องเที่ยวทั้งคนไทยและต่างชาติกำลังสนุกสนาน ทั้งเต้นทั้งดื่ม

อคิน บูระกิจ เจ้าของผับหรูที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกายตัวเอง ก่อนสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

“ฝีมือใคร” พลางนึกไปถึงแก้วสีอำพันที่ตัวเองเพิ่งดื่มไปตอนนั่งที่เคาเตอร์บาร์ด้านล่าง ก่อนที่จะได้สั่งให้คนสนิทควานหามือคนทำ อยู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขี้น

“ใคร”

“เอ่อ ผู้จัดการให้เอาเครื่องดื่มมาให้ค่ะ” นิ่ม หรือ วิลาสินี ลักษณ์วงศ์ สาวน้อยในวัยเบญจเพส บอกออกไป

“เข้ามา” เสียงจากในห้องเอ่ยอนุญาตทำให้ร่างบางค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป แต่แล้วอยู่ๆ ก็มือหนาคว้ามาที่แขนโดยไม่สนใจว่าถาดเครื่องดื่มจะร่วงแตก

ร่างบางที่ลอยหวือเข้าปะทะกับอกแกร่ง ถึงกับยืนนิ่ง ก่อนละลำละลักเอ่ยปากออกไป

“คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ”

“ฉันแค่เอาเครื่องดื่มมาให้แทนพี่ลิฟท์” ร่างบางพูดออกไปตามความจริง ใช่ที่จริงคนที่ควรจะเอาเครื่องดื่มขึ้นมาห้องนี้ได้ต้องมีคำสั่งจากเจ้าของผับและผู้จัดการเท่านั้น อยู่ๆ ลิฟท์ที่โดนลูกค้าเรียก ก็หันมาบอกเธอให้เอาเครื่องดื่มขึ้นมาส่งที่ห้องVIPแทน

“ฉันไม่ได้เป็นคนสั่งให้เอาขึ้นมา อ้อ นี่เธอคงจะสมรู้ร่วมคิดกับยายนั่นสินะ”

“แต่แปลกนะ ทำไมยายนั่นไม่เข้ามาดูผลงานด้วยตัวเองล่ะ” อคินที่ตอนนี้กำลังอดกลั้นอย่างหนักเพราะฤทธิ์ยาที่โดน ประกอบกับร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขน มีกลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆ ทำให้คนตัวโตสูดความหอมเข้าเต็มปอด

“แต่ก็ดีต่อให้เข้ามาฉันก็แตะไม่ลง” อคินที่ตอนนี้พยายามตั้งสติก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนในอ้อมแขน วงหน้าหวาน ผมหยักโศกที่ทำให้คนตรงหน้าดูเย้ายวนโดยไม่ต้องทำอะไรเลย

“ส่วนเธอ นี่คือบทลงโทษของคนที่สมรู้ร่วมคิด” ร่างบางถึงกับตะลึงเมื่อได้ยินคนตัวโตพูดจบ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อคนตัวโตโยนเธอลงบนเตียงกว้างที่อยู่อีกห้องนึง

“คุณ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันทำตามหน้าที่ของฉันเท่านั้น” ร่างบางละล่ำละลักพูดออกไป

“อย่าเสียเวลาดีกว่า” เสียงรูดซิปกระโปรงดังขึ้นนิ่มถึงกับดิ้นหนีมือหนาที่พยายามจะดึงกระโปรงให้หลุดพ้นจากขาเรียว ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตากรุ่นโกรธ

“อย่าดิ้นให้เหนื่อยเลย” อคินยื่นมือไปลูบที่กรอบหน้าหวานที่พราวไปด้วยเหงื่อและคราบน้ำตา ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง

“หึ รู้ไหมยิ่งเธอทำแบบนี้ ฉันยิ่งชอบ ดูสิจะพยศได้นานแค่ไหน” อคินที่เห็นท่าทางของคนใต้ร่าง เพราะเป็นคนชอบเอาชนะ ยิ่งมาเจอแบบนี้ ยิ่งทำให้คนอย่างเค้าถูกใจ ก่อนจะก้มลงไปที่ริมฝีปากสีสด ค่อยๆ บดจูบขบเม้มทีล่ะนิด มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างบาง เพราะฤทธิ์ยาทำให้อคินเองก็ทนได้ไม่นาน จนเมื่อความอดทนสิ้นสุดลง มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ร่างบางสวมอยู่จนกระดุมกระเด็นกระดอนไปคนละทิศคนละทาง ก่อนจะก้มลงไปสูดความหอมที่อกอิ่ม ริมฝีปากหนากดจูบไปทั่วพร้อมฝากรอยสีกุหลาบไปทั่วอกอิ่มก่อนจะเอื้อมมือไปปลดตะขอหลังอย่างชำนาญ

