รักนี้ไม่มีขีดจำกัด(ตั้งชั่วคราว)

___________________________________________________________________________

                                                        บทนำ

   วันนี้เปันวันที่ฉันเหนื่ยยยยมากกกกเนื่องจากต้องทำบทรายงาน(ที่บ้านแพร)ข้ามวันข้ามคืนเลยที่เดียว กว่าจะเสร็จได้ ก็ปาไป1ทุ่มกว่าๆ 

   พอกลับมาถืงบ้านก็ได้ยินเสียงคนทำอาหารในครัวจรื่งเดีนตรงเข้าไปก็เห็นแม่กำลังทำอาหารพอดี 

"แม่ข๋าาาาาหนูมาแล้ววค่าาาาเหนื่อยมากเลยยยย ทำอะไรกินมั่งค่ะ " ฉันถามแม่พรางเข้าไปกอดแม่จากด้านหลัง รู้สืกดีจังงง 

"มาแล้วหรอลูก กับข้าวเสร็จพอดีเลย" 

"แล้วคุณพี่จอมไปไหนแล้วค่ะ" 

" ออกไปข้างนอกจ่ะ เจ้าตัวบอกว่าเดียวกลับ แล้วนี่หนูแพรไม่ได้มาด้วยหรอ"

 "ไม่ค่ะ นางบอกว่าจะนอนเอาแรงพรุ่งนี้ไปรร"

 "อย่างนี้เอง" ว่าแล้วฉันก็เดีนออกมาที่โตะกินข้าว 

"ว้าววอาหารเยอะจัง ทำเพื่อหนูคนเดียวหรอค่ะเกลงใจจังเลยยย"

  "ใครว่าละ มีสมาชิกเพิ่มตั่งหากละ" 

 "งั้นหรออ เดียวหนูไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนน่ะค่ะแล้วจะรีบลงมากินข้าวด้วย" 

 "อ้าวๆรีบไป" พูดกับแม่เสร็จแล้วฉันก็เดีนขื้นห้องที่อยู่ชั้นสอง

    พอเปีดปะตูเข้าไปฉันก็เห็นผู้ชายคนหนื่งที่ไม่คุ้นเคย เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่ใต้เตียงของฉัน   

"เจอแล้ว!!"ชายหนุ่มพูดขื้นพร้อมหันมาทางปะตู ฉันเห็นใบหน้าของชายคนดวงตาสีฟ้ากับจมูกโด่งๆนั้นพร้อมกับรูปปากที่สวย { คือหล่อมากกลูกครื่งแน่เลย }แต่เอะ!   นี้ไม่ใช้ปะเด็น 

 "ไอ้หน้าหล่อ!! แกจะทำอะไร ที่ห้องฉันน่ะ"ฉันถามชายตรงหน้าที่กำลังถือ กกน(ของผู้ญิง)อยู่ ด้วยความโมโห 

"ธ..เธอเปันใคร...ฉ...ฉันแค่มาหาบ็อกเซอร์... " (สำเนียงไทยชัดมากฉันคิด)    ชายหนุ่มพูดพรางชู่มือที่จับสิ่งของอยู่ในมือตัวเองแต่ก็ต้องตกใจเพราะมันไม่ใช่อันที่เค้าตามหา

 "เห้ย...มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดน่ะ" ชายหนุ่มโยนสิ่งของชิ้นลงตรงหน้าอย่างเร็วเหมือนกับว่ามันเป็นของร้อนและพยายามจะอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ

"ฉันคิดว่านี้เป็นห้องไอ้จอมฉันไม่รู้ว่านี้เป็นห้องเธอ"

 "ไม่ต้องมาโกหก ฉันจะไปฟ้องแม่กับพี่" พอพูดจบฉันก็วิ่งไปที่บันไดตามด้วยชายหนุ่มที่ตะโกนจากด้านหลัง จู่ๆฉันก็รู้สืกหน้ามืดขื้นมา ฉันรู้สืกว่าสายตาพร่ามัว เหมือนกับว่าทุกอย่างมันหมุนไปหมด 

 "นี่เธอ!"  ฉันได้ยินเสียงผู้ชายที่อยู่ไม่ไกลมาก เร็วกว่าความคิดฉันคว้าเสื้อของชายคนนั้นไว้ 

"เห้ยยยย!!"ก่อนที่สะติจะดับวูบ พร้อมกับเสียงแม่และพี่ชายที่ร้องด้วยความตกใจ

"ขวัญญญญญญญญ\ไอ้โทมัสสสสส" และทุกอย่างก็ถูกตัดไป

 

__________________________________________________________________________         สวัสดีทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านด้วยนะค่ะ(จะมีคนอ่านหรือป่าวนะ) ช่างเถอะ 

ยังไงนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่ไรท์ใช้สมองกั่นกลองด้านการมโนออกมาใช้ หากว่ามีความผิดพราดตรงไหนก็    สามารถตำหนิติชมและสะแดงความคิดเห็นต่างๆนาๆได้ค่ะ(แค่อย่าแรงมากนะค่ะ)   

   ทุกอย่างที่เกีดขื้นในนี้คือการ มโนของไรท์ล้วนๆ ถ้าจะถามหาสาละแล้วละก็ตอบเลย ค่ะว่า....ไม่มีมากกก ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยน่ะค่ะ