แม่จ๋า...นี่ลูกเอง”!!มัจฉานุ!!”

“ใครต่างพูดว่าข้ามีทุกสิ่งและทุกอย่าง”

“หากเป็นเช่นคำกล่าวอ้าง”

“เหตุใด.......ข้าถึงไม่มีแม่ล่ะ.......”

              วานรน้อยนามว่า’มัจฉานุ’เฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ใบหน้างดงามและสุรเสียงอ่อนโยนยังคงฉายวนในความทรงจำครั้นเยาว์วัย ครานั้นผู้เป็นแม่จำใจต้องทอดทิ้งตัวเขาเพื่อปกป้องราชภัยแต่ครานี้สงครามถึงกาลสิ้นสุด มัจฉานุหลานพระพายหมายมั่นจะนำมารดาผู้พลัดพรากมาอยู่ด้วยกันที่วังบาดาล

               และด้วยความช่วยเหลือจากฤษีผู้ใจดีไร้ที่มาช่วยทำทำให้ลิงน้อยได้พบพานกับมารดารวดเร็วทันใจสมปรารถนา แต่ไม่วายบังเกิดข้อผิดพลาดใหญ่หลวงจนได้......

“…แม่จ๋า…”

“เจ้า……เจ้าเป็นผู้ใดกัน??”

“แม่จำไม่ได้หรอ!? นี่มัจฉานุลูกแม่สุพรรณมัจฉาไง!!!”

ดีค่าาาาาาา ไรท์เปิดเรื่องใหม่ในธีมรามเกียรติ์ค่าา

จริงๆไรท์อยากเขียนแนวนี้มานานละค่ะ

ชอบครอบครัวมัจฉานุนี้มากๆเบย(ยกเว้นพ่อมัน)

ผิดพลาดประการใดขออภัยและขออนุญาตเจ้าของภาพนะคะ

ปล.โควิดระบาดหนักมากดูแลตัวเองกันนะคะ

ด้วยรักและปลาทู..

อยากแนะนำทุกคนไปดูภาพน่ารักๆที่เฟซสมุดวาดโขนนะคะ

วาดน้องมัจฉานุกับแม่สุพรรณมัจฉาได้น่ารักมั๊กๆ!

〜〜(*´∇｀*)〜〜