ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ฎีการักจากพระชายาบ้านนอก

    ลำดับตอนที่ #7 : 7. ไม่ได้ยินที่พูดหรือไร? พระชายาบ้านนอก!

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 17.06K
      1.02K
      6 พ.ย. 63

    หม่าชิงอี๋เอ่ยด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานขณะยกมือขึ้นป้องปากหัวร่อออกมาอย่างถูกใจเมื่อเห็นใบหน้าซีดขาวนั้น

    "เจ้าไม่อยากรู้หรอกหรืิว่าในนั้นจะมีของล้ำค่าอันใดอยู่บ้าง? นางเป็นถึงบุตรสาวนายอำเภอของเมืองที่ว่านั้นเชียวนะ! บางทีของในนั้นอาจจะสูงค่าหายากเสียจนเจ้านึกเสียดายขึ้นมาก็ได้!"

    อ๋องเจ็ดผู้โด่งดังยังคงตรัสวาจาเชือดเฉือนต่อไปด้วยพระพักตร์ที่ดูก็รู้ว่าทรงพระสำราญและสาแก่พระทัยเพียงใด ขณะชายารองผู้เปี่ยมด้วยไหวพริบอย่างหม่าลี่ชิงเห็นดังนี้ก็ยิ่งแน่แก่ใจแล้วว่าข่าวลือเรื่องที่ท่านอ๋องเจ็ดไม่โปรดปรานพระชายาเอกที่เพิ่งสมรสเข้ามาของตนนั้นหาใช่เรื่องโคมลอยไม่

    และด้วยอยากเอาใจพระสวามีรูปงามและสูงศักดิ์ประการหนึ่ง รวมกับความรู้สึกริษยาในรูปโฉมอันสะคราญดุจภาพวาดของสตรีตรงหน้าอีกประการหนึ่ง มือขาวๆของหม่าชิงอี๋จึงยื่นออกไปคล้ายจะหยิบเอาของรับขวัญนั้นจากสตรีหน้าเซียวซีดบางคน แต่แล้วก็พลันพลิกมือออกปัดถุงใบน้อยอย่างแรงจนถุงนั้นร่วงหล่นลงพื้นด้วยเสียงอันดังแทน

    "อุ๊ย! แย่แล้ว! ทำอย่างไรดีเล่าเพคะ? พี่หญิง...? พี่คงไม่กล่าวโทษน้องสาวคนนี้หรอกใช่ไหมเพคะ?"

    "รีบหยิบขึ้นมาสิ!"

    "เพคะ?"

    หม่าชิงอี๋อ้าปากขึ้นด้วยความตกใจก่อนที่สีหน้าตระหนกนั้นจะคลายลงเมื่อเห็นผู้ที่จ้าวฝูหมิงจ้องเขม็งอยู่ในขณะนี้ ก็นั่นมันใช่นางที่ไหนกันเล่า?

    "ไม่ได้ยินที่พูดหรือไร? พระชายาบ้านนอก! เก็บถุงนั่นขึ้นมาให้ชายาของเราเดี๋ยวนี้!"

    เสียงที่ทั้งห้วนทั้งกราดเกรี้ยวเอ่ยขึ้นอย่างวางอำนาจ ขณะสายตาที่แสนจะเย็นชาจับจ้องมาราวกับจะเชือดเนื้อเถือหนังให้คนตรงหน้าตายตกไปในคราเดียวกัน

    ครู่หนึ่ง..ร่างบางของหวางเย่หลิงจึงค่อยๆย่อตัวลงเก็บถุงปักใบน้อยขึ้นด้วยมือที่เหมือนจะสั่นรัวอยู่นิดๆ ที่ข้อมือข้างนั้นคล้ายจะมีรอยแผลจากของมีคมที่ไม่เล็กไม่ใหญ่อยู่หลายรอย แม้แต่บนหลังมือขาวผ่องที่เขาเคยเห็นแวบหนึ่งก่อนหน้านี้ก็เหมือนจะบวมแดงขึ้นเช่นกัน และนั่นก็ทำให้ท่านอ๋องจ้าวทรงนึกถึงคำกราบทูลรายงานขององครักษ์ผู้หนึ่งขึ้นมาได้รางๆ...

    'พระชายาทรงได้รับบาดเจ็บที่พระหัตถ์และสีพระพักตร์ก็ดูหม่นเศร้าเหลือเกิน...'

    จ้าวฝูหมิงเม้มริมฝีปากแน่นขณะตวัดสายตาคมกริบเพื่อมองหาร่องรอยของความ 'หม่นเศร้า' ที่ว่า... แต่ไหนล่ะ? ที่เขาเห็นมีเพียงสตรีนางหนึ่งที่แสนจะอวดดีซึ่งกำลังหยิบยื่นถุงบ้าๆนั่นให้กับสตรีอีกคนข้างๆเขาเท่านั้น!

    "เทมันออกมา!"

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×