ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ทดสอบ
อย่าที่ผมเยแนะนำัวับทุท่านในรั้แรว่าผมอบอะไร และ้อารอะไร
แล้วยิ่ราวนี้ผมไ้รับพรอันแสนวิเศษ โยที่ไม่ร้ออมันเป็นที่โระโี.ถึผมะรูู้แล้วล่ะว่าอนนี้ผมล่อหนไ้. แ่ทุอย่ามัน็้อมีารพิสูน์ ือให้หัวผมิ และินนาารไว้หมแล้วล่ะว่าอยาะทำอะไรบ้า
เพราะผมเป็นนอบูหนัมาหลายแนว โยเพาะแนวนั้น ใ่อย่านี้มัน็เ้าทาผมเลยล่ะิ และในเวลานี้นแรที่ผมะทำารทลอ. เธอ็ือแม่บ้านอไอ่หมอ วามริผมอยาลอับมีเียน้อสาวนสวยมันมาว่า
แ่เธอยัไม่ไ้ลับมาาโรเรียน เลย้อทสอบับพี่ำเนียร แม่บ้านอแโมไป่อน ผมเป็นนหื่นอย่าเปิเผย เยโนบสวนมาบ่อยรั้ แ่็่ามันแถอะเาเรียันว่าประสบาร์ีวิ
แล้วผม็เ้าไปประิัวพี่ำเนียรทันที เธอำลัยืนหันผัอยู่ ผมลอเอามือไปลูบที่้นเธอ พี่ำเนียรสุ้ใเธอมอไปรอบๆัว ผมยืนหัวเราะอย่าพอใ
ยัผมยัไม่อยาพอแ่นั้น ราวนี้ัหนัย้ำป๊าบเ้าไปที่หน้าอ เธอใหนัยิ่ว่าเ่า
"ผีหลอหรือป่าว อย่ามาหลอมาหลอนันเลย อิันะทำบุไปให้นะเ้า่ะ"
ผมยืนำอย่าพอใสุๆ เออนัไรอย่าผม ไ้มา้นพบสิมหัสรรย์เ่นนี้โรโีริ แล้วไอ่หมอมัน็เินเ้ามาในรัว
"พี่เนียร เห็นไอ่เฟร มั้ยรับ"
"ไม่นี้่ะ "
"หรือว่ามันปอแหหนีลับบ้านไปแล้วว๊ะ"
แล้วมัน็เินออไป แ่นที่เ้ามาใหม่ือนที่ผม้อารเอมาที่สุ เธอือมีเียน้อสาวนสวยที่ไอ่หมอมันหวมา แ่วันนี้แระผมะไ้แะ้อัวเธอรั้แร ผมมอไปที่ระโปรนัศึษาแสนะสั้นนั้น าาวอวบอั๋นอเธอ
พอเธอไปยืนล้ามือที่ล้าานปุบ ผม็ามไปประบปับ ลูบไปที่้นา้านหลัอเธอ เธอ็สุ้เล็น้อย ผมยิ่หยามใลามไปลูบทีสะโพ
"สสัยเราิไปเอ"
และสิ่สุท้ายที่ผมอยาะทำับเธอมานานมาแล้ว ือารไ้สัมผัสับหน้าออเธอ
พอผมย้ำปุบเธอผวาอย่ารุนแร มอไปรอบัวในรัวอนนี้เหลือเธอนเียว. เป็นอย่านี้ผม้อออยูู่ยาว ็นเธอะเ้าไปในห้อนอนเธอนั้นแระ ผมัารส่้อวามบอไอ่หมอว่าผมลับหอแล้ว
อนนี้ือนาทีทอที่ไม่มีใรมอเห็นผม และืนนี้ือโอาสสำัที่ผมะไ้เห็นมีเียทุสัส่วน ผมไม่รู้สึหิวอะไรเลยนอาัวอมีเีย แล้วสุท้ายผม็ไ้เ้ามาอยู่ในห้อนอนอมีเีย เธอำลัะถอุเพื่อะเ้าไปอาบน้ำ ผมนั่้อมอเธออยู่บนเียอย่าื่นเ้นสุๆ
