สุดหัวใจที่ปลายฝัน

"ความฝันของผมคือการเป็นนักออกแบบรองเท้า"

เด็กหนุ่มวัยสิบห้าพูดแบบนั้นกับผมด้วยสายตามุ่งมั่นเปล่งประกายแรงกล้า

ผมนึกไม่ออกเลยว่าเขาเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหนกัน จึงทำให้เขาอดทนมุ่งมั่น และมีเป้าหมายที่ชัดเจนได้ถึงเพียงนี้

เพราะตอนที่ผมอายุเท่ากับเขา จนกระทั่งผมในตอนนี้ ยังไม่เคยคิดได้เลยว่าตัวผมเองชอบหรือไม่ชอบอะไร

แต่ที่รู้แน่ ๆ ไม่เจอกันเพียงสิบปี จากเด็กตัวกลม ๆ ป้อม ๆ ในความทรงจำ ตอนนี้ได้กลายเป็นเด็กชายตัวผอมบางร่างน้อย ผิวสะอาดสะอ้าน ใบหน้าหวานจับใจ สิ่งเดียวที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปคงจะเป็นสายตาอันบริสุทธิ์คู่นั้น

ได้โปรด...อย่าส่งสายตาหรือรอยยิ้มแบบนี้ให้ใครคนอื่นเลยนะ...ผมไม่อยากให้ใครรู้สึกกับน้อง

...แบบเดียวกันกับที่ผมรู้สึกในตอนนี้...