วิวาห์เมียขัดดอก

“พรุ่งนี้ฉันจะต้องเจออะไรอีกเนี่ยมายาวีเอ๊ย!” เธอบ่นอย่างคนเหนื่อยใจอยู่บนเตียงนอน

“เจอฉันก่อนไง”

“ว้ายยยยย” เธอตกใจเกือบที่จะตกเตียงดีที่เขาดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดได้ก่อน “คุณเข้ามาได้ยังไงคะ”

“ฉันก็เดินเข้ามาทางประตูนะสิ” เธอมองตามไปที่มือที่เขาชี้เอาไว้

“มีประตูตรงนั้นด้วยเหรอคะ มีตั้งแต่เมื่อไร ทำไมมาญ่าไม่เห็นล่ะ”

“มันมีมาตั้งนานแล้ว ยัยเซ่อเอ๊ย นึกว่าจะโง่อย่างเดียว”

“นี่คุณบุกลุกห้องของมาญ่าแล้วยังจะมาต่อว่ากันอีกนะคะ”

“ฉันไม่ได้บุกลุกห้องของเธอ ห้องนี้มันก็คือห้องของฉันเหมือนกันเพราะมันเชื่อมต่อมาจากห้องของฉัน”

“จริงด้วย”

“นี่เธอไม่ได้เซ่อ ไม่ได้โง่ แต่ซื่อด้วยนะเนี่ย”

“นี่คุณว่ามาญ่าอีกแล้วนะ”

“หึ”

“ว่าแต่คุณเข้าห้องมาตั้งแต่เมื่อไรกันคะทำไมมาญ่าถึงไม่รู้สึกเลย”

“เธอมัวแต่เหม่อลอยอยู่นะสิ คงจะคิดถึงผัวในอนาคตอย่างฉันมากนะสิท่า”

“คนหลงตัวเอง ปล่อยฉันนะ” มายาวีพยายามผลักเขาออกจากกอดของเขา

“ฉันไม่ได้หลงตัวเองก็เห็นเธอเหม่อลอยแล้วก็บ่นพึมพำว่าพรุ่งนี้ฉันจะต้องเจออะไรอีกเนี่ยมายาวีเอ๊ย ฉันก็นึกว่าเธอกำลังคิดถึงผัวในอนาคตอย่างฉันเสียอีก” เขาดึงมายาวีเข้ามากอดแนบแน่นยิ่งกว่าเดิมพร้อมกับพูดจากวนใส่เธอ

สาวเจ้าก็พยายามผลักเขาออกแต่ไม่เป็นผล เขายิ่งกอดแน่นยิ่งกว่าเก่า จนเธอแทบหายใจไม่ออก

“เกิดมามาญ่าไม่เคยเห็นใครหลงตัวเองเท่าคุณเลยนะคะ”

“ฉันก็ไม่ได้อยากหลงตัวเอก อยากให้สาว ๆ มาหลงมากกว่า”

“หน้าตาอย่างคุณ สาว ๆ คงหลงไม่ยากหรอกค่ะ” เธอตอบอย่างคนพาซื่อที่ไม่มีหนุ่มไหนมาเกี้ยวพาราสีแบบนี้ จึงไม่รู้ว่าสาวที่ว่าก็คือคนที่เขากอดอยู่

“รวมถึงเธอด้วยไหมมายาวี”

“ต่อให้คุณหล่อรวยมากกว่านี้ มาญ่าก็ไม่หลงคุณหรอกค่ะ” มายาวีโต้ตอบเขาอย่างทันควัน

“เหรอ ไม่หลงจริง ๆ เหรอมายาวี” ภาคินเอาหน้าเข้ามาใกล้เธอ จ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยิ่งเลื่อนหน้าเข้าใกล้เธอมากเท่าไรสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และหยาดเยิ้ม ถึงต่อให้เธอบอกว่าไม่หลงเขา ทว่ามาเจอสายตาแบบนี้สาวเจ้าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่สับสน

“อื้อ เอาหน้าของคุณออกไปไกล ๆ เลยนะคะ แต่ท่าจะให้ดีคุณช่วยปล่อยกอดแล้วออกไปจากห้องของฉันด้วยค่ะ”

“ไม่ อีกหน่อยฉันกับเธอต้องแต่งงานก็ต้องใกล้ชิดกันยิ่งกว่านี้อีก”

“แต่ตอนนี้ยังไม่ได้แต่งนี้คะ คุณควรจะต้องให้เกียรติฉันหน่อยนะคะคุณภาคิน”

“เมียแต่งขัดดอกอย่างเธอ ฉันควรต้องให้เกียรติด้วยหรือไง”