ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 09 | ฝันร้าย
โชคยังดีที่ยังไม่มีใครออกตามหาเธอ
นิกซ์เดินเข้าบ้านสองพี่น้องโครงกระดูก มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่นั่งรอเธอกลับมา
"แซนส์?"
แซนส์ที่นั่งดูทีวีเงยหน้าขึ้นมองเธอ เขาเลิกคิ้วแล้วสำรวจร่างกายอีกฝ่าย
"ไปทำอะไรมา? สภาพดูเหมือนพึ่งไปต่อยกับใคร" แซนส์เอ่ยถามลอบมองสังเกตเสื้อผ้าอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยคราบเปื้อนดิน
"ก็ประมาณนั้น นอกซ์ล่ะ?"
"อ๋อ นอกซ์บอกว่าต้องไปทำธุระประมาณสองสามวัน"
เธอพยักหน้า คาดว่าหมอนั่นอาจหาทางส่งข่าวไปให้พี่ชายเธอทำให้นอกซ์ออกไปสืบอะไรเพิ่ม
"เธอนอนเตียงไปนะเด็กน้อย ฉันนอนโซฟาเอง"
นิกซ์ชะงัก "พอเลย นายนั่นแหละต้องนอนเตียง"
แซนส์ส่ายหน้าแล้วบอกว่าเขาควรให้ผู้หญิงนอนเตียง แน่นอนว่าเรื่องนี้เธอไม่เห็นด้วย เธอไม่สนใจหรอกว่าเธอเป็นหญิงหรือชาย แต่เขาเป็นเจ้าของบ้านนี้
"ไม่ๆ นายเป็นเจ้าบ้าน นอนเตียงไปซะ"
"ไม่ เธอเป็นผู้หญิงเด็กน้อย นอนกับเทมมี่ไปเถอะ"
"เทมมี่ก็เป็นผู้หญิงนะ นายยังเคยนอนห้องเดียวกับเธอเลย อีกอย่างฉันไม่ถือ"
"แต่ฉันถือ---"
"ถ้าเรื่องมากนักก็นอนเบียดกันไปเลยเทม!!!"
เทมมี่ตะโกนลงมาจากชั้นสองขัดเสียงเถียงกันของนิกซ์กับแซนส์ ใบหน้าของอีกฝ่ายหงุดหงิดและเหนื่อยล้าจากการทำงานมากพอสมควร
นิกซ์ยิ้มแห้งออกมา "ไงเทมมี่ ไมเจอกันนานเลยนะ"
ล่าสุดที่เจอก็คือตอนที่ไปดูดาวตกด้วยกัน เพราะหลังจากนี้เทมมี่มัวแต่ไปขายเทมมที่เฟล็กจึงแทบไม่ได้โผล่หน้ามาให้เห็น
เทมมี่เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ แล้วเดินไปลากเพื่อนทั้งสองของตนขึ้นไปชั้นบน ผลักให้พวกเขาเข้าไปในห้องนอนแซนส์พร้อมข้าวของแล้วล็อคประตูให้เสร็จสรรพ
"ฉันจะไปนอนกับพาไพรัสและฟริกส์ ลาก่อนเทม!" เสียงของเทมมี่จากด้านนอกลอยเข้ามา "แล้วอย่าเถียงกันอีกล่ะ!"
