เหมันต์เอ๋ย โปรดตามหา(บลีช)

ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่และตอนไหน… 

ที่เขา.. เริ่มชินไปกับความฝันประหลาดๆ 

“ นี่… อย่านะ! อย่าเดินจากข้าไปแบบนี้สิ!! มั––!!!!”   ร่างในความฝันปล่อยของเหลวอุ่นสีใสออกมาจากเปลือกตาแล้ว อีกครั้ง ต่ออีกครั้ง จนหมดสติไปในที่สุด ให้ตายสิ ดูน่าสมเพชชะมัด แค่ความรักเองนะ ทำให้คนเป็นขนาดนี้ ข้าไม่ขอมีจะมีเสียกว่า !! 

ที่เมื่อตื่นขึ้นมา.. ทั่วทั้งกายจะพลันสั่นหนาว ทั้งความหวาดกลััวเสียใจ 

ไม่เอาน่า… ขอให้ข้าได้ใช้ชีวิตสงบๆทีไม่ได้หรือยังไง?