●◐จันทร์•เร้น•รัก◑●| ซีรี่ย์ชุด •หลงนาง•

ตอนที่ 3 : บทที่ 1.1 ▶ ถึงคุณกระต่าย

●◐จันทร์•เร้น•รัก◑●

 บทที่ 1.1 

หนึ่งเดือนผ่านไป

มัจฉานั่งอยู่ในบ้านหลังเดิมที่เคยอาศัยอยู่กับครอบครัวมาตั้งแต่เกิด เธอนึกถึงคดีที่มันจบลงอย่างรวดเร็ว ด้วยการที่คนขับรถคนนั้นได้รับโทษทางกฎหมาย พร้อมกับชดใช้ค่าเสียหายให้เธอจำนวนเงินสิบล้านบาท แม้เธอจะพยายามคัดค้านคำตัดสินและยืนกรานว่าลุงคนนั้นไม่ใช่คนผิด แต่ด้วยลำพังคำพูดจากปากเธอ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงรูปคดีได้เลย แถมพยานคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ก็ให้การณ์ตรงกันว่าลุงคนนั้นเป็นคนขับ ทุกคนถูกซื้อตัวไปหมด แม้แต่ไฟล์กล้องวงจรปิดก็หายไปเช่นกัน เธอไม่สามารถต่อสู้กับอำนาจของเงินได้เลย จึงต้องยอมปล่อยให้คนผิดตัวจริงรอดตัวไป เธอภาวนาว่าสักวันหนึ่งผลกรรมที่เขาทำ มันคงถึงตัวเขาไม่ช้านาน

 มัจฉายังจำหน้าเขาได้อย่างดี และมารู้ภายหลังว่าผู้ชายคนนั้นคือลูกชายของนักธุรกิจชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทย เธอได้แต่ตัดพ้อตัวเองในใจที่ไร้กำลังจะต่อสู้กับคนระดับนั้น เธอเสียใจกับการจากไปของพ่อแม่ และตั้งมั่นว่าจะไม่ใช้เงินสิบล้านนั้นเด็ดขาด เธอจะเก็บมันไว้เผื่อสักวันหนึ่งจะเอาไปคืนให้กับคนผิดตัวจริงพร้อมกับรื้อคดีขึ้นมาใหม่ ถ้าหากว่าเธอมีโอกาสเธอก็จะทำ

เธอมองไปรอบๆ บ้านที่เวลานี้มีเพียงผ้าสีขาวคลุมเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด เธอกำลังจะย้ายออกจากที่นี่ไปอาศัยอยู่กับยายนวลแถวชานเมือง เธอไม่สามารถอยู่ในภาพความทรงจำเดิมๆ ได้ และไม่สามารถขายบ้านหลังนี้ได้เช่นกัน เธอจึงเลือกจะเก็บไว้เป็นความทรงจำ หากวันใดรู้สึกดีขึ้นเมื่อไหร่ เธอจะกลับมา...

 เสียงออดประตูหน้าบ้านดังขึ้น บุรุษไปรษณีย์นำจดหมายฉบับหนึ่งมาส่ง มันจ่าหน้าซองถึงเธอ และผู้ส่งมาจาก...

“คุณกระต่าย?” เธออ่านชื่อผู้ที่ส่งมา

เธอสงสัยว่าจดหมายคงส่งมาผิดหรือเป็นจดหมายลูกโซ่ส่งมาก่อกวนเธอ มัจฉาพลิกไปพลิกมาเพื่อหาที่มาของมัน กลับไม่มีที่อยู่ใดๆ นอกจาก ตู้ ปณ.