หนึ่งมนุษย์กับอีกหนึ่งมอนสเตอร์มองหน้ากันนิ่งๆ
"เอ่อ— ฉันนอนล่างเองเด็กน้อย"
นิกซ์พยักหน้าเพราะไม่ยากเถียงอะไรมาก และไม่อยากโดนเทมมี่ดุ ทั้งสองพูดคุยกันว่าใครจะอาบน้ำก่อนซึ่งตัวเธอขออาบก่อน
หลายนาทีผ่านไปนิกซ์เดินออกจากห้องน้ำในเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงขาสั้นสีดำตามปกติชุดนอนของเธอ
ถ้ามองผ่านๆก็นึกว่าเธอเป็นผู้ชาย แต่เนื่องจากแซนส์ที่รู้จักอีกฝ่ายและรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงก็อดที่จะมีหน้าขึ้นสีฟ้าไม่ได้
"ยังไม่ชินอีกเหรอ? จะคิดว่าฉันเป็นผู้ชายก็ได้นะ"
ถ้าคิดได้ก็คงดีน่ะสิ แซนส์คิดในใจแล้วรีบร้อนเข้าไปอาบน้ำแทบจะทันที แต่ก็ไม่วายที่หญิงสาวจะหัวเราะกับท่าทีของเขาและเอ่ยแซว
ในคืนนั้นเองเธอฝันถึงเรื่องในอดีต
เธอฝันถึงครอบครัวของเธอ ทุกๆคนต่างมีความสุขกันในบ้านหลังใหญ่ในป่าบนภูเขาแห่งหนึ่ง
ทุกคนต่างมีรอยยิ้มไม่เว้นแม้แต่เธอในวัยเด็ก แต่แล้วความสุขนั้นก็หายไป
ภาพจำบ้านหลังใหญ่ที่แสนจะสงบถูกแทนที่ด้วยเพลิงสีแดง กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งในอากาศเยอะเสียจนแทบอ้วก
ตามพื้นดินเต็มไปด้วยเศษชิ้นเนื้อและอวัยวะที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด และเสียงร้องไห้ปะปนไปกับเสียงกรีดร้องทรมาณ
และเสียงผู้คนที่ตะโกนโห่ร้อง—
"ฆ่ามัน!!!"
แล้วภาพทุกอย่างก็ตัดไป พร้อมกับนิกซ์ที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกับสถานที่ที่เปลี่ยนไป รอบข้างเต็มไปด้วยความมืดมิดของสีดำ
นิกซ์ก้าวขาเพื่อที่จะสำรวจ แต่แล้วขาของเธอก็จมลงไปราวกับพื้นข้างหน้าเป็นน้ำ นิกซ์พยายามดึงขาของตัวเองออกมา
แต่พอที่จะพยายามดึงขาก็มีมือหลายร้อยคู่สีดำดึงตัวเธอเพื่อต้องการให้เธอจมลงไป
หูที่ดีเกินกว่าคนปกติได้ยินเสียงบางอย่างจากด้านหลัง มันเป็นเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและเสียงฮัมเพลง
เธอเงยหน้าขึ้นมอง อีกฝ่ายคือชายปริศนาที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่ดวงตาของเขากลวงโบ๋และมีของเหลวสีดำไหลออกมา ริมฝีปากฉีกกว้างจนน่ากลัว
สายรยางค์สีดำที่ออกมาจากด้านหลังจับใบหน้าของหญิงสาวให้เงยขึ้น
ดวงตาโค้งงอเป็นพระจันทร์เสี้ยว
"เธอมาก่อนเวลานะ" อีกฝ่ายเอียงคอ "อ่า...แต่ก็เหลือเวลาอีกแค่เพียงนิดเดียวที่ฉันจะได้—"
"โลดเล่นอย่างสนุกไงล่ะ ที่รัก"
ว่าจบร่างของเธอก็ถูกดึงลงไปในความมืดมิดและเสียงหัวเราะที่ดังไล่หลัง
"นิกซ์!!!"
นิกซ์ลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เธอเห็นคือแซนส์ที่มีสีหน้าตื่นตระหนก เธอยันตัวเองให้ลุกนั่งพิงหัวเตียง
หญิงสาวผมสีดำนิบหอบหายใจเบาๆ มือกุมที่หน้าอกตัวเองกำเสื้อกล้ามจนยู่ยี่
"โอเคไหมเด็กน้อย? ฝันร้ายเหมือนกันงั้นเหรอ?" แซนส์เอ่ยถาม เขาชะงักลงเมื่อเห็นดอกกุหลาบสีดำที่วางข้างเตียง
นิกซ์หยิบดอกกุหลาบขึ้นมาดู "นายวางมันไว้เหรอ? แล้วเหมือนกันนี่คือ?"
