ลำนำอสูรพิภพ

    เรื่องนี้แต่งมานานมาแล้วมากกกก  ภาษา สำนวนอาจไม่ดีนัก เพราะเป็นเรื่องแรกๆ ที่ลองแต่ง   แต่ลองขุดออกมาปรับ แก้

    เป็นแนวรักแฟนตาซี ข้ามมิติ โลกซ้อนโลก ใครที่ชื่นชอบแนวนี้ ก็เชิญลองอ่านได้ จะได้เปลี่ยนบรรยากาศ 

              

       ................................................................................................

   

    

มนุษย์อสูรโกลด์ ผู้มีสายเลือดดั่งทอง

เลือดทุกหยดเปรียบดั่งยาวิเศษที่สรรพสิ่งมีชีวิตทั้งหลายต้องการ สามาชุบชีวิตผู้คน เพิ่มพลังแข็งแกร่ง หากนั่้นเป็นดั่งตราบาป เหล่ามนุษย์อสุูรโกลด์ ถูกตราหน้าว่าเป็น 'มนุษย์อสูรนอกรีต' ที่ไร้พิภพ ไร้ที่ซุกหัวนอน จนต้องเร่ร่อนข้ามมิติเวลามาอาศัยอยู่บนโลกมนุษย์

มนุษย์อสูรยูดอน  ผู้มีสายเลือดน้ำเงินเข้มข้น ตั้งตนเป็นสายเลือดชั้นสูงส่ง มากด้วยพละกำลังมหาศาล อยู่เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหลายในพิภพอสูร และเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลาย 

ออกไล่ล่าหมายกำจัด 'มนุษย์อสูรโกลด์' ให้พ้นจากพิภพให้หมดสิ้น 

......................................................................................................................

“ นี้เจ้าไม่รู้ตัวจริง ๆ หรือ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ ” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียนปะปนเยือกเย็นดังกรอกชิดกับใบหูเล็กจนสัมผัสลมหายใจอุ่น ทำให้ร่างบางตัวแข็งทื่อ หลับตาปี๋ กลั้นลมหายใจ กำหมัดแน่นข่มความกลัว ในหัวขบคิดหาวิธีต่อรองเพื่อต่อชีวิตของตน

“ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ ว่าแต่คุณต้องการอะไรจากฉันก็บอกมา ขอร้องละอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ”

“ นี้นะหรือมนุษย์อสูรผู้มีเชื้อสายโกลด์ที่หยิ่ง ยโส น่าสมเพชสิ้นดี ! ” น้ำเสียงกระโชกห้วนแฝงเหยียดหยาม ดูหมิ่นกระแทกโสตประสาทเจ้าของร่างเล็กบาง

มนุษย์อสูรอะไรกัน คนบ้าหรือเปล่าเนี่ย ... หญิงสาวสบถกกด่าในใจ  พยายามเตือนตนเองให้ใจเย็น ๆ กับการเผชิญหน้ากับคนบ้า

“ ข้าไม่ได้บ้า ! อย่างที่เจ้าคิด ” เสียงห้วนจัดบ่งบอกถึงความไม่พอใจดังกระแทกโสตประสาทจนเจ้าตัวสะดุ้ง และไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กบางถูกหมุนให้ประจันหน้ากับคนบ้า

 เขาจริง ๆ ด้วย ... นักข่าวสาวมือใหม่อ้าปากค้าง ตัวสั่นด้วยความกลัว จ้องนัยน์ตาสีเงินเข้มวับวาว ดุดัน

มนุษย์อสูรหนุ่มแหยะยิ้ม กระชับมือกุมลำคอเล็กรั้งสูง ก้มชิดใบหน้าสวย ใส เกลี้ยงเกลา นิ้วชี้ไล้โครงหน้าสวยแผ่วเบา

  “ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าตอนนี้หรอก ไม่ใช่เพราะเจ้าเคยช่วยข้า แต่เป็นเพราะปริศนาในตัวของเจ้าอาจทำให้ข้ากลับเบลเวีย ”

คำพูดอันเลือดเย็นและโหดเกรียนของอีกฝ่ายทำให้ขนอ่อนต้นคอลุกชัน    หัวใจตกตาตุ่ม น้ำตาคลอเบ้า ไม่ได้ยินอีกฝ่ายพล่ามอะไรทั้งนั้น ในเมื่อลมหายใจของตนกำลังถูกพรากอีกไม่ช้าก็เป็นได้

 “ ไม่นะ ! อย่าทำอะไรฉันเลย ระหว่างเราไม่เคยมีเรื่องบาดหมาง ทำไมต้องฆ่าฉันด้วย ”

“ ความตายไม่ใช่สิ่งน่ากลัว ” ชายหนุ่มปริศนาแหยะยิ้มกล่าวไม่อย่างสะทกสะท้าน ทำให้หญิงสาวยัวะ ตอบโต้

“ ถ้าคิดอย่างนั้น ทำไมไม่ไปตายเองละ จะฆ่าฉันให้ตายทำไม ! ฉันไม่เคยทำอะไรให้ ... โอ๊ยะ! ”

เสียงร้องเจ็บปวด ดิ้นพล่านด้วยสัญชาตญาญเอาตัวรอดของมนุษย์ ถึงลำคอระหงเล็กถูกมือใหญ่บีบแน่นหมายมั่นจะพรากลมหายใจ