นิ่มถึงกับผวาก่อนจะพลิกตัวหันหลังหนีเพื่อให้พ้นจากสายตาคมที่มองไปทั่วร่างก่อนจะพยายามเขยิบหนีจนชิดหัวเตียง

อคินที่ปล่อยให้ร่างบางถอยหนี ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเจอเข้ากับดวงตาหวานที่มองมาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“อย่าหนีให้เหนื่อยเลย ห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาตใครก็เข้ามาไม่ได้”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณว่า คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องเจ้าของผับนะ” อคินเมื่อได้ยินร่างบางพูดถึงตัวเองก็ได้แต่ยิ้มอย่างถูกใจ

“หมดเวลาเล่นเกมส์เเมวจับหนูแล้วล่ะ” เมื่อพูดจบอคินก็ลากข้อเท้าบางเข้าหาตัวอย่างแรงก่อนจะ บดจูบอย่างเร้าร้อนเอาแต่ใจ

“ไม่ คุณอย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉันไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับใครทั้งนั้น” นิ่มที่ดิ้นรนให้หลุดจากอาการหวาบหวามที่คนตัวโตมอบให้อย่างสุดความสามารถ ก่อนจะยื่นมือบางปิดหน้าคนตัวโตไว้ อคินถึงกับส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจก่อนจะรวบมือบางให้ขึ้นไปอยู่เหนือหัว

เมื่อหนีไปไหนไม่ได้และไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ที่คนตัวโตก่อขึ้นมาได้ยังไง ได้แต่หลับตายอมรับบทรักที่ตัวเองไม่ต้องการ

“อย่า”

นิ่มห้ามปรามเสียงสั่นพร่า แต่คนตัวโตที่ตอนนี้โดนฤทธิ์ยาครอบงำเงยหน้าขึ้นมองร่างบางที่ตอนนี้ตัวแดงเถือกบิดหนีอารมณ์หวามที่เค้าเป็นคนปลุกขึ้นมา ก่อนจะก้มหน้ากลืนกินยอดอกของเธออย่างรุนแรง ทิ้งสัมผัสร้อนผ่าวไปทั่วร่างบาง มือหนายังคงสำรวจไปทั่วร่างก่อนจะเลื่อนมือไปที่สะโพกกลมกลึง ค่อยๆ ใช้นิ้วลากแพนตี้ตัวจิ๋วออกอย่างช้าๆ

“อย่า อ๊า” ร่างบางบิดเร้าเมื่อคนตัวโต ก้มหน้าสัมผัสใจกลางร่าง ลิ้นร้อนซอกซอนดูดด์มกลีบกุหลาบของเธอ ร่างบางสั่นระริก ความรู้สึกที่พุ่งสูง ร่างบางหอบหายใจ พยายามเปล่งเสียงเอ่ยห้าม แต่เสียงที่ออกมากลบเป็นเพียงเสียงครางหวานๆ เท่านั้น

“อ๊า คุณ”

“เรียกผมอคิน” คนตัวโตบอกออกไปเบา

“คุณอคิน” เสียงหวานที่เอ่ยออกมา ยิ่งทำให้คนตัวโตฮึกเหิม ก่อนยืดตัวขึ้นไปบดจูบที่ริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ใจพลางขบเม้มที่ริมฝีปากล่าง

“อ๊ะ” นิ่มถึงกับสะดุ้งก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อคนตัวโตแนบจูบลงบนต้นขาอ่อนด้านใน

“อ๊ะ” อคินที่ส่งปลายนิ้วสากกรีดผ่านรอยแยก ปลายนิ้วปัดป่ายผ่านกลีบกุหลาบก่อนจะหยุดอยู่ที่เกสรก่อนเคล้นคลึงปลายนิ้วอย่างแผ่วเบา ก่อนจะฝังตัวเองเข้าไปในกายสาว

