ตอนที่ 10 : บทที่ 4.1 ▶ จูบจินตนาการ
บทที่ 4.1
[จูบจินตนาการ]
“มัจโทรไปกวนหรือเปล่าคะ ดูเหมือนจะเป็นเวลางานของคุณ”
มัจฉานัดพบศศินที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ในระดับกลางๆ เรียกได้ว่าไม่หรูหรามากมายแต่ก็ไม่ด้อยจนเกินไปเช่นกัน เพราะเธอให้เกียรติเขาที่เป็นถึงประธานบริษัทจึงพยายามนั่งหาร้านอาหารดีๆ เป็นชั่วโมงๆ เลยทีเดียว
“ตอนคุณโทรมาผมเคลียร์งานเสร็จพอดี ไม่รบกวนหรอกครับ” ศศินยิ้มตอบหลังทั้งคู่สั่งอาหารเสร็จ เขาให้ความสนใจหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง ดวงตาคมไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย ยิ่งริมฝีปากแดงระเรื่อขยับไปมา มันดูน่ามองน่าหลงใหลไปหมด
“งั้นหรือคะ มัจก็ลังเลอยู่นานว่าควรโทรหาคุณไหม” มัจฉายิ้มหวานท่าทางขัดเขิน “คือ… มัจกลัวคุณปฏิเสธอีกน่ะค่ะ ตอนคุณตอบตกลงมัจก็เลยรู้สึกดีใจ”
มัจฉาก้มหน้างุดเก็บอาการดีใจ ศศินเองก็มีอาการไม่ต่างจากหญิงสาวตรงหน้าเลย เขาหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อยทั้งยังคงท่าทีสงบนิ่งเอาไว้
“คุณมัจออกมาซื้อของเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ พอดีมัจเพิ่งกลับจากอังกฤษเลยต้องออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย รวมทั้งเจ้านี่ด้วย” เธอยกโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ขึ้นมาโชว์ “เบอร์คุณจึงเป็นเบอร์แรกที่มัจโทรหาค่ะ”
หญิงสาวขยับยิ้มหวานดวงตาเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว เมื่อศศินรู้ว่าเธอคิดถึงเขาเป็นคนแรก หัวใจท่านประธานเต้นตูมตามพองโตเป็นลูกโป่งขึ้นมาเลยเชียว
“รู้สึกเป็นเกียรติมากครับ” ศศินเม้มปากน้อยๆ ยิ้มดีใจ เขาเปลี่ยนท่าขยับตัวตรงชวนคุยต่อ “เห็นคุณมัจว่าเพิ่งกลับจากอังกฤษ ไปเที่ยวมาเหรอครับ”
“มัจไปเรียนต่อที่นั่นค่ะ ตอนนี้จบแล้วก็เลยกลับมา”
“คนรอคุณมัจอยู่ที่นี่คงภูมิใจในตัวคุณมากนะครับ” ศศินไม่ได้หมายถึงแค่คนในครอบครัวเธอเท่านั้น เพราะมันรวมถึงตัวเขาด้วยเช่นกัน เขาเฝ้ามองเธอมาเกือบสิบปี ผู้หญิงคนนี้มีความพยายามไม่ธรรมดา ไม่ให้ภูมิใจได้ยังไงล่ะ
“ขอบคุณนะคะ มัจเองก็ภูมิใจมากเหมือนกัน” มัจฉายิ้มสดใสก่อนจะน้ำขึ้นมาจิบแก้เขิน
“เรานัดเจอกันอีกได้ไหมครับ”
“แค่กๆ! ขอโทษค่ะ คุณว่ายังไงนะคะ” ศศินรีบหยิบทิชชู่ส่งให้เธอ มัจฉารับไว้ในทันที “คุณอยากเจอมัจอีกเหรอคะ”
มัจฉาเอียงคอสงสัย สีหน้าเธอไม่อยากจะเชื่ออย่างเห็นได้ชัด ใครจะไปคิดไปฝันว่าคนอย่างเขาจะอยากพบเธออีก
“คุณไม่สะดวกใจสินะครับ”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ มัจแค่… แปลกใจ”
“แปลกใจ? ทำไมถึงแปลกใจล่ะครับ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นหน่อยๆ สายตาจริงจังจ้องมองใบหน้าสวยนิ่ง มัจฉาลอบยิ้มกับสีหน้าจริงจังของเขาจนอดแกล้งถามไม่ได้
“แค่รู้สึกเหมือนกำลังโดนจีบน่ะค่ะ”
ศศินนิ่งอึ้งถึงกับไปไม่เป็น เพราะไม่คิดว่าท่าทางของเขาจะแสดงออกเยอะเกินไปขนาดนั้น นี่หน้าเขามันฟ้องมากเลยเหรอว่าอยากจีบเธอ?
