RING of Wetan

เช้าวันหนึงหลังจากวันวาน เด็กผู้ชายผมเงินหยิกทรง รูปร่างผอมสูง ลืมตาขึ้นมองเพดาน หลังจากที่

ตืนได้ไม่นานเขาเดินลงบันไดลงมาชั้นล้าง พร้อมกัน กับเด็กอีกคนที่วิ่งออกจากห้องครัวพร้อมกับพูดว่า "ตื่นเเล้วหรือครับ ลูกพี่ ไนค์ "เด็กคนนั้นพูด

และมองหน้า ไนค์ อย่างเจ้าเล่ "อีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาอาหารเช้าแล้วนะครับ " ไม่นานเด็กชายคนนั้นก็วิ่งจากไป พร้อมกับส่งยิ้มอันเจ้าเล่

สถานที่ที่ไนค์อยู่ในตอนนี้ไม่ใช่บ้าน แต่เป็นสถาน

เลี้ยงเด็กกำพร้า ไนค์ซึ่งเปรียบเสมือนพี่ใหญ่แห่งนี้

ไนค์จึงเดินเข้าไปในโรงอาหารที่กำลังวุ้นวาย พร้อมกับกำลังมองหาคนบางคน จู่ๆก็มีเสียงของเด็กผู้ชายดังมาจากด้านหลัง "เห่! ดูสิใครมา" ไนค์หันไปมองอย่างช้าๆ เขาเห็นเด็กผู้ชาย ผมดำ สวมกางเกงขาสั้น ยิ้มมาพร้อมกับกับพูดว่า "ช่างเป็นวันดีจริงๆ ที่วันนี้แกออกมาจากห้องรูหนูของแก"เขายิ้ม

แต่อีกคนที่อยู่ข้างๆของเด็กคนนั้น คือเด็กที่วิ่งไปตาม ไนค์ตอนลงมาจากห้อง ไนค์มองหน้าเด็กที่

พูดกับเขา "ไมโลแก่คิดว่าการหาเรื่องฉันจะทำให้แกดูเท่หรือไง"

"แล้วแกจะทำไม"ไมโลตอบ

ไนค์ยิ้มก่อนจะวิ่งเข้าไปหาเจ้าไมโล ก่อนที่เขาจะเอากำปั่นไปอุดหน้าเจ้าไมโล จู่ๆก็มีมือมาเตะบ่าเขา

เอาไว้ ไนค์หยุดทุกการกระทำ

พร้อมหันหน้าไปมองแบบช้าๆ

"การใช้ความรุนแรงไม่ใช่ทางออกที่ดีนะ"เด็กผู้ชายที่เตะบ่าไนค์พูด

ไนค์หันกลับไปดูไมโลที่กำลังหวาดกลัว

"ฉันก็แค่จะขู่เจ้านี่น่า"เขาพูดพร้อมหัวเราะ ก่อนจะเปลียนสีหน้าเป็นเย็นชา และหันไปคุยกับเด็กอีกคน

"นายไม่เคยใช่ความรุนเเรงเลยนะช่วงนี้"ไนค์พูด

"แต่นายก็ยังไม่โขมยของเเล้วเหมือนกัน"เขามองไนค์

"ณอน ว่าแต่ทำไมนายไม่หอบอาหารไปกินที่ห้องหรือ"ไนค์ถาม อย่างสงสัย

"ก็ นโยบายไหม่นะสิ"ณอนตอบ

"นโยบายอะไรไหม"ไนค์ถามอย่างสงสัย

"ก็ตั้งแต่ที่ย้ายมาที่ประเทศไทยไง เจ้าคนที่เข้ามาคุมที่นี้แทนคนเก่า"ณอนบอกอย่างไรอารมณ์

"ผู่หญิงหรือ"ไนค์ดูงง

"นี่นายไปไหนมาถึงยังไม่รู้นี่หะ"ณอนถาม

"แต่เมื่อวันก่อนเรายังอยู่ที่นิวยอร์กไม่ใช่หรือ"ไนค์งงไปครู่หนึ่ง "วันไหน" ณอนถาม

"ก็วันที่22เมษายนไง"

