บูรพาคะนึงรัก

บูรพาคะนึงรัก

นางเปรียบเหมือนผีเสื้อในราตรี

ที่ส่องประกายนำทางให้ข้า

“ความรักที่ค่อยๆ ถักทอขึ้นที่ละนิด เหมือนดังแสงประกายของผีเสื้อราตรีในยามค่ำคืน รักครั้งนี้ไม่ใช่เพียงชั่วคราว แต่เป็นรักที่ยืนยาวจนชั่วนิจนิรันดร์ ดังหัวใจที่คะนึงหาทุกราตรี”

หลี่หลานผิงท่องตำราในมือ จากนั้นก็เงยหน้ามองอีกฝั่งของต้นไม้ มองบุรุษที่ชื่อว่าหลิวซือโฉวกำลังนั่งท่องตำราอย่างขยันขันแข็ง นางที่นั่งสัปโงกไปสามรอบ หยิบหนังสืออ่านเล่นมาอ่านรอบที่สามที่อีกฝ่ายก็ยังไม่หยุดมือในตำราที่ถือไว้

“อาซือข้าหิวข้าวแล้ว”

หลิวซือโฉววางตำราลงจากนั้นมองสตรีตรงหน้า “ผิงเออร์ขอเวลาอีกนิดเหลืออีก 1 บท”

เขาจะเป็นหนอนหนังสือไปถึงไหน นางนั่งรอจนเบื่อแล้วนะ หากไม่เพราะว่าวันนี้บ้านสกุลหลิวมีไก่ตัวใหญ่ขึ้นโต๊ะ นางก็คงไม่รอให้อีกฝ่ายอยู่เช่นนี้

ว่าแล้วก็โยนตำราที่ว่าจากนั้นก็เดินไปข้างเขานั่งมองตัวหนังสือในมือของหลิวซือโฉว มองไปมองมาทำไมตำราถึงเคลื่อนขยับหนีได้ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีนางก็เอาใบหน้าเอนซบบ่าเขาแล้ว

ทำให้คนที่ตั้งใจอ่านตำราหันมองนางอีกครั้ง มุมปากขอหลิวซือโฉวยกยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ ไหนใครบอกว่าจะมาอ่านตำราเป็นเพื่อนเขา ดูเหมือนคนพูดตอนนี้จะไปเฝ้าเง็กเซียนฮองเต้แล้ว คงเหลือเพียงเขาที่ยังอยู่บนดินแดนมนุษย์

“ผิงเออร์คราวหน้าเจ้าไม่ต้องตามข้ามาก็ได้”

คนที่หลับตาทำสีอู้อี้ตอบ “ไม่ได้ท่านจะอยู่คนเดียวได้ยังไง”

เขาเป็นบุรุษแต่นางเป็นสตรี กลัวว่าเขาจะอยู่คนเดียวไม่ได้ คนที่ถือตำรานึกถึงเรื่องในอดีตก็วางตำราลง หันมองสตรีข้างๆ เรื่องผ่านมาสิบปีแล้วนางยังจดจำได้ไม่เคยลืม

ตอนนี้นางจะรู้ไหมนะว่าเขาต่างหากที่จะต้องปกป้องนางมากกว่า

“ผิงเออร์ไว้ข้าสอบขุนนางได้ ต่อไปพวกเจ้าก็สบายแล้ว”

“จริงหรือเจ้าคะ ข้าจะได้กินบะหมี่ทองคำที่โรงเตี้ยมชื่อดังใช่ไหม?”

สรุปแล้วนางหลับจริงใช่ไหม เหตุใดตอบเขาได้ทุกคำ

“ได้หากข้าสอบขุนนางได้ ไม่ว่าเจ้าอยากกินอะไรข้าจะหามาให้เจ้ากินดีไหมผิงเออร์”

“ดีเจ้าค่ะ อาซือท่านสัญญากับข้าแล้วนะ” เสียงที่หลับตาค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ จากนั้นก็สัปหงกลงบนตักเขาเสียนั้น

แบบนี้แล้วเขาจะทำเช่นไรได้ นอกจากจะต้องทบทวนตำราอีกสักสองรอบก่อนที่นางจะตื่น

*******************

หลิวซือโฉว

หลี่หลานผิง