"ไม่ ไม่ใช่ "
หญิงสาวเอียงคอมองแซนส์ที่มีทีท่าเปลี่ยนไป จุดสีขาวในดวงตาของเขาหายไปถึงแม้แซนส์จะคงยิ้ม แต่มันดูน่ากลัว
แซนส์กำลังอยู่โหมดเอาจริง
"แซนส์" เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนโครงกระดูก
แซนส์ชะงักพร้อมดวงตาที่กลับมาเป็นปกติ เขายิ้มให้เธอ
"อ๋อใช่ พอดีฉันก็ฝันร้ายน่ะ"
นิกซ์พยักหน้า มันอาจจะเป็นเครื่องบังเอิญที่พวกเขาฝันร้ายพร้อมกัน— หรือไม่ก็มีคนสร้างฝันร้ายให้พวกเขาซะเอง
ในชั่วพริบตาหนึ่ง พวกเขาทั้งสองสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่อันตราย นิกซ์ลุกขึ้นจากเตียงไปยืนมุมห้องกับแซนส์ที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมสู้
ร่างของโครงกระดูกตัวเตี้ยสีดำปรากฏออกมาต่อหน้าพวกเขา ตาข้างซ้ายของแซนส์จุดไฟสีฟ้า เขาตะโกนดังลั่น
"แกมาทำอะไรที่นี่ไนท์แมร์!?"
Nightmare Sans มอนสเตอร์ประเภทฝันร้าย
"ก็แค่รู้สึกได้ถึงความรู้สึกด้านลบที่นี่" เขากล่าวออกมาด้วยท่าทีสบายๆ "คงจะเป็นเธอสินะ?"
นิกซ์กัดฟันกรอด พยายามจะแอบหยิบมีดพกในกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง
หนวดสีดำที่ถูกควบคุมโดยฝีมือของไนท์แมร์แซนส์รัดตัวเธอติดผนังห้อง
ตึง!
"เด็กน้อย!" แซนส์ร้องลั่นอย่างตกใจ เขาเสกกระดูกพุ่งในไนท์แมร์แซนส์ หากแต่อีกฝ่ายป้องกันมันได้
"ไม่เอาน่า ฉันแค่มาขอยืมตัวเด็กนี่สักหน่อย แล้วเจอกัน"
หนวดสีดำดึงหญิงสาวให้เขามาใกล้ตัวเขา ก่อนที่ทั้งคู่จะเทเลพอร์ตหายออกไปจากบ้านของแซนส์
แซนส์สถบออกมาเสียงดัง แล้วเทเลพอร์ตตามหาทั้งสองแทบจะทันที
ราวกับเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน นิกซ์รู้ตัวอีกทีก็โผล่มาอยู่ริมหน้าผาที่เธอชอบมา
ไนท์แมร์แซนส์ปล่อยร่างของเธอเป็นอิสระ เขานั่งลงริมหน้าผามองหมู่ดาวบนท้องฟ้า เจ้าของเสียงเรียบเอ่ยออกมา
"เธอมีความรู้สึกด้านลบเกินไป" เขาหันไปมองหญิงสาวที่ลูบแถวๆท้ายทอยตัวเอง "อย่าบ่นล่ะ ฉันช่วยเธอแสดงละครเลยนะ"
และหากคุณกำลังสงสัย ใช่ค่ะ พวกเราสองคนรู้จักกันด้วยเหตุผลบางอย่างที่เธอไม่อยากนึกถึงมัน
"เงียบไปเลย นายทำให้ฉันเจ็บ"
ไนท์แมร์แซนส์ยักไหล่อย่างไม่สนใจ หนวดสีดำรัดตัวนิกซ์ดึงเข้ามาใกล้ เขาดีดนิ้วก่อนที่จะมีดวงวิญญาณปรากฏออกมา
ดวงวิญญาณของนิกซ์เป็นสีแดงที่เริ่มจะถูกสีดำกลืนกิน และออร่าสีชมพูเข้มกระจายอยู่รอบดวงวิญญาณ
"อีกไม่นานหมอนั่นอาละวาดออกมาแน่"
"เหอะ กลุ่มพวกนายนี่มันชอบแช่งกันทุกคนเลยรึไง?" นิกซ์สะบัดหน้าหนีไปอีกทางหลังจากถูกปล่อยตัว ก่อนจะลูบแขนของตัวเองแก้หนาวเมื่อลมพัดใส่
ทำไงได้ล่ะ ไอ้หมอนี่มันลากเธออกมาโดยที่เธอยังอยู่ในชุดนอน
"หนาวรึไง?" ไนท์แมร์แซนส์ถามอีกคน เขาทำท่าจะดึงเธอเข้ามาใกล้แต่จู่ๆก็เปลี่ยนใจกระทันหัน
"ก็แน่สิ นาย--- อึก!"
