[HARRY POTTER/AVENGERS] LITTLE ONE

ตอนที่ 20 : PART18: FIRST MATCH

⚡️

PART18: FIRST MATCH

.

.

หลังจากเหตุการณ์ของโทรลล์เมื่อวันฮาลาวีน เหตุการณ์ที่เธอได้เผลอผลันใช้พลังต่อหน้ารอนและเฮอร์ไมโอนี่ออกไป รอนที่เห็นว่าเธอไม่ยอมบอกและเลี่ยงตอบคำถามเขาเลยยอมแพ้ไปอย่างง่ายดาย ต่างจากเฮอร์ไมโอนี่ที่แอนนาลิสรู้ว่าเธอพยายามสังเกตเธออยู่อย่างเงียบๆ

เธอไม่ได้อยากเก็บเป็นความลับ แต่เรื่องแบบนี้ที่เธอรู้มาจากแฮกริดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ปกติในโลกพ่อมดแม่มด ยิ่งมีคนรู้เรื่องของเธอน้อยก็ยิ่งเป็นสิ่งที่ดี

ย่างเดือนพฤศจิกายน อากาศเริ่มหนาวจัด ภูเขารอบๆโรงเรียนเปลี่ยนเป็นสีเทาดูเยือกเย็นราวน้ำแข็ง และทะเลสาบก็กลายเป็นแผ่นเหล็กเย็นเฉียบ

ฤดูนี้คือฤดูแห่ง ควิดดิช

วันเสาร์นี้เธอและแฮร์รี่จะลงแข่งเป็นครั้งแรกหลังจากซ้อมมาหลายสัปดาห์ กริฟฟินดอร์มีนัดแข่งกับสลิธีรินถ้ากริฟฟินดอร์ชนะ พวกเขาก็จะได้เคลื่อนำปปอยู่อันดับสองในการแข่งขันชิงถ้วยรางวัลบ้านดีเด่น

แทบไม่เคยมีใครเห็นเธอหรือแฮร์รี่เล่นมาก่อน พี่วู้ดตัดสินใจว่าในฐานะอาวุธลับของทีม เขาต้องเก็บเรื่องพวกเธอทั้งสองคนเป็นความลับด้วยแต่ข่าวว่าแฮร์รี่จะลงเล่นซีกเกอร์และเธอจะลงเล่นเชสเซอร์ก็เล็ดลอดออกมาจนได้

เฮอร์ไมโอนี่ได้ให้พวกเธอทั้งสองคนยืมหนังสือเรื่อง ควิดดิชในยุคต่างๆ ซึ่งปรากฎว่าเป็นหนังสือที่น่าสนใจทีเดียว ทำให้เธอได้ความรู้ว่าการเล่นควิดดิชผิดกติกามีถึงเจ็ดร้อยวิธี นั่นมันเยอะมากๆในความคิดของเธอ แต่ที่เธอประหลาดใจไปมากกว่านั้นคือการเห็นแฮร์รี่อ่านหนังสือ!

ถึงจะไม่ใช่หนังสือเรียนก็เถอะ

เธอเกือบลืมไปแล้วว่าแฮร์รี่กับรอนก็อ่านหนังสือออกเหมือนกัน

วันหนึ่งก่อนแข่งควิดดิชครั้งแรกของแฮร์รี่และเธอ ทั้งสี่คนออกไปในสนามที่เย็นเยือกระหว่างพัก เฮอร์ไมโอนี่เสกไฟสีน้ำเงินสดใสใส่ไว้ในขวดแยมที่เฮอร์ไมโอนี่พกติดตัวมาด้วย ทั้งสี่คนกำลังยืนหันหลังให้ขวดใส่ไฟเพื่อผิงไฟให้อุ่นเเมื่อสเนปเดินข้ามสนามมา พวกเธอทั้งหมดรีบเบียดเข้าหากันเพื่อบังไม่ให้สเนปเห็นขวดไฟ พวกเขาแน่ใจว่าเด็กๆคงไม่ได้รับอนุญาตให้เสกไฟแบบนี้แน่ๆ แต่ช่างโชคร้าย สายตาของสเนปคงจะเห็นสีหน้ามีพิรุธของพวกเธอ หรือในความคิดเธอคือเป็นเพราะเขาเห็นแฮร์รี่ เขาเดินลากขาตรงเข้ามาหาพวกเด็กๆถึงแม้เขาไม่เห็นไฟแต่ดูเหมือนกำลังหาเหตุลงโทษพวกเธอให้ได้