"นั้นมันเมื่ออาทิตย์ที่เเล้วนะ"ณอนตอบ

ไนค์งงไปครู่หนึ่งก่อนจะถาม"ตอนนี้เราอยู่ในประเทศไทย แล้ววันนี้ก็ไม่ใช่วันที่23เมษายนรึ

แล้วทำไมฉันไม่รู้เรื่อง"ไนค์ถาม

ก็นายอยู่แต่ในห้องไงเจ้าโง่"ไมโลตอบ

ไนค์หันไปมองไมโลเเล้วหันมาหาณอนด้วยยิ้มกว้าง "ฉันคิดว่ามีอะไรสนุกๆให้ทำแล้วละ ฮ่าๆๆ"

ไนค์หัวเราะ แล้วจู่ๆก็มีน้ำร้อนๆเข้าไปในหูไนค์

"อ๊ากกกกกก"ไนค์แผดเสียง

เด็กที่อยู่ในโรงอาหารต่างหันมามอง

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"ไมโลหัวเราะ"เเสบไช่ไหมไนค์ โดนแกง

เผ็ดไปเต็มๆ" ไมโลพูด ไนค์ด้วยโทสะ ไนค์พุ่งเข้าหาไมโล ใช้มือจับคอไมโลเขย่า จากนั้นก็ต่อยเข่าไปที่หน้าอย่างจัง เลือดไหลมาจากจมูกไมโล

ก่อนที่เขาจะกำหมัดเเน่นพร้อมที่จะต่อยไมโลอีกหมัด ก็มีมือปริศนามาจับบ่า ไนค์หยุดนิ่งด้วยคำพูด

ว่า "ไนค์ ฟรอส กับไมโล ฟรอส "ฟรอสคือชื่อของคนที่ก่อตั้ง สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กถุกคนที่อยู่ที่นี่จะมีนามสกุล "ฟรอส" ทุกคน

ไนค์หันไปมองด้วยความตกใจ เขาเห็นชายร่างสูง

ผมขาวเพราะเป็นสีย้อม หน้าตาเย็นชาพูด"ใช่กำลัง

ในโรงอาหาร เจ้าเด็กชั่ว"ไนค์ถลึงตามองพร้อมกับ

กำหมัดแน่น ไนค์เป็นคนที่ไม่มีใครชอบเพราะเขา

ชอบใช้กำลังและขโมยของอยู่เรื่อย ครั้งก่อนเขาและณอนเคยอัดคนดีๆที่แจกขนมเด็ก เพียงเพราะ

เขาถูกเมิน คนที่อยู่ตรงนั้นถูกดึงความสนใจมากกว่า ตอนนี้ไนค์พร้อมจะหนีแล้ว แต่ผู่ชายคนนั้นมือหนักมาก "แกมากับฉันหน่อย ทั้งสองคนเลย"

ไนค์เดินตามชายคนนั้นไป พร้อมกับไมโลที่กำลัง

มองเขาอย่างเกลียดชัง "แกเจอฉันแน่เจ้า ด"ขนะ

ที่ไมโลจะพูด ความแสบร้อนในหูไนค์นั้นแสบมาก

เขามองไมโลที่กำลังพร้ำ"แกต้องตา"เขาหันมาทางห้องข้างหน้า เขาเดินเข้าไป เจอกับรูปกระทิงสีขาว

พื้นหลังนั้นเป็นเหมือนดวงดาว แต่เขามองรูปนั้นแล้วเห็นปุ่มในรูป เขากดเข้าไปที่ปุ่มนั้น รูปภาพ

นั้นเปิดออก. เป็นเหวนเกะสลัก เขาหยิบเหวนนั้น

แล้ะเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง เเล้วรูปนั้นก็หายไป

ไนค์ตกใจครู่หนึ่ง ก่อนจะทึ่งที่รูปภาพหายไปได้

"แกมัวทำอะไรอยู่ หะ บอกให้ตามมา"เมื่อได้ยินคำนี้ ไนค์ถลึงตา "เขาเริ่มก่อนนี่ผมไม่ผิด"ไนค์พูด

"ฉันไม่มีเวลามา ทะเลาะกับเด็กอายุ15หรอกนะ"