“เจ็บ ฮึก คุณปล่อยฉันนะ” ร่างบางถึงกับดิ้นพล่านอย่างทรมาน

“อย่าเกร็ง" อคินเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเพราะไม่คิดว่าคนใต้ร่างจะเป็นสาวบริสุทธิ์ คนตัวโตแช่ตัวนิ่งเพื่อให้ร่างบางปรับตัวกับขนาดของเค้าได้ เมื่อเห็นร่างบางเริ่มชิน ก่อนจะยืดตัวขึ้นไปจูบปากเล็กก่อนแทรกปลายลิ้นไล่กวาดต้อนลิ้นเล็กในโพล่งปากหวานอย่างเอาแต่ใจ

อคินที่เริ่มปลุกเร้าให้คนใต้ร่างคล้อยตามก่อนจะกดตัวตนร้อนผ่าวเข้าไปจดมิด และเริ่มขยับอย่างช้าๆ ก่อนที่ความอดทนจะหมดร่างใหญ่ก็ถอยสะโพกหนีก่อนกดลึกเข้าไป ร่างบางถึงกลับผวาสวมกอดคนตัวโต มือบางกรีดเล็บไปทั่งหลังกว้างอย่างเสียวซ่าน อคินเองที่ต้อนนี้ทั้งฤทธิ์ยาทั้งความรู้สึกอยากครอบครองคนใต้ร่าง ก็ยิ่งกระหน่ำความต้องการของตัวเองอย่างหนักหน่วง

นิ่มที่แต่ก้มหน้ายอมรับกับชะตากรรม ก็ปล่อยเลยตามเลย ก่อนบทรักของคนตัวโตจะจบ ร่างบางก็ถึงกับสลบคาอกแกร่งเอาตอนรุ่งสาง

อคินที่เห็นร่างบางคอพับคออ่อน ค่อยๆ วางร่างบางลงบนที่นอนที่ตอนนี้มองก็รู้ว่าบทรักของเค้าเมื่อคืนร้อนแรงขนาดไหน ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียง โทรหาคนสนิททันที

“ดูกล้องที่เคาน์เตอรบาร์เมื่อคืนนี้ให้ที” เมื่อสั่งงานเสร็จก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างบางทันที แต่ไม่วายดึงเอาเอวคอดเข้ามาสวมกอดไว้ก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

“เจ็บ” นิ่มร้องออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะรู้สึกหนักอึ้งที่ช่วงเอว ร่างบางค่อย ๆ ปลดมือหนาออกเพราะกว่าคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ จะตื่น จากนั้นค่อยๆ วาดเท้าลงจากเตียงใหญ่อย่างช้า ๆ ก่อนจะรวบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเต็มห้อง

กว่าจะพาตัวเองออกมาจากห้องนั้นได้ทำเอาร่างบางถึงกับทรุดตัวลงนั่งภายในห้องแต่งตัวของพนักงาน ร่างบางพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำชำระร่างกายก่อนจะออกมายืนมองหน้ากระจกก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นรอยที่คนใจร้ายฝากเอาไว้

“มันแค่ฝันร้ายเท่านั้น แค่ฝันร้าย ฮึก ฮือ ฮือ” ร่างบางทิ้งตัวลงกับพื้นก่อนปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชัวโมงนิ่มถึงดึงตัวเองออกมาจากการร้องไห้ที่หนักหน่วง เมื่อตั้งสติได้นิ่มหยิบเสื้อผ้าขึ้นแต่งตัวก่อนจะคว้าเอากระเป๋าสะพายเดินออกประตูหลังอย่างเงียบที่สุด

อีกด้าน อคินที่วาดมือควานหาร่างบางที่ตัวเองนอนกกกอดทั้งคืน แต่ก็เจอแต่ความว่างเปล่า ก่อนจะลุกพรวดพลางมองไปรอบห้อง

“หายไปไหนนะ” อคินพึมพำก่อนจะดึงเอาผ้าห่มผืนบางขึ้นมาคลุมร่างก่อนจะเดินไปดูที่ห้องน้ำส่วนตัวแต่ก็ไม่เจอใคร ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปจัดการตัวองในห้องน้ำเมื่ออาบน้ำเรีบยร้อยก็พาตัวเองไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดในผับ

“หึ แอบออกไปตอนเช้านี่เอง” เมื่อรู้ว่าดังนั้น อคินก็คว้าโทรศัพท์โทรหาคนสนิททันที

“ชุน งานที่ให้ทำไปถึงไหนแล้ว”

“อืม บ่ายนี้เข้ามาหาฉันที่ผับด้วย”

“อย่าคิดว่าจะหนีฉันพ้นนะ แม่ตาหวาน” อคินพึมพำก่อนจะดูภาพที่กล้องบันทึกไว้