"นั่นเธอถืออะไรอยู่ พอตเตอร์"

แฮร์รี่ชูหนังสือ ควิดดิชในยุคต่างๆ ให้ศาสตราจารย์สเนปดู

"หนังสือจากห้องสมุดไม่อนุญาติให้เอาออกมาข้างนอกตึกเรียน" ศาสตราจารย์สเนปบอก "ส่งมาให้ฉัน หักคะแนนกริฟฟินดอร์ห้าคะแนน"

ว้อทท!!

ไม่เคยเห็นได้ยินเลยว่ามีกฎแบบนี้ด้วย!

"เขาตั้งกฎนั่นขึ้นมาเองแน่ๆ" แฮร์รี่พึมพำด้วยความโกรธเมื่อศาสตราจารย์สเนปเดินโขยกเขยกจากไป

ไอฟีลยูมายเฟรน ไอฟีลยู /ตบบ่า

"สงสัยจังว่าขาเขาเป็นอะไร"

"ไม่รู้สิ แต่ขอให้เจ็บน่าดูละกัน" รอนพูดอย่างเจ็บใจ

⚡️

ค่ำวันนั้นห้องนั่งเล่นรวมที่บ้านกริฟฟินดอร์ดังหนวกหูมาก เธอ แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่เลือกที่จะนั่งกันริมหน้าต่างโดยมีเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังช่วยตรวจการบ้านคาถาให้กับเพื่อนผู้ชายทั้งสองคน แน่นอนว่าเธอไม่ให้พวกเขาลอกแต่พวกเขาก็ได้คำตอบที่ถูกต้องกลับมาอยู่ดีหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ทวนให้

แฮร์รี่บอกกับพวกเธอทั้งสามคนว่า เขาจะไปขอหนังสือคืนจากสเนป

"นายไปเถอะ ฉันไม่เอาด้วย" พวกเธอสามคนบอกพร้อมกัน ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะไปเป็นเพื่อนเขานะ

แต่ความขี้เกียจมันไม่เข้าใครออกใครน่ะสิ -3-

"แอนนาลิส" เสียงของแฮร์รี่เอ่ยเรียกเธอ ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขา

แล้วเธอก็คิดผิดมหันต์

แฮร์รี่มองเธอด้วยสายตาอ้อนวอนภายใต้แว่นกลมๆบนหน้าของเขา เขาเม้มปากเน้นพยายามทำหน้าตาให้ดูน่าสงสารที่สุด เพราะเขารู้ว่าเธอต้องยอมใจอ่อนแน่ๆ

นังนี้มันร้ายค่ะ คุณหัวหน้า

"แฮร์ -- "

"น้าา แอนนาไปเป็นเพื่อนเค้าหน่อยน้าา"

"เออๆ ไปด้วยก็ได้ แค่อยากไปเดินเล่นเฉยๆหรอก"

แฮร์รี่จับแขนของเธอและเดินลงไปห้องพักครู เธอลองเคาะประตูแต่ไม่มีเสียงตอบรับ เธอเคาะอีกหน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แฮร์รี่ผลักบานประตูที่เปิดแง้มอยู่แล้วมองลอดเข้าไป โดยมีเธอยืนคอยอยู่ด้านหลัง -- ไม่กี่นาทีต่อมาแฮร์รี่ก็ออกมาจากประตูและพยายามจะปิดประตูให้เบาที่สุด

แต่..

