พงไพรนารีวัลย์

"ตัวข้าจักจดจำแค้นครั้งนี้เอาไว้ ถิรวัฒน์!"น้ำเสียงเกรี้ยดกราดตะโกนด่าทอ พร้อมมองร่างของผู้เคยเป็นที่รักอย่างโกรธแค้น สายตาที่เคยเต็มไปด้วยความรักกลับเต็มไปด้วยความเฉยชาและเวทนาตัวของนางเอง

"ขอบน้ำใจสำหรับที่ผ่านมานักจันทร์หอม หวังว่าชาติหน้าเจ้าจักจำจดใส่กะโหลกหนาๆเอาไว้ว่าตัวเจ้าไม่คู่ควรให้ใครรัก!"สิ้นคำผรุสวาท ใบมีดงามฟันมายังคอระหงส์จนขาดสะบั้นจากกายา หยาดโหลหิตสีงามต่างเจิ่งนองเต็มพื้นกระเบื้องงามแลมีเพียงมีน้ำสีใสหยดลงมาหนึ่งหยดพร้อมคำอธิษฐานจากก้นบึ้งของใจนาง

เป็นไปได้ปฎิหาริย์เพียงสักคราในชีวาของนางขอให้ได้มีโอกาสแม้สักเล็กน้อยกลับไปแก้ไขอดีตอันน่าสังเวทนั้นด้วยเถอะ...