ฎีการักจากพระชายาบ้านนอก

ลำดับตอนที่ #14 : 14. พระชายารองคล้ายว่าจะลงมือกับพระชายาเอกไปแล้ว...

"น่าแปลก! หม่อมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเสด็จพี่จะทรงสนพระทัยในตัวหวางเฟยของหม่อมฉันถึงเพียงนี้..."

จ้าวฝูหมิงรีบเอ่ยแทรกทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกอย่างสนิทสนมทำนองนั้น รู้แน่ว่าทุกครั้งที่ใช้น้ำเสียงเยี่ยงนี้..ก็หมายความว่าพระเชษฐากำลังพยายามจะเกลี้ยกล่อมตนอีก แต่ในใจของเขากลับนึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก น้ำเสียงแปร่งๆอย่างพิกลที่ดังขึ้นจึงเจือไปด้วยแววเสียดสีเสียจนจ้าวจื่อหานต้องทอดถอนใจอีกครั้ง นั่นอย่างไรเล่าความเข้าใจผิดที่ว่า..นึกแล้วเชียว!

"เอาเถิด..เจ้าก็ค่อยๆคิดดูให้ดีแล้วกัน อันที่จริง..พี่มาที่นี่วันนี้ก็ด้วยเสด็จพ่อเสด็จแม่ทรงร้อนพระทัยเรื่องที่เจ้ารีบร้อนแต่งชายารองเข้ามาทั้งที่เพิ่งทำพิธีกับเย่หลิงได้เพียงวันเดียว แต่ในเมื่อเรื่องมันล่วงเลยมาถึงตอนนี้ก็คงแก้ไขอะไรอีกไม่ได้แล้ว..."

"........"

"เห็นทีพี่คงมาทำให้เจ้าอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิมสินะ..."

องค์รัชทายาทแห่งแคว้นตรัสขึ้นอย่างจนพระทัยระคนด้วยความขบขันไม่น้อยเมื่อเห็นสีพระพักตร์บึ้งตึงของพระอนุชาและอาการเม้มพระโอษฐ์แน่นอย่างกำลังฉุนเฉียวเช่นนั้น

"แต่อย่างน้อยเจ้าก็ควรจะปรามหม่าชิงอี๋..พระชายารองผู้นั้นบ้าง..."

"หม่าชิงอี๋?" คราวนี้อ๋องเจ็ดจ้าวฝูหมิงเลิกพระขนงขึ้นอย่างสงสัย "นางทำอะไรให้เสด็จพี่ไม่พอพระทัยงั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"มิใช่พี่หรอก..แต่เป็นชายาเอกที่กำลังนอนซมอยู่นั่นมากกว่า ตอนที่พี่ออกจากห้องหนังสือมา... คล้ายว่าจะเห็นพระชายารองหม่ากำลังตรงเข้าไปในเรือนหอของเจ้าพอดี เจ้าก็วางสายเฝ้าดูพระชายาเอกอยู่แล้วนี่นะ... เดี๋ยวก็คงได้ข่าวอยู่หรอก แต่จำไว้อย่างหนึ่งนะหมิงเอ๋อร์... อย่างไรเสีย..เย่หลิงก็เป็นหวางเฟยที่ได้รับสมรสพระราชทานมาจากเสด็จพ่อเสด็จแม่ของเรา ควรหรือที่สตรีอื่นจะมาล่วงเกินได้ง่ายๆเช่นที่ผ่านมา? น้องพี่จงคิดดูให้ดี..พี่ไปก่อนล่ะ"

"........"

พักใหญ่..กว่าที่จ้าวฝูหมิงผู้นิ่งงันไปกับรับสั่งของพระเชษฐาจะขยับกายเคลื่อนไหว และครู่ต่อมานั้นเอง..เงาร่างหนึ่งก็วูบผ่านมาที่เบื้องหน้าของเขาก่อนจะคุกเข่าลงถวายคำนับในทันที

"ไม่ต้องมากเรื่อง..รีบรายงานมา!"