"พอตเตอร์!"

เสียงของสเนปดังขึ้นมาจากข้างในทำเอาเธอที่อยู่ข้างหลังแฮร์รี่ถึงกับสะดุ้ง

"ผมสงสัยว่าจะมารับหนังสือคืนได้หรือยังครับ"

"ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้!"

แฮร์รี่รีบวิ่งออกมาโดยไม่ลืมลากเธอออกมาด้วยกัน ก่อนที่สเนปจะหักคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์อีก พวกเธอสองคนรีบวิ่งเร็วจี๋กลับขึ้นบันไดไป

"ได้หนังสือคืนมากันไหม" รอนถามทันทีที่เธอและแฮร์รี่กลับมารวมกลุ่ม

แฮร์รี่กระซิบให้เธอกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินในสิ่งที่เขาเห็นในห้องพักครูเบาๆ

"รู้ไหมนั่นหมายความว่าไง" แฮร์รี่กระซิบ "เขาพยายามผ่านหมาสามหัวนั่นเมื่อวันฮัลโลวีน! ตอนที่เราเห็นเขาน่ะ เขากำลังตรงไปที่นั่นไง -- เขากำลังจะไปเอาอะไรก็ตามที่เจ้าหมานั่นเฝ้าอยู่! แล้วฉันกล้าพนันเอาไม้กวาดของฉันเป็นเดิมพันเลยว่า สเนปนั่นแหละเป็นคนปล่อยให้โทรลล์เข้ามา เพื่อล่อทุกคนไปทางอื่น"

ตาของเฮอร์ไมโอนี่เบิกกว้าง

"ไม่น่า -- เขาไม่ทำอะไรอย่างนั้นหรอก" เฮอร์ไมโอนี่พูด "ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่ดูนิสัยดีเท่าไร แต่เขาคงไม่พยายามขโมยของที่ดัมเบิลดอร์เก็บไว้แน่นหนาขนาดนี้หรอก"

"ให้ตาย เฮอร์ไมโอนี่ เธอคิดว่าครูทุกคนเป็นนักบุญหรือไง" รอนถามเสียงเขียว

"ฉันเห็นด้วยกับแฮร์รี่ ฉันว่าเรื่องมันไม่พ้นสเนปหรอก ว่าแต่ว่าเขากำลังหาอะไรล่ะ หมานั่นมันเฝ้าอะไรอยู่นะ"

"ฉันว่าไม่ใช่สเนปหรอก ที่พยายามจะขโมยนะ" เธอหลับตาพูดอย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่เธอ

เพื่อนของเธอทั้งสามคนเลื่อนสายตามาจับจ้องที่เธออย่างรวดเร็ว

"เธอรู้ได้ไงล่ะ" รอนถามอย่างสงสัย

"เอ่อ.. แค่รู้สึกเฉยน่ะ" รอนหรี่ตามองเธอ "หาวว.. ง่วงจังเลย อุ้ย! ดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะ เนอะๆ"

⚡️

เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศเย็นจัดและท้องฟ้าสดใสมาก ห้องโถงใหญ่ฟุ้งด้วยกลิ่นหอมน่ากินของไส้กรอกทอด และอึงอลด้วยเสียงพูดคุยสนุกสนานของนักเรียนทุกคนที่เฝ้าคอยดูเกมควิดดิชอย่างใจจดใจจ่อ

ใช่ วันนี้เป็นแมทช์แรกของเธอและแฮร์รี่

"พวกเธอต้องกินอะไรบ้างนะ"

"ไม่อยากกินนี่" แฮร์รี่บอกพลางฟุบลงไปกับโต๊ะ

"กินขนมปังปิ้งกันหน่อยน่า" เฮอร์ไมโอนี่ยืนขนมปังปิ้งให้เธอและแฮร์รี่ แต่ก็ไม่มีใครรับ

