ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ฎีการักจากพระชายาบ้านนอก

    ลำดับตอนที่ #12 : 12. "เราไหว้ฟ้าดินไปแล้ว!"

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 15.67K
      812
      25 พ.ย. 63

    "เจ้า!" หม่าชิงอี๋ก็ตาขุ่นข้นขึ้นทันควันเช่นกัน

    "ลี่เอ๋อร์..." หวางเย่หลิงพยายามเอ่ยปรามอีกครั้งแม้เสียงจะแผ่วเบาและสั่นพร่าเสียจนน่าสงสัย

    "ให้นางพูดไปเถิด" จ้าวจื่อหานเอ่ยอนุญาตต่อหน้าผู้มีศักดิ์เป็นน้องสะใภ้ด้วยเสียงอ่อนโยนก่อนจะเหลือบตาไปทางน้องชายและส่งสัญญาณคล้ายต้องการให้อีกฝ่ายพยุงตัวผู้เป็นชายาขึ้นมา หากก็ไร้ผล!

    "ของนั้นอาจไม่สูงค่าก็จริง..หากก็เป็นของตกทอดมาจากท่านยายของคุณหนูเจ้าค่ะ และเป็นสิ่งที่ฮูหยินมอบติดตัวมาในครานี้ ครั้นท่านเขยรับภรรยาใหม่เข้ามา..." จูชุนลี่กัดปากสะอื้นฮักพลางมองนายหญิงอย่างปวดใจแทน

    "คุณหนูรู้ตัวดีว่าไม่มีของมีค่าอย่างอื่น... จึงได้เลือกเอาของดูต่างหน้าท่านยายมามอบให้อี๋เหนียง*ผู้นั้น... แต่ทว่า..." สาวใช้ตัวเล็กเอ่ยเล่าด้วยน้ำเสียงคับแค้นใจขณะที่น้ำตาก็ยังไหลพรากไม่หยุด

    "อี๋..อี๋เหนียง..นี่เจ้ากล้าเรียกเราผู้เป็นชายาเช่นนั้นเชียวหรือ!?" หม่าชิงอี๋หน้าแดงจัดไปด้วยความโกรธ

    "เงียบ!"

    จ้าวฝูหมิงตวาดกลับไปในฉับพลัน ดวงหน้าคมคายขณะนี้เคียดขึ้งราวกับโกรธแค้นใครมาสักหมื่นแสนโกฏิปี แต่ดวงตาทั้งคู่กลับแฝงประกายลึกล้ำเกินคาดเดา "ต่อหน้าเสด็จพี่กับเราเจ้ายังกล้าเอ่ยแทรกแถมยังใช้เสียงดังเยี่ยงนี้อีกหรือ!? ถ้าหุบปากนิ่งเฉยไม่ได้ก็จงไสหัวออกไปให้พ้นหน้าเราเดี๋ยวนี้!"

    "ทะ..ท่านอ๋อง..."

    หม่าชิงอี๋ตะลึงงันไปแล้วด้วยความตกใจ ใบหน้างดงามที่บรรจงแต่งแต้มมาอย่างเต็มที่เผือดซีดไปในพริบตา แต่แม้ใจยังมิยินยอมและต้องการเอาคืนบ่าวหญิงผู้นั้นเพียงใด..หากนางก็รู้สถานการณ์ดีจึงได้แต่นิ่งเงียบสงบคำไว้ก่อน

    "ของดูต่างหน้าจากท่านยายเช่นนั้นหรือ? อยู่ที่ใดกันเล่า? หรือว่า...?"

