พลิก(ตัว)ร้ายให้กลายเป็นรัก

มีใครไหม...ที่จะอยู่ในความทรงจำของเราได้นานเกือบทั้งชีวิต

เป็นเสียงหัวเราะและความทรงจำดี ๆ ที่มีร่วมกันสามสี่ปี จนวันนี้ก็ยังอยู่ในความทรงจำ

แต่...เขาคงลืมเราไปแล้ว...ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้ส่งจดหมาย

ตอนประถม...ที่เราแยกกัน ยังจำได้ว่าต้องเขียนหนังสือ Friendship

ประโยคที่เขาเขียนลงท้าย... “อยากลองของเหรอ...” ด้วยลายมือหวัด ๆ แบบเด็กผู้ชายจอมซน

เขา...ที่ไม่ยอมเขียนเฟรนด์ชิบให้ใคร...แต่ก็คว้าสมุดเล่มนั้นไปเขียนให้เรา

มีเบอร์โทรลงท้ายให้ด้วย...คิดว่าจะโทรหางั้นสินะ...

ใช่...สุดท้ายก็ใช้มือที่สั่นเทาของเด็กประถมปลาย กดโทรศัพท์ไปหา...

เสียงผู้หญิงรับสาย...เราตัวสั่นงันงกก่อนจะพูดแทบเป็นเสียงกระซิบว่า ขอสาย...

แต่พอ...เขาคนนั้นมารับสาย...เรากลับไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลยสักคำ เขา...ฮัลโหล...อยู่สองสามประโยค

“แม่...ใครโทรมา ไม่เห็นพูดอะไรเลย...”

จากนั้นเราเองที่รีบวางสายลงอย่างตื่นเต้น...

แค่ได้ยินเสียง...ก็พอใจแล้ว...

อาการแอบรัก...แบบเด็กประถมที่แสนจะขี้อายคนหนึ่ง

ความตื่นเต้นเป็นแบบนั้น...จังหวะหัวใจเต้นตูมตาม...แบบนั้น...ยังคงอยู่ในความทรงจำ...

จนกระทั่งวันนี้...วันนี้..จู่ ๆ ท่านประธานบริษัทก็พาลูกชายกลับมา เขากลายเป็นประธานบริษัทคนใหม่ที่เลขาฯ อย่างฉันต้องคอยดูแล

เด็กชายผู้ร้ายกาจ แต่มีเสน่ห์คนนั้นยังคงเป็นเหมือนเดิม หน้าตาดีเหมือนเดิม

แต่เพิ่มเติมคือ เขาจำฉันไม่ได้ซะแล้ว

เพลล์บอย...ปากร้าย ขีี้เกียจตัวเป็นขน ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ! 

อยากจะลาออกวันละสักร้อยหน...แต่เจ้านายจอมโหดก็ไม่ยอมปล่อยฉันเสียที

ร้ายนักใช่ไหม...ลืมกันได้ใช่ไหม...ฉันจะร้ายให้นายดู...

จะร้ายจนกว่านายจะยอมให้ฉันลาออก...! 

.............................................

SNAP