วาสนาข้าเท่านี้ มิเอื้อมถึงแสงจันทรา [นิยายวายจีนโบราณ Bl/Yaoi]

   เมืองฉางอันกาลนี้ราวกับเกิดอุบัติภัย อย่าว่าแต่ทางราชสำนักของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันยังไม่มั่นคง แต่ยังเกิดการจลาจลไม่เคยหยุดพัก ชาวบ้านถูกฆ่าตายอย่างไร้ปราณี จนใครต่อใครหลงเชื่อว่าฝีมือทั้งหมดล้วนเป็นผีปีศาจที่ก่อการอาละวาด

   ในฐานะจักรพรรดิ “ชางซูเหยียน” เปรียบเทียบเหตุการณ์ที่เขากำลังพบเผชิญอยู่ว่าฟ้าดินต้องการลงโทษ สวรรค์หรือปรโลกกำลังวางแผนกลับมาทวงความเป็นธรรมกลับคืน

   โดยไม่ทันคาดคิดว่าคนที่ตนเคยรู้จักจะเป็นคนก่อความวุ่นวายขึ้นเสียเอง

   เพราะชาติกำเนิดที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ผู้คนจึงไม่เคยแม้แต่จะเห็นหัว กระทำกับตนเยี่ยงสินค้า เป็นที่ระบายตัณหา โดยพวกมันเหล่านั้นไม่เคยแยแสว่าคนโดนกระทำจะรู้สึกเช่นไร

   ชีวิตอันแสนทุกข์ยากในอดีตของ “หงเซียวเยว่” ถูกจับปลูกฝังลึกลงไปยังใต้จิตใจจนมิอาจถอนราก

   “เมื่อคืนข้าแอบเข้าไปตรวจสอบมาแล้ว ท่านใต้เท้าเหลียงผู้เป็นที่นับหน้าถือตากำลังจะยึดครอง ระดมส่วนกองกำลังทหารของแม่ทัพหรงเข้ายึดส่วนท้ายของพระราชวัง” ต้วนซวินกล่าว “เจ้าจะเอาอย่างไร”

   ตอนต้นประโยคหงเซียวเยว่นั่งฟังด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกนึกคิดอะไร แต่ต่อมาเมื่อฟังจบ มุมปากของเขาพลันปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน แล้วตามมาด้วยถ้อยวาจาที่ไร้ซึ่งความเมตตาปราณี

   “ก็ฆ่ามันทิ้งเสียเลยสิ...”

   ***

   Note*

   - นิยายเรื่องที่สามแต่ฝีไม้ลายมือยังไม่แข็ง ยังอยู่ในระยะฝึกฝนนะคะ ผิดพลาดตรงไหนขออภัยไว้ก่อน

   - ไม่ใช่นิยายจริงจังแต่งเอาความดีความชอบปานนั้นและไม่อยากให้ใครต้องเครียด ถ้าไม่ถูกจริตใครจริงๆ สามารถกดออกได้เลยนะจ๊ะ

   - ชื่อ แซ่ คน สถานที่ ตำรา สัตว์ เหตุการณ์ต่างๆ ส่วนมากไม่มีอยู่จริง ล้วนเป็นการมโนสมมุติตั้งขึ้นมาเองนะคะ

   - เนื้อหาบางอย่างอาจดูเกินเลยไปบ้าง ซึ่งเราจินตนาการปรับแต่งมันขึ้นมาเอง ไม่ได้เจตนาลบหลู่ดูหมิ่นใดๆ ทั้งสิ้น

   - และด้วยความที่เป็นนิยายแต่ง จึงขอโปรดแยกแยะความจริงจังกับความขี้เล่น (หรือความกาว) ให้ได้

   - ขอความกรุณา เรื่องนี้เป็น เมะสวย เคะสวยสุดๆ นะคะ *0*/