เมื่อจอมมารอย่างข้ากลายเป็นราชินี

"เยอะ เยอะไปหมดเลยไม่มีนรกขุมไหนที่จะรองรับความชั่วของจอมมารได้เลยขอรับท่านเทพ" ชายชราผมขาวกล่าวกับเทพหนุ่มด้านข้างด้วยความวิตก 

"ฮึฮึ ฮ่าๆๆๆ แน่นอนอยู่แล้วใครมันจะไปชั่วร้ายเท่าข้า ความเลวที่ไม่มีที่สิ้นสุดขนาดนรกยังไม่รับนั้นมีเพียงข้าผู้เดียว สมแล้วที่ข้าได้ชื่อว่าเป็นจอมมารผู้ชั่วร้ายที่สุดในใต้ล้า ทีนี้เจ้าจะจับข้าไปขังไว้ที่ใดล่ะดีอ้อน" หญิงสาวชุดดำใบหน้าของนางเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความชั่วร้าย นางนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้จ้องมองเทพหนุ่มที่บังอาจจับตัวนางมาแถมยังถือดีจะส่งนางลงนรก เหอะ! นางอยู่มาก่อนเจ้าเทพปัญญาอ่อนนี่มาเกือบหมื่นปีไม่ใช่ว่ามีเจ้านี่ตนเดียวซะที่ไหนที่อยากจะกำจัดนาง ก่อนหน้านี้ก็มีเทพหลายตนต้องการทำเช่นนั้น แล้วตอนนี้เจ้าพวกนั้นเป็นอย่างไร หึ ก็กลับไปบ้านเก่า

แล้วน่ะซิ 

" หากมีนรกขุมไหนที่รองรับความชั่วของเจ้าได้ในตอนนี้คงไม่ดี เพราะเจ้าคงสร้างความวุ่นวายให้ที่นั้นแน่นอน เพราะงั้นเจ้าควรไปดัดนิสัยของเจ้าก่อนที่จะมารับโทษ" ดีอ้อนหรือเทพผู้ปกครองสวรรค์ตนใหม่พูดขึ้นในขนาดที่จ้องมองไปยังจอมมารด้วยสีหน้าเรียบเฉย 

"ดัดนิสัย? ข้า? ฮ่าๆๆๆๆๆ เจ้าบ้าหรือเสียสติไปแล้วหรอ เจ้าคิดว่าจอมมารที่ชั่วร้ายจนนรกยังไม่เอาอย่างข้าจะเปลี่ยนได้หรอ เจ้าเอาสมองส่วนไหนคิดกัน" จอมมารหัวเราะจนแทบจะเสียสติ เหอะ ดัดนิสัย สู้ให้นางไปตายยังง่ายกว่า จอมมารเช่นนางที่เกิดมาก็ทำแต่ความชั่ว จะเปลี่ยนได้อย่างไร เจ้าเทพนี่มันบ้าชัดๆ

"งั้นเจ้าก็เลือกเอาล่ะหว่างเจ้าจะไปดัดนิสัยหรือจะให้ข้านำหัวใจของเจ้าไปใส่ไว้ที่คุกศักดิ์สิทธิ์? ยังไงซะเจ้าก็ไม่มีวันตายหัวใจของเจ้าก็ไม่มีวันถูกทำลายเพียงแค่ถูกขังไว้ในคุกศักดิ์สิทธิ์ทรมารไปชั่วกาล จอมมารอย่าเจ้าคงไม่รู้สึกอะไรหรอกใช่ไหม" ดีอ้อนส่งยิ้มไปให้จอมมารที่ตอนนี้สีหน้าของนางบิดเบี้ยวดูไม่ได้ เจ้าสารเลวนี้ขโมยหัวใจของนางไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หากหัวใจของนางถูกนำไปไว้ที่คุกศักดิ์สิทธิ์มีหวังนางได้ทรมานจนเหมือนตายทั้งเป็นแน่ ไอเทพปัญญาอ่อนรู้จุดอ่อนของนางได้อย่างไร หากนางปฏิเสธตอนนี้มีหวังนางได้จบชีวิตของจริงแน่นอน รับปากมันส่งๆไปก่อนแล้วค่อยหาทางกลับมาแก้แค้นทีหลังก็ยังไม่สาย 

"ได้! ข้าจะไปดัดนิสัยก็ได้" เทพดีอ้อนที่เหมือนจะรู้ความคิดของจอมมารมองนางและยิ้มออกมา

"เจ้าอย่าได้คิดว่ามันง่ายนักจอมมาร หากเจ้าเล่นตุกติกเมื่อไหร่ หัวใจของเจ้าจะถูกนำไปไว้ที่คุกทันที เราจะมองดูเจ้าอยู่ที่นี่ หากเจ้าทำชั่วเมื่อไหร่ เราจะนำเจ้ากับมารับโทษด้วยตัวเอง จำไว้" หลังจากพูดจบ ร่างของจอมมารก็ถูกอ้อมล้อมไว้ด้วยแสงสีขาวและค่อยๆเลือนหายไป 

"ทำแบบนี้จะดีหรือท่านเทพ หากนางลงไปป่วนโลกมนุษย์จะทำเช่นไร" ชายชราเอยถามเทพหนุ่ม 

"ไม่เป็นไรหรอกจอมมารก็เหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจที่ไม่มีผู้ใดเคยสั่งสอนเท่านั้นหากเรียนรู้สักหน่อยนางจะต้องดีขึ้นแน่นอน เรามั่นใจ" เทพหนุ่มยิ้ม  เด็กน้อยเอาแต่ใจที่ไล่ฆ่า ข่มขู่ แถมยังปั่นป่วนชาวบ้านเขาไปทั่วน่ะซิ ชายชราคิด แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป หึ โลกมนุษย์เอ๋ยเจ้าคงต้องปั่นป่วนไปพักใหญ่เลยซินะ เห้อออ 

-------------------------------------------------

นิยายเรื่องนี้ซูลี่แต่งขึ้นเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเองล้วนๆ หากมีข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะยังไงก็ติชมได้ อ่านเพื่อความสนุกอย่าเครียดกันนะคะ:))