"15 รึผมอายุแค่14นะ"ไนค์ตอบ

ผู่ชายคนนั้นถลึงตาเหมือนความลับถูกเปิดเผย

"อาโนครับ ผมคิดว่านั้นไม่จริง เขาเริ่มต่อยผมก่อนนะ" "นั้นไม่สำคัญ พวกเธอผิดทั้งคู่"อาโนพูด

ในขนะที่อาโนเดินนำเข้าไปในห้อง ไนค์เจอ

กับเงินทองมากมาย "ฉันรู้ว่าแกอยากได้สิ่งพวกนี้"อาโน ยิ้ม "เอาละถึงเวลาเเล้ว สิ นะ"เสียงประตูเปิด ดัง "ปั้ง" ผู้หญิงตัวเตี้ยผมดำเดินเข้ามา"แย่เเล้ว

อาโน !! ตำรวจมา นิคไปขโมยของจากร้านค้า"

อาโนถลึงตามอง แล้วหันมามองไนค์และไมโล

"พาเจ้าตัวแสบสองตัวนี้กลับไปโรงอาหาร เร็ว!!"อาโนตะคอก "ได้" ผู้หญิงคนนั้นบอก ไนค์และไมโล

เดินออกไป ไนค์เดินไปหาณอน แต่ไมโลกลับหายไป ไนค์เจอณอนยืนกอดอกอยู่

"ว่าไงพวก เจออะไรบ้างในห้องนั้น "ณอนถาม

"มีสิฉันว่ามีอะไรให้ทำแล้ว"ไนค์ยิ้ม

ขนะที่มีเด็กคนหนึ่งเดินสะดุดล้ม ขนมนั้นกระจักกระจายไปหมด ไนค์มองแล้วยิ้ม"เห้ดูนี่สิขนมนี่นามีเยอะเลยนี้"ไนค์พูด "จะเเบ่งให้เราหน่อยจะเป็นอะไรไหมนะ"เด็กคนนั้นมอง รอยยิ้มอันน้าหวาดกลัวของไนค์ "อะ อะ เอา ปะ ไปเลย"เด็กทำท่าหวาดกลัว

"จะดีหรืองั้นขอหมดเลยแล้วกัน"ไนค์พูด

"แต่ว่านั้นมันของ ผะ"เขายังพูดไม่จบ ไนค์หันมามองด้วยดวงตาเจ้าเล่"ว่าไงนะ"เขาพูด

"เปล่าครับ"เด็กคนนั้พูดก่อนเดินจากไป

"จะดีเหรอ ที่ทำแบบนี้"ณอนถาม

"ดีแน่นอนเราได้ของกินมาฟรีๆนะ"ไนค์พูด

"ฉันว่าเราไม่ควรบังคับเขานะ"ณอน พูด

"นายเป็นอะไร นี่ของฟรีนะ"ไนค์อารมเสีย

"ฉันจะเอาไปคืน คงไม่ว่านะ"ณอนบอก

ไนค์ถลึงตามองก่อนจะถอนหายใจ"ก็ได้"

"ว่าไงนะ มื้อกี้นายพูดว่าอะไรนะ"ณอนถาม

"ฉันบอกนายเขาขนมไปคืนไง"ไนค์บอก

"ไม่น่าเชื่อ งั้นก็ได้เดียวฉันมา"ณอนพูดก่อนจะเดิน

ออกไปพร้อมถุงขนม ไนค์รอนานกว่าณอนจะเดินมา

"ว่าแต่นายบอกว่ามีอะไรจะให้ดู อะไรรึ"ณอนถาม

"นี่ไง"ไนค์ชูแหวนที่เขาเจอให้ณอนดู

"โอ้โห! แหวนอะไรนี่สวยจัง"ณอนบอก

ไนค์เล่าทุกอย่าให้ณอนฟัง

"อ้า! อาจจะเป็นไปได้"ณอนยิ้ม

"อะไรรึ"ไนค์สงสัย

"เวทมนไง"ณอนยิ้ม

"เป็นไปได้ยังไง เวทย์มนต์ไม่มีจริง"ไนค์ตอบ

"ไม่ต้องรู้จะดีกว่านะ"ณอนยิ้ม