ป๊อปปี้เลิฟ

สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ ยินดีที่ได้พบเจอกันไม่ว่าจะผ่านมาด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจก็ตาม

เราก็อยากขอบคุณ จากใจของเราค่ะ

วันนี้เราได้เล่นเฟซบุ๊คแล้วเจอกับโพสต์ๆนึงเข้า เราจำโพสต์นั้นไม่ได้หรอกค่ะ แต่เราดันจำประโยคในโพสต์นั้นได้ประมาณว่า

"ทุกคนต่างมีวัยที่เป็นเวอร์ชั่นที่ชอบที่สุด แต่ไม่สามารถกลับไปเป็นแบบนั้นได้อีก"  ส่วนตัวเราก็รู้สึกว่าจริงนะคะ และทำให้เราคิดถึงวัยที่เราชอบที่สุดคงต้องย้อนไปตอนเราอยู่ปวช.1เลยเป็นช่วงวัยที่เรารู้สึกว่าเราในตอนนั้นมีความกล้ามาก  เพราะในปีนั้นเราชอบผู้ชายหลายคนเลยค่ะ!!!

(ถึงจะพูดเหมือนภูมิใจแต่ก็ยังแอบเขินอยู่ดี แฮร่ >///////<)  

ความกล้าที่เราหมายถึง กล้าที่จะชอบ/รักใครอย่างไม่กลัวที่จะเสียใจ  กล้าที่จะพูดคุยแม้ว่าจะได้สานต่อหรือหยุดความสัมพัน กล้าที่จะไปเที่ยวกับคนที่ไม่ใช่เพื่อนของตัวเองครั้งแรก กล้าที่จะร้องไห้อย่างเปิดเผย และกล้าที่จะอกหักค่ะ ไม่ใช่ว่าเป็นการอกหักครั้งแรกหรอกนะคะ แต่แค่เราในตอนนี้คงทำแบบตอนนั้นไม่ได้ ในตอนนี้เราไม่สามารถชอบใครได้มากขนาดนั้น ถ้าบอกตามจริงเรายังแอบกลัวความรักอยู่เลยค่ะ แต่ถึงจะกลัวแต่ก็ชอบในเวลาเดียวกัน  ย้อนแย้งใช่มั้ยละคะ  

งั้นเราขอเล่าเรื่องราวของเรากับคนแรกที่เราชอบเลยนะคะ

ผู้ชายคนนั้นชื่อ ที (นามสมมุติ)ค่ะ เป็นรุ่นพี่ของเราสองปี เราย้ายเข้าไปเรียนได้ไม่กี่เดือน พี่ทีก็ฝากเพื่อนมาขอไอจีเราค่ะ  ตอนแรกเรางงมากๆ ว่าใครเพราะเรารู้จักคนน้อยมากๆ เราก็ให้ไปค่ะพอได้พูดคุย พบเจอ จากตอนแรกที่เราไม่เคยเห็นเขา จากที่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหน อยู่ๆเขาก็อยู่ในสายตาเราได้อย่างรวดเร็ว เร็วขนาดไหนก็ประมาณ1เดือนหรืออาจจะไม่ถึงเดือนเสียด้วยซ้ำ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เราชอบเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่คอยมองหาเขา แต่แล้ววันนึงก็มีวันที่ทำใหเเราเสียใจ เขามาบอกเราว่าจะกลับไปหาคนเก่าค่ะ แน่นอนค่ะเรารั้งเขา แต่ไม่ได้ผลค่ะ และสิ่งที่เราทำในตอนนั้นคือร้องไห้ ร้องไห้ต่อหน้าคนหลายคน แต่พอเราเห็นเขาเราจะหยุดร้องไห้และพูดถึงผู้ชายคนอื่นทันทีค่ะ เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกัน ไม่มีการทักทาย พูดคุยหรืออะไร เพราะเขาจะเดินมากับแฟน ส่วนเราจะอยู่กับเพื่อน  และเพื่อนของเราจะรู้ตลอดว่าต้องหยิบเรื่องผู้ชายมาพูด  ที่เราทำแบบนั้นไม่ใช่ว่าอยากมูฟออนเร็วนะคะ แต่เราแค่ไม่อยากให้ผู้หญิงของเขาต้องมาระแวงกับเราขนาดนั้นก็เลยทำเหมือนว่าตัดใจได้แล้ว  แต่พอทำบ่อยๆ เข้าเราก็จะไปชอบรุ่นพี่อีกคนนึง ชื่อ นัท ค่ะ รุ่นพี่เราหนึ่งปีค่ะ เหมือนว่าต้องคอยสังเกตแล้วเอาเขามาพูดบ่อยๆจากตอนแรกๆแค่กะว่าเอามาพูดให้ดูคลั่งรักเฉยๆ ไม่ได้จะคลั่งรักจริงจังแต่ดันคลั่งรักจริงจังซะได้ กับคนนี้เราก็ชอบเขานะคะ แต่ไม่ได้ชอบเท่าคนแรก พี่นัทให้ความรู้สึกว่าเราชอบเขาแบบปลงๆ ชอบเรื่อยๆ ชอบที่ได้พูดคุยถามไถ่เขา บอกตามจริงนะคะ ว่าเขาน่ารักมากกกกก สุภาพมากๆเลยค่ะ ขนาดที่ว่าเราตามจีบเขาก็รู้แต่เขาไม่เคยเมินแชทเราเลย ตอบตลอด แต่แล้วจนแล้วจนรอดเขาก็บอกเราตรงๆนะคะ ว่าเขามีคนที่ชอบแล้ว แล้วบอกว่าอย่าตามจีบเขาเลย ถามว่าเสียใจไหม ตอบได้เลยค่ะว่าเสียใจ แต่ก็รู้สึกขอบคุณมากๆ ขอบคุณที่บอกกันตรงๆ  เราก็มูฟออนจากเขาคะ แล้วก็ไปชอบเพื่อนของพี่ทีค่ะ เพื่อนพี่ทีชื่อลี 

