Love Service บริการรักแค่เพียงเธอ

 ทักทายรี้ดทุกคนค่ะ 

สวัสดีค่ะทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เราเป็นนักเขียนหน้าใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานแรกของเรา เลยมีความตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่า เรื่องนี้จะเปิดให้ทุกคนได้อ่านฟรีกันน้า ไม่ต้องรีบอ่านกันนะคะ ไม่ปิดแน่นอนค่ะ ^_^ 

ขอแนะนำตัวก่อนน้า เรามีนามปากกาว่า กัปตันเรนโบว์ มีที่มาคือ เราชื่อ 'รุ้ง' (Rainbow) และก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่า ถ้าเราเป็นไรท์ ก็เปรียบเสมือนว่าเราเป็นกัปตันที่จะนำพารี้ดทุกคนที่เปรียบเสมือนเป็นลูกเรือของเราไปถึงฝั่งหรือตอนจบของนิยายนั่นเอง และนิยายแต่ละเรื่องก็เปรียบเหมือนเรือแต่ละเที่ยวที่มีเรื่องราวบนเรือ บรรยากาศระหว่างทาง และจุดหมายที่แตกต่างกันออกไป ทุกคนพร้อมที่จะลงเรือของกัปตันเรนโบว์กันรึยังเอ่ย ถ้าพร้อมแล้วตีตั๋วและเชิญขึ้นเรือได้เลยค่า ^______^   

คำเตือน: เรื่องนี้เหมาะกับคนที่อายุ 18 ปีขึ้นไป ระวัง!! ในเรื่องมีฉาก 18+ ค่อนข้างมากนะรีดทุกคน เดี๋ยวจะหาว่าไรท์ไม่เตือน!!!  

บทนำ

ท่ามกลางบรรยากาศในร้านบาร์สไตล์อเมริกัน แสงไฟสลัวชวนให้ใจลึกๆของ 'เบล' สาวน้อยอายุ 22 ที่รู้สึกเหงาและว้าเหว่ อยากจะมีใครสักคนคอยรัก คอยเป็นห่วงเป็นใยกัน เบลมีอาชีพหลักคือ นักศึกษาชั้นปีที่ 4 และมีอาชีพเสริมคือ รับจ้างเป็นแฟน ถึงเธอจะเจอผู้คนเข้ามามากมาย แต่ในใจเธอกลับว่างเปล่า ราวกับว่ารอคอยให้ใครสักคนมาเติมเต็ม 

ในขณะเดียวกัน 'คราม' หญิงสาว อายุ 28 ทายาทเจ้าของธุรกิจค้าอัญมณีที่มองเบลอยู่ห่างๆ เธอนั่งอยู่บนโซฟาตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ในมุมที่ให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัวของร้าน ครามมองไปที่สาวน้อยเหมือนว่าตัวสาวน้อยอยู่ห่างไกลเหลือเกิน แต่ความต้องการไม่เคยเข้าใครออกใคร ครามลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปนั่งที่เก้าอี้ตัวสูงข้างๆสาวน้อย     
 

“นี่เธอ” ครามเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและสายตาที่เป็นประกายสวยดั่งน้ำผึ้งใต้พระจันทร์ก็ไม่ปาน   

“ฉันหรอคะ” เบลหันไปถามผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างสงสัย เพราะหญิงสาวข้างๆเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่ได้มองมาที่เธอ 

“เท่าไหร่” ครามพูดสั้นๆ ด้วยเสียงแหบห้วน

“เท่าไหร่? หมายถึงอะไรคะ” เบลหันไปถามผู้หญิงที่ยังคงมองไปข้างหน้าด้วยความงงงันมากกว่าเดิม 

“ก็เห็นมากับคนไม่ซ้ำหน้า ขายตัวหรอ” ครามถามพร้อมยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ 

“ฉันไม่ได้ขายตัวค่ะ แล้วคุณรู้ได้ไงว่าฉันมากับใคร” เบลเริ่มร้อนรน เพราะถูกกล่าวหาว่าขายบริการ จริงๆอาชีพของเธอมันไม่จำเป็นต้องมีเซ็กนะ 

“ก็นึกว่าเธอขายจะได้ซื้อบ้าง..อยากลองชิม” ครามพูดพลางค่อยๆหันหน้ามามองเบลด้วยสายตาที่เปล่งประกายกว่าเดิม