ความสงสัยและคำถามมีอยู่เต็มหัวไปหมด เธอจึงตัดสินใจแกะมันออกมา

มัจฉาเปิดอ่านจดหมายจากคุณกระต่าย ภายในเนื้อความไม่ได้เกี่ยวกับจดหมายลูกโซ่เลย แต่มันเป็นจดหมายที่คุณกระต่ายส่งมาให้เธอจริงๆ เธออ่านมันอย่างสุขใจ ข้อความข้างในไม่ได้มีอะไรมากมาย เด็กสาวอ่านเพียงตัวอักษร เธอรับรู้ถึงความห่วงใยจากชายนิรนามที่แทนตัวเองว่าคุณกระต่าย

 “ผมหวังว่าสักวันหนึ่งคุณจะรู้สึกดีในเร็ววัน” มัจฉาอ่านประโยคส่งท้ายของเขาอย่างหมดหวัง

“วันที่รู้สึกดีน่ะเหรอ?” เธออ่านมันอย่างเจ็บปวด แต่ก็รู้สึกอบอุ่นใจไปพร้อมกัน เขาเป็นใครนะ ถึงอยากให้เธอรู้สึกดี

มัจฉาพับจดหมายเข้าไปในซองตามเดิม เธอไม่อยากรู้ถึงตัวตนของคุณกระต่าย แต่ความหวังดีที่เขามอบให้ผ่านจดหมายฉบับนี้ ทำให้เธอรู้สึกมีกำลังใจจะก้าวต่อ เขาคงเป็นใครสักคนที่รับรู้เรื่องราวเลวร้ายของครอบครัวเธอ เขาคงสงสารปนเวทนา แต่เธอก็รู้สึกขอบคุณเขา ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม

สามปีต่อมา

ถึงคุณกระต่าย

หนูขอโทษด้วยนะคะ ที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ส่งข่าวหาคุณเลย พอดีว่ากำลังวุ่นๆ กับการตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ หนูใกล้จะจบมอปลายแล้วนะคะ และหนูมีความตั้งใจจะสอบเข้ามหาลัยในฝันให้ได้ค่ะ หนูอยากทำงานด้านออกแบบดีไซน์ให้เก่งเหมือนอย่างแม่ หนูขอกำลังใจจากคุณกระต่ายด้วยนะคะ

มัจฉา.

 ตลอดเวลาที่ผ่านมา มัจฉามักจะเขียนจดหมายหาคุณกระต่ายอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าจะไม่ทราบที่อยู่ของเขาแน่ชัด แต่เธอมั่นใจว่าเขาได้รับจดหมายของเธอ จนกระทั่งมีจดหมายตอบกลับจากคุณกระต่าย มันส่งมาถึงเธอหลังจากที่เธอเขียนถึงเขาครั้งแรก

ถึงแม้มัจฉาจะย้ายไปอาศัยอยู่กับยายนวลแล้ว แต่เธอมักจะแวะกลับมาที่บ้านเก่า เพื่อคอยเช็คจดหมายจากคุณกระต่าย เธอไม่เคยบอกเขาเลยสักครั้งว่าความจริงแล้วเธอเฝ้ารอจดหมายของเขามาตลอด อยากให้เขาเขียนมาหาเธอบ่อยๆ ทว่าแค่คุณกระต่ายเขียนตอบกลับมา เธอก็มีความสุขยิ้มแก้มปริทุกครั้งเมื่อเห็นจดหมายส่งมาจากคุณกระต่าย

“จดหมายจากคุณมัจเหรอครับ?” เลขาคนสนิทเอ่ยถามเจ้านาย ทั้งๆ ที่มองออกว่าจดหมายในมือของเขานั้นส่งมาจากใคร

“อือ... เด็กคนนั้นจะจบมอปลายแล้ว เธอเขียนมาเล่าให้ฟังและขอกำลังใจน่ะ” 

ศศิน ประธานหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อคมตีสีหน้านิ่งขรึมขณะพับจดหมายเข้าใส่ซองตามเดิม แล้วเปิดลิ้นชักล่างสุดของโต๊ะทำงานของเขา ค่อยๆ วางมันอย่างเป็นระเบียบรวมกับจดหมายฉบับอื่นๆ ของมัจฉา

“คุณศินจะเขียนตอบกลับหาเธอเลยไหมครับ”

“เขียนสิ เธอขอกำลังใจจากฉัน หากไม่เขียนไปแล้วเด็กนั่นสอบไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไง ฉันจะพลอยเป็นคนผิดอีก”

เลขาคนสนิทลอบยิ้มขณะมองเจ้านายตัวเองพยายามแอบซ่อนความรู้สึกดีใจ แต่เฉไฉเป็นอย่างอื่น

เอ็ดดี้ เป็นเลขาของศศินที่เข้ามาทำงานได้ปีกว่า เขามักจะเป็นธุระจัดการเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวให้กับเขาเป็นอย่างดี

“คุณศินจะให้ผมนำจดหมายส่งหาเธอวันนี้เลยไหมครับ?”