อน่อไปสามารถอ่าน่อไ้ที่เวปรีอะไร์น๊าา เอัลล
แล้วยิ่ราวนี้ผมไ้รับพรอันแสนวิเศษ โยที่ไม่ร้ออมันเป็นที่โระโี.ถึผมะรูู้แล้วล่ะว่าอนนี้ผมล่อหนไ้. แ่ทุอย่ามัน็้อมีารพิสูน์ ือให้หัวผมิ และินนาารไว้หมแล้วล่ะว่าอยาะทำอะไรบ้า
เพราะผมเป็นนอบูหนัมาหลายแนว โยเพาะแนวนั้น ใ่อย่านี้มัน็เ้าทาผมเลยล่ะิ และในเวลานี้นแรที่ผมะทำารทลอ. เธอ็ือแม่บ้านอไอ่หมอ วามริผมอยาลอับมีเียน้อสาวนสวยมันมาว่า
แ่เธอยัไม่ไ้ลับมาาโรเรียน เลย้อทสอบับพี่ำเนียร แม่บ้านอแโมไป่อน ผมเป็นนหื่นอย่าเปิเผย เยโนบสวนมาบ่อยรั้ แ่็่ามันแถอะเาเรียันว่าประสบาร์ีวิ
แล้วผม็เ้าไปประิัวพี่ำเนียรทันที เธอำลัยืนหันผัอยู่ ผมลอเอามือไปลูบที่้นเธอ พี่ำเนียรสุ้ใเธอมอไปรอบๆัว ผมยืนหัวเราะอย่าพอใ
ยัผมยัไม่อยาพอแ่นั้น ราวนี้ัหนัย้ำป๊าบเ้าไปที่หน้าอ เธอใหนัยิ่ว่าเ่า
"ผีหลอหรือป่าว อย่ามาหลอมาหลอนันเลย อิันะทำบุไปให้นะเ้า่ะ"
ผมยืนำอย่าพอใสุๆ เออนัไรอย่าผม ไ้มา้นพบสิมหัสรรย์เ่นนี้โรโีริ แล้วไอ่หมอมัน็เินเ้ามาในรัว
"พี่เนียร เห็นไอ่เฟร มั้ยรับ"
"ไม่นี้่ะ "
"หรือว่ามันปอแหหนีลับบ้านไปแล้วว๊ะ"
แล้วมัน็เินออไป แ่นที่เ้ามาใหม่ือนที่ผม้อารเอมาที่สุ เธอือมีเียน้อสาวนสวยที่ไอ่หมอมันหวมา แ่วันนี้แระผมะไ้แะ้อัวเธอรั้แร ผมมอไปที่ระโปรนัศึษาแสนะสั้นนั้น าาวอวบอั๋นอเธอ
พอเธอไปยืนล้ามือที่ล้าานปุบ ผม็ามไปประบปับ ลูบไปที่้นา้านหลัอเธอ เธอ็สุ้เล็น้อย ผมยิ่หยามใลามไปลูบทีสะโพ
"สสัยเราิไปเอ"
และสิ่สุท้ายที่ผมอยาะทำับเธอมานานมาแล้ว ือารไ้สัมผัสับหน้าออเธอ
พอผมย้ำปุบเธอผวาอย่ารุนแร มอไปรอบัวในรัวอนนี้เหลือเธอนเียว. เป็นอย่านี้ผม้อออยูู่ยาว ็นเธอะเ้าไปในห้อนอนเธอนั้นแระ ผมัารส่้อวามบอไอ่หมอว่าผมลับหอแล้ว
อนนี้ือนาทีทอที่ไม่มีใรมอเห็นผม และืนนี้ือโอาสสำัที่ผมะไ้เห็นมีเียทุสัส่วน ผมไม่รู้สึหิวอะไรเลยนอาัวอมีเีย แล้วสุท้ายผม็ไ้เ้ามาอยู่ในห้อนอนอมีเีย เธอำลัะถอุเพื่อะเ้าไปอาบน้ำ ผมนั่้อมอเธออยู่บนเียอย่าื่นเ้นสุๆ
อน่อไปสามารถอ่าน่อไ้ที่เวปรีอะไร์น๊าา เอัลล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น