    องค์ไท่จื่อจ้าวจื่อหานตรัสเปรยออกมาเบาๆขณะผินพระพักตร์ไปทางพระอนุชาซึ่งกำลังสาวพระบาทข้างที่ถูกเกาะกุมขึ้นอย่างช้าๆระหว่างทอดพระเนตรไปยังร่างบางของผู้เป็นชายาเอกของตน

    "ถ้าเช่นนั้นนี่ก็เป็นของรักของเจ้าสินะ!? ทำอย่างไรดีเล่า? เราพลั้งเหยียบมันแตกไปเสียแล้วหรือนี่..!?" น้ำเสียงเหยียดเย้ยดังออกมาจากริมฝีปากบางขณะใบหน้าหล่อเหลาคมคายของจ้าวฝูหมิงเต็มไปด้วยแววเยาะหยัน "เช่นนั้นก็เอาอย่างนี้เถอะ โทษโบยที่เราสั่งไปเจ้าก็ไม่ต้องรับอีก..ถือเสียว่าเราชดเชยให้เป็นค่าข้าวของพวกนี้แล้วกัน"

    "ฝูหมิง!"

    จ้าวจื่อหานตวาดลั่น แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรออกมาอีก..ร่างแน่งน้อยที่ได้เห็นสภาพของไข่มุกและหยกที่แตกร้าวนั้นชัดตาก็ทรุดลงไปอีกครั้ง!

    "คุณหนู!" จูชุนลี่ร้องเรียกนายหญิงของตนด้วยเสียงดังลั่นก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างไม่อายใคร "ท่านอ๋อง..ท่านเขย... ได้โปรดช่วยคุณหนูด้วยเถิดเจ้าค่ะ... ต่อให้ท่านไม่รักไม่ไยดีคุณหนูก็ได้โปรดช่วยด้วยเถิด..."

    "สามหาว! เจ้า..."

    "เจ้าก็อย่าได้เอ่ยอะไรเหลวไหลออกมาอีก!" จ้าวจื่อหานตรัสดุสาวใช้ตัวเล็กด้วยเสียงห้วนก่อนจะหันไปอีกทาง "ฝูหมิง..อุ้มนางขึ้นมา"

    "เสด็จพี่!" อ๋องเจ็ดจ้าวฝูหมิงส่งเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ

    "นั่นคือพระชายาของเจ้า! หรือจะให้นางนอนอยู่กับพื้นต่อหน้าบ่าวไพร่อยู่เช่นนี้!?"

    "แต่ว่า..."

    "อย่าให้เราต้องเอ่ยอะไรซ้ำๆ!" องค์ไท่จื่อตรัสด้วยเสียงต่ำ..หากก็แฝงอำนาจที่ไม่อาจต้านได้ "รีบพานางไปพักผ่อนเสีย คงจะตกใจเกินไปน่ะสิ"

    "มิใช่เจ้าค่ะ..." สาวใช้ตัวเล็กเอ่ยค้านด้วยเสียงสั่น แม้จะเกรงกลัวสายตากราดเกรี้ยวของ 'ท่านเขย' ผู้สูงศักดิ์เพียงใด แต่คุณหนูของนางย่อมสำคัญกว่าใคร "คุณหนูอ่อนแอมาตั้งแต่เล็ก... ฮูหยินก็มักติดตามนายท่าน..ท่านนายอำเภอไปทำงานดูแลชาวบ้านบ่อยๆ มีแต่ท่านยายที่ประคบประหงมอุ้มชูคุณหนูมา... ตั้งแต่ท่านยายสิ้นไป..คุณหนูก็ป่วยหนักอยู่เป็นนานกว่าจะฟื้นตัวขึ้นมาได้ แต่ก็เป็นโรคทางใจเรื่อยมาจนท่านหมอบอกว่าไม่อาจรับความกระทบเทือนได้อีก... ทว่า..ตั้งแต่แต่งเข้ามาที่นี่..."

    "หุบปากเดี๋ยวนี้! อย่าได้มาเอ่ยอะไรไร้สาระที่วังของเรา!"