"เฟร็ด!!" เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังลั่นห้องโถงใหญ่ ทำให้เธอต้องเงยหน้าจากการเขี่ยจานขึ้นมามองอย่าเลิกลั่ก

"ห้ะ!?" เฟร็ดที่กินไส้กรอกจนเต็มปากไปหมดตะโกนกลับ

"แอนนาลิส ไม่ยอมกินข้าว"

เฮอร์ไมโอนี่!! แกจะไปบอกพี่เขาทำม้ายย

"แหม แหม.. ดูสิ ใครไม่ยอมกินข้าวเนี่ยหื้อ?" เฟร็ดลุกจากที่นั่งของตัวเองมานั่งข้างเธอทันที

"เงียบหน่า ก็มันกินไม่ลงนี่"

"กินเข้าไป อย่าให้ต้องป้อน"

"ไม่อะ --"

"จุ๊ จุ๊ จะกินดีๆหรือจะให้ป้อนจ๊ะ" เฟร็ดเลิกคิ้วหลิ่วตามองเธออย่างน่าหมั่นไส้

"กะ.. ก็ได้ กินก็กิน" เฟร็ดตบมือแปะๆ ทันทีที่เธอตักไส้กรอกในจากของเธอขึ้นมากินอย่างลำบาก โดยมีเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งตรงข้ามกับเธอยิ้มให้อย่างซื่อๆ รอนอ้าปากค้างมองเธอกับพี่ชายของเขาสลับไปสลับมา และแฮร์รี่ที่ฟุบลงไปกับโต๊ะและตัดขาดกับโลกภายนอกไปแล้ว

⚡

ในห้องแต่งตัวนักกีฬา เธอและผู้เล่นคนอื่นๆในทีมกำลังเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อคลุมทีมสีแดงสด ตามสีประจำบ้าน

พี่วู้ดกระแอมให้ทุกคนเงียบ

"เอาล่ะ หนุ่มๆทั้งหลาย" เขาพูดขึ้น

"และสาวๆด้วย" เสียงของ อลิเชีย สปินเนต ผู้เล่นในตำแหน่งเชสเซอร์ของทีมสอดขึ้น

"และสาวๆทั้งหลาย" วู้ดยอมตาม "นี่ล่ะ.."

"เป็นเกมครั้งสำคัญ" เฟร็ดที่ยืนอยู่ข้างๆเธอทางด้านขวาต่อทันที

"ที่พวกเรารอคอยมานาน" จอร์จที่ยืนอยู่ทางด้านซ้ายของเธอเสริม

"พวกเราจำสุนทรพจน์ของโอลิเวอร์จนขึ้นใจได้แล้ว" เฟร็ดก้มลงมาบอกเธอ "เราอยู่ในทีมปีก่อนด้วย"

"หุบปากน่า แกสองคน" พี่วู้ดแว้ด "นี่เป็นทีมที่ดีที่สุดของบ้านกริฟฟินดอร์ในรอบหลายๆปี เราจะชนะ ฉันรู้ดี"

เขาจ้องมองดูผู้เล่นทุกคนด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า 'ถ้าไม่ชนะล่ะก็ เจอดีแน่ ' ทำเอาเธอกลืนน้ำลายดังเอื้อกด้วยความกังวล

"เอาล่ะ ถึงเวลาแล้ว โชคดีทุกๆคน"

แอนนาลิสเดินตามหลังสองแฝดไปโดยมีแฮร์รี่ตามหลังเธออีกทีออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า มาดามฮูซเป็นกรรมการตัดสิน เธอยืนอยู่กลางสนามคอยผู้เล่นทั้งสองทีม มีไม้กวาดพร้อมอยู่ในมือ

