ดั่งบรรพตจบนที

“ขอบคุณเจ้าที่ครั้งนั้นสอนข้ายิงธนู เพื่อให้ข้าได้มาประลองฝีมือกับเจ้าในวันนี้”

“ข้าเองก็ต้องขอบคุณเจ้าที่ครั้งนั้นช่วยชีวิตข้าเอาไว้เพื่อให้ได้มาฆ่ากันในวันนี้”

“ฟู่เหยา ข้าขอโทษ แต่ข้าไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว แต่ขอให้เจ้ารู้เอาไว้ว่าการที่ข้าต้องฆ่าเจ้านั้นคือความเจ็บปวดอย่างที่สุด”

“เจ้าเนี่ยนะ ทำข้าอยากร้องไห้จนลมหายใจสุดท้ายเลยจริงๆ”

“ข้าขอโทษ”

ประโยคนั้นสิ้นสุดลงพร้อมกับลูกศรที่ถูกปล่อยออกไปจากขันธนู

เพียงไม่นานก็ปักลงที่หน้าอกของกันและกันเพียงไม่นานก็ปรากฏเม็ดฝนตกลงมา

สองร่างยังคงนอนนิ่งอยู่บนลานประลอง สองมือหนาแตะต้องกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

เหมือนชะตาฟ้ากลั่นแกล้งให้ต้องมาเจอและสร้างความผูกพันจนกลายเป็นมิตรภาพที่ลึกซึ้งแต่แล้วกลับสร้างเรื่องราวให้ต้องบาดหมางกันจนนึกอยากย้อนเวลากลับไปในช่วงที่มีความสุขและยังหัวเราะด้วยกัน แม้เป็นเพียงฤดูกาลเดียวแต่ก็คงไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยใจต่อกันเช่นนี้

---

ผลงานอื่นๆ ของไรท์