Vengeance To Death การล้างแค้นให้ถึงตาย | เมืองดิซีรี

แสงประกายสีฟ้าอ่อนเคลื่อนที่ด้วยความเร็วดุจดังแสง พุ่งทะยานออกจากปราสาทหินสีขาวขนาดมหึมา ข้ามผ่านผู้คนในตัวเมืองขนาดใหญ่ สิ้นเขตตัวเมืองลึกเข้าไปภายในผืนป่าอันอุดมสมบูรณ์ ข้ามผ่านพืชพันธุ์นานาชนิด ข้ามผ่านเหล่าสัตว์ป่าและเหล่าสัตว์อสูรมากหน้าหลายตา แสงนั้นพุ่งตรงไปยังกลางลำต้นของต้นโอ๊คที่ยืนต้นมานานหลายสิบปี ลำแสงนั้นราวกับถูกดูดกลืนเข้าไปภายใน ก่อนที่มันจะก็เริ่มเคลื่อนที่ช้าลง เผยให้เห็นร่างของนกอินทรีขนาดใหญ่ที่ดูน่าเกรงขาม มันกระพือปีกอันแข็งแกร่งโบยบินเข้าไปด้านในลึกขึ้น ลึกขึ้น และลึกขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะเกิดแสงสีขาวสว่างวาบและร่างของมันก็มาปรากฎภายในห้องห้องหนึ่ง





ภายในนั้นถูกประดับประดาไปด้วยโคมระย้าลวดลายสวยงาม ตามผนังเต็มไปด้วยโหลยาโหลสมุนไพรนานาชนิดวางอยู่บนชั้นไม้อย่างเป็นระเบียบ ตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใต้โต๊ะไม้นั้นมีพรมสีดำสนิทปูไว้บนพื้นไม้โอ๊คสีเข้ม





บนเก้าอี้ไม้พนักพิงมีร่างของอิสตรีผู้หนึ่ง นางมีเส้นผมสีช็อกโกแลตที่ดูนุ่นสลวย ผิวพรรณสีขาวผุดผ่องเนียนละเอียด ริมฝีปากอวบอิ่มสีแอปเปิลฉีกยิ้มบางบางอย่างอ่อนโยน รอบดวงตาของนางมีผ้าสีน้ำเงินขลับทองผูกอยู่ ที่ข้างกายของนางมีบุรุษร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่ง บุรุษผู้นั้นมีผมสีดำขลับ ดวงตาคมสีอำพันดุจดังดวงตาของเหยี่ยว ที่ด้านหลังของบุรุษผู้นั้นมีปีกมีดำที่ถ้าหากกางออกจะใหญ่พอจะโอบร่างของผู้คนได้เกือบ6คน และนั่นก็แสดงให้เห็นว่าบุรุษผู้นี้นั้นมิใช่มนุษย์





“นายหญิงมีคนส่งจดหมายมาขอรับ” น้ำเสียงของบุรุษมีปีกนั้นนุ่มทุ้มฟังสบายหูชวน ให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มอย่างบอกไม่ถูก พอหญิงสาวผู้เป็นนายหญิงของอสูรหนุ่มได้ยินดีงนั้น นางก็ยื่นแขนออกมาตั้งขนาดกับโต๊ะไม้ นกอินทรีย์ที่ส่องประกายแสงสีฟ้าอ่อนก็กระพือปีกบินมาเกาะยังแขนสีขาวเรียวของนาง นางคลำหาร่างของเจ้านกอินทรีก่อนที่จะลูบไปที่หัวของมันเบาๆ เพื่อจับกระแสเวทมนตร์ว่าเป็นของผู้ใดกัน





“โอ้ว! จากอัลน่ะ! เจ้าคงมาไกลน่าดูเลยนะเจ้าหนู” นกอินทรีหนุ่มคลอเคลียกับมือขอนางอย่างออดอ้อน ก่อนที่ร่างที่ส่องประกายแสงสีฟ้าอ่อนนั้นจะลอยหายเข้าไปภายในหัวของเธอ ภายในภวังค์ความคิดของนางก็ปรากฎเป็นร่างของบุรุษที่มีรูปโฉมงดงามผู้หนึ่ง





“สายันสวัสดิ์ ท่านทีซิโฟ่เน่ อาจารย์ที่เคารพรักของข้า ตัวข้านั้นมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะรบกวนให้ท่านช่วย” บุรุษรูปงามเริ่มกล่าวถึงสาเหตุที่ตัวเขานั้นใช้จดหมายเวทมนตร์ จดหมายที่ต้องใช้พลังเวทย์มหาศาล จนทำให้ผู้ที่ใช้นั้นต้องนอนป่วยไปเป็นวันวัน น้ำเสียงของเขานั้นฟังดูร้อนรนปนหวาดกลัว แต่แม่มดสาวนั้นก็มิได้แปลกใจมากนัก เพราะนางก็พอจะคาดเดาปฏิกิริยาของลูกศิษย์ผู้นี้ได้ ว่าจะเป็นเช่นไรหลังจากได้อ่านจดหมายที่นางส่งไปให้ พอบุรุษรูปงามกล่าวจบ แม่มดสาวนั้นก็หลุดออกจากภวังค์ความคิดของคนในทันใด





“หยิบผ้าผ้าคลุมให้ข้าทีเซอัส” นางกล่าวพลางลุกขึ้นยืนเผยให้เห็นเรือนร่างที่มีส่วนโค้งเว้าอย่างชัดเจน ก่อนที่จะถูกปกปิดด้วยผ้าคลุมสีน้ำเงินคลับทองเช่นเดียวกันกับผ้าที่ผูกอยู่รอบดวงตาของนาง





“เตรียมของให้พร้อม เราจะออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้เลย”




“ขอรับนายหญิง”




นี่เป็นนิยายของเราเองเรื่องแรก(ปกติแต่งแต่แฟนฟิค) เราก็ขอฝากลูกๆของเราไว้ในอ้อมอกทุกคนด้วยนะ 



ปล.เรามีเพจด้วยชื่อMantra IX แล้วเราก็ลงนิยายเรื่องนี้ใน ReadAWriteด้วย สะดวกติดตามทางช่องทางไหน ทุกคนก็สามารถที่จะเลือกสรรค์ได้