"ฉันต้องการให้การแข่งขันนี้เล่นกันอย่างขาวสะอาดนะ ทุกคน" เธอพูดขึ้นเมื่อผู้เล่นทุกคนมายืนรอบๆเธอ แต่เธอสังเกตเห็นว่ามาดามฮูซออกแนวพูดเจาะจงไปทางกัปตันทีมของสลิธีรินซะมากกว่า เธอชำเลืองด้วยหางตามองเห็นแผ่นป้ายผ้าลอยสูง มีคำเขียนอยู่บนผ้าว่า แฮร์รี่แอนนาลิส สิงห์สนาม ทอแสงอยู่เหนือกลุ่มคน ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง รู้สึกมีกำลังมากขึ้นและรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

"ขึ้นไม้กวาดได้"

เธอปีนคร่อมไม้กวาดนิมบัสสองพันของเธอ

มาดามฮูซเป่านกหวีดเงินเสียงสนั่น

ไม้กวาดนับสิบห้าด้ามลอยสูง สูงขึ้นไปในอากาศ ฃ

เกมเริ่มขึ้นแล้ว

"แล้วอลิเชีย สปินเนตจากทีมกริฟฟินดอร์ก็คว้าลูกควัฟเฟิลได้ เธอเป็นเชสเซอร์หญิงที่ยอดเยี่ยมมากทีเดียว แล้วก็มีเสน่ห์ซะด้วย.."

"จอร์ดัน!"

"ขอโทษฮะ อาจารย์"

ลี จอร์ดัน เพื่อนของฝาแฝดวีสลีย์ เป็นผู้บรรยายการแข่งขันครั้งนี้โดยมีศาสตราจารย์มักกอนนากัลคอยควบคุมอย่างใกล้ชิด

" แล้วเะอก็เล่นเฉียดฉิวไป ส่งลูกต่อให้เคตี้ เบล -- ลูกส่งกลับมาให้จอห์นสัน และ -- โอ้.. สลิธีริน ได้ลูกควัฟเฟิลไปแล้ว กัปตันทีมสลิธีริน มาร์คัส ฟลินต์ คว้าลูกควัฟเฟิลได้ แล้วพุ่งฉิวไป -- ฟลินต์ บินเหมือนอินทรีทะยานสู่ฟ้า -- เขากำลังจะทำแต้ม -- แต่วู้ดผู้รักษาประตูของกริฟฟินดอร์หยุดเขาไว้อย่างสวยงาม กริฟฟินดอร์เป็นฝ่ายได้ลูกควัฟเฟิล เชสเซอร์ของกริฟฟินดอร์ แอนนาลิส วันเดอร์แลนด์ นักเล่นมือใหม่อยู่ตรงนั้น พุ่งลงมาแถวๆฟลินต์อย่างเหมาะเจาะ ทะยานขึ้นไป และ -- โอ้ -- เฟร็ดหรือจอร์จ วีสลีย์กันนะ ใครสักคนนึงตีบลัดเจอร์ออกไปจากวันเดอร์แลนด์ได้ ทำให้เธอเหินไป ไป -- ประตูอยู่ข้างหน้าแล้ว -- ไปเลยไปเดี๋ยวนี้เลย แอนนาลิส -- ผู้รักษาประตู บลีชลีย์พุ่งดิ่งลงมา -- แต่พลาด -- กริฟฟินดอร์ได้แต้มแล้ว!"

พวกกริฟฟินดอร์ส่งเสียงเชียร์ดังสนั่นไปทั้งสนามที่เย็นยะเยือก มีเสียงโห่ปนครางมาจากฝ่ายสลิธีริน

แอนนาลิสที่ทำประตูได้บินไปแปะมือกับเชสเซอร์ทั้งสองคน

แอนนาลิสและอลิเชียบินขนานเชสเซอร์ของสลิธีรินโดยมีเคตี้บินอยู่ด้านล่างของเขา จังหวะที่เชสเซอร์ของสลิธีรินพยายามจะกระแทกอลิเชียให้ตกจากไม้กวาด แอนนาลิสที่บินอยู่อีกข้างของเชสเซอร์คนนั้นก็ใช้กำปั้นกระแทกเขาไปที่ควัฟเฟิลที่ถูกโอบไว้จนหล่นลงไปข้างล่าง ทำให้เคตี้ได้ลูกควัฟเฟิลทันที