มัจฉาท้าวคางตาโตเป็นประกาย ในแววตาเสมือนอยากค้นหาบางสิ่งที่อยู่ในใจของเขา สายตาหวานทำให้เขารู้สึกวูบวาบปั่นป่วนไปหมด ริมฝีปากแดงระเรื่อจิ้มลิ้มบิดยิ้มซุกซนจนหัวใจเขาเต้นโครมคราม ราวกับมันเรียกร้องให้เขาโผเข้าไปหา
วินาทีนั้น…
ศศินก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ทันควัน สองมือหนากอบกุมแก้มป่องของเธออย่างนุ่มนวล ก่อนจะครอบครองริมฝีปากบางแผ่วเบา แก้มเนียนของเธอมันช่างนุ่มนิ่มกว่าที่เคยวาดฝันไว้ เขาอยากลูบไล้ซ้ำๆ ไม่หยุด ปลายนิ้วแกร่งลากไล้ไปทั่วใบหน้าของเธอช้าๆ ความหอมหวานปั่นป่วนในโพล่งปาก เขาหยอกล้อเธอด้วยเรียวลิ้นก่อนจะถูกลิ้นเล็กดูดดึงตอบกลับมา เสียงทุ้มครางต่ำอย่างพึงพอใจ เธอช่างหัวไวอะไรอย่างนี้นะ
อ่า… หวาน... หวานมาก หวานจนอยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวเลย
“ศิน… คุณศินคะ?”
เสียงคุ้นหูของผู้หญิงดังแว่วๆ มาจากที่ไหนสักแห่ง ปลายลิ้นเรียวของเขาจึงหยุดชะงัก
“คุณศินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
เสียงทีได้ยินอย่างชัดเจนก็คือเสียงของมัจฉา เขาเกิดสับสนเพราะตอนนี้ลิ้นของเขากวัดแกว่งกับลิ้นของเธออยู่ แล้วทำไมเธอถึงเปล่งเสียงออกมาได้นะ
“คุณศินคะ... คุณศิน?”
เสียงหวานเรียกซ้ำทำให้ศศินได้สติในทันที เขาเพ่งสายตาไปยังคนตรงหน้า มัจฉากำลังจ้องตาแป๋วไม่กระพริบ แขนทั้งสองข้างยังคงยกขึ้นท้าวคางที่โต๊ะอยู่ท่าเดิม ศศินอึ้งอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ งุนงงกับความมโนของตัวเอง
บ้าเอ๊ย… นี่เขามโนไปเองเหรอเนี่ย!
[LOADING 50 %]
TALK:TAlK
คุณศินคะ! เลิกมโนแล้วจูบยัยน้องจริงๆ เลยดีไหมคะ
อิแม่หัวใจจะวาย
ฝากติดตามด้วยนะคะ ช่วยส่งกำลังใจให้คุณศิน-หนูมัจไปพร้อมๆ กัน
อย่าลืมกดติดตาม คอมเม้นท์กันด้วยนะจ๊ะ
และช่วงนี้มีพายุโนอึลเข้า อาจมีความจำเป็นต้องเปียกฝน
ก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ บอกเลยอากาศโคตรน่านอน^^
ฝากติดตาม จันทร์เร้นรัก หนึ่งในซีรี่ย์ หลงนาง
v
v
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รรรรรรรร
เจิมเจ้าค่ะ
เจิม ๆ จิมๆ จึกๆ