มหาเวทข้ามภพ

เขาเป็นเเค่นักศึกษาธรรดาที่บังเอิญโดนรถชนตายคาที่ เป็นการตายที่ซ้ำซากดี เเละเขาก็ไปเกิดใหม่ที่ต่างโลกที่มีเวทมนต์ อ่า..มหัศจรรย์มากเป็นความฝันที่ธรรมดาของคนติดการ์ตูนที่เเท้จริงเลยล่ะ

เขาเกิดเป็นบุตรคนที่สามของดยุกวินเธอร์ ครอบครัวนี้อยู่กันอย่างอบอุ่น พี่ี่สาวสวยพี่ชายหล่อโดยเฉพาะท่านเเม่ที่งดงามที่สุดในโลก ท่านเเม่เป็นคนที่อบอุ่นเวลามีอะไรเครียดๆก็อ้อนซักหน่อยก็หายเครียดเเล้ว 

ส่วนเรื่องเวทมนต์ ทุกคนล้วนมีอาชีพเป็นของตนเอง เช่นท่านพ่อมีอาชีพนักดาบเวท ท่านเเม่ นักเวท พี่ชาย นักดาบเวทเหมือนท่านพ่อส่วนที่สาวก็เหมือนท่านเเม่ การปลุกอาชีพทำตอนอายุ10ขวบ โดยไปที่วิหารที่นั้นจะมีนักบวชคอยทำการปลุกอาชีพให้

อาชีพของผมเเทนที่จะเป็นนักดาบเวทเหมือนท่านพ่อหรือไม่ก็นักเวทเเบบท่านเเม่ เเต่ของผมนั้นไม่เหมือนใครซักคน อาชีพของผมคือ[จักรพรรดิเงา]เป็นอาชีพที่เเบบ..อืม...

เหมือนใครน่ะ..อ๋อ ซงจินอู ว้าว!!ตัวอย่างเทพ 

เเต่ก็น่ะคนที่โลกนี้ไม่มีใครรู้จักนี้เนอะ เลยกลายเป็นอาชีพ《ไร้ประโยชน์》ทันทีเพราะไม่มีใครฝึกให้ เเต่หลังจากสองวันให้หลัง ตอนตกดึึึกก็มีเสียง

[สวัสดีครับนายท่าน>♡<ระบบคนดีคนนี้มาเเล้วครับ ใช่เวลาใช้เวลานานไปหน่อยเเต่ก็มาช้าเเต่ก็มาน่ะครับอะไรประมาณนี้]

เอิ่ม...ระบบมาจากไหน?นอกจากมาต่างโลกเเล้วยังมีระบบด้วน เจริพรเถิดหนาโยม โกง นี่มันจะโกงเกินไปเเล้ว นอกจากเวทมนที่ใช้ได้ทุกธาติเเล้วยังมีระบบด้วย*0*

[สำหรับท่านเเล้วไม่มีคำว่าโกงครับ เพราะในอนาคตจะมีภารกิจอันใหญ่ยิ่งรอท่านอยู่^♡^]

ชิ!ว่าเเล้วว่าไม่มีอะไรๆได้มาฟรีๆ

สุดท้ายเเล้วผมกับระบบก็พากันอัพเลเวล ออกเดินทางเพืื่ื่อเก็บประสบการณ์ ตอนเเรกๆทุกคนก็ไม่ยอมเเต่ พอผมบอกว่าจะหนีออกจากบ้าน เท่านี้เเหละยอมกันหมดเเต่มีข้อเเม้ว้าปีหนึ่งต้องมาหากันสักครั้ง

ผมกับระบบบุกป่าฝ่าดงเกิบตายไปตั้งหลายครั้ง มีสหาย มีมิตร มีศัตรตรู โดนหลักหลังบางครั้งก็มี เเต่สิ่งที่ผมไม่เคยได้เตะเลยคือ'ความรัก'เพราะระบบบอกว่า ภารกิจมีโอกาส'ตาย'ได้ทางที่ดีอย่าได้มีสิ่งยึดติดจะได้ไม่เจ็บป่วดทั้งสองฝ่าย