เคตี้ บินเหินไปทางประตูของอีกฝ่ายพลางหลบลูกบลัดเจอร์ ส่งมาให้เธอที่บินอยู่ใกล้ๆ แอนนาลิสบินไปทางประตูและโยนลูกควัฟเฟิลไปยังประตูตรงกลางที่มีคีปเปอร์ของสลิธีรินกันอยู่และใช้กำปั้นของเธอชกเข้าไปที่ควัฟเฟิลอย่างแรงให้ลูกควัฟเฟิลหล่นไปทางประตูทางขวาของคีปเปอร์คนนั้นทำให้เขาบินมากันลูกไม่ทัน

"กริฟฟินดอร์ได้อีก สิบแต้ม! ว้าว -- เห็นลีลาเด็กใหม่อย่าง แอนนาลิส วันเดอร์แลนด์กันไหม -- ให้ตาย เธอมีเสน่ห์เหลือเกิน ไม่แปลกใจทำไมเฟร็ด วีสลีย์ถึงได้ --"

"จอร์ดัน! พอได้แล้ว!"

"ขอโทษฮะ"

เกมยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เธอบินอยู่ใกล้ๆกับเชสเซอร์ของบ้านกริฟฟินดอร์อีกสองคน เพื่อรอการรับส่งลูกต่อๆไป ทันทีที่แอนนาลิสได้ลูกมาจาก เคตี้ ที่แย่งมาได้จากมาร์คัส เธอก็เผลอเหลือบตาไปเห็นลูกบลัดเจอร์ที่ถูกตีมาจากทางฝั่งขวา

ตุ้บ!

"เป็นไรมั้ย ลิส"

แต่ก่อนที่ลูกบลัดเจอร์จะบินมากระแทกทำให้เธอบาดเจ็บ บีตเตอร์กริฟฟินดอร์อย่างเฟร็ดก็รีบบินเข้ามาช่วยเธอได้ทัน

"ม.. ไม่เป็นไร"

เธอรีบบินออกไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าตรงไปยังประตูก่อนจะถูกขาของเชสเซอร์สลิธีรินถีบเข้ามาที่สีข้างของเธอ ทำให้เธอตกใจด้วยความเจ็บจนเผลอปล่อยลูกควัฟเฟิล

"สลิธีรินได้ลูก" ลี จอร์ดันกำลังพากษ์ "เชสเซอร์พุสซีย์ก้มตัวหลบบลัดเจอร์สองลูก หลบสองแฝดวีสลีย์ และ เชสเซอร์เบลล์ แล้วพุ่งจี๋ไปทาง -- อ้าว -- เดี๋ยวนะ นั่นสนิทใช่มั้ย"

แอนนาลิสหันไปมองเห็นแฮร์รี่ที่รีบพุ่งตรงไปทางสนิชอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบนความสนใจจากแฮร์รี่ไปยังลูกควัฟเฟิลที่อยู่ในมือของฝั่งตรงข้าม ก่อนจะได้ยินเสียง..

โครม!

ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องด้วยความโกรธจากฝ่ายกริฟฟินดอร์ เพราะมาร์คัส ฟลินต์ พุ่งเข้าขวางแฮร์รี่อย่างจงใจ ไม้กวาดของแฮร์รี่หมุนติ้วๆ จนเขาต้องเกาะไว้แน่นเพื่อรักษาชีวิต

"หลังจากการโกงที่สกปรกอย่างเห็นได้ชัด.."

"จอร์ดัน!"

"ผมหมายถึง หลังจากการทำผิดกติกาที่เปิดเผยและน่าทุเรศยิ่ง.."

