ชาติที่แล้วถึงแม้จะรักท่าน แต่ชาตินี้ข้าขอลืมท่านจนชั่วนิรันดร์

---

Warning before reading(คำเตือนก่อนอ่าน)

นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายตัวศิลปินโดยเจตนา (ขออนุญาตินำตัวละครจาก เรื่อง The Hobbit และ The lost of the rings ที่ถูกเขียนเป็นนวนิยายก่อนถูกสร้างเป็นภาพยนตร์ จาก J. R. R. Tolkien) และอ้างอิงจากแหล่งที่มาต่างๆ และมีเนื้อหาแติมแต่งและถูกสร้างขึ้นมาโดยตรง 

(แนะนำก่อนนะคะ เรื่องนี้มี ความ LGBTQ+ เข้ามาเติมแต่งนะคะ)

---

ในเมืองๆหนึ่งเป็นเช้าที่สดใสนัก มีชายคนหนึ่งยืนอยู่บนระเบียงห้องที่ดูขาวสะอาดสดใสไร้ร่องรอยของสิ่งสกปรก ชายคนนั้นผมยาวสีบรอนซ์ทองสวยงามเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน ผมของเขาถูกมัดยาวเป็นผมหางม้าพร้อมกับถูกถักเปียเล็กๆไว้ข้างๆ สีผิวที่ขาวนวล พร้อมกับใบหูที่แหลมเป็นเอกลักษณ์ของเขา และชุดนอนที่ขาวสะอาดตา เขามีนามว่า “เลโกลัส” ทุกคนเรียกเขาว่า “พรายงามขวัญใจหนุ่มๆ” แต่ชื่อนี้ก็ไม่ได้ถูกใจเขาสักนิดเดียว เขาไม่ชอบมากนักแต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบแต่อย่างใด เขายืนอยู่นอกระเบียงเหมือนคิดอะไรบางอย่าง “ถ้าย้อนกลับไปได้ก็คงดีสินะ แต่ย้อนกลับไปแล้วเจ็บปวดข้าก็จะไม่ยอมกลับไป” เขายืนอยู่นานจนประตูห้องถูกเปิดออก “คุณหนูคะ ไปกินข้าวได้แล้วค่ะ” คนรับใช้ดูเป็นมิตรเดินมาและกล่าวอย่างอ่อนน้อม เขาจึงเดินออกมาและเผยให้เห็นทางเดินลงสู่ชั้นล่างอย่างสวยงาม อลังการงานสร้างที่วิจิตร “ภาพพวกนี้ รูปปั้นพวกนี้แพงหน้าดูนะคะ” คนรับใช้กล่าวกับเขา “พ่อชอบใช้เงินฟุ่งเฟือยน่ะสิ” เขาตอบกลับอย่างเย็นชา เมื่อเดินถึงโต๊ะอาหาร อาหารที่ดูน่ารับประทานก็ถูกจัดเตรียมเรียงเป็นระเบียบเรียบร้อย “เธอกินก่อนสิ ฉันยังไม่ค่อยหิวมากเท่าไหร่เลย” เขาพูดกับคนใช้ของตน “เลโกลัส” เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้เขาต้องหันกลับไป “ท่านพ่อ” พ่อของเขาไม่กล่าวอะไรต่อหลังจากที่เลโกลัสกล่าว “ท่านกินก่อนเลย ข้าไม่หิว อีกเดี๋ยวเดียวข้าต้องไปโรงเรียนแล้ว” และเขาก็เดินขึ้นไปในชั้นบนของบ้าน 