เสียงค่อนข้างห้วนเอ่ยขึ้นพลางโบกมืออนุญาตให้เงาร่างสูงผู้นั้นลุกขึ้นและรีบรายงานตนด้วยท่าทีค่อนข้างร้อนใจกว่าทุกครั้ง ก็ต้องร้อนใจแน่สิ! เพียงฟังจากเสด็จพี่เมื่อครู่เขาก็ยิ่งอยากรู้จะแย่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่? อยากรู้ถึงกับคิดจะออกไปดูด้วยตัวเองจนแทบทนไม่ไหว... ถ้าไม่ติดที่ตนเพิ่งจะถกเถียงกับเสด็จพี่มาและเพิ่งยืนยันไปก่อนหน้านี้ว่าตนไม่คิดจะสนใจนางแล้วล่ะก็...

"ทูลท่านอ๋อง..พระชายารองหม่าเสด็จไปยังเรือนหอ..เอ่อ..ตำหนักของพระชายาเอกเมื่อครู่ก่อนนี้พ่ะย่ะค่ะ"

"อืม...เรื่องนั้นเรารู้แล้ว"

"พระชายาเอกทรงมีท่าทางไม่ใคร่สบายพระวรกายนักพ่ะย่ะค่ะ หากก็ยังทรงออกมาสนทนาด้วยครู่หนึ่ง... จากนั้น.. เอ่อ..." เงาตรงหน้ามีท่าทางลำบากใจจนไม่กล้าเอ่ยคำ แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ผู้เฝ้ารอฟังอย่างใจจดใจจ่อหน้าตาทะมึนมืดขึ้นในทันใด

"ดูท่าเจ้าคงไม่อยากอยู่ทำงานกับเราอีกแล้วกระมัง..หลี่อี้!?"

"หามิได้พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง..เพียงแต่..." หลี่อี้ผู้นั้นสะดุ้งเฮือก หากก็ยังอึกอักก่อนจะยอมเอ่ยรายงานออกมาออกมาอีกครั้ง "ตอนที่กระหม่อมอยู่..พระชายารองคล้ายว่าจะลงมือกับพระชายาเอกไปแล้ว..."

"ลงมือ? หม่าชิงอี๋ทำอะไรลงไป!?" จ้าวฝูหมิงกำหมัดแน่นขึ้นโดยมิรู้ตัวขณะส่งเสียงกร้าวถาม

"คล้ายว่าจะ..เริ่มสาดน้ำชา..เอ่อสาดพระสุธารสชาใส่..แถมก่อนหน้านี้ยังรับสั่งบริภาษดังๆอีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ... ส่วนตอนนี้..."

"แล้วตอนนี้ที่นั่นมีใครเฝ้าอยู่บ้าง!?"

น้ำเสียงกราดเกรี้ยวรุนแรงยิ่งดังขึ้นทุกทีขณะที่จ้าวฝูหมิงสาวเท้าก้าวเดินออกนำอย่างรวดเร็วโดยไม่รอฟังคำตอบ ท่านอ๋องจ้าวมิรู้เลยว่าท่าทีอันแสนจะดุดันที่ทรงแสดงออกมายามนี้นั้นทำให้ใครต่อใครตามรายทางที่เสด็จผ่านพากันขวัญหนีดีฝ่อเพียงใด ทว่า..พระองค์กริ้วถึงเพียงนี้ด้วยเหตุใดกันเล่า!? มิใช่ว่าทรงเดียดฉันท์พระชายาเอกมากหรอกหรือ?

---------------------------------------------------

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้...

"เราทนไม่ไหวแล้ว! เราจะต้องไปดูหวางเฟยบ้านนอกผู้นั้นให้รู้แน่ชัดให้ได้ว่านางเป็นอะไรกันแน่!? ป่วยจริงหรือแกล้งป่วย? และถ้านางทำเป็นเสแสร้งเสียจนเราและท่านอ๋องมิได้เข้าพิธีคำนับฟ้าดินจริงๆล่ะก็..เป็นได้เห็นดีกันแน่!"