"จอร์ดัน ฉันขอเตือนเธอ -- "

"ครับ ครับ ฟลินต์เกือบฆ่าซีกเกอร์ของกริฟฟินดอร์ ซึ่งก็อาจเกิดขึ้นได้กับทุกๆคน ผมแน่ใจ ฝ่ายกริฟฟินดอรืได้ลูกโทษ วันเดอร์แลนด์เป็นคนขว้างลูกเข้าประตู ไม่มีปัญหา เล่นกันต่อไป กริฟฟินดอร์เป็นฝ่ายได้ลูก"

แอนนาลิสคว้าลูกควัฟเฟิลที่ถูกโยนอยู่บนกลางอากาศอย่างรวดเร็ว เขาบินส่งข้ามหัวของเชสเซอร์สลิธีรินที่บินอยู่ทางด้ายขวาของเธอไปให้กับอลิเชีย แล้วเธอก็เห็นความผิดปกติจากไม้กวาดของแฮร์รี่

เธอเห็นไม้กวาดนิมบัสสองพันของแฮร์รี่สะบัดไปมาคล้ายพยายามจะสะบัดคนที่อยู่บนไม้กวาดทิ้ง เธอรู้สึกได้ทันทีว่าไม้กวาดของแฮร์รี่ดูเหมือนจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของเจ้าของเลย 

"สลิธีรินเป็นฝ่ายครองลูก -- ฟลินต์ได้ลูกควัฟเฟิล -- ผ่านวันเดอร์แลนด์ -- แล้วก็ผ่านเบลล์ -- ก่อนจะถูกลูกบลัดเจอร์ใส่หน้าเข้าเต็มแรง HA! ขอให้จมูกหักซะเลย แค่พูดตลกๆเล่นเท่านั้นครับอาจารย์ -- สลิธีรินได้คะแนน -- โอ้..ไม่น่าเลย"

พวกบ้านสลิธีรินส่งเสียงร้องโห่ดีใจ แต่เหมือนจะไม่มีใครสังเกตความผิดปกติจากไม้กวาดของแฮร์รี่เลยนอกจากแอนนาลิส มันพาแฮร์รี่ลอยสูงขึ้นไปอย่างช้าๆ ห่างจากผู้เล่นคนอื่นแล้วทั้งดีดทั้งเด้งเหมือนม้าพยศไปตลอดทาง ทันใดนั้นไม้กวาดของเขาเริ่มกลิ้งตัวไม่หยุด คนดูที่เริ่มสังเกตก็พากันกลั้นหายใจกลัว ไม้กวาดของแฮร์รี่สะบัดอย่างแรงจนเขากระเด็นห้อยต่องแต่ง เกาะไม้กวาดไว้เพียงข้างเดียว

"แฮร์รี่!"

แอนนาลิสร้องอย่างตกใจกลัว เธอและฝาแฝดวีสลีย์พยายามจะบินเข้าไปช่วย แต่ไม่สำเร็จ -- เพราะทุกครั้งๆที่พยายามเข้าใกล้ ไม้กวาดจะกระโดดลอยสูงขึ้น ฝาแฝดวีสลีย์จึงตัเสินใจลอยต่ำลงแล้วบินวนอยู่ใต้แฮร์รี่แทน

"พวกฉันจะดูเข้าเอง เธอไปเล่นต่อเถอะ" จอร์จตะโกนบอกเธอ

แอนนาลิสที่เป็นห่วงเพื่อนรักของเธออย่างแฮร์รี่ก็ได้แต่กังวลใจ เฟร็ดหันมาพยักหน้าให้เธอเชิงบอกว่า เขาจะดูแฮร์รี่ให้จริงๆ ทำให้เธอเริ่มหายกังวลใจไปเปราะนึง แล้วบินกลับไปยังกลางสนามเพื่อเล่นต่อ 