คนเดินเต็มไปหมดระหว่างทางเดิน แน่นอนว่าที่นี่คือโรงเรียนมหาลัยชื่อดังของเมืองนี่แน่ๆ ดูท่าคนจะฉลาดพอสมควร มีชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับสายตาจากเด็กๆเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ จับจ้องมาที่พวกเขา “เฮ้!!! ทางนี้” ทั้งสามหันไปทางต้นเสียง และทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ คนๆนั้นเดินเข้ามาหาทั้งสาม “ไปโรงอาหารกันเถอะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวมาเลย” ทั้งสามตอบเป็นเสียงเดียงกันว่า “ได้” และทั้งสี่คนก็พาเธอคนนั้นไปที่โรงอาหาร เธอคนนั้นมีชื่อว่า “ทอเรียล” เธอสวยมาก สีผมที่สวยงามยาวสง่าที่น้ำตาลออกทองนิดๆ และใบหน้าที่คมงาม และใบหูที่แหลมเหมือนใบมีดที่สง่างามเช่นกัน ทั้งสามคนมองเธอที่กำลังเดินมาพร้อมกับผมที่สะบัดพัดพริ้วตามสายลม เมื่อเธอนั่งลงทุกคนก็กลับเป็นปกติตามเดิม “พวกนายได้ข่าวมารึยัง ว่ามีเด็กใหม่ในห้องเราด้วย เป็นลูกมาเฟียแถวๆนี้มั้ง ดูสูงแล้วก็หล่อมากเลยล่ะ” เธอพูดอย่างเป็นมิตร “เขาชื่ออะไรหรอ มีอีเมลเขารึเปล่า” เลโกลัสถาม “นายนี่! อยากได้ไปถามเอาเองสิ” ทอเรียลตอบพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก เลโกลัสที่ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วจึงมองไปรอบๆและเห็นใครซักคนเดินมาไม่คุ้นหูคุ้นตา เป็นชายร่างสูง ผิวคล้ำนิดหน่อย ผมดำสวย ตาสีดำปนเทานิดๆ พร้อมกับสายตาของสาวๆที่จับจ้องไปที่สิ่งๆนั้นเหมือนจะกลืนกิน “นั่นแหละเขาน่ะ” ทอเรียลพูดขัดจนเลโกลัสต้องหันมา “เขาชื่ออะไรหรอ” เลโกลัสถามทอเรียล “นิโคไล” ทอเรียลตอบ “ถ้านายอยากได้อีเมลเขาเดินเข้าไปซะสิ” เลโกลัสมองมาที่ชายคนนั้นเช่นเคย ก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินมาทางของนิโคไลเอง “หวัดดี” นิโคไลหันมาทางของเลโกลัส พน้อมกับสายตาของสาวๆที่จับจ้องมาทางทั้งสอง “เอาซะสิ เจ้านี่อีกแล้ว” หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความอารมณ์เสีย “คะ…คือ ฉันอยากได้อีเมลนาย” เลโกลัสพูดอ้ำๆอึ้งๆ “แค่อีเมล?” นิโคไลตอบ “ใช่” อันที่จริงเพื่อนฉันขอมา เธอไม่กล้ามาเอาเอง” ทอเรียลที่เคี้ยวข้าวในปากถึงกับสำลักข้าวออกมาเพราะคำพูดเบี่ยงเบนของเลโกลัสที่ปกติพูดตรงๆอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้เขากับพูดโกหกอย่างไม่มีทางเลือก “ฉันให้นายได้ แต่นายต้องเข้าชมรมบาสที่ฉันเป็นหัวหน้าชมนม” “ดูฉันสิ ตัวเล็กกว่านายตั้งเยอะ ฉันไม่เข้าหรอก” เลโกลัสตอบกลับไปด้วยความโมโหทันที นิโคไลที่ยืนอยู่ก็ตาโตเลโกลน้อยพร้อมกับขมวกคิ้วเบาๆ “แล้วนายเข้าชมรมอะไร” นิโคไลถาม “อะ..เอ่อ คะ..คือ….ศิลปะกับ..” ไม่ทันที่เลโกลัสจะพูดจบเขาก็หันมาทางทอเรียลจนทอเรียลสงสัยจนเธอขมวดคิ้วอย่างงงๆ “อะไรของนาย หันมาทำไม” “ใช่ยิงธนู” เลโกลัสหันกลับมาและตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว นิโคไลหัวเราะเบาๆพร้อมกับยื่นกระดาษให้เขา เลโกลัสจึงมองหน้านิโคไลก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ของตัวเอง “ไหนๆ เขาให้อะไรนาย” ทอเรียลถาม “นิโคไลแฟร้ง” เลโกลัสพูดเบาๆ “นี่เมลเขาหรอเนี่ย” เลโกลัสอุทานออกมาเบาๆ “นายอยากได้ไม่ใช่หรอ บางครั้งฉันก็คิดว่านายควรของอินตราแกรมเขาจะดีกว่า” ทอเรียลพูดออกมาแบบไม่ได้คิดอะไร “นายน่ะลองคุยกับเขาผ่านอีเมลก่อนก็ได้ แล้วค่อยขอ ง่ายนิดเดียวเองน่า” เพื่อนผู้ชายในกลุ่มพูดขึ้นมา เลโกลัสพยักหน้าเบาๆแทนคำตกลงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกดอีเมลตามที่เขาได้มา เขาจ้องโทรศัพท์อยู่นานแต่ก็ไม่กล้าทักไป เขาจึงปิดโทรศัพท์ “ไปเรียนกันเถอะ อีกสิบนาท่ีเอง” เมื่อทั้งสามได้ยินจึงเดินไปเข้าห้องเรียนกันตามปกติ “ ติ้ง!!!! ” เสียงดังมาจากโทรศัพท์ของเลโกลัสจนทุกคนต้องหยุดเดิน เลโกลัสหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา ‘ สวัสดีฉันนิโคไล ’ ข้อความในโทรศัพท์เขียนอย่างงั้น แต่เลโกลัสก็ไม่ได้สนใจและเดินเข้าห้องเรียนไป

---

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ 

( อันนี้คือข้อมูลเบื้องต้นของเรื่อง นับต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อ ไปรอตอนต่อไปได้เลยค่ะ )

ตัวละครหลักๆในตอนนี้ก็จะมี 

1. เลโกลัส-เป็นเอลฟ์หนุ่ม หน้าตาดีคนหนึ่ง (นายเอก+ตัวเอก)
2. นิโคไล-เป็นมนุษย์หน้าตาดีคนหนึ่งจิตรใจดี แต่นิสัยเสีย ชอบแกล้งคนอื่นไปทั่ว (พระเอก+ตัวเอก)
3. ทอเรียล-เป็นเอลฟ์สาวที่สวยเก่งฉลาดลอบรู้ไปซะทุกเรื่อง (เพื่อน+ตัวเอก)
4. ธรัลดูอิล-เป็นพ่อของเลโกลัส เป็นคนชอบของหรูหราดูแพง อายุมากกว่า5000ปีหรือมากกว่านั้นเป็ยร้อยเท่า (พ่อ+ตัวรอง)

(ถ้ามีเขียนผิดพลาดประการใดก็ขออภัยใน ณ ที่นี้ด้วยค่ะ)