    จ้าวฝูหมิงตวาดกร้าวอีกครา แต่วงแขนแกร่งที่กำลังโอบร่างเล็กขึ้นมาตามคำสั่งของพระเชษฐากลับรัดร่างบางนั้นแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แม้แต่บางที่ในหัวใจก็คล้ายจะรู้สึกแปลบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก กระนั้น..สิ่งที่ใครๆได้เห็นก็มีเพียงสีหน้าบึ้งตึงและท่าทีแข็งขืนไม่เต็มใจเท่านั้น!

    "พวกเจ้า..รีบไปเชิญหมอหลวงมาตรวจพระชายาเดี๋ยวนี้" จ้าวจื่อหานโบกมือพลางสั่งองครักษ์ติดตามด้วยเสียงเคร่งขรึมก่อนจะสาวเท้าออกจากห้อง "เราจะไปรอที่ห้องหนังสือ..ได้ความอย่างไรก็รีบแจ้งมาด้วย เข้าใจหรือไม่?"

    "เดี๋ยวเพคะ.. องค์ไท่จื่อ.. ท่านอ๋อง... แล้วหม่อมฉันล่ะเพคะ? ท่านอ๋องกับหม่อมฉัน..เรายังมิได้ทำพิธีคำนับฟ้าดินใดๆเลย... แล้วท่านพ่อของหม่อมฉัน..."

    'ที่ยังอยู่ด้านนอกนั่นเล่า...' หม่าชิงอี๋ชะงักค้างไปอีกครั้งกับสายตาดุดันที่สององค์ชายส่งมาให้ องค์ไท่จื่อนั้นช่างเถิด... แต่ท่านอ๋องพระสวามีของนางเล่า... มิใช่ว่าทรงต้องการสมรสนางเข้ามาด้วยพระองค์เองหรือไร? แล้วตอนนี้...

    "เราไหว้ฟ้าดินไปแล้ว! ส่วนเจ้าก็กลับไปพักที่ตำหนักของเจ้าตามที่เราเคยบอกไว้เถอะ!" อ๋องเจ็ดตรัสด้วยพระสุรเสียงห้วนดุอีกครั้ง ก่อนจะอุ้มร่างบางของพระชายาพระราชทานขึ้นแล้วสาวพระบาทห่างออกไปโดยมีสาวใช้ผู้ภักดีคอยเดินตามไม่ห่าง

    "เดี๋ยวสิเพคะ! ท่านอ๋อง! พระองค์มิเคยทรงไหว้ฟ้าดินร่วมกับหม่อมฉันสักหน่อย! พระองค์หมายถึงผู้ใดกันแน่เพคะ!? เดี๋ยวก่อน!"


    ----------------------------------------------------


    "นางเป็นอย่างไรบ้าง!?"

    จ้าวฝูหมิงเอ่ยถามด้วยเสียงต่ำขณะก้มลงเพ่งมองแขนและมือของตัวเองที่คล้ายจะยังหลงเหลือสัมผัสอันเย็นเฉียบของร่างเล็กในตอนนั้นอยู่ ใช่! ร่างเล็กที่แสนจะเบาหวิว..และกายที่แสนจะเย็นเฉียบเสียจนน่ากังขา... ร่างกายของใครเล่าจะเย็นได้ถึงเพียงนั้นหากมิใช่ป่วยไข้อย่างหนัก! หรือว่านาง..จะเป็นเช่นที่บ่าวหญิงผู้นั้นเล่ามาจริงๆ!?
    "ทูลท่านอ๋อง... ท่านหมอหลวงหวงเอ่ยว่าพระชายาประชวรด้วยทรงได้รับความกระทบกระเทือนพระทัยมากเกินไปพ่ะย่ะค่ะ และประทับอยู่บนพื้นเย็นเป็นเวลานาน... ประกอบกับทรงมีแผลอยู่ที่..."

    "พอแล้ว!"


    ________________________
    อี๋เหนียง*
    เป็นคำใช้เรียกแทนผู้เป็นภรรยาน้อยหรืออนุภรรยา
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×