พี่ลีเป็นคนที่ให้กำลังใจเราในวันที่เรากำลังมูฟออนจากพี่ทีค่ะ เป็นรุ่นพี่ที่เราคุย หยอกล้อ แซวกันตลอด และพี่ลียังเป็นที่ปรึกษาให้เราด้วย แรกๆก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าชอบพี่ลี หรืออาจจะรู้แต่แค่ยังไม่ชัดเจนขนาดนั้น มาชัดเจอนตอนที่เรากับพี่ลีไปดูหนังด้วยกันนี่แหละคะ ตอนกลับมาจากดูหนัง เราได้รู้ว่ามีความรู้สึกว่าเราชอบเขา แต่เขามีคนคุยอยู่แล้ว ตอนนั้นเราเสียใจมากเรานั่งร้องไห้และเขียนความรู้สึกใส่กระดาษแล้วฉีกทิ้งค่ะ เราพยายามเอาความรู้สึกนั้นออกแต่ก็ยากมากๆ และเราก็เลือกที่จะถอยออกมา

 แต่ละคนที่เรารู้จักคือในระยะเวลาสั้นๆ แต่เราชอบเขาจากใจของเรา ถามว่าตอนนี้เรายังชอบอยู่ไหม เราตอบได้เต็มปากเลยค่ะว่าไม่แล้ว ที่มาเล่าในวันนี้เพราะเราอยากจะขอบคุณพวกพี่ๆ อยากจะขอบคุณพี่ทีที่ผ่านเข้ามารู้จักกัน ขอบคุณที่พี่เขาเข้ามาเป็นประสบการณ์ และมอบความทรงจำดีๆให้แก่กัน อยากจะขอบคุณพี่นัท ที่เป็นเหมือนกำลังใจในแต่ละวัน อยากจะขอบคุณพี่ลี ที่เป็นที่ปรึกษา เป็นรุ่นพี่ เป็นคนที่ให้กำลังใจ เป็นหลายๆอย่างให้กัน ถึงพวกพี่จะไม่ได้เข้ามาอ่านเราก็อยากขอบคุณ

ขอบคุณนักอ่านที่เข้ามาอ่านถึงตรงนี้ เราเชื่อว่านักอ่านบางท่านหรือทุกท่านต้องมีเรื่องราวความรักที่น่าจดจำเป็นของตัวเอง สามารถคอมเม้นท์พูดคุยหรือเล่าประสบการณ์ความรักของตนได้เช่นกัน

ขอจากลากันด้วยความรักและห่วงใยจากเราค่ะ ขอให้เป็นวันที่ดีนะคะ