ร่างของนิกซ์ถูกหนวดสีดำของอีกฝ่ายตบกระเด็นไปโดนต้นไม้ใหญ่ เธอยันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่แล้วก็ถูกไนท์แมร์ใช้หนวดรัดคอ
"บอกเลยว่าฉันไม่ได้เอาเรื่องส่วนตัวมาปน"
เชื่อก็โง่แล้วไหม เธอคิดแล้วกลอกตาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
"เด็กน้อย!!!" เสียงจะโกนของแซนส์ดังมาจากที่ไกลๆ
แซนส์เสกแกสเตอร์บลาสเตอร์ใส่ไนท์แมร์แซนส์โดยเธอเกือบจะโดนลูกหลง นิกซ์ถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ เธอสูดลมหายใจเข้าไปหลังจากที่ถูกทำให้ขาดอากาศ
แซนส์เดินมาช่วยประคองให้ลุกขึ้น
"หมอนั่นทำอะไรเธอบ้าง?"
เธอจับคอตัวเอง "ก็แค่ได้รับข้อเสนอปัญญาอ่อนกับถูกอัดเล็กๆน้อยๆ รวมถึงถูกรัดคอด้วย"
"ข้อเสนอปัญญาอ่อน? อุ๊ปส์—ฮะฮะ" แซนส์กลั้นปิดปากกลั้นขำ "เธอว่าข้อเสนอของนายปัญญาอ่อนแนะ"
ไนท์แมร์แซนส์มองอีกฝ่ายหน้าปลาตาย เออ! รู้อยู่แล้ว แกจะย้ำทำไมนักหนา
"ยังไงก็เถอะ หล่อนไม่มีประโยชน์กับฉันแล้ว งั้นก็ลาก่อนล่ะ"
แซนส์มองตัวตนของเขาอีกคนที่หายไป เขาถอนหายใจถอดเสื้อฮู้ดของตัวเองไปคลุมตัวหญิงสาวที่นั่งลงไปบนพื้นหญ้า
"เธอเนี่ยมีแต่ปัญหามารุมล้อมซะจริง" เขาว่าอย่างขำๆ "ไม่กลับบ้านเหรอเด็กน้อย?"
"ฉันอยากดูดาวก่อนน่ะ"
นิกซ์กอดเข่าตัวเอง หญิงสาวลอบมองมอนสเตอร์โครงกระดูกหนุ่มที่ค่อนข้างจะมีเรื่องมากมายอยากถามเธอ
นิกซ์เม้มปากแน่น
ไม่แน่นะ— ไม่แน่ว่าบางทีมันควรจะถึงเวลาที่จะต้องบอกความจริงกับเขา
"นายอยากถามอะไรรึเปล่า? ฉันจะพยายามตอบคำถามให้เท่าที่ฉันตอบได้"
แซนส์นั่งนิ่ง เขามองเธอด้วยสีหน้าที่น่ากลัว ซึ่งถ้าจะให้เปรียบล่ะก็— มันก็เหมือนกับสีหน้าของแซนส์ที่ฟริกส์เล่นรูทGenocide
"อยากสิ ฉันมีเรื่องอยากถามจากเธอเยอะเลยเด็กน้อย" สีหน้าของแซนส์กลับมาเป็นปกติ "ดูแล้วเธอเหมือนเคยรู้จักกับเฟลมาก่อนใช่ไหม? ยังไม่ต้องตอบก็ได้ แต่เรามาเข้าประเด็นหลักกัน"
"เธอน่ะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาใช่ไหม? เธอรู้จักการรีเซ็ตโลกใช่ไหม? แล้วยังมีเรื่องอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้?"
"แซนส์— คือฉันน่ะ"
ปิ๊บ!
ดวงสิญญาณของเธอปรากฏอออกมาอีกครั้งเมื่อแซนส์ดีดนิ้ว หากแต่ว่าสีดำค่อยๆกลืนกินดวงวิญญาณของเธอไปทีล่ะนิด
"บอกฉันมาว่าเธอเป็นใครกันแน่นิกซ์" แซนส์เอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าของเขาแสดงความจริงจังออกมา และสายตาที่สงสัยเกี่ยวกับดวงวิญาณของเธอ
นี่มันอะไรกัน? แซนส์คิดอย่างเคร่งเครียด ทำไมดวงวิญญาณเป็นอย่างนี้กัน?