“ไว้ส่งหาเธอพรุ่งนี้ก็แล้วกัน บ่ายนี้มีประชุมกับฝ่ายการตลาดไม่ใช่เหรอ นายไปเตรียมข้อมูลให้ฉันทบทวนก่อนเข้าห้องประชุมแล้วกัน ส่วนจดหมายไว้เสร็จจากประชุม ค่อยมาเขียนถึงเธอ”

“ครับ” เอ็ดดี้โคลงหัวก้มลงมาเล็กน้อย เพื่อเป็นการรับทราบถึงคำสั่ง

หลังจากมอบหมายงานให้กับเลขาคนสนิท เขาหมุนเก้าอี้หันหลังให้กับโต๊ะทำงาน และหันหน้าออกทางนอกหน้าต่างใสบานใหญ่ สามปีที่ผ่านมา ศศินรู้สึกผิดกับครอบครัวของมัจฉามาโดยตลอด ในช่วงคดีความยังไม่สิ้นสุด เขาแอบไปยืนมองเด็กสาวที่หน้าโรงเรียนและคอยเดินตามเธอกลับบ้านทุกครั้ง เด็กสาวเหมือนคนไร้วิญญาณ เธอเดินเหม่อตลอดทางกลับบ้าน ไม่รู้กระทั่งว่ามีเขาเดินตามเธออยู่ทุกวัน

ศศินอยากเข้าไปปลอบเธอ เข้าไปให้กำลังใจเธอ แต่เขาไม่สามารถทำอย่างใดอย่างหนึ่งได้เลย เธอคงเกลียดเขาไปด้วยหากเธอรู้ว่าเขาเป็นใคร

เมื่อเขาไม่สามารถปรากฏตัวทำความรู้จักกับเธอได้ ศศินจึงตัดสินใจเขียนจดหมายบอกความรู้สึกถึงเธอแทน

นามแฝงของศศินที่เขียนถึงมัจฉา คือ ‘คุณกระต่าย’ เขาตัดสินใจใช้ชื่อนี้เพราะเขาเคยได้ยินเด็กสาวเรียกเจ้าตุ๊กตากระต่ายในคืนงานศพสุดท้ายของพ่อแม่เธอ ถึงแม้จะได้ยินจากไกลๆ ศศินเข้าใจคนเดียวว่าเธอเรียกว่าคุณกระต่าย

และมากไปกว่านั้น เด็กสาวทำให้เขาประหลาดใจ คือการที่เธอสามารถเขียนตอบกลับจดหมาย ทั้งๆ ที่เขาระบุที่อยู่เพียงตู้ ปณ.

เขาและเธอจึงเริ่มเขียนจดหมายหากันเรื่อยมา

[LOADING 50 %]

TALK:TAlK

แวะมาอัพให้อ่านก่อนนอน 

ตอนที่ 1 จะเล่าความเป็นมาของพระนางก่อน

จะเป็นในส่วนช่วงชีวิตของ 'เด็กสาวมัจฉา' และ 'คุณกระต่าย'

ลองอ่านกันก่อนนะคะ ชอบไม่ชอบตรงไหน ลองมาเม้นท์บอกกันค่ะ ^^

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของการบรรยายบุคคลที่สาม 

อาจจะแปลกๆ สักนิด --' แต่อยากให้ลองอ่านกันดูค่ะ

ทุกคอมเม้นท์มันคือกำลังใจ ยังไงฝากติดตามด้วยนะคะ

#รัก

ฝากติดตาม จันทร์เร้นรัก หนึ่งในซีรี่ย์ หลงนาง 

v

v

ซีรี่ย์ชุด•หลงนาง•

________________

กดไลค์แฟนเพจ "แววจันทร์"
[ติดตามนิยาย+เข้ากลุ่มลับ]

+++