[Fanfic] FateXGenshin: การเดินทางของราชาวีรชนในเทย์วัต

หลังจากจบสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ครั้งที่ 5 กิลกาเมซได้กลับมาที่บังลังก์วีรชนของเขา แต่ก็ไม่ทันได้คิดอะไร อารยา จิตวิญญาณแห่งโลก ได้มาขอร้องกับเขาให้ช่วยไปทำภารกิจให้กับเธอ "กิลกาเมซได้โปรดไปยังเทย์วัตที" กิลกาเมซนั้นสงสัยเป็นอย่างมาก เทย์วัตนั้นคือที่ใด เพราะเขาไม่เคยได้ยินชื่อเมืองหรือประเทศแบบนี้ แล้วอีกอย่างตัวของเขานั้นเป็นถึงราชา มาขอร้องดื้อๆ แบบนี้มีรึเขาจะไป "ข้าขอปฏิเสธ ทำไมข้าต้องทำตามที่เจ้าบอกด้วยล่ะ อารยา" 

 อารยาได้ทำหน้าเหนื่อยใจพร้อมทั้งพูดว่า "งั้นข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังก่อนแล้วกันนะ ว่าทำไมต้องเป็นเจ้า"           หลังจากอารยาอธิบายเรื่องๆต่างให้กิลฟัง ก็ทำให้เขาโกรธเป็นอย่างมาก เพราะจอกศักดิ์ของตนนั้น ได้ถูกขโมยไปใช้   ไม่พอพวกมันยังทำการแยกชิ้นส่วนจอกของเขาออกเป็นเจ็ดชิ้น เขาไม่สนว่าผู้ที่ขโมยไปจะใช้ในทางที่ดีหรือไม่ดีเลยสักนิด สิ่งเดียวที่เขาสนคือ "เจ้าสวะพันธ์ุทางนั้น มันเป็นผู้ใดริอาจกล้ามาแตะต้องสมบัติของข้า มันผู้นั้นต้องตายสักหมื่นหน" กิลได้ตอบตกลงทันทีเมื่อฟังเรื่องราวเสร็จและเขาก็ได้ถามว่าเทย์วัตนั้น เป็นสถานที่แบบไหน เมื่อได้ยินคำตอบก็ทำให้เขาหัวเราะออกมา "ต่างโลกงั้นรึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!!! น่าสนใจดีนิ ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะทำให้โลกฝั่งนั้นเป็นของข้าทั้งหมด ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!!!" 

เมื่อเขากล่าวออกมาทำเอาอารยาถึงกับเหนื่อยใจเพราะถ้าเขาทำอย่างงั้นอาจทำโลกฝั่งนั้นเสียสมดุล แต่ความกลุ้มใจนั้นก็ได้หายไปเพราะประโยคถัดมาของเธอ "แต่ว่าเจ้าไม่ใช่ผู้เดียวหรอกที่จะไป ข้าได้ไปขอร้องตัวเจ้าที่เป็นแคสเตอร์ด้วยแล้ว อีกอย่างฝั่งนู่นก็ได้ตกลงแล้วด้วย และอย่างสุดท้ายข้าจะรวมวิญญาณเจาสองคนเข้าด้วยกัน เจ้าจะไม่ได้ไปในฐานะเซอร์แวนท์ แต่เป็นมนุษย์ แต่พลังทุกอย่างของพวกเจ้ายังคงเหมือมเดิม" 

ซึ่งเหตุผลก็ง่ายๆหากเป็นกิลกาเมซอาเชอร์ไปคนเดียว คงจะเกิดอะไรหลายอย่างที่เกินการควบคุม แต่กิลกาเมซแคสเตอร์นั้นต่างกัน เพราะความหัวร้อนของเขาก็ถูกลดลงพอสมควร ตัดมาทางฝั่งกิลกาเมซได้ทำหน้างงและหงุดหงิดเวลาเดียวกัน แต่ไม่ทันได้คิด เขาก็ถูกส่งไปยัง เทย์วัตแล้ว

 เมื่อกิลจากไปอารยาได้พูดขึ้นว่า "ได้โปรดอย่าก่อเรื่องอะไรเถอะนะ ข้าไม่อยากรับผิดชอบอะไรไปมากว่านี้แล้ว" พร้อมกับทำสีหน้าเศร้าออกมา ถึงแม้จะดูน่ารักก็เถอะ

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนอยู่ในชุดของตนตอนเป็นแคสเตอร์ ถึงแม้จะหงุดหงิดที่ต้องหลอมรวบวิญญาณกับตนตอนแก่ แต่ความหงุดหงิดก็หายไปในทันที เพราะเขารู้ว่าตนคงก่อเรื่องเพราะความโมโหของตน อย่างน้อยเพราะเป็นตนเองตอนแก่ ก็คงระงับความหงุดหงิดของตนตอนยังหนุ่มได้

"ฝากติดตามด้วยนะครับ"