แอนนาลิสบินโฉบเฉี่ยวผู้เล่นคนอื่นไปมาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เชสเซอร์ของสลิธีรินกำลังโยนควัฟเฟิลให้กับเชสเซอร์อีกคนนึง เธอก็รีบใช้ความเร็วของไม้กวาดของเธอบินเข้าไปคว้าลูกควัฟเฟิลที่ลอยอยู่บนอากาศระหว่างการโยนแล้วโยนกลับไปเบลล์ เพื่อให้เธอที่อยู่ใกล้ประตูมากกว่าเธอได้ทำคะแนน

" -- วันเดอร์แลนด์คว้าลูกบนอากาศ แล้วส่งให้กับเบลล์ -- เบลล์กำลังจะขว้างเข้าประตู และ และ -- กริฟฟินดอร์ได้อีกสิบแต้ม!" 

แอนนาลิสบินผ่านอัฒจันทร์ของอาจารย์ เธอเห็นผ้าคลุมของสเนปลุกเป็นไฟจนทำให้ครูทุกคนแถวนั้นแตกตื่นกันไปหมด ทันใดนั้นเธอก็เห็นแฮร์รี่ปีนกลับไปนั่งคร่อมบนไม้กวาดของเขาได้ในทันที

"เยี่ยมไปเลย!"

แฮร์รี่บินถลาลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว คนดูเห็นเขายกมือปิดปากแน่นเหมือนจะอาเจียน -- เขาแตะลงพื้นพร้อมกันทั้งมือและเท้า -- แล้วไอออกมา -- วัตถุสีทองหล่นลงมาใส่มือ

"ฉันได้สนิชแล้ว" เขาตะโกน โบกลูกสนิชเหนือหัว แล้วการแข่งขันก็ยุติลงท่ามกลางความสับสนงุนงง

แอนนาลิสรีบบินถลาลงมาบนพื้นอย่างรวดเร็ว เธอรีบวิ่งเขามาสวดกอดแฮร์รี่ด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันไปหมด ทั้งดีใจ ทั้งเป็นห่วง 

"เก่งมากเลย แฮร์รี่"

"เธอก้เหมือนกัน แอนนา"

"เขาไม่ได้จับสนิช เขาเกือบกลืนมันแล้ว" เสียงของมาร์คัส ฟลินต์ประท้วง

"หุบปากไปซะ ไอ้หน้าปลาจวด!" 

NOTE : มาช้ามาก พอดีไรท์ติดสอบอยู่ช่วงนี้ เลยไม่ค่อยมีเวลาอัพเท่าไร แต่จะพยายามมาเรื่อยๆนะคะ ฉากควิดดิชอธิบายยากมาก ไม่แน่ใจเลยว่าจะอธิบายให้ทุกคนเข้าใจได้มั้ยหวังว่าทุกคนจะเข้าใจกันนะคะ 55555555

NOTE2 : เรารู้ว่าบทบางบท หรือของบางคนมันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไร (จริงๆก็ไม่สมเหตุสมผลตั้งแต่ไทม์ไลน์แล้ว) เพราะไรท์แต่งสดเลยนะคะ แบบเปิดมาแล้วคิดอะไรได้ก็แต่งเลย มีร่างเนื้อหาไว้แค่คร่าวๆ ยังไงก็ขอบคุณที่ยังมีคนชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ

NOTE3 : บทโรแมนติกต่างๆ เรายังไม่อยากแต่งเยอะในภาคนี้ เพราะน้องพึ่งสิบเอ็ดเท่านั้น เรามองว่ายังเด็กไปที่จะคิดเรื่องเดท เรื่องแฟน ตอนนี้ก็มีพอกรุบกริบก็พอ เราจะเขียนฉากโรแมนติกหนักๆเลยก็ช่วงปีสามที่น้องลิสของเราสามารถไปฮอกส์มี้ดได้เป็นต้นไปนะคะ