เดียงสา

ณ ป่าแห่งหนึ่งในเมืองฉีถิง ร่างกำยำปาดดาบอย่างชำนาญ นัยน์ตาสีหายากทอแสงแข็งกร้าว เงื้อมมือขึ้นลงดาบศัตรูเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อปลิดชีพ

“เสียเวลา” น้ำเสียงเย็นเยียบและแห้งผากจากการขาดน้ำพูดขึ้น ก่อนจะเดินข้ามเศษซากชิ้นเนื้อของมารชั้นเลว ที่เขาเพิ่งจัดการไป

ต้าต่าน สะบัดเลือดที่ดาบคู่กายทิ้งก่อนจะเก็บเข้าฝักตามเดิม สองขาที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามก้าวเดินอย่างมั่นคง ข้างหน้าคือโบราณสถาน ที่ตามเดิมเคยเป็นที่พำนักของมารตนหนึ่งที่ถูกเซียนปราบไปเมื่อห้าสิบปีที่แล้ว

ต้าต่านสูดหายใจเอาอากาศที่เต็มไปด้วยมนต์ขลังเข้าปอด ก่อนจะปลดปล่อยลมหายใจออกทางปากอย่างสดชื่น

“นี่สิสวรรค์" เจ้าตัวย่ำเท้าเร็วขึ้นเข้าไปในบ้านหินที่เป็นซากปรักหักพังจนไม่เหลือเค้าเดิม เดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเท่าใด อากาศยิ่งอัดเเน่นไปด้วยปราณเซียนเเละไอมารตบตีกันขึ้นเรื่อยๆ ก้อนเนื้อในอกซ้ายของต้าต่านสูบเลือดเข้าออกอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้น

ในซากนี่จะมีของมีค่าสักกี่ชิ้นกันนะ เป็นไปได้ว่าอาจจะมีของเซียนและของมารปะปนกัน

ต้าต่านจินตนาการไปถึงของวิเศษต่างๆ ความจริงแล้วนั้นต้าต่านคือจอมยุทธคนหนึ่ง ที่รวมกลุ่มกับนักเดินทางเเละจอมยุทธอีกหลายท่านมาพิชิตซากพำนักมารแห่งนี้ แต่ว่าพวกนั้นไม่มีบุญ ต่างก็ตกตายไปทีละคนๆ จนเหลือแค่ต้าต่านคนเดียว เราทำงานเป็นกลุ่มเพียงเท่านั้นมิได้ผูกพันฉันท์พี่น้องใดๆทั้งสิ้น

“นั่นไง” หลังจากสอดสายตาหาประมาณหนึ่งก้านธูป ต้าต่านก็เจออะไรดีๆอย่างกล่องหีบเหล็กที่โดนหินทับอยู่ ต้าต่านเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหยิบดาบคู่กายมางัดหินออก โดยใส่ลมปราณเพิ่มความเเข็งแกร่งเข้าไปด้วย

หินก้อนใหญ่เคลื่อนออกจากฝาหีบ ต้าต่านถอนหายใจดังฟู่ ก่อนจะใช้ปลายดาบเสียบลงไปในช่องว่างระหว่างฝาหีบและตัวหีบ ก่อนจะงัดอีกครั้ง

งัดไม่ออก!

ต้าต่านถ่ายลมปราณใส่ในดาบแล้วงัดอีกรอบ!

มันก็ไม่ออกอยู่ดี

“เพ่ย! ทำไมมิออก" ต้าต่านตะโกนอย่าร้อนรน เหมือนกับว่าอาหารอันโอชะมาวางเรียงอยู่ตรงหน้า แต่ว่ากลับหยิบกินดื่มมิได้!

ต้าต่านเสกลูกไฟนำทางสีม่วงขึ้นมาเพื่อให้ความสว่าง ต้าต่านไล่สายตามองอักขระบนตัวกล่อง

“อยากได้ก็จงรับไว้” ต้าต่านอ่านตามอักษรที่เห็น ก่อนความฉงนจะเกิดขึ้นในใจ เมื่ออ่านจบ ฝาหีบก็เปิดอย่างแรง แสงสว่างสีแดงฉานพุ่งออกมาจากตัวกล่อง ครอบคลุมอาณาบริเวณที่ต้าต่านอยู่จนมิด

ดวงตาสีม่วงของต้าต่านมิอาจรับความสว่างนี้ไหวรีบปิดลงอย่างตกอกตกใจ เกิดอะไรขึ้น หรือว่านี่จะเป็นของชั้นเซียน ต้าต่านนึกอย่างดีใจ

“ข้าขอรับไว้ล่ะนะ!” ต้าต่านตะโกนกร้าว ของดีๆผู้ใดจะมิอยากรับไว้ ต้าต่านแม้ยังไม่เห็นของชิ้นนั้นแต่แสงและพลังปราณที่ระเบิดออกมาก็ประจักรแล้วว่า ของสิ่งนี้มีค่าและพลังมากเพียงใด

แสงสว่างจ้าที่เคยกระจายไปทั่วทิศทางต่างหันเหพุ่งเป่ามายังต้าต่านเพียงจุดเดียวหลังจากต้าต่านพูดจบ ชั่วขณะต้าต่านเกิดความกลัว

ร่างกายของต้าต่านลอยขึ้นจากพื้น กระเเสพลังทั่วทิศทางกระเเทกเข้าสู่บริเวณลำตัวของต้าต่าน ที่ลำตัวคือที่อยู่ของจินตาน

หรือว่านี่จะเป็นการถ่ายปราณเข้าสู่จินตาน?!

ต้าต่านดีใจเหลือหลาย ก่อนจะสลบไปกลางอาการเนื่องจากรับกระเเสพลังมิไหว 

โดยไม่รู้ว่ามีขุมพลังกำลังก่อตัวในกายของตนจนกลายเป็นไข่ใบเล็กที่กำลังดูดกลืนปราณของเขาทีละเล็กทีละน้อย

คำเตือน

• นิยายเรื่องนี้ไม่มีพระเอก 

• ตัวเอกหัวร้อนง่ายและอารมณ์แปรปรวน

• มีการตั้งครรภ์แบบไม่ยินยอมของตัวเอก

• สถานที่เป็นเพียงจินตนาการ

• ตัวเอกเป็นเพศชาย 

อิมเมจ

| ต้าต่าน | จอมยุทธเร่ร่อน หาสมบัติหรือของวิเศษขาย อายุ 34 ปี