เบลรู้ดีว่าไม่ควรพูดกับครามอีกต่อไป จึงคิดจะเดินหนีแล้วกลับหอทันที เบลวางเงินไว้บนเคาน์เตอร์บาร์ตัวยาวใกล้ๆ กับแก้วค็อกเทลที่สั่งมา แล้วลุกจากเก้าอี้ตัวสูงที่นั่งอยู่อย่างรวดเร็ว แต่ทว่าเหมือนมีมือหนึ่งกำลังคว้าแขนของเบล และนั่นก็คือมือของคราม มันอุ่นและนุ่มจนทำให้เบลแอบรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย 

"ปล่อย" แต่ด้วยความที่ยังไม่เคยรู้จักกันและมาหาว่าเธอขายบริการ เบลจึงต้องเรียกร้องให้คนข้างหน้าปล่อยเธอไป

“เธอ..ช่วยทำให้ฉันรู้สึกดีทีได้ไหม” ครามพูดประโยคที่ดังก้องอยู่ในใจออกมา 

‘รู้สึกดี’ คำนี้ถึงกับทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเบลเต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ ราวกับว่าเพิ่งวิ่งมาราธอนมาหมาดๆยังไงยังงั้น

“คุณเป็นพวกนักต้มตุ๋นใช่ไหม” เบลถามพลางจ้องหน้าคราม ด้วยความรู้สึกสับสนระหว่างความสวยของครามกับครามเป็นนักต้มตุ๋นจริงๆรึเปล่า 

“อะไรนะ” ครามพูดด้วยเสียงโทนต่ำพลางหรี่ตามอง 

“หึ ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ ด้วย คุณอย่ามายุ่งกับฉันเลยดีกว่าค่ะ” เบลยิ้มเยาะก่อนที่จะพยายามแกะมือของครามออก แต่ก็ไม่เป็นผล

“ไม่” ครามเขยิบตัวเองเข้ามาใกล้เบลมากขึ้น จนทั้งสองได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน 

บทรักเริ่มต้นขึ้น ดวงตาคู่สวยของคนทั้งสองสบประสานกันอย่างเป็นใจ ใบหน้าของครามค่อยๆ เลื่อนเข้ามาใกล้ จนลมหายใจของครามรินรดลงมาที่ปลายจมูกของเบล ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มค่อยๆ ประกบกันราวกับว่ามันเป็นอีกครึ่งหนึ่งที่หายไป เบลเผยปากตอบรับด้วยใจที่สั่นระรัว ในขณะที่ครามกำลังคิดว่าถ้านี่เป็นความฝัน เธอจะขอหลับไปชั่วชีวิต ลิ้นอ่อนละมุนของครามแทรกเข้ามาอย่างอ่อนโยน สัมผัสสวาทค่อยๆ พันเข้าหากันราวกับว่าดอกไม้กำลังเบ่งบานสะพรั่งไปรอบๆตัวของพวกเธอ 

ริมฝีปากที่เอียงทางซ้ายก็สลับเปลี่ยนมาเอียงขวา ลิ้นอ่อนนุ่มก็ยังคงทำหน้าที่ที่ดีต่อไป ตามคำสั่งของความรู้สึกและหัวใจที่เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ ปลายลิ้นของทั้งสองตวัดเกลียวเร็วขึ้นอีกเป็นเท่าตัวแข่งกับจังหวะของชีพจร ราวกับว่าเร่งเร้าอยากอยู่ในสัมผัสนี้ต่อ แต่เพราะเวลายังคงทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี และเหมือนว่าครามจะรู้ดีว่า ช่วงเวลาอันอ่อนนุ่มกำลังจะจบลงในเร็วๆนี้เช่นกัน ส่วนเบลก็มีความรู้สึกที่ไม่ต่างกันมากนัก เพราะหากวินาทีนี้จะจบลง เบลคงคิดถึงมันสุดหัวใจของเธอ

ครามถอนจูบออกอย่างอ่อนโยน สายตาของคนทั้งสองสบหากันอีกครั้ง และแน่นอนว่าเบลรู้สึกตัวและเขินจนต้องพูดอะไรบางอย่างออกมา

“ปล่อย ถ้าไม่ปล่อยฉันจะโทรแจ้งตำรวจ” เบลพูดแล้วใช้มือข้างหนึ่งหยิบมือถือขึ้นมาจากในกระเป๋า

“นี่เธอ” ครามมองตาหรี่ เธอกำลังคิดว่าเรื่องราวของเธอกับสาวน้อยตรงหน้าต้องไม่จบลงแค่นี้เด็ดขาด  

“หวังว่าจะไม่ต้องเจอกันอีกนะ” เบลเอ่ยขึ้นแล้วเดินออกมา แต่ในใจลึกๆก็แอบหวังว่าจะได้พบคนจูบหวานอีก และถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากได้รับสัมผัสอันอบอุ่นนั้นให้นานกว่านี้