10ปีผ่านไป ผมไ ด้้้รับชื่อ▪ปีศาจผู้ใจดี▪ไปโดยปริยาย เพราะผมชอบใส่หน้ากากปีศาจไว้ตลอดเวลาละมั้ง วันนี้ผมเป็นวันที่ผมจะกลับบ้านไปเยี่ยมทุกคนเเล้ว 《ย้ายเงา》ทักษะนี้ผมใช้บ่อย

 พอมาถึงบ้านที่เคยมีบรรกาศสดใสตอนนี้กลับอึมครึม สัญชาตณาญพลันร้องเตือนอย่างรุงเเรงว่าผมได้เสียใครสักคนในครอบครัวไป

ผมวิ่งเข้า'บ้านที่ผมใช้อาศัยอยู่มาสิบปี ' ในห้องของท่านเเม่มีท่านพี่่่ทั้งสองยืนมองท่านเเม่ที่ล้มป่วยอยู่ พอผมถามเรื่องราวทุกอย่างจึงได้รู้ว่า'ท่านพ่อตายเเล้ว'ท่านเเม่ล้มป่วย

เเละท่านตายไปเมื่อสองอาทิตย์ที่เเล้วเอาตัวไปต่อสู้กับพวกกบฎจนตาย ผมเดินไปที่หน้าหลุมศพท่าน พ่อ 'วินเนอร์ วินเธอร์'ตั้งอยู่น่าหลุมศพ ผมทรุดเข่าน่าหลุมศพท่านพ่อ

เป็นไปได้ยังไงกัน!! ท่านพ่อที่สง่างาม! เเข็งเเกร่ง! ทรงพลัง ของผมไม่มีทางตายง่ายๆหรอก!! ผมร้องไห้เสียง ดังปาดใจจะขาดคนรับใช้ที่ได้ยินเสียงพลันเศร้าใจไปด้วย

คุณชายน้อยที่ออกเดินทางตั้งเเต่10ขวบ ถึงเเม้จะเจอหน้ากันไม่บ่อยเเต่คุณชายของพวกเธอก็เคารพรักเเละเถิ ดทูนนายท่านมาตลอดกลับมาจากการเดินทางคงจะเศร้าใจมากเเน่ๆ

ผ่านมา1-2ปีท่านเเม่ก็จากไปเเต่คราวนี้ พวกเราสามคนไม่ได้เศร้าใจกันมากเพราะพวกเราล่ำลากันเเล้ว ท่าน พี่ชายก็ขึ้นเป็นดยุกพี่สาวก็เเต่งให้องค์รัชทายาท ส่วนผมออกเดินทางอีกครั้ง

15ปีผ่านไป. ภารกิจจบลงเเล้ว ผมย้ายมาอยู่ที่ใจกลางป่าเวทมนต์ สร้างหอคอยไว้สำหรับอยู่อาศัย ศึกษาเวทมนต์ใหม่ๆ บางครั้งก็ไปเยี่ยมพวกเอลฟบ้าง ไปเยี่ยมหลานบ้างเรีอยๆสำหรับชีวิต ส่วนเจ้าระบบกผ้ยังคงติดอยู่กับผมเหมือนเดิม

50ปีผ่านไปทุกคนตายหมดเเล้ว ท่านพี่ทั้งสองตายเเล้ว เเต่ผมไม่เเม้จะเเก่ขึ้นเลยหน้าตายังเหมือนคนอายุ20อยู่เลย อ่า....

ตอนนี้ผ่านมา200ปีผมมีพลังจนสามารถกลายเป็นเทพได้ เเต่เทพก็ไม่ต่างจากมนุษย์มากนักเเค่เดินทางข้ามมิติไ ด้

1200ปีผ่านไปผมไ ด้คิดค้นเวทที่ทำให้ผมสามารถไปเกิดใหม่เเต่พลังยังคงอยู่กับผมทั้งๆที่คิดว่ามันสำเหร็จเเล้วเเท้เเต่ดันผิดผลาดมาอยู่ร่างใครก็ไม่รู้กลางป่าเเถมยังเจ็บตัวไปหมด

----------------------------------__________________________________________________

นี่คือเรื่องราวของนายเอกก่อน้องจะมาอยู่ในโลกนี้น่ะค่ะ ยาวหน่อย