นิกซ์นั่งนิ่ง เธอกำมือแน่นและตัวสั่นเกร็ง หญิงสาวกัดริมฝีปากของตัวเองจนเลือดออก สุดท้ายเธอก็ยอมเอ่ยปาก
"ฉันไม่ใช่มนุษย์ปกติแซนส์ ฉันรู้จักกับเฟล ฉันรู้เรื่องการรีเซ็ต แต่ว่า—" สายตาของเธอหนักแน่นจนแซนส์ชะงัก "เรื่องอื่นน่ะไว้ฉันจะเล่าให้นายฟังทีหลัง— ไว้เล่าให้เมื่อเราอยู่กันพร้อมหน้า"
"พร้อมหน้า? เธอหมายถึงพวกสแวปกับเฟล?"
นิกซ์พยักหน้าให้เป็นคำตอบ แซนส์ถอนหายใจออกมาเอนตัวนอนบนพื้นหญ้า
"ฉันก็ไม่อะไรหรอกเรื่องพวกนี้น่ะ แต่แค่สงสัยเรื่องที่เธอพูดกับเฟล"
รวมถึงที่คุยกับไนท์แมร์ด้วย
"เสียมารยาท มาแอบฟังคนอื่นเค้าคุยกันได้ไง?"
"เฮ้ๆ อย่าพึ่งว่ากัน" แซนส์ลุกขึ้นนั่ง "เขาเรียกว่าได้ยินโดยบังเอิญ"
นิกซ์มองแซนส์ด้วยสีหน้าราวกับไม่เชื่อที่เขาพูด เธอเอนตัวลงไปนอนบนพื้นกับแซนส์ที่เอนตัวนอนอีกครั้ง
ความเงียบเริ่มกลับมาเมื่อทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเนิ่นนานหลายชั่วโมง
จนสุดท้ายคนที่ทำลายความเงียบนั้นก็คือตัวนิกซ์
"ฉันขอถามอะไรหน่อยสิแซนส์"
"ว่ามาสิเด็กน้อย" แซนส์หลับตาลง หากแต่เขาก็ยังตั้งใจฟังคนข้างตัว
"ถ้าเกิดว่านายรู้ทุกอย่างแล้วล่ะก็ นายจะ—"
นิกซ์เงียบไปครู่หนึ่ง แซนส์ลืมตาขึ้นมองหน้าหญิงสาวที่ต้องหน้าเขา ตาของเธอมีประกายความเศร้าอยู่ในดวงตา
"เด็กน้อย?"
"นายจะเกลียดฉันไหมแซนส์?"
มันเป็นคำถามที่แซนส์ไม่สามารถตอบได้ เขาไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไงดีเกี่ยวกับเรื่องนี้
สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ทิ้งไว้เพียงแต่ความเงียบ ความกลัวที่เริ่มกลืนกินจิตใจของหญิงสาวและ—
เสียงพูดที่มีเพียงนิกซ์คนเดียวที่ได้ยิน
[ ถึ ง เ ว ล า ข อ ง ฉั น แ ล้ ว ที่ รั ก ♥️ ]
Talk :
ปมในอดีตเริ่มออกมาแล้ว และชายปริศนาที่อยู่ในความฝันน้องนั้นเป็นใครกันแน่นะ?
แถมอีกอย่าง หนึ่งในคนที่เราแอบเล็งคนที่จะได้คู่กับนิกซ์ คือไนท์แมร์แซนส์เองค่ะ!
จริงๆแอบใส่โมเม้นท์ทั้งคู่ไว้อยู่นะ! อย่างตอนที่น้องหนาวน่ะ ไนท์แมร์พยายามจะดึงน้องมาใกล้ใช่ไหมล่ะ?
นั่นแหละค่ะโมเม้นท์ที่แอบใส่ไว้ ไนท์แมร์ทำท่าจะกอดนิกซ์(ซึ่งอาจเป็นให้ยืมเสื้อฮู้ดหรือเอาหนวดมากันลมหนาวก็ได้ แล้วแต่ความคิดนักอ่านเลย!)
แต่เผอิญว่ามีมารมาขัดซะก่อน(แซนส์คลาสสิคไงจะใครล่ะ) เลยทำให้ต้องเปลี่ยนใจแสดงละครตบตาว่าไม่ได้รู้จักกันโดยการตบน้องกระเด็น...
แกใจร้ายกับลูกฉันมากเลยนังไนท์แมร์! (ได้ข่าวเอ็งเป็นคนเขียน!//ไนท์แมร์แซนส์&นิกซ์)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น